Πώς θα κάνουμε Ευρώπη την χώρα του Ποτέ;

Στην Ελλάδα μεγαλουργεί το πνεύμα, και το ατίθασο πνεύμα.. Είναι η αγαπημένη χώρα, για να παρακάμπτονται περιορισμοί και να εφευρίσκονται παραθυράκια, ενώ υπάρχει μια μόνιμη δυσκαμψία στην εφαρμογή της ευρωπαϊκής κουλτούρας σε μείζονα θέματα.

Ένα από αυτά ήταν σαφέστατα και η εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου ένα θέμα που από πολύ νωρίς ο πρωθυπουργός πήρε εξαιρετικά σοβαρά, στοιχηματίζοντας στην πλήρη «απο-καπνικοποίηση» του τόπου.

Όσον αφορά τους δημόσιους χώρους κάθε είδους, και το επαγγελματικό περιβάλλον σαφέστατα είναι και σωστό και σώφρον το μέτρο και πρακτικά ένας καπνιστής μπορεί να δει θετικά το γεγονός ότι καπνίζει λιγότερο.

Στους χώρους εστίασης όμως και διασκέδασης τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Επειδή ακριβώς στην χώρα αυτή συμβαίνουν τα πάντα και ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα πάντα, μια αγαπημένη συνήθεια του Έλληνα σε κάθε ηλικία είναι να διασκεδάζει μέχρι τελικής πτώσεως, να το ρίχνει έξω, να φιλοσοφεί στα καφενεία, ή να απολαμβάνει το καλό φαγητό σε ένα ταβερνάκι. Μπορεί να μειώθηκε λοιπόν η συχνότητα δραστηριότητας αλλά δεν μειώθηκε η συνήθεια και η κουλτούρα αν θέλετε χρόνων που έχει καταστήσει την Ελλάδα μια αγαπημένη και ελεύθερη χώρα διασκέδασης, κεφιού, ανεμελιάς, και ναι ενίοτε ασυδοσίας.

Οι εστιάτορες και οι εκπρόσωποι τους είναι ήδη αντιμέτωποι με δραματική πτώση πελατών. Ξέρετε κάτι; o Έλληνας ανέχτηκε πολλά. Μνημόνια, μειώσεις, υποτίμησαν την νοημοσύνη του, αυτό που του είχε απομείνει ήταν μια πλήρης έως ανεξέλεγκτη ελευθερία.. στο πως θα κάνει το κέφι του.

Όταν βάζεις τσουχτερά πρόστιμα όχι μόνο στον έχοντα το παράπτωμα, αλλά και στον καταστηματάρχη που έτσι αναγκάζεται να κάνει τον χωροφύλακα, και όταν βάζεις τη γραμμή 1142 να λειτουργήσει ως γραμμή καταγγελιών για παράνομους καπνιστές, τι ακριβώς καταφέρνεις ως κυβέρνηση;

Να σπείρεις διχόνοια, και πνεύμα ρουφιανιάς, και πρακτικά γυρίζεις τον Έλληνα καλοπερασάκια σπίτι του, και τον καταστηματάρχη αντιμέτωπο με λουκέτο. Αυτά περί «flirting» και «smirting» δήθεν ως νέα μόδα να κάνεις φλερτ, επειδή στέκονται έξω από τα μαγαζιά καπνίζοντας και ξεπαγιάζοντας.. και γνωρίζονται είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.

Προσωπικά, σέβομαι απόλυτα τους αντικαπνιστές. Δεν βρίσκω όμως τίποτα κακό στην επιλογή που έδωσαν οι καταστηματάρχες σε μαγαζιά καπνιζόντων και μη, και φυσικά στα διαχωριστικά χώρων. Αυτά περί διχασμού του κόσμου που ακούστηκαν είναι αστείο, μπροστά στο 1142. Επίσης η ρύπανση από το τοξικό περιβάλλον που ήδη ζούμε είναι ένα επιχείρημα που παρακάμφθηκε αρκετά επικοινωνιακά, μπροστά στην τοξικότητα του καπνού.

Αλλά επιμένω σε αυτό το 1142. Στην χώρα μας, υπάρχουν και άλλα σοβαρότερα προβλήματα. Και αφορά τα άτομα με αναπηρία, για παράδειγμα, που ο τρόπος αντιμετώπισης τους δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις είναι μεσαιωνικός, και εκεί θα έπρεπε να αντιγράψουμε την ξένη κουλτούρα, όπως στη Σουηδία, που είναι μια χώρα που είναι ανακουφιστικό όσο οξύμωρο και να ακούγεται να κατοικεί άνθρωπος με κινητικά προβλήματα.
Εδώ πόσες φορές έχουν παρκάρει σε ράμπες αναπήρων εμποδίζοντας την πρόσβασή τους;

Πόσες φορές αναπηρικά καροτσάκια προσκρούουν σε λακκούβες δρόμων και κακοτεχνίες;

Πόσοι χώροι δημόσιοι και πολιτιστικοί είναι πραγματικά προσβάσιμοι και φιλικοί; Ας θυμηθούμε το αναβατόριο στην Ακρόπολη και τον μαθητή που πήραν αγκαλιά για να δει τα αξιοθέατα επειδή δεν γινόταν αλλιώς.

θα παραδεχόμουν οποιοδήποτε κυβέρνηση έκανε ένα 1142 για να καταγγέλλουμε αυτά τα περιστατικά. Εδώ ναι, περιέχεται η έννοια της σωφροσύνης μέσα από την καταγγελία γιατί αναγκάζεσαι να υιοθετήσεις τη σωστή συμπεριφορά ως πολίτης σε ορθό-δίκαιο κράτος, και εντρυφείς σε κουλτούρα ανθρωπισμού. Ναι, εδώ το πρόστιμο έχει αξία, γιατί είναι παραδειγματιστικό, να μην ξανακάνεις κάτι που θα ταλαιπωρήσει τον πονεμένο συνάνθρωπό σου.

Αλλά είπαμε η «χώρα του Ποτέ», προσδοκάει να γίνει Ευρώπη ξεκινώντας ανάποδα..