Το αφήγημα της ανοχής έναντι της Τουρκίας τώρα δικαιώνεται! Θέλει να πληρώσουμε τον λογαριασμό και να πάρει και τα ρέστα

Τα περί κλιμάκωσης της έντασης από την κατοχική Τουρκία είναι ξεπερασμένες ατάκες. Η Τουρκία είναι επιθετική, εφαρμόζει σιγά-σιγά την επεκτατική της πολιτική χωρίς να αντιμετωπίζει αντιδράσεις.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι της έχει στρωθεί κόκκινο χαλί. Η εισβολή της στην κυπριακή ΑΟΖ είχε προ πολλού εξαγγελθεί. Η Άγκυρα θεωρούσε ότι θα έχανε το τρένο της ανάδειξής της ως περιφερειακής δύναμης εάν δεν αντιδρούσε. Δεν επέλεξε το πεδίο της συνεννόησης, αλλά εκείνο της επιβολής διά της ισχύος. Και είμαστε ενώπιον αυτού του δεδομένου.

Τα ερευνητικά σκάφη «Μπαρμπαρός» και «Ορούτς Ρέις» έχουν οργώσει την κυπριακή θάλασσα. Τα δυο γεωτρύπανα έκαναν και κάνουν εργασίες σε τέσσερις περιοχές της κυπριακής ΑΟΖ. Τον περασμένο Οκτώβριο εισέβαλε στο αδειοδοτημένο, σε ΕΝΙ και TOTAL, θαλασσοτεμάχιο 7. Η μη αντίδραση, πλην της Λευκωσίας, ούτε καν των επηρεαζόμενων εταιρειών ή των χωρών τους, οδήγησε την Άγκυρα να προχωρήσει πριν μια εβδομάδα στο θαλασσοτεμάχιο 8, το οποίο παραχωρήθηκε στις ίδιες εταιρείες. Προφανώς η Άγκυρα επέλεξε το 8 και όχι κάποιο μη αδειοδοτημένο καθώς αντιλήφθηκε πως θα το έκανε ανενόχλητα.

Την ίδια ώρα, είναι πλέον προφανές πως η μη αντίδραση της Αθήνας, όταν τον περασμένο Μάιο εισέβαλε για πρώτη φορά το γεωτρύπανο «Φατίχ» στην κυπριακή ΑΟΖ, όπως και στη συνέχεια σε άλλες περιοχές, άναψε στους Τούρκους το πράσινο φως για να στραφούν και προς την ελλαδική θάλασσα. Η φοβική στάση της ελλαδικής πλευράς στις τουρκικές έκνομες ενέργειες σε βάρος της Κύπρου είχε ως αποτέλεσμα τα όσα παρακολουθήσαμε στη συνέχεια με το λεγόμενο μνημόνιο Τουρκίας – Λιβύης. Αλλά και τις εξαγγελίες για έρευνες και γεωτρήσεις στην περιοχή κοντά στην Κρήτη.

Στην Αθήνα και τη Λευκωσία οι οπαδοί της πολιτικής του κατευνασμού θεωρούν πως μπορούν να «αγοράσουν» ειρήνη εκφράζοντας διάφορα αφηγήματα, όπως η συνεκμετάλλευση ή η μεταφορά του φυσικού αερίου με αγωγό μέσω Τουρκίας. Η στάση αυτή των εκφραστών της όποιας λύσης έχει αποθρασύνει την κατοχική Τουρκία, η οποία θεωρεί προβλεπτές τις κινήσεις που θα γίνουν από ελληνικής πλευράς. Όταν στην Αθήνα δεν τολμούν να συμφωνήσουν θαλάσσια όρια με γειτονικές χώρες (με την Κύπρο ούτε λόγος), τότε η πορεία είναι προδιαγραμμένη.

Παρακολουθώντας τέτοιες συμπεριφορές η Άγκυρα δεν έχει λόγο να ενεργεί διαφορετικά. Γι’ αυτό και προελαύνει.

Η Τουρκία αντιμετωπίζει ως σύνολο Ελλάδα και Κύπρο, κάτι που δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνεται η καθεστηκυία τάξη στην Αθήνα. Η μόνη οδός, λαμβάνοντας υπόψη και τη μη αντίδραση των εταίρων και στρατηγικών μας εταίρων, είναι ο ενιαίος σχεδιασμός Ελλάδος και Κύπρου. Υπάρχουν στρατηγικά πλεονεκτήματα, τα οποία ωστόσο δεν μπορούν να αποδώσουν εάν δεν υποστηριχθούν πολιτικά. Εάν δεν διασφαλίζεται η αξιοποίησή τους.

Όταν, για παράδειγμα, γίνονται ανοίγματα μεγάλου στρατηγικού βεληνεκούς, όπως τα ενεργειακά, πρέπει να εκ των προτέρων να «κλειδώνουν» σε μεγάλο βαθμό την υλοποίηση των σχεδιασμών. Χωρίς τη διαμόρφωση εργαλείων αποτροπής, τέτοια εγχειρήματα μπορούν να εξελιχθούν σε αυτοχειρία.

Να ξεπεραστούν τα ταμπού και να υπάρξει αναβάθμιση της αμυντικής συνεργασίας. Γιατί να είναι στη Σαλαμίνα όλες οι φρεγάτες και να μην είναι μερικές στην Κύπρο; Και θα είναι πιο αποδοτικό εάν στον άξονα Ελλάδα και Κύπρος ενταχθούν κι άλλες χώρες, που σήμερα, ενώ επηρεάζονται, περιορίζονται στις εκ του μακρόθεν διακηρύξεις. Παράλληλα υπάρχουν και τα πεδία δράσης στη διπλωματία και των πολιτικών παρεμβάσεων, που είναι βασικά εργαλεία μας.

Τα αφηγήματα της προσαρμογής στις τουρκικές αξιώσεις θα επιλογή αυτοχειρίας. Η ανοχή έναντι της Τουρκίας οδήγησε στο να τίθεται ψηλά στην ατζέντα η «μοιρασιά» μαζί της, από τα δικά μας!