Μετά την καραντίνα και τον covid19, έρχεται τι;

Οι επιπτώσεις της πανδημίας ήδη αρχίζουν να αποτυπώνονται, καθώς διαρρηγνύονται οι παραδοσιακές σχέσεις κατανάλωσης και παραγωγής, και πολλές επιχειρήσεις, με την εξαίρεση της αγροδιατροφικής βιομηχανίας, των σουπερμάρκετ, της φαρμακοβιομηχανίας και των φαρμακείων, αναγκάζονται να αναστείλουν την οικονομική τους δραστηριότητα.

Από την πλευρά της, η κυβέρνηση έχει διαμορφώσει δέσμες μέτρων για την μερική στήριξη επιχειρήσεων και εργαζομένων, όμως τα χρήματα τελειώνουν τον Ιούνιο και τότε θα αρχίσουν τα… πολύ δύσκολα.

Και το χειρότερο είναι πως η διαμόρφωση ενός νέου οδικού χάρτη για τα δημόσια οικονομικά παραμένει πολύ δύσκολη άσκηση, όσο είναι αναπάντητο το βασικό ερώτημα για την εξέλιξη της πανδημίας.

Κατά συνέπεια, κανένας ακόμα δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει, αφού δεν ξέρει ούτε τον χρόνο ούτε την έκταση της πανδημίας.

Ωστόσο, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να αποφασίσει έγκαιρα τις στρατηγικές και τις λύσεις για την χρηματοδότηση της χώρας, κάνοντας μία πολύ σοβαρή υπόθεση εργασίας για την περίοδο από τον Ιούνιο και μετά.

Και σε αυτή την υπόθεση εργασίας, το χειρότερο θα είναι μάλλον να δεχθεί η κυβέρνηση τη γερμανική ιδέα χρηματοδότησης από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας με μια προληπτική γραμμή πιστώσεων (ECCL).

Σε αυτή την περίπτωση, το πρόβλημα θα είναι σοβαρό, καθώς ο συγκεκριμένος μηχανισμός, όσο και αν χαλαρώσει τις διαδικασίες του, προσφέρει στήριξη υπό όρους και ανταλλάγματα, γεγονός που σημαίνει… νέο μνημόνιο.

Και οι Έλληνες, είναι φύσει αδύνατο να αποδεχτούν ότι μετά το τέλος της καραντίνας θα ακολουθήσει μία νέα οικονομική… πανούκλα που είναι βέβαιο πως θα συνοδεύεται από μείωση μισθών και συντάξεων, αλλά και ένα νέο μεγάλο κύμα ανεργίας.

Επίσης, πολύ σοβαρά πρέπει να ληφθεί υπόψη το ενδεχόμενο, η επιδημία να μην καμφθεί κατά τους καλοκαιρινούς μήνες ή να επανέλθει από το φθινόπωρο χωρίς να υπάρχουν αποτελεσματικά φάρμακα ή και «πρώιμα» εμβόλια. Σε αυτή την περίπτωση, η οικονομική ζημιά θα είναι πολύ – πολύ μεγαλύτερη και η μέθοδος αντιμετώπισης δεν μπορεί να είναι αυτή που μέχρι σήμερα ακολουθείται.

Επιπλέον, κανένας δεν πρέπει να ξεχνάει την τεράστια πίεση που υφίσταται η Ελλάδα από το μεταναστευτικό, το οποίο εξακολουθεί να υπάρχει και ας μην αποτελεί «είδηση» πλέον στα περισσότερα μέσα ενημέρωσης.

Δυστυχώς τα θαλάσσια σύνορά μας παραμένουν ακόμα ορθάνοιχτα στις συνεχιζόμενες παράνομες μεταναστευτικές ροές (3.500 μόνο αφίξεις τον Μάρτιο εν μέσω κορωνοϊού) που αποτελούν ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να εκραγεί αφού ουσιαστικά δεν υφίστανται ούτε καν οι στοιχειώδεις υγειονομικές υποδομές. Ο εντοπισμός των πρώτων κρουσμάτων στον καταυλισμό μεταναστών στη Ριτσώνας φαίνεται πως είναι μόνο η αρχή.

Με βάση όλα τα παραπάνω, η εμμονική αντίθεση της Γερμανίας στην έκδοση κοινού ευρω-ομολόγου αποτελεί ένα πολιτικό και κοινωνικό έγκλημα που εκκινεί από μια δογματική, αναχρονιστική αντίληψη και μπορεί να οδηγήσει σε πραγματικό όλεθρο ολόκληρη την Ευρώπη. Γι’ αυτό και η σημερινή κυβέρνηση οφείλει να κάνει ό,τι μπορεί για να μην περάσει η «γερμανική γραμμή» και ο Μητσοτάκης να μην μείνει μόνο στα λόγια.

Αυτή την φορά, ενδεχομένως υπάρχει ανάγκη ενός γενναίου… ξεκαθαρίσματος στις ευρωπαϊκές σχέσεις, ακόμα και αν διακυβεύεται η διάλυση της Ε.Ε. έτσι όπως την γνωρίσαμε μέχρι τώρα. Η Γερμανία, ως χώρα που κατά κύριο λόγο έχει ωφεληθεί από την Ε.Ε., είναι απίθανο να ρισκάρει μία τέτοια διάλυση. Αλλά αυτό προϋποθέτει πως οι Μεσογειακές χώρες, μαζί τους και η Ελλάδα, θα στηρίξουν με σθένος την έκδοση ευρω-ομολόγου και επιπλέον, κοινή οικονομική και φορολογική πολιτική όλων των κρατών – μελών! Ούτε ένα βήμα πίσω από αυτό, εάν δεν θέλουμε, η Ελλάδα να επιστρέψει σε μία κρίση πολύ χειρότερη της δεκαετούς κρίσης που ζήσαμε.

*O Νίκος Νικολόπουλος είναι Επικεφαλής Δημοτικής Παράταξης ΝΕΑ ΠΑΤΡΑ, πρώην Υφυπουργός Εργασίας και Πρόεδρος Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος