Η ανάγκη ενίσχυσης της άμυνας της χώρας, ιδιαίτερα σήμερα, όπου η εθνική κυριαρχία απειλείται από την Τουρκία, με τόσο ωμό τρόπο όσο και η συμφωνία που υπέγραψε με τη Λιβύη, είναι αυταπόδεικτη. Ο πρωθυπουργός μιλώντας στο «Ατλαντικό Συμβούλιο», ένα ίδρυμα γεωπολιτικών αναλύσεων στις ΗΠΑ, την αποκάλεσε «γελοία». «Αρκεί να κοιτάξετε στον χάρτη» είπε.
Η Τουρκία όμως δεν δείχνει ενδιαφέρεται για το παράλογο της συμφωνίας που υπέγραψε με την Λιβύη. Προβάλλοντας συνεχώς το επιχείρημα μιας συμφωνίας με τη νόμιμη κυβέρνηση της Λιβύης, ουσιαστικά αυτό λέει είναι: «Έχω την στρατιωτική ισχύ για να επιβάλλω τις απόψεις μου, άρα έχω δίκιο». Μέσα σε αυτό το πλαίσιο «διαλόγου», όπως το αντιλαμβάνεται η Τουρκία η Ελλάδα δεν φαίνεται να έχει άλλη επιλογή, από το να ενισχυθεί αμυντικά. Για να γίνει αυτό προέχουν δύο συνθήκες:
Η μια είναι να θέλει να ενισχύσει την άμυνά της , η δεύτερη να βρει τρόπο να το κάνει αυτό.
Σε σχέση με το πρώτο υπάρχουν αμφιβολίες κατά πόσο η κυβέρνηση θέλει πραγματικά να εξοπλίσει τη χώρα. Η γενικότερη πολιτική του κατευνασμού που ακολουθείται απέναντι στην Τουρκία, έχει δημιουργήσει και σοβαρές παρενέργειες.
Μια από αυτές είναι και η αδιαφορία η οποία υπάρχει γενικώς και έχει γίνει η αιτία να χάσει πολλές χρήσιμες προσθήκες αμυντικού υλικού. Ας θυμηθούμε μόνο δύο από ανάλογες περιπτώσεις.
Τα γερμανικά Leopard 2A4 που κατέληξαν στην Τουρκία ή τα επίσης γερμανικά PhZ-2000 που προσφέρονταν προς πώληση. Αφήνοντας την αδιαφορία κατά μέρους, ο δεύτερος και κυριότερος ανασταλτικός παράγοντας είναι αυτός των οικονομικών δεδομένων της χώρας. Ο τελευταίος χρησιμοποιείται ως κυριότερη δικαιολογία για την ανυπαρξία ουσιαστικού εξοπλιστικού προγράμματος.
Εδώ όμως ίσως μπορούν να υπάρξουν εναλλακτικές λύσεις, που είχαν εφαρμοστεί στο παρελθόν. Ο Τάσος Καραμήτσος της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα», κάνει μια ενδιαφέρουσα πρόταση. Τους εθνικούς ευεργέτες.
Όπως αναφέρει σε σχετικό του άρθρο
«Η Ελλάδα λεφτά πολλά δεν έχει, αλλά έχουν ορισμένοι Έλληνες. Στο παρελθόν, ας μην ξεχνάμε, ότι στους πατριώτες ευεργέτες στηρίχθηκε η ανοικοδόμηση της χώρας (…) Υπάρχουν και σήμερα μερικές δεκάδες εφοπλιστές και μερικές εκατοντάδες επιχειρήσεις που θα μπορούσαν (εν μια νυκτί) να αλλάξουν την εικόνα των Ενόπλων Δυνάμεών μας. (…) Ανέτως 100 Έλληνες εφοπλιστές και 200 μεγάλες επιχειρήσεις θα μπορούσαν να εισφέρουν 1 δισ. ευρώ»
Η πρόταση των 200 εταιρειών και των 100 Ελλήνων του εσωτερικού και εξωτερικού για τη συγκέντρωση 1 δισ.€ που έχουν ανάγκη και άμεσα οι ΕΔ είναι μια ρεαλιστική προσέγγιση του γρίφου άμυνα και οικονομικά.
Ας μην ξεχνούμε, ότι στο παρελθόν η Ελλάδα είχε περάσει ανάλογες οικονομικές κρίσεις και τότε είχαν βρεθεί Έλληνες για να τη βοηθήσουν. Να αναφέρουμε χαρακτηριστικά την οικογένεια Αφέρωφ όπου με δωρεά της χρηματοδοτήθηκε μέρος της αγοράς του ομώνυμου θωρηκτού.
Και δεν ήταν μόνο ο Αβέρωφ. Το 1936, όταν ΕΒΑ έψαχνε εναγωνίως νέο αεροσκάφος δίωξης, ο πλούσιος ομογενής Κουταρέλης, αγόρασε δύο τσεχοσλοβακικά καταδιωκτικά Avia B534, τα οποία και δώρισε στην Αεροπορία. Το 1937 ο Αιγυπτιώτης επιχειρηματίας Στυλιανός Σαρπάκης δώρισε πάλι στην Αεροπορία δύο βρετανικής κατασκευής διπλάνα καταδιωκτικά Gloster Gladiator Mk I.
Τέτοιοι εθνικοί ευεργέτες είχαν αφήσει το στίγμα τους στον προηγούμενο αιώνα. Μήπως ήρθε η ώρα να αφυπνιστούν άλλοι σήμερα; Περιττό να προστεθεί πως η διαχείριση των χρημάτων αυτών που θα μπορούσαν να προσφέρουν κορυφαίες εταιρείες και νέοι ευπατρίδες , θα ελέγχονται από ειδική επιτροπή στην οποία θα συμμετέχουν και οι ίδιοι προκειμένου να διασφαλιστεί η ακεραιότητα του ποσού και η διοχέτευσή του χωρίς παρατράγουδα στην άμυνα της χώρας.
Επιπρόσθετα η επιτροπή θα μπορεί να θεσπίσει και τα κριτήρια για το πώς και που διοχετευθούν τα σχετικά κονδύλια που θα έχουν συγκεντρωθεί από τις δωρεές, θέτοντας ως όρο για παράδειγμα την απαραίτητη συμμετοχή ελληνικών εταιρειών σε ένα ποσοστό της τάξης του 50%.
Ο ΕΣ έχει ανάγκες από τα πιο απλά πράγματα, όπως σφαίρες, νέας αντιβαλλιστικής τεχνολογίας κράνη, αλεξίσφαιρα γιλέκα μέχρι και διόπτρες νυκτερινής παρατήρησης και ηλεκτρονικά συστήματα. Ειδικά για το τελευταίο ο ΕΣ διαθέτει περί τα 5.000 τέτοια συστήματα, ενώ ο τουρκικός Στρατός 100.000!
Δεν είναι δύσκολο να συγκεντρωθεί ένα δισ.€ για να καλυφθούν ανάλογες ανάγκες και με συμμετοχή ελληνικών εταιρειών δημιουργώντας ένα εθνικό ταμείο για την άμυνα από δωρεές ευεργετών. Και είναι σίγουρο πως θα βρεθούν πολλοί τέτοιοι ευπατρίδες.
Το δύσκολο είναι, όπως προείπαμε να ξεπεράσουμε το «σκόπελο» της αδιαφορίας που επικρατεί παντού για την άμυνα της χώρας και την καχυποψία που επικρατεί απέναντι σε οποιονδήποτε θέλει να προσφέρει στην πατρίδα.
