Όλοι εμείς που πολεμήσαμε την κεντρώα έως και αριστερή πολιτική και ρητορική του Κ.Μητσοτάκη…

Όλοι εμείς που πολεμήσαμε την κεντρώα έως και αριστερή πολιτική και ρητορική του Κυριάκου Μητσοτάκη καθ’ όλη τη διάρκεια της αντιπολιτευτικής του παρουσίας παραμένουμε επιφυλακτικοί.

Αυτό είχε και έχει ένα τίμημα: Το να αντιμετωπιζόμαστε από τη Νέα Δημοκρατία και τους οπαδούς της ως όργανα του ΣΥΡΙΖΑ και ως παραταξιακοί αποστάτες. Κατά το γνωστό δίλημμα «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας», η Νέα Δημοκρατία κατηγορούσε και κατηγορεί οιονδήποτε στα δεξιά της ότι συνεργάζεται με το ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό συνέβη τόσο εν όψει Ευρωεκλογών όσο και εν όψει Εθνικών Εκλογών. Και συμβαίνει ακόμη και τώρα, όποτε τολμήσει κανείς να ασκήσει κριτική στις εξαγγελίες του πρωθυπουργού και του επιτελείου του.

Διότι, ας μην ξεχνάμε, τα πάντα παραμένουν ακόμη εξαγγελίες. Το περιεχόμενο και το υπόβαθρο της όποιας κριτικής μικρή έως καμία σημασία έχει για τη Νέα Δημοκρατία. Το παραδοσιακό ψευδοδίλημμα «Να φύγει το ΠΑΣΟΚ» λειτούργησε μια χαρά. Τι κι αν η Νέα Δημοκρατία μεταλλασσόταν – όψιμα ή όχι, η ιστορία θα το κρίνει – σε ένα νέο ΠΑΣΟΚ; Αργά ή γρήγορα το ίδιο το ψευδοδίλημμα θα πάρει τη μορφή «μην ξανάρθει το ΠΑΣΟΚ».

Μια ζωή η ίδια ιστορία.

Εμμένω στον όρο «ΠΑΣΟΚ», ιστορικό όρο πλέον, διότι, ως φαίνεται, εξακολουθεί να μονοπωλεί το ενδιαφέρον των ΜΜΕ και του δημοσίου διαλόγου. Όλοι ενδιαφέρονται για το τι θα κάνει το μετα-ΠΑΣΟΚ. Ουδείς όμως, ενδιαφέρεται για το τι συμβαίνει εκ δεξιών της ΝΔ, παρ’ ότι και εκεί μία δύναμη, ισχυρότερη μέχρι πρότινος από το Κίνημα Αλλαγής, διελύθη εν μία νυκτί εις τα εξ’ ων συνετέθη, με εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρων να αναζητούν νέα κομματική στέγη.
Σκοπιανό: το κοινό μας ατόπημα

Το ερώτημα είναι απλό: Γιατί; Γιατί η Νέα Δημοκρατία δεν ενδιαφέρεται για το πού θα πάνε οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι στην πλειονότητά τους προήρχοντο από αυτήν; Γιατί η Νέα Δημοκρατία δεν ενδιαφέρεται να ανακτήσει τους συντηρητικούς ψηφοφόρους που απομακρύνθηκαν από αυτήν, λόγω της μετακίνησής της προς το κέντρο; Γιατί η Νέα Δημοκρατία δεν ενοχλείται από τον Βελόπουλο, ο οποίος πήρε ένα αξιοπρεπέστατο ποσοστό; Για όλα υπάρχουν απαντήσεις.

Όλοι αυτοί, οι εκ δεξιών της Νέας Δημοκρατίας, όλοι εμείς, συνδεόμαστε από ένα κοινό ατόπημα. Άλλοι υπέπεσαν σ’ αυτό από αφέλεια, άλλοι συμπαρασύρθηκαν. Δυστυχώς, η αφέλεια ήταν αυτή που επικράτησε. Αφέλεια ως προς το Σκοπιανό και πλέον Μακεδονικό, το οποίο κάποιοι πίστεψαν ότι μπορεί να κεφαλαιοποιηθεί προς όφελος της οικοδόμησης μίας νέας, σύγχρονης και ισχυρής πολιτικής δύναμης.

Πολλοί ήταν αυτοί που εξετίμησαν τη δυναμική των τεραστίων συλλαλητηρίων και των κινητοποιήσεων ανά την Ελλάδα για το Σκοπιανό. Ουδείς ωστόσο, εκ των εχόντων τα ινία, δεν αντελήφθη ότι αυτό ήταν απλά μία ένδειξη και όχι καθ’ αυτή η ευκαιρία για αυτούς. Αρκέστηκαν λοιπόν στο Σκοπιανό και στη γκρίζα τοποθέτηση της Νέας Δημοκρατίας ως προς αυτό και έκριναν ότι αυτό θα ήταν αρκετό για να διεμβολίσουν το ισχυρότατο δίλημμα «να φύγει το ΠΑΣΟΚ (ΣΥΡΙΖΑ)».

