Η Κύπρος βρίσκεται υπό συνεχή τουρκική επίθεση. Συντονισμένη και συστηματική και στη βάση σχεδίου. Η Τουρκία θέλει να πιέζει συνεχώς στην ανατολική Μεσόγειο, να εδραιώνεται στην περιοχή, να επιβάλλει διά της ισχύος τετελεσμένα.
Στη μεγάλη εικόνα της τουρκικής συμπεριφοράς πρέπει να ενταχθεί και το γεγονός ότι το καθεστώς Ερντογάν θα αρχίσει να παραλαμβάνει το ρωσικό πυραυλικό σύστημα S-400. Ενόψει της παραλαβής του ρωσικού συστήματος, η κατοχική Τουρκία εκπέμπει νευρικότητα, καθώς γνωρίζει πως αυτή η εξέλιξη ενδεχομένως να μην την αφήσει αλώβητη.
Προφανώς και τα χαριεντίσματα του Τραμπ με τον Ερντογάν στην Ιαπωνία δεν διασφαλίζουν οτιδήποτε. Την ίδια ώρα, οφείλουν όλοι να ξεπεράσουν σύνδρομα ένθεν κακείθεν και να αναγνωρίσουν πως η Τουρκία παραμένει σημαντική για τις ΗΠΑ. Και θα επιμένει να την επαναφέρει στο δυτικό μαντρί.
Και εάν γίνει αυτό, είτε τώρα είτε αργότερα, το ζητούμενο παραμένει: Να μην είναι η Κύπρος το δώρο για τον νέο «μήνα του μέλιτος» ΗΠΑ – Τουρκίας.
Το γεγονός ότι η Άγκυρα εκπέμπει, λοιπόν, νευρικότητα και σηκώνει σκόνη από τις ρητορικές εξάρσεις αξιωματούχων της, δεν πρέπει να υποβαθμίζεται. Γιατί μπορεί οι ρητορικές εξάρσεις να έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο με τις απειλές για «νέο 1974», αλλά η επίθεση που δέχεται η Κύπρος είναι πανταχόθεν.
Δεν είναι θεωρητική, αλλά πραγματική. Από τη θάλασσα με τις γεωτρήσεις και τις συνεχιζόμενες σεισμικές έρευνες.
Με τις κινήσεις για την Αμμόχωστο, καταγραφή περιουσιών από ειδικούς και με ανοικτό το ενδεχόμενο εποικισμού της περίκλειστης περιοχής. Πρωταγωνιστής, ο συνδαιτυμόνας πολλών Οζερσάι.
Με τις βαθμηδόν ενέργειες ισλαμοποίησης των κατεχομένων που στόχο έχει την ενσωμάτωση των κατεχομένων.
Το καθεστώς Ερντογάν θέλει να καταστήσει το ψευδοκράτος υποκατάστημα των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων της οικογένειας του Τούρκου Προέδρου και των φίλων του. Το σημαντικό, που είναι διαχρονική επιδίωξη, η κατοχική Τουρκία θεωρεί την Κύπρο ως το προκεχωρημένο φυλάκιό της στην ανατολική Μεσόγειο.
Γι’ αυτό και δεν αποδέχεται ούτε δύο κράτη, ούτε και οποιανδήποτε λύση, πλην εκείνης που θα ελέγχει ολόκληρο το νησί (είτε διά της ΔΔΟ με το περιεχόμενο που συζητείται είτε διά συνομοσπονδίας).
Στη Λευκωσία η αντιμετώπιση των εξελίξεων, πρωτίστως όμως της επίθεσης που δέχεται από την Τουρκία, γίνεται με σκουριασμένα εργαλεία. Επιστολές προς τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ και με επαναλαμβανόμενες τοποθετήσεις της προσφιλούς πεπατημένης:
Είμαστε έτοιμοι για συνομιλίες. Λόγω των εξελίξεων τοποθετείται και η ουρά πως δεν γίνεται να συνομιλούμε ενόσω συνεχίζονται οι τουρκικές προκλήσεις.
Και το σενάριο προβλεπτό για τους περισσότερους. Όταν θα ολοκληρωθούν οι γεωτρήσεις, αρχές Αυγούστου, θα ανοίξει ο δρόμος για συνομιλίες. Με δεδομένο ότι η Τουρκία θα επανέλθει αργότερα σε άλλη περιοχή της κυπριακής ΑΟΖ, αλλά και ότι το θέμα του αερίου θα είναι στην ατζέντα.
Είτε είναι επιλογή της Λευκωσίας είτε όχι, το θέμα που προκαλεί την ένταση από πλευράς Τουρκίας θα συζητηθεί για να υπάρξει… αποκλιμάκωση. Οι επιστολές του Προέδρου δεν μπορούν να τύχουν άλλης ανάγνωσης ακόμη και να μην είναι αυτός ο στόχος του.
Τα παθήματα από τις επιστολές δεν έχουν γίνει μάθημα για κανένα (17 Δεκεμβρίου 2003, επιστολή Τ. Παπαδόπουλου προς Ανάν) και συνεχίζεται η τακτική στο ίδιο τέμπο. Η προσφυγή στη βιομηχανία των επιστολών είναι η ευκολότερη οδός, πλην όμως δεν ήταν ποτέ αποτελεσματική.
Το σενάριο φαντάζει ως το επικρατέστερο: Η Λευκωσία θα συρθεί σε συνομιλίες ενώ τουρκικές σημαίες θα κυματίζουν στα σημεία των γεωτρήσεων και η κατοχική Τουρκία θα επιμένει να συζητηθεί «ο δίκαιος διαμοιρασμός του αερίου».
