Το «ανήσυχο» ευρωπαϊκό οικονομικό τοπίο

Ο βραχνάς των υψηλών και δυσβάσταχτων πλεονασμάτων του 3,5 % σε ετήσια βάση, αποτελεί δικαίως βασική μέριμνα του οικονομικού μας σχεδιασμού. Στραγγαλίζει εν τη γενέσει της κάθε αναπτυξιακή πρωτοβουλία και καθιστά γράμμα κενό και προσδοκία φρούδα την προοπτική της οικονομικής ανάταξης και ανάκαμψης.

Πέρα από τις φιλότιμες προσπάθειες για προσέλκυση επενδύσεων, συνισταμένη που υπερβαίνει κατά πολύ όλες τις ευγενείς φιλοδοξίες και την καλή θέληση, είναι αναγκαίο να συνεκτιμηθούν οι βασικές παράμετροι, υφιστάμενες και διαφαινόμενες, που εν πολλοίς θέτουν το πλαίσιο λειτουργίας και απόδοσης της Ευρωπαϊκής οικονομίας.

Οι οιωνοί δεν είναι θετικοί. Μετά από χρόνια αδιάλειπτης, λογιστικά τουλάχιστον, στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ανάπτυξης, ο ”ουρανός γκριζάρει”. Το τραγικό και ατυχές είναι ότι η χώρα μας δεν απήλαυσε τα χρόνια αυτά της Ευρωπαϊκής ευμάρειας, ευρισκόμενη σε συνθήκες σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας. Και το ‘ξέφωτο’ μοιάζει να απομακρύνεται περισσότερο, όπως και οι ‘σύμμαχοι’ για την ικανοποίηση των απόλυτα λογικών αιτημάτων μας.

Σε επίπεδο πολιτικών προσωπικοτήτων, που θα είναι σε θέση να αναλάβουν γενναίες πρωτοβουλίες και να διαμορφώσουν νέες συνθήκες για την κοινή Ευρωπαϊκή πορεία και κατ’ επέκταση να στέρξουν να αναγνωρίσουν έμπρακτα τις γενναίες προσπάθειες της Ελλάδας, εκκωφαντικά μόνος του είναι ο Γάλλος Πρόεδρος.

Η Γερμανία βρίσκεται εδώ και καιρό σε κρίση εσωτερικής πολιτικής εξισορρόπησης, με μόνη σταθερά την προσήλωσή της στον στόχο των μηδενικών ελλειμμάτων. Ακόμα και το νεοεκλεγέν ηγετικό δίδυμο των Σοσιαλδημοκρατών που είχε ως πρώτο του στόχο τη γενναία αύξηση των κοινωνικών δαπανών και τη διαφοροποίηση από τη δημοσιονομική κανονικότητα, δείχνει ότι ανακρούει πρύμνα. Συντάσσεται έτσι με τον Σοσιαλδημοκράτη Υπουργό των Οικονομικών, που συνεχίζει την πολιτική Σόιμπλε.

Και σα να μην έφταναν αυτά ο Εμανουέλ Μακρόν, που δείχνει να έχει αποθέματα έμπνευσης και αποφασιστικότητας για να κάνει πράξη τις πολιτικές ανάπτυξης, βρίσκεται επί του παρόντος εγκλωβισμένος στη δίνη της μεγαλύτερης απεργιακής κινητοποίησης στη Γαλλία, επ ‘αφορμή των συζητήσεων για αναμόρφωση του συνταξιοδοτικού συστήματος. Στόχος της θρυλούμενης αναμόρφωσης είναι η δημιουργία ενός κεντρικού συνταξιοδοτικού ταμείου, αντί των 42 που υφίστανται σήμερα. Οι κινητοποιήσεις έχουν ξεκινήσει με ανοιχτή ημερομηνία λήξης. Λογικά θα ρίξουν τη σκιά τους και στην ενασχόληση με τις Ευρωπαϊκές πολιτικές.

Την ίδια στιγμή στην Ιταλία, την τρίτη Ευρωπαϊκή οικονομία, ο κυβερνητικός συνασπισμός δοκιμάζεται. Αφορμή είναι η συζήτηση για την αναθεώρηση των όρων λειτουργίας του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και τη θέσπιση αυστηρότερων κριτηρίων, όπως υποστηρίζει η Λέγκα, για την προσφυγή σε αυτό. Το κίνημα των 5 Αστέρων δείχνει δύσθυμο στην προοπτική να συμπράξει στην επιλογή και επιτείνει τις συνθήκες πολιτικής αβεβαιότητας.

Μαζί επανήλθε και η κουβέντα για την έξοδο από το Ευρώ, που οι επιτελείς και συνεργάτες του Σαλβίνι λένε ότι ποτέ δεν είχαν εγκαταλείψει. Και για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι πέρα από την πίστη στα κοινά Ευρωπαϊκά ιδανικά, υπάρχει η ‘αγάπη’ για τα στενά και συζητήσιμα κατά περίπτωση εθνικά συμφέροντα, μόλις πρόσφατα τορπιλήσθηκε σε επίπεδο Υπουργών Ανάπτυξης και Οικονομικών, η νομοθετική οδηγία για δημοσιοποίηση και σύγκριση των φορολογικών στοιχείων των πολυεθνικών εταιρειών με τζίρο που υπερβαίνει τα 750 εκατομμύρια δολάρια.

Η νομοθέτηση θα προκαλέσει όπως λέγεται πρόβλημα στα κράτη μέλη, φορολογικούς παραδείσους. Τι κι αν η ζημία συνολικά σε απωλεσθέντα φορολογικά έσοδα προσεγγίζει τα 50 με 70 δισεκατομμύρια Ευρώ σε ετήσια βάση.

Το Λουξεμβούργο ”ηγήθηκε” της προσπάθειας να μην προχωρήσει η ασύμφορη νομοθεσία. Συμπαραστάτες είχε την Κύπρο, τη Μάλτα και την Ιρλανδία. Κατά τα άλλα συνεχίζουμε τον μοναχικό μας αγώνα απέναντι στην επιλεκτική δημοσιονομική αυστηρότητα.