Σαν να του έφαγε ο γάιδαρος το ψωμί… 

Θα είδατε, φαντάζομαι, τη μουτρωμένη φωτογραφία του Τσίπρα στην αίθουσα της Βουλής κατά την ορκωμοσία.

Στο Μαυρομμάτι, άμα είσαι έτσι, λένε «σαν να του έφαγε ο γάιδαρος το ψωμί». Πηγαίνανε να δουλέψουν στο χωράφι και είχαν το φαγητό τους, συνήθως ψωμί, λίγο τυρί κ.λπ., δεμένο σε μαντίλι.

Αν κανείς ήταν απρόσεκτος και δεν το έβαζε κάπου με ασφάλεια, μακριά από τα ζώα, και το μύριζε κάνα γαϊδούρι που το έφτανε, του το έτρωγε.

Οπότε, πήγαινε ο ταλαίπωρος το μεσημέρι να φάει κι έμενε νηστικός, με το μαντίλι στο χέρι. Πάει το ψωμί, σύντροφοι.

Η φωτογραφία όμως είναι διδακτική. Αρχέγονος νόμος, από τότε που βγήκαν οι πέτρες και η θάλασσα άρχισε σιγά σιγά να τις κάνει βότσαλα και άμμο: ό,τι ανεβαίνει κατεβαίνει. Αυτοί που είναι ή νομίζουν πως είναι μεγάλοι εραστές, ηγέτες, αθλητές, ολόκληρες κυβερνήσεις και κραταιοί στρατοί, οποιοσδήποτε κι οτιδήποτε, υποκύπτουν πάντα στον κύκλο της ζωής και των πραγμάτων.

Η νίκη έχει στην κωλότσεπη την ήττα, η γέννηση και η ακμή την παρακμή και τον θάνατο. Καμία νέα κυβέρνηση δεν ήρθε στα μουλωχτά, σιωπηλά σαν νεκρική πομπή ή μνημόσυνο.

Ολοι αυτοί, που αργότερα έφυγαν με τα αυτιά κάτω, σαν εγγλέζικα λαγωνικά μπλαντχάουντ, που μόνοι τους βουρκώσανε την τελευταία ώρα στο Μαξίμου για την απώλεια του πιο ισχυρού αφροδισιακού, της εξουσίας, κάποτε ήρθαν σαν ηγέτες πουλιά, όπως τους έλεγε ο αείμνηστος Αντώνης Τρίτσης.

Με τα χέρια απλωμένα σαν άλμπατρος στο μπαλκόνι ή στα σκαλιά του κόμματος, με τους οπαδούς να παραληρούν σαν κραταιοί γαύροι έπειτα από τέσσερα μπαλάκια στον βάζελο, ευχαριστώντας τη γυναίκα τους, τα τέκνα τους, που πρέπει να ετοιμάζονται για το 2040, τους κολλητούς συνεργάτες και, φυσικά, τον σοφό λαό που τους έδωσε τα κλειδιά της εξουσίας και της κάσας του ταμείου. Ξεπατικωτούρα κι οι δηλώσεις.

Ουδείς ποτέ είπε «έρχομαι να κομματιστώ ασυστόλως, να τακτοποιήσω υπάκουους κολλητούς, να χειραγωγήσω τη Δικαιοσύνη, να υπηρετήσω τους ξένους, να τα κονομήσουν οι φίλοι μου επιχειρηματίες και να μου πληρώσουν μερτικό και, ρε κωθώνια, ούτε εγώ πιστεύω πως κατάπιατε σαν χάπατα τα φούμαρα που σας πούλαγα και με βγάλατε. Εγώ, ρε κορόιδα, ούτε για διαχειριστή στην πολυκατοικία δεν θα με ψήφιζα».

Το μοτίβο πάει «όλοι ενωμένοι, σφουγγάρι κ.λπ., θα είμαι πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων, θα επανιδρύσουμε την επανίδρυση του αποτέτοιου, αξιοκρατία, όχι οικογενειοκρατία και ένα φρέντο καπουτσίνο με σαρανταδύο ζάχαρες, διότι έχουμε καμένη γη κι έχουμε υπογλυκαιμία, πριν πιάσουμε το πηλοφόρι».

Την επομένη της νίκης αρχίζουν οι στραβές και οι απώλειες. Η εξουσία είναι σαν το καινούργιο αυτοκίνητο. Μόλις του βάλεις πινακίδες, χάνει 20% της αξίας του.

Τη φθορά την αντιμετωπίζουν μόνον η φιλοπατρία, η τήρηση των υπεσχημένων και η ύψιστη πολιτική αρετή: η διοίκηση διά του παραδείγματος.

Οι ηγέτες πρωτίστως οφείλουν να έχουν επίγνωση της θνητότητας και τη φιλοδοξία της υστεροφημίας. Το σύστημα μας είναι πρωθυπουργοκεντρικό. Ο επικεφαλής της κυβέρνησης είναι κραταιότερος όλων και η υγιής δημοκρατική λειτουργία απαιτεί ουδείς να μην είναι ή νομίζει πως είναι ισχυρότερος από τον πρωθυπουργό.

Οικονομικοί και άλλοι παράγοντες, όπως ΜΜΕ, οφείλουν να στέκονται με δέος και σεβασμό απέναντι στην εκάστοτε εκλεγμένη ηγεσία και να μη διανοούνται να τη χειραγωγούν ή, ακόμη χειρότερο, να την υποκαταστήσουν.

Οταν λοιπόν είσαι ο κραταιότερος όλων, χρησιμοποίησε την εξουσία σου για να γράψεις Ιστορία, να φέρεις νίκες, ευημερία και περηφάνια στο Εθνος.

Είναι νωρίς ακόμη να κρίνουμε τελεσίδικα. Οι Μαυρωτάδες των Πρεσπών είναι όμως κακό δείγμα, μια υπενθύμιση της αληθινής πεποίθησης του Μητσοτάκη γι’ αυτό το ενοχλητικό για την «ελίτ» πρόβλημα, που με ανακούφιση είδε να το φορτώνεται άτσαλα και βλαπτικά για το Εθνος ο ΣΥΡΙΖΑ και μια ομοχειρία μηδενιστών.

Από μπακακαίους του Σταύρου, ψευτοπατριώτες του Καμμένου, που πρόδωσαν ακόμη κι αυτόν, μέχρι κάτι ρέστα σε ψιλά του μεταλλασσόμενου ΠΑΣΟΚ.

Θα θυμίσω λοιπόν τον αρχέγονο νόμο της πτώσης και πως οι ψηφοφόροι ανήκουν σε κάθε κόμμα μόνο για το δευτερόλεπτο που ρίχνουν τον φάκελο στην κάλπη.

Το επόμενο κιόλας δεκάλεπτο, με μια πράξη, μια παράλειψη, με μια λάθος λέξη ή επιλογή, μπορείς να τους χάσεις. Πίστωση δίνει ο λαός μαζί με την εξουσία.

Εχει όμως όλο και λιγότερες ανοχές. Οποιος κάνει τη διαφορά θα νικήσει και τη φθορά…

*Ο Φαήλος Κρανιδιώτης είναι πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