Φίδια στον κόρφο μας οι «ανταποκριτές» της Τουρκίας στη Θράκη

Το να ασκείς τη σκέψη σου μεγαλόφωνα συνδιαλεγόμενος με τον εαυτό σου σαν δάσκαλος και μαθητής μαζί δεν είναι κάτι συνηθισμένο, αλλά συμβαίνει. Συμβαίνει σε μένα τουλάχιστον, όταν ”καταχεριάζω” (κατά… Γιαννόπουλο) τον εαυτό μου σε τρίτο πρόσωπο. Στο πρόσωπο της μυθιστορηματικής ηρωίδας μου ”Κρινιώς Καλογερίδου”, που είναι πνεύμα ανατρεπτικό, αν μη τι άλλο.

Ένα πνεύμα απροσδόκητο, γεμάτο ιδέες, αισθήματα, εικόνες και ήχους του παρελθόντος και του παρόντος, τα οποία συμφύρονται μαγικά μέσα της οδηγώντας την κατευθείαν στον πρόγονό μας Σωκράτη, όταν δεχόταν επίθεση απ’ τον εσωτερικό οίστρο του που δεν τον άφηνε να κοιμηθεί, με αποτέλεσμα να βιώνει μια μόνιμη ”σταύρωση”, σαν και εκείνην του Προμηθέα με την Ιώ στον Αισχύλο.

Το δικό μου δαιμόνιο ωστόσο βρίσκεται στην αντίπερα όχθη από εκείνο του οικουμενικού φιλοσόφου της ανθρωπότητας. Γι’ αυτό δε με κάνει να περιφέρομαι ως ”ρεπόρτερ” μέσα στην πόλη για να καλύψω το υπαρξιακό μου κενό με πνεύμα, αλλά αντίθετα με σπρώχνει να ακολουθώ την έκτη μου αίσθηση, που σαν αλογόμυγα με συνεγείρει διαρκώς σε νοητική κίνηση και δράση.

Με τον αέρα της περιπλάνησης και της εγρήγορσης γύρισα πάλι, σαν ανήσυχο άτι, στον τόπο του…”εγκλήματος” – τη Θράκη – που με έχει απασχολήσει αρθρογραφικά ουκ ολίγες φορές τελευταία αφυπνίζοντας την αλογόμυγα μέσα μου, που είχε ταυτιστεί περιέργως με την αιφνίδια έμπνευση να καταγράψω τα προ Ραμαζανιού (23-24 Μαΐου) συμβάντα της εκεί εθνικής παρουσίας μας.

Ήδη η θρησκευτική πήγε ικανοποιητικά τον μήνα του εγκλεισμού στα σπίτια μας λόγω της πανδημίας του Covid 19, αφού οι χριστιανοί της Θράκης επέδειξαν υπευθυνότητα και πέρασαν τις Άγιες Μέρες του Πάσχα εσώκλειστοι κι όχι όπου τους υπαγόρευε το θρησκευτικό τους συναίσθημα να περάσουν.

Και τώρα μένει να δούμε τι θα κάνουν οι μουσουλμάνοι πάνω στο θέμα αυτό, καθώς πλησιάζει το Ραμαζάνι της 23ης-24η Μαΐου και είναι άγνωστο αν θα θελήσουν να τηρήσουν τα μέτρα πρόληψης της διάδοσης του ιού που όρισε η κυβέρνηση, όπως οι χριστιανοί οι οποίοι τήρησαν τις προβλεπόμενες αποστάσεις στις ανοιχτές, πλέον, εκκλησίες τους.

Αναμφίβολα η επιλογή της κυβέρνησης για πρόταξη της υγείας των πολιτών έναντι όποιου τιμήματος είναι ευνόητη και άξια συγχαρητηρίων. Ωστόσο αυτό δε συνεπάγεται το μονοπώλιο προσανατολισμού της στην επικίνδυνη πανδημία αποκλειστικά, την ώρα που υπάρχουν ανοιχτά εθνικά θέματα και τρέχουν δυσάρεστες εξελίξεις για μας στη Λιβύη,

Τρέχουν, πράγματι, εξελίξεις απίστευτες προς όφελος της Τουρκίας, καθώς λύθηκε η πολιορκία της Τρίπολης και αποσύρθηκαν ηττημένες οι δυνάμεις του Χαλίφα Χαφτάρ με τον οποίο είχαμε συμμαχήσει μετά την υπογραφή του τουρκολιβυκού μνημονίου (Δεκέμβριος 2019).

Με τα δεδομένα αυτά πλησιάζουμε στον χρόνο μηδέν της λήξης του εμφυλίου στη Λιβύη (μεταξύ των υποστηρικτών του στρατηγού Χαφτάρ και εκείνων του πρωθυπουργού Σάρατζ, συμμάχου του Ταγίπ Ερντογάν). Όπερ σημαίνει ότι λύνονται τα χέρια του Τούρκου Προέδρου, για να μπει στο παιχνίδι της διεκδίκησης των κεκτημένων της Κύπρου και της Ελλάδας.

Γι’ αυτό το παιχνίδι και εν γένει το ενδεχόμενο τουρκικής απειλής πιστεύω πως έχουμε σχηματίσει – σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο – μια παραπλανητική εικόνα, παρασυρμένοι ίσως απ’ την προπαγάνδα των τουρκικών Μέσων και τις βουλιμικές διαθέσεις των Τούρκων αξιωματούχων για τα ελληνικά νησιά με στόχο την συνεκμετάλλευση του Αιγαίου.

Αυτά, προς το παρόν, δεν νομίζω ότι απειλούνται, γιατί ο Ταγίπ Ερντογάν σχεδιάζει να μας αιφνιδιάσει επιτιθέμενος όπου και όταν δεν το περιμένουμε. Την επιλογή να χτυπήσει ελληνικό νησί την κρατάει για την περίπτωση που θα μας σύρει σε τραπέζι διαπραγματεύσεων, πιστεύω.

Διαφορετικά θα μας χτυπήσει στη Θράκη. Κι αυτό δεν μου το είπε η… ”αλογόμυγα” μέσα μου, αλλά η κοινή λογική, η οποία λέει πως οι Τούρκοι χτυπούν πάντα εκ του ασφαλούς σε γόνιμο γι’ αυτούς έδαφος που – κατά την εκτίμησή τους – αποτελεί το μαλακό υπογάστριο του εχθρού, δηλαδή την ”αχίλλειο πτέρνα” του.

Και η ”αχίλλειος πτέρνα” της Ελλάδας βρίσκεται στη Θράκη, όπου υπάρχει ανοιχτό εσωτερικό μέτωπο, κι ας μη θέλει να το παραδεχτούν η πολιτική και η στρατιωτική ηγεσία μας. Πρόκειται για την μουσουλμανική (για μας) – ”τουρκική” για τους γείτονες εξ Ανατολών – τουρκόφωνη (σε κάθε περίπτωση) θρακική μειονότητα, που είναι άγνωστο πώς θα συμπεριφερθεί στην περίπτωση σύγκρουσής μας στον Έβρο με την Τουρκία.

Το έδαφος στη Θράκη είναι, δυστυχώς, αρκούντως ”ώριμο” για να μην προβάλει ισχυρές λαϊκές αντιστάσεις το μουσουλμανικό στοιχείο στο ενδεχόμενο τουρκικής εισβολής. Και έχει ”ωριμάσει” πολύ, γιατί έχουν αφεθεί ανεξέλεγκτα τα φιλοτουρκικά στοιχεία να διαχέουν την προπαγάνδα τους με την κάλυψη του Τουρκικού Προξενείου στην Κομοτηνή.

Έτσι, η προσπάθεια της Τουρκίας – δια των μυστικών υπηρεσιών της (πράκτορες ΜΙΤ) και των εθνικιστών της μειονότητας – να αλλοιώσει την πραγματικότητα και να αμφισβητήσει, με τη μεθοδική ”εργασία” των Μέσων προπαγάνδας της την ελληνικότητα της περιοχής, φαίνεται να κερδίζει έδαφος χάρη στην ανικανότητα των δικών μας, που δείχνουν αδύναμοι να αντιδράσουν στο μακροχρόνιο σχέδιο πολιορκίας και άλωσης της Δυτικής Θράκης.

Κι αυτό δίνει το δικαίωμα στον προαιώνιο επιβουλέα της να προετοιμάσει το έδαφος για την Κοσοβοποίησή της, με ”Δούρειο Ίππο” τους εκεί ”εκπροσώπους” του (”Γκρίζους Λύκους” της Θράκης), που επιδίδονται άοκνα σε φιλοτουρκική προπαγάνδα, με την υπόγεια στήριξη του Τουρκικού Προξενείου που κόβει και ράβει αδιαλείπτως.

Ήδη απ’ το 2013 και ύστερα άλλαξαν χέρια κινητά και ακίνητα μεταβάλλοντας τα δεδομένα. Δόθηκαν δάνεια σε Έλληνες αγρότες και επιχειρηματίες απ’ την τουρκική τράπεζα ”Ζιραάτ”(με υποκαταστήματα στην Αθήνα, την Ξάνθη και την Κομοτηνή), που δεν μπόρεσαν να αποπληρωθούν, με αποτέλεσμα να υποθηκευτούν οι ελληνικές περιουσίες στους Τούρκους επιχειρηματίες.

