Απαγορεύσεις λόγω κορωνοϊού: Περιορισμός ή κατάλυση της προσωπικής ελευθερίας;

Η απάντηση στο ερώτημα «Κατάλυση ή περιορισμός της προσωπικής ελευθερίας;» που προκαλούν κρύβεται στην ακροτελεύτια πρόταση στο άρθρο του Καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου, Ανδρέα Δημητρόπουλου «[…] Η συνταγματικότητα των μέτρων εξαρτάται από την αλήθεια της απειλής».

Όμως, πως μπορείς να επιβεβαιώσεις την αλήθεια της απειλής, όταν δεν γνωρίζεις την ίδια την απειλή. Όλοι οι επιστήμονες ομονοούν στο εξής: είναι άγνωστα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της απειλής του κορονοϊού SARS-CoV-2 (Covid-19).

Πράγματι, υποθέτουν τον ακριβή ρυθμό εξάπλωσης, αγνοούν το ποσοστό θνητότητας, αναζητούν τη μοριακή δομή και τον μηχανισμό του.

Ο Σοπενχάουερ (2009) αναφέρει πως το συμπέρασμα 2-3 «έξυπνων» ατόμων μπορεί να γίνει αποδεκτό από άλλα άτομα. Στη συνέχεια το συμπέρασμα γίνεται αποδεκτό κι από άτομα πεπεισμένα πως οι άνθρωποι που το διέδωσαν είχαν την απαραίτητη κατάρτιση.

Στη συνέχεια, «σ’ αυτούς βασίστηκαν άλλοι, που από οκνηρία προτίμησαν να πιστέψουν κάτι χωρίς δεύτερη σκέψη παρά να κοπιάσουν εξετάζοντας το ζήτημα».

Ο αριθμός των εύπιστων υποστηρικτών θα μεγαλώσει και πολλοί άλλοι θα αποδεχτούν την ορθότητα του συμπεράσματος λόγω της μεγάλης απήχησης του.

Τότε, «όσοι είχαν απομείνει αναγκάστηκαν να αποδεχτούν ότι ήταν πλέον κοινώς αποδεκτό, προκειμένου να μη θεωρηθούν ταραξίες, που απαρνιούνται τις γενικώς παραδεγμένες απόψεις, ή θρασείς, που θεωρούν ότι είναι πιο έξυπνοι από τους άλλους…Όταν μια γνώμη φτάνει σε αυτό το βαθμό αποδοχής, η συγκατάνευση αποτελεί πλέον καθήκον».

Σε ποια ακριβώς αλήθεια αναφέρονται οι «ειδικοί» όταν μιλούν για «αόρατο εχθρό»;

Την αλήθεια που ενσταλάζει η Κίνα; Την αλήθεια του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας; Την αλήθεια των απανταχού αιρετών Κυβερνήσεων; Την αλήθεια του Bill Gates; Την αλήθεια των αριθμών στην Ιταλία, Ισπανία, ΗΠΑ κλπ.;

Ποια είναι η πηγή της αλήθειας στην οποία βασίστηκαν οι φοβικές Κυβερνήσεις ανά την υφήλιο για να παραβιάσουν ευθέως και απροκάλυπτα την προσωπική ελευθερία έχοντας ως σύμμαχο το μιμητισμό των ΜΜΕ;

Αν είναι η αλήθεια των 3.322 θανάτων που έχει ανακοινώσει η Κίνα μέχρι σήμερα, τότε μιλάμε για έναν αναξιόπιστο διεθνή «συνομιλητή», αφού μόνο στο διάστημα των 4 μηνών της πανδημίας, οι θάνατοι στην Κίνα από κάθε αιτία – με τα επίσημα στοιχεία του 2019 – ανήλθαν σε περίπου 3.300.000 εκατομμύρια, δηλ. μόνο 0,08% των συνολικών θανάτων προήλθε από τον κορονοϊό SARS-CoV-2.

Αν είναι η αλήθεια του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) που τις τελευταίες εβδομάδες τηρεί σιγή ιχθύος, τότε δεν έχει κανείς παρά να αναζητήσει τις πηγές χρηματοδότησής του.

Σε προϋπολογισμό 4 δις $ ετησίως, το 1/4 προέρχεται από τις 64 χώρες που συμμετέχουν σε αυτόν και τα 3/4 προέρχονται από ιδιωτική χρηματοδότηση (sic!), μεταξύ των οποίων και φαρμακοβιομηχανίες κολοσσοί.