Παρέλειψαν λοιπόν, σε βαθμό αλαζονείας, να απαντήσουν στο ευλόγως γενόμενα ερωτήματα: Το πρώτο ήταν, αν ψηφίζοντάς τους μπορεί να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ και το δεύτερο, αν μία δυναμική παρέμβαση στο Σκοπιανό θα επέλυε και τα προβλήματα της καθημερινότητός τους ή και θα απέτρεπε την επίθεση που δέχεται το αξιακό τους σύστημα και ο τρόπος ζωής τους.

Σιγή ιχθύος.

Η Νέα Δημοκρατία δε μας φοβήθηκε και δικαιώθηκε γι’ αυτή τη στάση της. Κακά τα ψέμματα, η συντριπτική πλειονότητα των παρευρισκομένων στα συλλαλητήρια ψήφισε τη Νέα Δημοκρατία, ακόμη και στις Ευρωεκλογές, παρά την αμφιλεγόμενη στάση της τελευταίας στο Σκοπιανό. Ο Κυριάκος καθόταν σε μία γωνιά και χαμογελούσε.

Με κάθε δίκιο – να μου επιτρέψετε. Έτσι και τώρα, παραμένει με γυρισμένη την πλάτη, εστιάζοντας στην απόλυτη κατάληψη του κέντρου, έχοντας απέναντί του ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ πιο υπολογίσιμοι αντίπαλοι – θα μου ξαναεπιτρέψετε.

Η ελληνική Δεξιά

Η ελληνική Δεξιά παρέμεινε ένα ακίνδυνο τουρλουμπούκι. Ένας χυλός απαρτιζόμενος από χουλιγκάνους, εθνικοσοσιαλιστές, κρατιστές, αντικρατιστές, αναρχοκαπιταλιστές, εθνικιστές, εθνικοφιλελεύθερους και ελευθεριακούς εθνικιστές, πατριώτες οι περισσότεροι, αλλά αδύναμοι να βρουν έναν κοινό τόπο. Ήταν και οι γνωστοί γυρολόγοι στο παιχνίδι, που αφού τα κάνουν όλα «λίμπα», επιστρέφουν στο «μαντρί».

Η Νέα Δημοκρατία ήξερε και φυσικά δεν ίδρωσε το αυτί της βλέποντας έναν Βελόπουλο να ξεπροβάλλει. Θα ‘λεγα μάλιστα ότι ήταν γι’ αυτήν η καλύτερη περίπτωση, καθώς η Ελληνική Λύση και την απαραίτητη αυτοπεριθωριοποίηση διά της γραφικότητος, αλλά και το «light» προφίλ διαθέτει, ώστε να αποτελεί μια ακίνδυνη και ανεκτή δεξαμενή προς μελλοντική χρήση.

Κάτι σαν ΑΝΕΛ ένα πράγμα…

Στα δεξιά της ΝΔ ωστόσο, υπάρχει πάρα πολύς κόσμος. Κόσμος που της γυρίζει την πλάτη, όπως ακριβώς το έπραξε αυτή απέναντί τους. Ο κόσμος αυτός πασχίζει να κρατηθεί μακριά από το περιθώριο. Κι όμως, κάποιοι εξακολουθούν να ενδίδουν στον αυτισμό, στον στείρο ιδεολογισμό και στην αμετροέπεια, αδυνατώντας να συνδέσουν τις ιδέες τους με το σήμερα.

Αδυνατώντας να δουν το μέγεθος αυτής της μάζας ανθρώπων, θέλοντας να τους περάσουν από διαδικασία πιστοποιήσεως φρονημάτων και έχοντας γεμάτο το σεντούκι τους με αναθέματα.

Η λύση

Κι όμως υπάρχει λύση. Διότι όλοι εμείς μπορούμε να κτίσουμε ένα κίνημα. Τώρα που οι διάφορες πριμαντόνες γυρνούν στο μαντρί ή στο σπίτι τους, τώρα που οι «αυθεντίες» αυτοακυρώθηκαν, τώρα που οι τα δεσμά της ομηρίας σε αναποτελεσματικά σχήματα έσπασαν. Χωρίς «περσόνες», χωρίς λεφτά και με όπλο την αυτογνωσία και τη δίψα για δικαίωση μπορούμε να δουλέψουμε για κάτι νέο.

Διότι όλοι εμείς, είμαστε πολλοί και γιατί έχουμε δίκιο. Διότι όλοι εμείς πιστεύουμε στο Θεό και στην πατρίδα και οι ιδέες μας αμφισβητούνται και δοκιμάζονται χωρίς αντίλογο.

Ας συναντηθούμε στον κοινό τόπο του έθνους, της ελευθερίας και των παραδοσιακών αξιών και ας αναλογιστούμε όλα αυτά στην καθημερινότητά μας και όχι στα βιβλία και τα μανιφέστα.

Ας αντιληφθούμε επιτέλους την επίθεση που όλα αυτά δέχονται και ας συνειδητοποιήσουμε ότι αποτελούν τους πυλώνες ενός πραγματικού κόσμου που αγαπάμε και όχι τις βουβές σελίδες ενός βιβλίου, ενός φυλλαδίου, μιας ιστοσελίδας και τόσων άλλων πραγμάτων, που συνθέτουν αυτούς τους άκαρπους μικροκόσμους που μας προδίδουν και μας διχάζουν.

Τόσο απλό είναι κι εμείς το περιπλέκουμε ξανά και ξανά.