Λαθρομετανάστες: Το μακρύ χέρι ενός αντεθνικού οικονομισμού

Από το 2015 ήταν εμφανές ότι ο εποικισμός της Ελλάδος και της Ευρώπης είναι μέρος ενός σχεδίου. Προσωπικά, δεν ήμουν ποτέ οπαδός συνομωσιολογικών θεωριών, όμως εδώ, δεν πρόκειται απλά για εικασίες.

Όταν η Άνγκελα Μέρκελ καλωσόριζε τους «πρόσφυγες», ποιος είναι αλήθεια τόσο ηλίθιος για να πιστέψει ότι επρόκειτο απλά για ένα λάθος, μια επιπολαιότητα; Ποιος είναι τόσο αφελής, ώστε να δεχθεί ότι η πρώτη γυναίκα και μακροβιότερη σήμερα καγκελάριος της Γερμανίας, δεν ήξερε τι θα συμβεί;

Η άποψη επιτείνεται και από το γεγονός ότι ήδη προ των προσφάτων Ευρωεκλογών εμβληματικές προσωπικότητες της ευρωπαϊκής ελίτ, όπως ο Μακρόν, ο Σόιμπλε, ο Φέρχοφσταντ και ο τότε Επίτροπος Μεταναστευτικού Δημήτρης Αβραμόπουλος μιλούσαν ήδη για τα οικονομικά οφέλη της μετανάστευσης και δαιμονοποιούσαν όποιον ανθίστατο στον ανεξέλεγκτο εποικισμό της Ευρώπης. Απειλές προς πάσα κατεύθυνση εκστομίζονταν από όλους τους ανωτέρω και πολλούς άλλους για ολόκληρους λαούς, οι οποίοι δεν έδειχναν και εξακολουθούν να μη δείχνουν διατεθειμένοι να αποδεχθούν αυτήν την «πραγματικότητα».

Το υπαρκτό δίλημμα

Ας δούμε όμως ποιο είναι το δίλημμα. Οι δημογραφικές μελέτες αποτελούν αντικειμενικά δεδομένα – συμπεράσματα ως προς την εικόνα μίας κοινωνίας. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, εις ό,τι αφορά τουλάχιστον το γηγενές τμήμα τους είναι γερασμένες. Οι δείκτες γεννητικότητος δείχνουν να κάμπτονται με μεγάλη ταχύτητα στο ήμισυ του απαραιτήτου μεγέθους για να μπορεί ένα εθνικό σύνολο να επιβιώσει.

Συγχρόνως δε αυτό γεννά προβλήματα για την Ανάπτυξη και την Οικονομία, καθώς αυξάνονται όσοι σιτίζονται από το κράτος και μειώνονται όσοι γεννούν πλούτο και χρήμα. Σε βάθος χρόνου αυτό οδηγεί στην οικονομική χρεοκοπία.

Αυτή είναι μία αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Όμως, οι μελέτες αυτές δεν είναι ικανές ούτε τα αίτια μίας δημογραφικής κρίσεως να εντοπίσουν ούτε και τη λύση να προτείνουν. Είναι απλά αριθμοί. Το γιατί οι Ευρωπαίοι και δη οι Έλληνες δε γεννούν παιδιά, μία στατιστική δεν μπορεί να το καταδείξει. Δίνει απλά νούμερα, από τα οποία όμως μπορεί κανείς να συμπεράνει κάποια πράγματα. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα τη μικρότερη συμμετοχή στη γεννητικότητα είχαν ανέκαθεν οι πιο εύπορες περιοχές – λέγε με Παλαιό Ψυχικό, Κηφισιά και Εκάλη. Αυτό, σε συνδυασμό και με την οικονομική κρίση επιταχύνει τη γήρανση.

Πολλαπλές οι λύσεις

Ποια όμως μπορεί να είναι η λύση; Αυτό εξαρτάται από το ποια είναι η κυρίαρχη ιδεολογική προσέγγιση σε μία κοινωνία. Όταν αυτή πιστεύει στο έθνος και επιθυμεί την επιβίωσή του, τότε η λύση είναι μονόδρομος: Πολιτικές που θα αυξήσουν τις γεννήσεις. Δύσκολη επιλογή, αλλά μοναδική. Προϋποθέτει προφανώς και αλλαγή του τρόπου ζωής, η οποία μόνο από μία μακροπρόθεσμη εκπαιδευτική εκστρατεία μπορεί να επιτευχθεί.