Αν είναι η αλήθεια των κυβερνήσεων, δεν έχει παρά να αναλογιστεί κανείς το τεράστιο πολιτικό κόστος που θα είχε η εναντίωση στο παγκόσμιο ψευδο-δίλημμα, ζωή ή θάνατος.

Αν είναι η αλήθεια του Bill Gates, αρκεί να ανατρέξει κανείς στις δημοσιευμένες οικονομικές καταστάσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) για το 2018 – 2019 προκειμένου να ανακαλύψει την ετήσια χρηματοδότηση των 400 εκατομμυρίων δολαρίων (!!!) από το ίδρυμα Bill and Melinda Gates.

Αυτό από μόνο του, φυσικά, δεν θα ήταν επιλήψιμο, αν, την ίδια στιγμή, δεν διέθετε το 25% των μετόχων της εταιρείας κολοσσού Ecolab (έσοδα 2019, 14,9 δις δολάρια) που δραστηριοποιείται στον τομέα της υγείας και δεν εκτοξευόταν η αξία της Microsoft σε δυσθεώρητα ύψη λόγω του παγκόσμιου μηνύματος «Μένουμε σπίτι».

Αν είναι η αλήθεια των αριθμών των θανάτων στην Ιταλία, στην Ισπανία και στις ΗΠΑ, δεν έχει κανείς παρά να μελετήσει τα δημοσιευμένα στοιχεία από τις εθνικές υπηρεσίες των χωρών αυτών.

Ο ημερήσιος μέσος όρος θανάτων από κάθε αιτία στην Ιταλία (στοιχεία 2019) είναι περίπου 1.750 θάνατοι, το ίδιο και για την Ισπανία.

Αυτό σημαίνει ότι σε περιόδους έξαρσης της κοινής γρίπης πέρυσι και τα προηγούμενα χρόνια, ο αριθμός αυτός αυξανόταν στους 2.250 θανάτους κάθε μέρα! (βλτ. συνέντευξη στον ALPHA, του Καθηγητή Ιωάννη Ιωαννίδη στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ).

Στις ΗΠΑ σύμφωνα με το Εθνικό Κέντρο Λοιμώξεων την περίοδο 2018 – 2019 τα κρούσματα της κοινής γρίπης ανήλθαν σε 35,5 εκατομμύρια, 16,5 εκατομμύρια ιατρικές επισκέψεις, 490.600 νοσηλείες και από αυτές 34.200 (!) περιπτώσεις κατέληξαν σε θάνατο των ασθενών.

Στην ιστοσελίδα του ο Παγκόσμιας Οργανισμών Υγείας αναφέρει ότι την περίοδο 2017 οι θάνατοι από την κοινή γρίπη ανήλθαν παγκοσμίως σε 650.000 χιλιάδες (!), ενώ μόνο στην Ευρώπη ανήλθαν σε 72.000 χιλιάδες.

Σήμερα, μετά από τέσσερις μήνες (120 ημέρες) πανδημίας του κορονοϊού SARS-CoV-2 (Covid-19) οι θάνατοι παγκοσμίως ανέρχονται σε 54.194 χιλιάδες σύμφωνα με τα στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.

Ποια νούμερα να πιστέψουμε; Της οργανωμένης Γερμανίας που έχει ελέγξει μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της και το ποσοστό θνητότητας από τον κορωνοϊό είναι κάτω από 0,5% ή μήπως της χύμα Ιταλίας με δήθεν ποσοστά θνητότητας 10%;

Κατά συνέπεια η αυστηρότητα των μέτρων δεν συνδέεται αιτιωδώς με την εκάστοτε πειθαρχία ή μη που επιδεικνύουν οι πολίτες στις υποδείξεις των ειδικών, αλλά στην πραγματικότητα σχετίζεται με το βαθμό ετοιμότητας των συστημάτων υγείας.

Είναι ανέντιμο από την πλευρά της Πολιτείας να «φορτώνονται» με ενοχές οι πολίτες επειδή η ίδια δεν προνόησε, παρότι υπήρχαν έγκαιρα μηνύματα από την ιατρική κοινότητα, να προετοιμάσει κατάλληλα το σύστημα υγείας.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι βρισκόμαστε εν μέσω πανδημίας γρίπης με ασυνήθιστα αυξημένο ρυθμό μετάδοσης που καθιστά επιβεβλημένο τον περιορισμό των ατομικών ελευθεριών. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν δικαιολογείται ο πανικός που οδηγεί σε κατάλυση του δικαιώματος στην προσωπική ελευθερία.

