Το ”ιερό απαρτχάιντ” στη Θράκη έχει σφραγίδα ελληνική…

Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός (ο Διεθνής – μη κερδοσκοπικός – Οργανισμός Δημόσιας και Ιδιωτικής Συνεργασίας που ιδρύθηκε στη Γενεύη το 1971 για να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής στον πλανήτη) ανοίγει την αυλαία των πεντηκοστών γενεθλίων του με τη φιλοδοξία να αναδείξει παγκόσμιες βιομηχανικές και περιφερειακές πολιτικές προς όφελος των κοινωνιών του κόσμου.

Τα φλας των φωτογράφων και των ρεπόρτερς απ’ τα μεγαλύτερα Μέσα ενημέρωσης της Υφηλίου παίρνουν φωτιά προσανατολισμένα στους προσερχόμενους πολιτικούς, επιχειρηματίες και άλλους ηγέτες χωρών και κοινωνιών που εκπροσωπούν επάξια το ανδρικό φύλο στα ανώτατα αξιώματα.

Ένα διάλειμμα μερικών λεπτών, που εκπέμπει μικρό δισταγμό στην ταχύτητα λήψης, σταματά για λίγο το έργο τους συμπαρασύροντας τη θεματολογία σε ”έδαφος” ανεξερεύνητο. Το πλάνο των φωτογράφων στέκεται αμήχανα πάνω σε μια μαυροφορεμένη γυναίκα ώριμης ηλικίας με ισλαμική μαντίλα στο κεφάλι, που αφήνει ανέπαφο το ωραίο της πρόσωπο.

Το ενδιαφέρον των ρεπόρτερς γι’ αυτήν είναι εμφανές, γιατί δεν είναι μια οποιαδήποτε γυναίκα, αλλά η πριγκίπισσα της Σαουδικής Αραβίας Λόλουα (που σημαίνει μαργαριτάρι) Φαϊζάλ, κόρη του πρώην βασιλιά Φαχντ.

Το Φόρουμ αρχίζει τις εργασίες του και ανεβαίνουν στο βήμα ένας ένας οι ομιλητές. Κάποια στιγμή έρχεται η σειρά να μιλήσει η Λόλουα κεντρίζοντας το ενδιαφέρον των άλλων ομιλητών και των δημοσιογράφων.

Όταν τελειώνει την ομιλία της και πριν πάρει πάλι στη θέση της μέσα στο πλήθος των παρευρισκομένων, δέχεται την ερώτηση που βρίσκεται ήδη στα χείλη όλων.

– Τι θα θέλατε να αλλάξει στην πατρίδα σας σχετικά με τα δικαιώματα των γυναικών;

Το βλέμμα της, σκούρο και επιβλητικό, καρφώνεται στο βλέμμα του δημοσιογράφου με μια λάμψη ευγνωμοσύνης, σαν να τον ευχαριστεί για την ερώτηση. Μένει για δευτερόλεπτα σιωπηλή κι ύστερα του απαντά με αφοπλιστική ειλικρίνεια:

– Θα ήθελα να επιτραπεί στις γυναίκες της χώρας μου να έχουν δική τους ταυτότητα και να μπορούν να βγάλουν δίπλωμα οδήγησης…

Σιωπή. Το μικρό βουητό σταμάτησε μαχαίρι, σαν να ζητούσαν οι σύνεδροι και οι λοιποί χρόνο δευτερολέπτων για να συνειδητοποιήσουν την τραγική αλήθεια για τη θέση των γυναικών στη Σαουδική Αραβία και όπου αλλού ανά τον κόσμο κυριαρχεί η Σαρία (ο ισλαμικός θρησκευτικός κώδικας διαβίωσης, δηλαδή, που χρησιμοποιείται ως οδηγός ορθοπραξίας απ’ τους μουσουλμάνους).

Οδηγός… ορθοπραξίας… Χαμογελάω πικρά, για να μην κλάψω. ”Πάνω στην πολύπαθη Θράκη”, συλλογίζομαι, ”ο μεσαίωνας έχει ελληνικά χρώματα, αφού για ένα μέρος του πληθυσμού μας εκεί – για την μουσουλμανική μειονότητα – ισχύει ακόμα η Σαρία, ο ιερός ισλαμικός νόμος στην πιο αναχρονιστική εκδοχή του…”

Παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα περί ισότητας όλων των πολιτών στην Ελλάδα απέναντι στον νόμο, οι Ελληνίδες μουσουλμάνες ΔΕΝ προστατεύονται, δυστυχώς, αφού εφαρμόζεται υποχρεωτικά η Σαρία, αν και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου μάς έχει καταδικάσει (Δεκέμβριος 2018).

Το απογοητευτικό μάλιστα είναι ότι τη διατηρούμε σε ισχύ μόνο εμείς στην Ευρώπη, τη στιγμή που έχει καταργηθεί κι από την Τουρκία (1926), ενώ υπάρχουν και άλλα ισλαμικά κράτη που αργά αλλά σταθερά κάνουν βελτιωτικές κινήσεις επί του θέματος.

Ωστόσο πάνω στη Θράκη υπάρχει, ως φαίνεται, άλλος κόσμος. Ένας κόσμος οπισθοδρομικός, σκοταδιστικός, που διαφοροποιεί μερίδα συμπολιτών μας ανάλογα με το φύλο και το θρησκεία τους. Δεν τους θεωρεί ίσους απέναντι στους ελληνικούς νόμους, κι ας επαίρεται για το αντίθετο.

Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα μοιάζει να έχει παγώσει ο χρόνος στο κομμάτι αυτό της Ελλάδας, όπου οι γυναίκες της μειονότητας υφίστανται ακόμα το βάρβαρο νομικό καθεστώς της Σαρίας που έχει ταυτότητα ελληνική, αφού η ελληνική Πολιτεία συνεχίζει να αποδέχεται – παρά την καταδίκη της απ’ το ΕΔΑΔ- πως στο θέμα αυτό είναι πάνω απ’ όλους και απ’ όλα ο Ιερός Ισλαμικός Νόμος.

Ερμηνευτής του Ιερού Δικαίου είναι ο τοποτηρητής (επίσημος δεν υπάρχει) μουφτής Μπιλάλ Καρά Χαλήλ (38χρονος Πομάκος) για την Ξάνθη, ο ιεροδιδάσκαλος Χαλήλ Τζιχάτ για την Κομοτηνή και ο ιερωμένος Οσμάν Χαμζά για το Διδυμότειχο, ενώ πρόεδρος του μουσουλμανικού ιεροδικείου είναι ο καδής (δικαστής) της μουσουλμανικής μειονότητας Θράκης.

Οι δικαιοδοσίες των ως άνω εκπροσώπων του Ιερού Ισλαμικού Νόμου είναι, προφανώς, υπεράνω των ελληνικών νόμων και των νόμων της Δύσης γενικότερα, με αποτέλεσμα οι γυναίκες εκεί να αντιμετωπίζουν μεσαιωνικές καταστάσεις, που φέρουν για χρόνια την ταυτότητα της ελληνικής Σαρίας.

Η επίσημη Πολιτεία, βέβαια, ισχυρίζεται πως είναι νομότυπη προσαρμόζοντας τον Αστικό κώδικα στα έθιμα των μειονοτήτων για θέματα που αφορούν οικογενειακές ή προσωπικές καταστάσεις, αφού δεσμεύεται απ’ το άρθρο 42, παρ.1 της Συνθήκης της Λωζάνης (1923).

Ωστόσο η Συνθήκη αυτή, που έχει ορίσει τα σύνορά μας, δεν προβλέπει ρητά τη λειτουργία ιεροδικείων, αλλά ορίζει (άρθρο 42, παρ.2) ότι την εφαρμογή της πρέπει να την αναλάβουν μεικτές επιτροπές από εκπροσώπους του κράτους και της μουσουλμανικής μειονότητας.

Όπερ σημαίνει ότι αφήνεται ανοικτό το ενδεχόμενο ενός διακανονισμού μεταξύ τους για μεταβολές των ”εθίμων” της μειονότητας που αφορούν στα δικαιώματα των Ελληνίδων μουσουλμάνων της Θράκης (γάμους, διαζύγια, διατροφές, επιτροπείες, κηδεμονίες, χειραφεσίες ανηλίκων, διαθήκες κλπ).

Για μεταβολές που θα αποφασίζονται από κοινού κι όχι με μονομερείς πρωτοβουλίες εκ μέρους των κρατικών οργάνων για την αντιμετώπιση των επίμαχων μειονοτικών ζητημάτων. Έτσι που να απηχούν οι όποιες αποφάσεις τους στο πνεύμα της Κοινωνίας των Εθνών.

Όλα ωραία και καλά θεωρητικά, γιατί στην πράξη το κράτος απουσιάζει και ενώ ο νόμος 1920/1991 αντικατέστησε τον παλιότερο νόμο του 1920 για τα θέματα αυτά, το πράγμα δεν προχώρησε όσον αφορά τα δικαιώματα των γυναικών που ισοπεδώνονταν από τη Σαρία. Προκλήθηκαν μάλιστα εντονότατες αντιδράσεις, γιατί προέβλεπε διορισμό κι όχι εκλογή μουφτή, πράγμα που σήμαινε ανάμειξη του κράτους στις θρησκευτικές δικαιοδοσίες που αφορούσαν την μουσουλμανική μειονότητα.

Το κράτος υποχώρησε και οι από κοινού αποφάσεις του με τους μουφτήδες έγιναν μονομερείς. Αυτοί και μόνο ασκούν ουσιαστικά δικαιοδοσία μεταξύ μουσουλμάνων Ελλήνων και Ελληνίδων πολιτών της περιφέρειάς τους, σύμφωνα με τον Ιερό Μουσουλμανικό Νόμο.

Οι αποφάσεις του ιεροδικείου για τα δικαιώματα των γυναικών κηρύσσονται εκτελεστές, όπως και για τις άλλες υποθέσεις, απ’ το Μονομελές Πρωτοδικείο το οποίο περιορίζεται μόνο να ερευνήσει αν οι αποφάσεις του μουφτή αντίκεινται στο ελληνικό σύνταγμα.

Στην ουσία, σε τελική ανάλυση, η ελληνική Πολιτεία δεν αγγίζει καν τη Σαρία αφήνοντας ακάλυπτες τις γυναίκες της μουσουλμανικής μειονότητας που στερούνται τη φωνή τους, τη δυνατότητα υπεράσπισής τους, αφού η εφαρμογή του Ιερού Νόμου (ο οποίος βρίσκεται στο αντίποδα του Ελληνικού και Ευρωπαϊκού Δικαίου) συνεπάγεται αυτόματα την παραβίαση των δικαιωμάτων τους.

Με τα δεδομένα αυτά, που ευνοούν την ανάπτυξη ενός κακοφορμισμένου κοινωνικού περιβάλλοντος στη μουσουλμανική μειονότητα Θράκης, διαιωνίζονται απαράδεκτες για την εποχή και τη χώρα μας καταστάσεις, με αποτέλεσμα:

1. Να συνάπτουν γάμο, ανεξάρτητα απ’ τη θέλησή τους, ανήλικα κορίτσια 14 χρονών.
2. Μια μουσουλμάνα να μη μπορεί να παντρευτεί μη μουσουλμάνο και ένας μουσουλμάνος να μη συναινεί στη λύση του γάμου του, ενώ – αν το θελήσει ο ίδιος – μπορεί να τον λύσει με μια μονομερή δήλωση του τύπου: ”Σε χωρίζω”…
3. Ένας σύζυγος να μπορεί να χωρίσει για διάφορους λόγους τη γυναίκα του, ενώ αυτή να μπορεί να το κάνει μόνο σε ειδικές περιπτώσεις (ανικανότητα, στειρότητα, σχιζοφρένεια κλπ)
4. Να αφαιρούνται όλα τα δικαιώματα απ’ τη μουσουλμάνα που θα υπογράψει συναινετικό διαζύγιο, συμπεριλαμβανομένων και αυτού της γονικής μέριμνας, ενώ η τρίμηνη διατροφή που θα της επιτρέπεται να πάρει και η ”δωρεά λόγω λύσης γάμου” να είναι πολύ χαμηλές.

Τώρα θα μου πει κανείς ότι σύμφωνα με τον Νόμο 4511/2018 όφειλε να εφαρμόζεται η προαιρετικότητα της εφαρμογής της Σαρία (η οποία, παρεμπιπτόντως, καταδικάζει σε θάνατο δια λιθοβολισμού τους ομοφυλόφιλους) από την ημέρα δημοσίευσής του στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και εντεύθεν.

Θα του απαντήσω πως μπορεί πράγματι να ορίζεται ως προαιρετική με τον Νόμο αυτό η δικαιοδοτική αρμοδιότητα του μουφτή πάνω στα δικαιώματα των γυναικών της μουσουλμανικής μειονότητας Θράκης, όμως στην πράξη – όπως συμβαίνει και με άλλες περιπτώσεις – δεν είναι.

Και σαν τελευταίο και πιο πρόσφατο παράδειγμα θα του αναφέρω την περίπτωση της χήρας Χατιτζέ Μολλά Σαλί, της Ελληνίδας μουσουλμάνας πολίτου της Θράκης που προσέφυγε στο ΕΔΑΔ για να δικαιωθεί απ’ την κατάφωρη αδικία σε βάρος της, όταν (παρά την επιθυμία του τεθνεώτος συζύγου της να κληρονομήσει αποκλειστικά την περιουσία του) ο Άρειος Πάγος ”ταυτίστηκε” με το μουσουλμανικό κληρονομικό δίκαιο που της έδινε μόνο το ¼ της περιουσίας του.

Το σοκαριστικό είναι ότι το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο της χώρας μας είχε απορρίψει τη δικαίωση της Χατιτζέ απ’ το Πολυμελές Πρωτοδικείο Ροδόπης (το οποίο δέχτηκε το δικαίωμα του αποθανόντος να κληρονομηθεί όπως ο ίδιος επιθυμούσε). Είχε απορρίψει και τη δικαίωσή της απ’ το Εφετείο της Κομοτηνής, όπου προσέφυγαν οι αδελφές του θανόντος (μετά την απόρριψη σε πρώτο βαθμό της έφεσής τους με την οποία ζητούσαν να δοθεί η κληρονομιά στον εν ζωή έτερο αδελφό τους).

Έτσι η αδικημένη Ελληνίδα πολίτης της Θράκης αναγκάστηκε να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Στρασβούργο), το οποίο τη δικαίωσε πανηγυρικά με μια απόφαση-σταθμό, που ήταν και μάθημα δημοκρατίας για την καταδικασμένη για το θέμα αυτό ελληνική Πολιτεία (που έδωσε ελληνική ταυτότητα στο ιερό απαρτχάϊντ της Θράκης) και τον Άρειο Πάγο της.

Όσον αφορά την πρώτη ήταν αναμενόμενο, θα έλεγα, γιατί σπάνια τα παθήματα γίνονται μαθήματα στους εκάστοτε κυβερνώντες και στις πιο ασύμφορες εθνικά περιπτώσεις.

Για το δεύτερο όμως, το Ανώτατο Δικαστήριο της πατρίδας μας, ήταν οδυνηρή έκπληξη η απόφασή του εκείνη, γιατί αποδείχθηκε κατώτερο των περιστάσεων που είχαν να κάνουν με ισότητα δικαιωμάτων, αφού υιοθέτησε ουσιαστικά το ”ιερό απαρτχάϊντ” της Σαρίας σε βάρος των γυναικών της μουσουλμανικής μειονότητας…

*Η Κρινιώ Καλογερίδου είναι συγγραφέας