Δεν είναι κακή η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Με δεδομένα τα υλικά που έχει στα χέρια του, ο νέος πρωθυπουργός έκανε σε γενικές γραμμές ένα ανεκτό «χαρμάνι».
Το αν θα καταφέρει να κτίσει ένα στέρεο και με ουσία κυβερνητικό έργο για μια Ελλάδα που εξακολουθεί να βιώνει την μεγαλύτερη οικονομική καταστροφή που βίωσε δημοκρατικό κράτος της Ευρώπης μετά τον Β’ΠΠ, είναι μια διαφορετική υπόθεση.
Αλλά η πρώτη ανάγνωση δεν είναι αρνητική.
Αν πάρουμε τα υπουργεία ένα-προς-ένα θα δούμε τρεις κατηγορίες: Οι δοκιμασμένοι κι επιτυχημένοι, οι «κατόπιν συμβιβασμού υπουργοί» (κάπου έπρεπε να τους βάλει για να διατηρηθούν εσωκομματικές ισορροπίες) και οι «υπουργοί… ΝΔ». Οχι οι υπουργοί της ΝΔ. Τέτοιοι είναι όλοι. Υπουργοί «Να Δούμε». Δηλαδή, αυτοί που θα δούμε τι μπορεί να προσφέρουν εκεί που τοποθετήθηκαν.
Η Νίκη Κεραμέως π.χ. έχει όλα τα ακαδημαϊκά προσόντα. Θα μπορέσει να αποκαταστήσει την τάξη και να ελληνοποιήσει τις σπουδές σε μια διαλυμένη Παιδεία (και πότε δεν ήταν διαλυμένη η Παιδεία, εδώ που τα λέμε, μετά το 1981); Ή θα έχουμε μια νεοδημοκρατική έκδοση της Ρεπούση;
Ο συμπαθής και ακέραιος, όπως περιγράφεται από όλους όσους τον ξέρουν, νέος υπουργός Εθνικής Αμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος, θα τα καταφέρει στην «ηλεκτρική καρέκλα» του υπουργείου Εθνικής Αμυνας ειδικά με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο φορέας σε σχέση με την μηδενική του εμπειρία στο αντικείμενο ή το «κοστούμι θα του καθίσει φαρδύ»;
Μήπως μια λύση στο Εθνικής Αμυνας, ανάλογη με αυτή του Προστασίας του Πολίτη που θα άκουγε στο όνομα, π.χ. του Ευάγγελου Βενιζέλου θα ήταν μια πιο ασφαλής επιλογή για το πόστο;
Με αντίστοιχη τοποθέτηση του Νίκου Παναγιωτόπουλου στο υπουργείο Δικαιοσύνης που του ταίριαζε «γάντι» (και σίγουρη υπουργοποίηση σε άλλο πόστο του-εξαίρετου-Γιώργου Τσιάρα);
Το λέμε εμείς που έχουμε συγκρουστεί σφοδρά στο παρελθόν με τον Ευάγγελο Βενιζέλο στην προηγούμενη θητεία του στο ΥΠΕΘΑ.
Αλλά ξέρουμε άριστα τις ιδιαιτερότητες του ΥΠΕΘΑ και τους «δαιδαλώδεις διαδρόμους» του, όπου μόνο ένα «δαιδαλώδες μυαλό», όπως π.χ. του Ε.Βενιζέλου μπορεί να έχει άμεσα αποτελέσματα σε αυτές τις δύσκολες στιγμές για την ασφάλεια της χώρας.
Από την άλλη, οι πάντες εκτιμούν ως θετική την επιλογή και την τοποθέτηση του Αδωνι Γεωργιάδη στο Ανάπτυξης.
Εμείς δεν έχουμε εικόνα από «πρώτο χέρι», ούτε είμαστε φίλοι του (θα μας χωρίζει για πάντα η υπογραφή του στο δεύτερο και τρίτο Μνημόνιο) αλλά άνθρωποι της αγοράς που έχουν παρακολουθήσει το έργο του σε προηγούμενες κυβερνητικές θητείες τον περιγράφουν ως «εργασιομανή, αποτελεσματικό υπουργό που δεν διστάζει να παίρνει αποφάσεις».
Η τοποθέτηση του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, έγινε αντικείμενο κριτικής από αρκετούς λόγω της ΠΑΣΟΚικής καταγωγής του.
Σε μια κυβέρνηση που το ζητούμενο είναι η αποτελεσματικότητα στον κρίσιμο τομέα της ασφάλειας, ένας πολιτικός που γνωρίζει το αντικείμενο και είχε αποτελέσματα στις δύο προηγούμενες θητείες του στο εν λόγω υπουργείο και με δεδομένο το τεράστιο πρόβλημα εσωτερικής ασφάλειας που αντιμετωπίζει η χώρα (κατ’αναλογία, είναι μεγαλύτερο από το πρόβλημα εξωτερικής ασφάλειας λόγω της τουρκικής απειλής), είναι μια σίγουρη και, κατ’αρχήν, θετική επιλογή.
Από εκεί και πέρα οι ψηφοφόροι θα πρέπει να γνωρίζουν ότι δεν είμαστε ούτε στο 2000, ούτε στο 2004, ούτε στο 2007.
Είμαστε στο 2019, η χώρα έχει εκχωρήσει εθνική κυριαρχία και οι επιλογές σε κρίσιμα υπουργεία γίνονται πάντα σε συνεννόηση και σε συνεργασία με τους δανειστές και τις ΗΠΑ.
Ανάλογα με τα υπουργεία. Στα οικονομικού ενδιαφέροντος, το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες εγκρίνουν ή απορρίπτουν και ενίοτε προτείνουν υπουργούς.
Στα υπουργεία με αντικείμενο την ασφάλεια και την εξωτερική πολιτική, οι ΗΠΑ έχουν «τον πρώτο λόγο» και δικαίωμα βέτο.
Στον εκάστοτε κυβερνήτη της χώρας, στην εν λόγω περίπτωση στον Κυριάκο Μητσοτάκη εναπόκειται να μπορέσει να ισορροπήσει παραγωγικά και με αποτελεσματικότητα τους παραπάνω παράγοντες. Γιατί στο τέλος… το αποτέλεσμα μετράει!