Σήμερα παρατηρούνται αδιανόητα φαινόμενα παραβίασης της προσωπικής ελευθερίας. Περιορισμός έναντι κατάλυσης. Δεν πρέπει να συγχέονται οι δύο αυτές έννοιες. Οι πολίτες χωρίς έγκυρη ενημέρωση καθίστανται ευάλωτοι στο φόβο και τη χειραγώγηση.

Το ελληνικό Σύνταγμα αναφέρεται σε περιορισμό, όχι σε κατάλυση του δικαιώματος της ελευθερίας (άρθρο 5Σ π.3), το οποίο, μάλιστα, ορίζεται ως απαραβίαστο και προστατεύεται αυστηρά από το νομοθέτη που ρητά απαγορεύει την αναθεώρηση της σχετικής διάταξης (σελ. 292 Γενική Συνταγματική Θεωρία – «Ο απόλυτα αυστηρός χαρακτήρας ορισμένων θεμελιωδών δικαιωμάτων», Α. Δημητρόπουλος).

Δεν απαιτείται εμβάθυνση ή διατριβή στο Συνταγματικό Δίκαιο. Αρκεί η γενική Συνταγματική Θεωρία για να γίνει αντιληπτό ότι η προσωπική ελευθερία είναι απαραβίαστη, ενώ περιορίζεται υπό αυστηρές προϋποθέσεις και μόνον σε εξαιρετικές περιπτώσεις.

Σε αντίθεση με τα παραπάνω, δεν χωρεί καμία αμφιβολία ότι ορισμένα μέτρα που ελήφθησαν από πολλές χώρες δεν περιορίζουν απλώς την προσωπική ελευθερία, αλλά την προσβάλουν κατάφωρα.

Για παράδειγμα οι περιορισμοί της ανέπαφης κίνησης του ατόμου είναι πρόδηλα αντισυνταγματικοί. Στην Ελλάδα, έχει απαγορευθεί η κατά μόνας επαφή με τη φύση. Ποιος ειδικός μπορεί να υποστηρίξει, χωρίς να γελοιοποιηθεί, ότι η κολύμβηση στην ανοιχτή θάλασσα αποτελεί κίνδυνο για τη δημόσια υγεία;

Σήμερα υφίσταται καθολική απαγόρευση για κολύμπι στην ανοιχτή θάλασσα, για ψαροντούφεκο, για περίπατο στο βουνό, για ποδηλασία, για εκκλησιασμό κοκ.

Η προσέγγιση του ζητήματος θα πρέπει εφεξής να είναι η εξής: άρση των μέτρων που καταλύουν την προσωπική ελευθερία και εφαρμογή αυστηρών μέτρων που την περιορίζουν μέχρι να βεβαιωθεί η Πολιτεία ότι ο κίνδυνος της πανδημίας έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Το είδος, το εύρος, η καταλληλότητα και τα λοιπά χαρακτηριστικά των μέτρων αυτών, καθώς και η διόρθωση των όσων έχουν ήδη ληφθεί είναι ευθύνη της συντεταγμένης Πολιτείας.

Τα θεσμικά όργανά της οφείλουν με νηφαλιότητα και ψυχραιμία να μελετήσουν, να αποφασίσουν και τέλος να μεριμνήσουν για την εφαρμογή τους που θα πρέπει να είναι ανάλογη με την αλήθεια της απειλής.

Αντίθετα, η εύκολη λύση χωρίς πολιτικό κόστος για τους αιρετούς θα ήταν το «παραμένουμε σπίτι» για αόριστο χρόνο χωρίς προοπτική εξόδου. Το σπίτι δεν αποτελεί ασφαλές καταφύγιο για τον άνθρωπο, αλλά προσωρινό καταφύγιο.

Είναι σωστό να αντιμετωπίζεται με σοβαρότητα και υπευθυνότητα μία κρίση στη δημόσια υγεία, αλλά είναι μέγα λάθος να αντιμετωπίζεται φοβικά με την επίκληση ανεπιβεβαίωτων και συγκεχυμένων αριθμών.

Ουδεμία ένδειξη επιστημονικά τεκμηριωμένη υπάρχει που να παραπέμπει σε αφανισμό της ανθρωπότητας ή, έστω, σε υψηλή θνητότητα που να δικαιολογεί την «απειλή» περί αυστηροποίησης των μέτρων προφύλαξης και κατάλυσης του δικαιώματος στην προσωπική ελευθερία.

Δυστυχώς, προς το παρόν τουλάχιστον, υπερισχύει ο φόβος έναντι της αγανάκτησης και της αισιοδοξίας.

Ο φόβος, όμως, νομοτελειακά πάντοτε υποχωρεί.

*Ο Μανώλης Γ. Τρούλης είναι Δικηγόρος