Οι Βρετανοί ψηφοφόροι δεν άκουσαν τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος λίγες ώρες πριν από τις κάλπες με ανακοίνωσή του καλούσε τους εκλογείς να στηρίξουν τον Κόρμπιν και τους Εργατικούς «που δίνουν μια μεγάλη μάχη για το κοινωνικό κράτος, την Υγεία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τα εργασιακά δικαιώματα».
Ο Κόρμπιν υπέστη τη μεγαλύτερη εκλογική ήττα για λογαριασμό των Εργατικών από τη δεκαετία του ’30 και ο Τζόνσον οδήγησε τους Συντηρητικούς σε κοινοβουλευτικό θρίαμβο που είχαν να δουν από την εποχή της Θάτσερ.
Εδώ που τα λέμε, θα ήταν παράδοξο ο ΣΥΡΙΖΑ να έπειθε τους Βρετανούς να καταψηφίσουν τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα του Τζόνσον και να τοποθετήσουν στην Ντάουνινγκ Στριτ τον Κόρμπιν που δεσμευόταν για μαζικές κρατικοποιήσεις, όταν τον περασμένο Ιούλιο ο κ. Τσίπρας δεν εισακούστηκε από τους Ελληνες ψηφοφόρους, που προτίμησαν τον Μητσοτάκη με μεγάλη διαφορά.
«Το ντέρμπι που κρύβει εκπλήξεις», όπως αρθρογραφούσαν στα φιλικά τους μέσα μέχρι και την περασμένη Κυριακή οι συριζαίοι, αποδείχθηκε περίπατος για τον Τζόνσον, που κέρδισε με 43%, έναντι 32% του Κόρμπιν. Το τι θα κάνει ο νέος Βρετανός πρωθυπουργός δεν το γνωρίζουμε, το βέβαιο είναι ότι όσοι στην Κουμουνδούρου πανηγύριζαν που έβλεπαν τον ηγέτη των Εργατικών να πηγαίνει αριστερότερα το κόμμα του, τώρα θα πρέπει να τον βοηθήσουν να βρει νέα δουλειά.
ΤΟ «Αριστερότερα Κουροπάτκιν» αποδείχθηκε μοιραίο για τον Κόρμπιν, ο οποίος με το «μανιφέστο της ελπίδας», όπως αποκαλούσε το δικό του «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης», υποσχόταν κατάργηση της λιτότητας σε 100 ημέρες, κρατικοποίηση κλάδων και λοιπές παροχές που θα χρηματοδοτούνταν από τον φόρο των πλουσίων.
Το περίεργο για τον ίδιο ήταν ότι οι Εργατικοί καταψηφίστηκαν ακόμη και στις λαϊκές περιοχές, έχασαν δικά τους «κάστρα», γιατί μπορεί οι ψηφοφόροι να μην είχαν χρήματα, αλλά καταλάβαιναν ότι οι υποσχέσεις που άκουγαν ήταν ακάλυπτες.
Το τι συμβαίνει στη Βρετανία αποτελεί ένα μάθημα και για την εγχώρια πολιτική σκηνή. Ο Μητσοτάκης κέρδισε τις εκλογές γιατί επέμεινε στην ατζέντα του και διευρύνει τώρα το προβάδισμα γιατί την εφαρμόζει πιστά. Μειώνει τους φόρους, προωθεί τις αποκρατικοποιήσεις, επιχειρεί τον εκσυγχρονισμό του κράτους με την ψηφιοποίηση υπηρεσιών και την αναβάθμιση του κοινωνικού κράτους. Τα αποτελέσματα είναι ήδη ορατά. Το κλίμα στην αγορά έχει βελτιωθεί σημαντικά, οι πολίτες είναι πιο αισιόδοξοι για την οικονομική τους κατάσταση τους επόμενους 12 μήνες, ενώ η πτώση των επιτοκίων στα ομόλογα κινητοποιεί κεφάλαια και φέρνει νέους επενδυτές.
Οι φορολογούμενοι δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης όχι γιατί έγιναν «νεοφιλελεύθεροι», αλλά γιατί βλέπουν ότι ο πρωθυπουργός κινείται με βάση την απλή λογική. Μικρότεροι φόροι για περισσότερη ανάπτυξη, και όχι το αντίθετο όπως συνέβαινε επί Τσίπρα.
Σε αυτή τη σημαντική καμπή για τη χώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ παρακολουθεί αμήχανα τις εξελίξεις. Επιχειρεί να κατασκευάσει εχθρούς, μιλάει για «χούντες» και «αστυνομικό κράτος», προσπαθεί να επιστρέψει σε λογικές 2014 όταν είναι ακόμη νωπές οι μνήμες από τη μνημονιακή του διακυβέρνηση. Ο πολιτικός του λόγος μπορεί να καταδικάστηκε στις 7 Ιουλίου, αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν στις ακραίες επιθέσεις κατά των «ταξικών εχθρών». Ακολουθούν το «αριστερότερα Κουροπάτκιν» σε μια περίοδο κατά την οποία η κοινωνία απαιτεί προτάσσει και όχι κραυγές. Ας δουν τι έπαθε ο Κόρμπιν…
*Ο Πάνος Αμυράς είναι διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου
