Το ανέκδοτο με τον βοσκό και τον λύκο είναι διαχρονικό. Μετά από απανωτές πλακίτσες, όταν ήρθε ο λύκος κανείς δεν τον πίστεψε. Αυτό δε σημαίνει ότι χάθηκε η αξία της προειδοποίησης. Από τη στιγμή μάλιστα που ο λύκος πάντα υπάρχει.
Κάτι αντίστοιχο γίνεται και με τις Επιτροπές.
Χωρίς διάθεση γενικεύσεων έχουν ταυτιστεί με την παραπομπή στις καλένδες, του προβλήματος που έχουν κατά τα άλλα οριστεί να λύσουν. Συνήθως μάλιστα είναι μια ευκαιρία, όπως πικρόχολα θα πουν πολλοί, είτε για να νομιμοποιήσουν ειλημμένες αποφάσεις, είτε ‘για να βολευτούν’ κάποιοι γκρινιάρηδες ημέτεροι. Και πάλι όμως.
Αυτό δε σημαίνει ότι τα προβλήματα δεν υπάρχουν.
Τους τελευταίους δύο μήνες ο πλανήτης βιώνει μια πανδημία. Η χώρα μας βρίσκεται σε ουσιαστική καραντίνα εδώ και ένα μήνα. Με μέτρα πρωτόγνωρα. Που κι αν έχουν ανατρέψει τον τρόπο ζωής μας.
Και την ίδια τη φιλοσοφία ανάπτυξης του ανθρωποκεντρικού μας πολιτισμού. Σίγουρα όχι για πλάκα. Το διακύβευμα, είναι τεράστιο. Η ανθρώπινη ζωή και η δημόσια υγεία.
Κάθε έκφανση πολιτισμού και δικαιικής οργάνωσης, το έχουν αποδεχθεί ως αναμφισβήτητο πρόταγμα.
Από εκεί και πέρα όμως υπάρχουν και θεμελιώδεις αρχές, με βάση τις οποίες διαχειρίζεσαι την εξαιρετική κατάσταση και τα εξαιρετικά μέτρα. Και ιδίως τη διάρκειά τους. Πρώτη μεταξύ των αρχών αυτών είναι η αναλογικότητα. Προσαρμόζει την αντίδρασή σου, με τρόπο που η ‘θεραπεία’ να μην είναι χειρότερη από την αρρώστια. Και πάνω από όλα δίνεις προοπτική.
Η προοπτική αυτή ή κατά τα πιο απλά αντιληπτό, η ”ελπίδα”, δεν αποτελεί πάρεργο, μια υπαινικτική αναφορά, ή μυστική ενασχόληση.
Σε μια κοινωνία που γονατίζει από την έλλειψη επικοινωνίας και υποχρεωτικής αδράνειας, σε μια οικονομία, που πρέπει να δημιουργηθεί και να λειτουργήσει εξ αρχής, η ενημέρωση για την επιστροφή στην κανονικότητα, πρέπει να είναι η πρώτη μέριμνα. Τόσο για λόγους ψυχολογικούς, όσο και για πρόδηλα βιοτικούς.
Ακόμα και οι ισοβίτες, που κατ αρχήν δε θα έπρεπε να ελπίζουν σε αποφυλάκισή τους, γνωρίζουν ότι μετά την πάροδο ενός χρονικού διαστήματος, όλα είναι ανοικτά. Πόσο μάλλον ένας λαός και μια κοινωνία.
Που έχουν όσο ποτέ ανάγκη αυτά τα λόγια ”παραμυθίας”. Και βέβαιο διαδρομής για την επανεκκίνηση. Τότε και μόνο τότε, σε διάρκεια χρόνου, θα είναι αρωγοί μια προσπάθειας, αναμφισβήτητα αναγκαίας για το καλό όλων μας. Ειδάλλως θα επέλθει η κούραση. Και θα αδικήσουμε εαυτούς και αλλήλους. Και όλοι και όλα θα γίνουν βορρά των επιτήδειων και των τυχοδιωκτών.
Η Επιτροπή αυτή θα πρέπει να συγκροτείται από ειδικούς και προσωπικότητες. Που παραδειγματίζουν με τις γνώσεις τους και εμπνέουν κύρος. Που έχουν κοινωνική απήχηση και θα εξασφαλίσουν την κοινωνική αποδοχή.
Ειδικά τώρα που έχει ήδη παρέλθει ένας μήνας καραντίνας. Και τα νεύρα τεντώνουν και η αγωνία θεριεύει. Η στοχευμέμενη επιλογή ατόμων και ιδιοτήτων, θα δείχνει ότι υπάρχει κατανόηση του εύρους και των συνεπειών του προβλήματος. Που σίγουρα πλέον δεν είναι μόνο ιατρικό. Είναι βαθύτατο οικονομικό, παραγωγικό, κοινωνικό και μπορεί να μετεξελιχθεί και σε υπαρξιακό.
Το Βέλγιο που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει χιλιάδες περιστατικά, έχει διαμορφώσει ένα εξαιρετικό σοβαρό προηγούμενο. Συγκρότησε επιτροπή που απαρτίζεται από κορυφαίους ιατρούς, δικηγόρους, διευθυντικά στελέχη και οικονομολόγους. Η αποστολή της να ενημερώνει. Και να δείχνει την κατεύθυνση προς το φως.
Αμφιβάλει κανείς πως το έχουμε ανάγκη;