Προϋποθέτει επιδοματικές πολιτικές ή φοροαπαλλαγές, σχετιζόμενες με τις γεννήσεις από γηγενείς (κι όχι απ’ οποιονδήποτε φορολογείται ή «ελληνοποιείται») και προϋποθέτει και νομοθεσία, η οποία θα ενθαρρύνει τις γεννήσεις και θα αποθαρρύνει την εσκεμμένη ατεκνία. Προϋποθέτει και αυστηροποίηση των νόμων που διέπουν τις εκτρώσεις και σημαντική δουλειά στην επαναφορά της απαξιωμένης μητρότητος στη θέση που της αξίζει.

Τι θα πει «πιστεύω στο έθνος»;

Τι θα πει όμως «πιστεύω στο έθνος»; Είναι κάποιος όρος σχετικός το έθνος; Η αλήθεια είναι ότι οτιδήποτε βασίζεται σε ανθρώπινες πεποιθήσεις και αντιλήψεις και δε διακατέχεται από μία επιστημονικότητα είναι σχετικό. Η Αριστερά, όπως και το στρατόπεδο των Προοδευτικών που κυβερνά σήμερα την Ελλάδα θεωρεί το έθνος μία κοινωνική κατασκευή, βασιζόμενη στην ψευδή αντίληψη ότι το έθνος καθιερώθηκε μετά τη Γαλλική Επανάσταση. Λες και στη Γαλλία δεν προϋπήρχε εθνική συνείδηση.

Οι ίδιοι αυτοί τύποι είναι που προσπαθούν να μας πείσουν, ότι οι οπλαρχηγοί και οι προεστοί που έκαναν την Ελληνική Επανάσταση δεν είχαν εθνική συνείδηση και απλά επηρεάστηκαν από τα προτάγματα του Γαλλικού Διαφωτισμού. Αυτά διδάσκονται δυστυχώς σήμερα και στο ελληνικό μαρξιστικό σχολείο.

Κάθε σοβαρός επιστήμονας ωστόσο, και όχι οι διάφοροι υστερόβουλοι ιδεοληπτικοί ψευδοϊστορικοί, αναγνωρίζει ακόμη και σήμερα ως επίσημη σύνοψη της εννοίας του έθνους το «όμαιμον, ομόγλωσσον και ομόδοξον». Από τον Αριστοτέλη μέχρι τον Δεσποτόπουλο, όποιος πιστεύει στο έθνος πιστεύει σε αυτό το τρίπτυχο και σ’ αυτό την πρώτη θέση κατέχει το όμαιμον.

Γιατί όμως το όμαιμον είναι απαραίτητο και δεν ισχύει η κλασική παρερμηνεία που υφίσταται ο Ισοκράτης στο «της ημετέρας Παιδείας μετέχοντες»; Μα γιατί το όμαιμον είναι ο μόνος τρόπος να διαφυλαχθούν το ομόγλωσσον και το ομόδοξον. Δεν πρόκειται ούτε για μία φυλετιστική προσέγγιση ούτε φυσικά για κάποια συμπλεγματική αντίληψη περί των ομογενών μας. Το όμαιμον είναι μία άμυνα.

Είναι αντίστοιχη της προτεραιότητος που συχνά η οικογένεια δίνει στα μέλη της, ακόμη και όταν βρίσκονται εν αδίκω, μόνο και μόνο για να διαφυλάξει τη συνοχή της. Είναι όμως και η φυσική συνοχή που προσφέρει η κοινή προέλευση, διακριτή ακόμη και σε τοπικιστικά φαινόμενα και ήθη των καιρών μας.

Το «προοδευτικό» στρατόπεδο έχει δαιμονοποιήσει την έννοια του ομαίμου, υπάγοντάς το στη σφαίρα του φυλετισμού για να προάγει με μεγαλύτερη ευκολία τους ηθικούς του εκβιασμούς. Με την ίδια λογική παρερμηνεύεται και ο Ισοκράτης, ο οποίος είπε ό,τι είπε στον πανηγυρικό του στην Ολυμπιάδα του 380 πΧ απευθυνόμενος μόνον σε Έλληνες, καθ’ ότι μόνον τέτοιοι μπορούσαν να συμμετέχουν και εξάροντας ουσιαστικά την ανωτερότητα των Ελλήνων, λόγω της Παιδείας που προσέφεραν σ’ όλον τον κόσμο.

Η λύση της κραταιής ελίτ

Η κραταιά ελίτ των «προοδευτικών» ένθεν κακείθεν δεν πιστεύει στο έθνος. Και μάλιστα, φρονώ ότι οιαδήποτε έννοια και να απέδιδε κανείς σ’ αυτό, πάλι ενοχλητική θα ήταν γι’ αυτούς. Πιστεύει στα ανοικτά σύνορα και επιζητά μία παγκόσμια διακυβέρνηση, χάριν μίας οικονομιστικής αντιλήψεως, βάσει της οποίας θέλει να επιλύσει το δημογραφικό αδιέξοδο. Αντί λοιπόν να προβεί σε σοβαρές μακροπρόθεσμες ενέργειες και πολιτικές που θα αναστρέψουν τον δημογραφικό κατήφορο των Ελλήνων, προτιμά να επιλύσει το πρόβλημα εξαλείφοντας την έννοια του Έλληνα και μετασχηματίζοντας την Ελλάδα σε μία γεωγραφική περιοχή, όπου κάποτε ζούσε ένα έθνος. Πετά κι ένα διχίλιαρο για κάθε γέννηση προς κατευνασμόν των αντιδράσεων και ξανά προς τη δόξα τραβά.

Έτσι θέλει να υπερνικήσει τα οικονομικά αδιέξοδα, διότι μόνον αυτά την ενδιαφέρουν και αυτή της η εμμονή είναι που γεννά τα ανά τον κόσμο κινήματα ταυτότητος.

Αυτή η εμμονή είναι που κυριαρχεί στα παραδοσιακά πολιτικά δίπολα, πέραν των διαχωρισμών δεξιάς-αριστεράς και γι’ αυτό, πρώτοι και καλύτεροι οι υποστηρικτές αυτής της τάσεως απεμπολούν στις μέρες μας αυτούς τους διαχωρισμούς. Η δεξιά βλέπετε, εμπεριέχει ως βασικό της συστατικό το έθνος και οριοθετεί τον φιλελευθερισμό και την προοδευτικότητά της με γνώμονα το συμφέρον αυτού του έθνους. Όσο δεν υπάρχει έθνος, τόσο η αριστερά κοιμάται ήσυχη όσο και το ακραίο κέντρο των «προοδευτικών» απαλλάσσεται από το μεγαλύτερο «βαρύδι».

Να αποκαταστήσουμε την έννοια του ομαίμου

Η έννοια λοιπόν του ομαίμου πρέπει να ξαναπέσει στο τραπέζι. Πρέπει να απενοχοποιηθεί και να αντιμετωπιστεί ως ένα βασικό συστατικό της εθνικής και κατ’ επέκτασιν κοινωνικής μας συνοχής και όχι ως το απόλυτο κακό. Το δίκαιον του αίματος πρέπει να επανέλθει – πάντοτε άλλωστε είχε τα παράθυρα για εξαιρετικές περιπτώσεις αριστείας και συμβολής – και οι νόμοι περί Ιθαγενείας και Υπηκοότητος να τροποποιηθούν, ώστε το ενδεχόμενο παροχής υπηκοότητος (για ιθαγένεια ούτε λόγος να γίνεται) να ελαχιστοποιηθεί.

Όσο «της γης οι κολασμένοι» γνωρίζουν ότι μπορούν εν ριπή οφθαλμού να γίνουν ίσα κι όμοια μ’ εμάς που απολαμβάνουμε τις θυσίες και τους αγώνες των προγόνων μας, άλλο τόσο τα όσα απολαμβάνουμε σήμερα ως εφήμεροι συνεχιστές ενός έθνους υπό εξαφάνιση θα απαξιώνονται και θα εξαλείφονται ως είδος διατιθέμενο σε εμποροπανήγυρι. Ήδη, στο όνομα της Πολιτικής Ορθότητος περιορίζεται μέρα με τη μέρα η ελευθερία μας. Ήδη απειλείται όλο και περισσότερο η ασφάλειά και η ακεραιότητά μας.

Αύριο θα είναι η ύπαρξή μας, η ζωή μας. Και καλά εμείς. Τα παιδιά μας;