Και τη σοδειά ποιος θα τη μαζέψει;

Στην εποχή του κορωνοϊού, οι εκπλήξεις διαδέχονται η μια την άλλη. Μαζί και το ”ξήλωμα” των σταθερών του τρόπου ζωής μας. Εδώ κι αν είναι πρόκληση για τον προφητικό, όπως βαίνουν τα πράγματα, τίτλο του χαρτοφυλακίου της νέας Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αναμένονται πρωτοβουλίες και δράσεις.

Η γενική αναταραχή δεν μπορεί να μην προκαλεί σκέψεις και για την επάρκεια της εφοδιαστικής αλυσίδας. Ο Γάλλος Πρόεδρος το έθεσε με ευθύτητα, αλλά και οι μεγάλες αλυσίδες της βιομηχανίας τροφίμων δε μένουν ασυγκίνητες.

Διαβεβαιώνουν και ορθώς πράττουν ότι υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει επάρκεια τροφίμων. Κι αν εξαιρέσει κανείς κάποιες σποραδικές και κατά είδος ελλείψεις, η αναπλήρωσή τους δεν αργεί να έρθει.

Στις όποιες καθυστερήσεις δεν πρέπει να παραγνωρίζονται τα νέα δεδομένα που δημιουργούν οι έλεγχοι και οι αναμονές στα εσωτερικά σύνορα, όπως και το ενδεχόμενο κάποιοι από τους κρίκους της ανθρώπινης αλυσίδας να δοκιμάζονται.

Ο ιός δεν κάνει εξαιρέσεις και χτυπά αδιάκριτα όλον τον κοινωνικό ιστό και το εργατικό δυναμικό. Για την αντιμετώπιση των ιδιαιτεροτήτων αυτών, πέρα από τις λογιστικές διευθετήσεις σε επίπεδο λωρίδων ταχέως ελέγχου για τα οχήματα μεταφοράς τροφίμων στα σύνορα, οι διοικήσεις των μεγάλων επιχειρήσεων επεξεργάζονται, όπως ανακοινώνεται επάλληλα, εναλλακτικά σχέδια με προοπτική αξιοποίησης όλου του διαθέσιμου ανθρώπινου δυναμικού.

Η σπαζοκεφαλιά ωστόσο, φαίνεται να είναι πιο έντονη στους εργάτες της γης. Τον αγροτικό δηλαδή τομέα και τα εποχικά συνεργεία που απασχολούνται σε αυτόν, με την τόσο πολύτιμη συνδρομή. Υπαινιγμοί για το ζήτημα υπάρχουν και στη χώρα μας, σε σχέση με τα εργατικά χέρια, που θα λείψουν σε πρώτο επίπεδο αναφοράς και προέρχονται από τις όμορες χώρες μας.

Ήδη η Βουλγαρία ανακοίνωσε ότι περί τις 200.000 Βούλγαροι που εργάζονταν στο εξωτερικό επαναπατρίζονται. Πολλοί από αυτούς απασχολούνταν στις αγροτικές καλλιέργειες. Η Γερμανία ανακοίνωσε ότι θα χρειαστεί 300.000 άτομα για τις αγροτικές καλλιέργειες και για τη συγκομιδή, ενώ ομοίως η Γαλλία αναζητά 200.000 εργάτες γης.

Το πρόβλημα υπάρχει και στην Ισπανία, όπου κατά τη διεθνή ειδησεογραφία, ήδη 6.000 Μαροκινές εργάτριες αδυνατούν να συμμετάσχουν στην επικείμενη συγκομιδή, ενώ στη Μεγάλη Βρετανία η κυβέρνηση, όπως ανακοινώθηκε, τετραπλασίασε τον αριθμό των αδειών για τους εποχικούς εργάτες.

Η προοπτική να απασχοληθούν στη γη, όσοι μέχρι σήμερα στελέχωναν σε διάφορους ρόλους τους κλάδους της παροχής υπηρεσιών και τις δουλειές γραφείου, μοιάζει μακρινή και μη ρεαλιστική. Η δουλειά του αγρότη και σκληρή είναι και με καταφανώς χαμηλές αποδοχές, αναντίστοιχες του κόπου και της προσπάθειας, που κανείς καταβάλει στο αστικό περιβάλλον. Οι ανάγκες ωστόσο παραμένουν.

Τα κενά ενδέχεται να διευρυνθούν ακόμα περισσότερο με τη διάδοση της νόσου το επόμενο χρονικό διάστημα και τη διάχυσή της, ειδικά σε περίπτωση χαλάρωσης των απαγορεύσεων στις μετακινήσεις και στην ύπαιθρο.

Από την άλλη υπάρχουν και οι χιλιάδες εγκλωβισμένοι στη χώρα μας, που σε πλείστες όσες περιπτώσεις δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για να τους χορηγηθεί διεθνής προστασία. Το ενδεχόμενο να απασχοληθούν ως εποχικοί εργάτες, αν λάβει κανείς υπόψη ότι μια τέτοια περίπτωση εμπίπτει και στις προβλέψεις για νόμιμη μετανάστευση, θα πρέπει αν μη τι άλλο να αξιολογηθεί. Και Κοινοτική αλληλεγγύη, επ ωφελεία τους, θα επιδείξουν οι εταίροι μας στην πράξη.

Το πλαίσιο και οι διαδικασίες, αν υπάρχει η βούληση, μπορούν να διαμορφωθούν. Σίγουρα δεν είναι ευκαιρία που γεννά η κρίση.

Είναι όμως μια λύση. Δε μας περισσεύει καμία.