Η τουρκική παρεμβατικότητα ακολούθησε νόμιμες διαδικασίες, που έκρυβαν όμως τον στρατηγικό σχεδιασμό της Άγκυρας, τον οποίο ακόμα και σήμερα φαίνεται να υποτιμούν οι δικοί μας. Γιατί δεν εξηγείται αλλιώς η πολιτική ανικανότητα και η αδικαιολόγητη δουλικότητα των ελληνικών κυβερνήσεων στα ”θέλω” του Ταγίπ Ερντογάν.

Η αναπάντητη πρόκληση του Τούρκου Προέδρου να χαρακτηρίσει τους Έλληνες Πομάκους της Θράκης ”ομογενείς” της Τουρκίας κατά την επίσκεψή του στη Θράκη το 2017, όπως και οι αλλαγές στον τρόπο ανάδειξης των μουφτήδων για χάρη του (2018) δεν ξεχάστηκαν, τουλάχιστον απ’ τους ενσυνείδητους Έλληνες που παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς την πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Κι αυτά – σε συνδυασμό με την κινητικότητα κάποιων πρεσβειών (Νορβηγίας-Σουηδίας), που έδωσαν δυο φορές σε δυο συνεχόμενα χρόνια (2019 και 2020) τα διαπιστευτήριά τους στους πολιτικούς εκπροσώπους του DEB (μειονοτικού κόμματος ”Ισότητας Ειρήνης και Φιλίας” στη Θράκη) – λένε πολλά και μας προϊδεάζουν για ακόμα περισσότερα, αν λάβουμε υπόψη μας τα παρακάτω:

1. Την χλιαρή έως ύποπτη αντίδραση της Γερμανίας στα υποκινούμενα από την Τουρκία γεγονότα στον Έβρο τον περασμένο Μάρτιο, που επιβεβαίωσαν την φιλοτουρκική πολιτική της τον επόμενο μήνα όταν η Επιστημονική Υπηρεσία της γερμανικής βουλής γνωμοδότησε πως η συμπεριφορά των ελληνικών αρχών στα ελληνοτουρκικά σύνορα δύσκολα θα μπορούσε να θεωρηθεί συμβατή με το διεθνές δίκαιο.

2. Τις συνεχιζόμενες προκλητικές συμπεριφορές τουρκόψυχων Ελλήνων πολιτών της μουσουλμανικής μειονότητας [Kemalettin Mumin, Ahmet Altıparmak, B T Ali Cinali (κάτοικος Γερμανίας) κλπ] και τις υποβολιμαίες αναρτήσεις άλλων σε ιστοσελίδες τουρκικής έμπνευσης, όπου παροτρύνουν σε χρήση όπλων τους μειονοτικούς της Θράκης.

Ενδεικτική – ως παράδειγμα – για το τελευταίο, ήταν η ανάρτηση (στις 6 Μαΐου) του καταγόμενου από ‘κει επιχειρηματία Φερούχ Οζγκάν [προέδρου του Πολιτιστικού Συλλόγου Τούρκων Ελλάδας (YUNTURK), που παρουσιάζεται ως πρόεδρος της αυτοαποκαλούμενης ”Αυτόνομης Συνόδου Διαπραγμάτευσης Δυτικής Θράκης”]. Ανάρτηση προκλητικά προπαγανδιστική σε βάρος της πατρίδας μας, όπου παροτρύνει τον κάθε συντοπίτη του να χρησιμοποιήσει το όπλο του κατά των Ελλήνων:
– Τούρκε της Δυτικής Θράκης, αν δεν χρησιμοποιήσεις το όπλο που έχεις στα χέρια σου, αυτοί που τα χρησιμοποιούν θα εμφανίσουν την συνθήκη του Νεϊγί του 1919 (αμοιβαία ανταλλαγή πληθυσμών και των κτημάτων αυτών σε ζώνη 15 χλμ. το ανώτερο, κατά μήκος των κοινών συνόρων, 2013).
Όλα αυτά επιβεβαιώνουν τους φόβους μου για τα ”φίδια” που εκκολάψαμε ήδη στον κόρφο μας ως ”Έλληνες πολίτες” της Θράκης και λειτουργούν εκεί ως Τούρκοι ”ανταποκριτές” και προπαγανδιστές.

Λειτουργούν ως μοχλοί προώθησης των στρατηγικών σχεδίων της γείτονος, η τακτική της οποίας λίγο απέχει απ’ την εφαρμογή της εκείνης της Κριμαίας και, εν μέρει της Αλεξανδρέττας στην Κύπρο το ’74, όπου – με πρόσχημα ότι θέλει να προστατέψει την τουρκική μειονότητα εκεί – προχώρησε σε εποικισμό με σκοπό την πληθυσμιακή αλλοίωση του νησιού, όπως έκανε στις ως άνω περιοχές κι όπως επιθυμεί να κάνει στη Δυτική Θράκη…

*Η Κρινιώ Καλογερίδου είναι συγγραφέας.