Τι κι αν είπαμε ”όχι” στο τουρκολιβυκό μνημόνιο, που ως συνήθως το πήραμε είδηση καθυστερημένα. Τι κι αν είπαν ”όχι” μαζί μας οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Γερμανία και άλλες χώρες…
Το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει και η γεύση στο στόμα που σ’ αφήνει η μάταιη προσπάθεια να το υποτιμήσεις, να το ανασχέσεις, να το ακυρώσεις. Γιατί αν δεν πετύχεις τίποτα απ’ όλα αυτά, απέτυχες…
Και αποτύχαμε, δυστυχώς, σαν Εξωτερική πολιτική. Και μαζί μας απέτυχε και η Ελλάδα. Οι πρόσφατες εξελίξεις, άλλωστε, το αποδεικνύουν. Το κουβάρι του στρατηγικού σχεδιασμού των Τούρκων ξετυλίγεται δίχως προσκόμματα εδώ και καιρό, με στόχο την υφαρπαγή της ελληνικής ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας σ’ όλο το εύρος της θαλάσσιας έκτασης που απλώνεται ανατολικά των νησιών του Αιγαίου.
Και οι κινήσεις αυτές της γείτονος, η οποία συμπεριφέρεται ήδη ως υπερδύναμη στην Μεσόγειο, πιστοποιούν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την πρόθεσή της να μην επιτρέψει στη χώρα μας να ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματά της για καθορισμό της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας της, για απόκτηση ζωνών δηλαδή.
Όπερ σημαίνει ότι επικυρώθηκε στην πράξη το ”επάρατο” τουρκολιβυκό μνημόνιο και εμείς μείναμε με την ”ψυχραιμία” στα χέρια… Όπερ σημαίνει ότι ήρθε η ώρα να επιλέξουμε έναν από τους δύο δρόμους: Πόλεμο ή Διαπραγμάτευση ήττας στη Χάγη;
Στην πρώτη περίπτωση καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, με υπαρκτές τις εξοπλιστικές αδυναμίες μας και την γενικότερη υστέρησή μας έναντι του αντιπάλου, μια επιθετική, προκλητική και καλά προετοιμασμένη Τουρκία, που επιζητεί τη στρατιωτική αναμέτρηση μαζί μας με τον αέρα της κυρίαρχης Περιφερειακής δύναμης της Ανατολικής Μεσογείου και της ηγέτιδας δύναμης του ισλαμικού κόσμου.
Απέναντι στο δεδομένο αυτό η δική μας στρατηγική είναι… ο μη πόλεμος. Και δικαίως πρέπει να είναι το τελευταίο καταφύγιό μας αυτός. Το ”ultimum refugium’, όπως έλεγαν και οι Ρωμαίοι.
Ωστόσο, πριν φτάσουμε εκεί, θα πρέπει να εξαντλήσουμε όλα τα ειρηνικά μέτρα επίλυσης των διαφορών μας, όπως προβλέπει το άρθρο 33 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ. Άρα να πάμε στο δεύτερο σκέλος του διλήμματος, τη διαπραγμάτευση με τους Τούρκους.
Με γνώμονα αυτό, θα πρέπει να κινηθούμε γρήγορα γιατί η Τουρκία κινείται ταχύτατα προς δημιουργία τετελεσμένων, επιδιώκοντας τον αποκλεισμό της Ελλάδας απ’ την οριοθέτηση των ζωνών που είπαμε και την παρεμπόδισή της να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της απ’ τα 6 στα 12 νμ, όπως το δικαιούται.
Το να κινηθούμε γρήγορα όμως προς ειρηνευτικές διαδικασίες σημαίνει να αιτηθούμε εμείς πρώτοι την προσφυγή μας στη Χάγη, εν γνώσει του ότι είναι λύση αυτοκτονική. Και είναι αυτοκτονική για μας, γιατί θα οδηγήσει αναπόφευκτα στον ακρωτηριασμό μας (απώλεια μικρών νήσων και βραχονησίδων μαζί με την ΑΟΖ του Καστελορίζου, όπως ”προέβλεπε” η Ντόρα Μπακογιάννη προ ολίγων μηνών).
Και το ”αναπόφευκτα” έχει την ερμηνεία του, γιατί προϋποθέτει τη σύνταξη και υπογραφή συνυποσχετικού με την Τουρκία μετά από δική μας πρόσκληση, για να πάμε στη Χάγη και να λύσουμε τις διαφορές μας…
Στην ουσία όμως να της δώσουμε το δικαίωμα να ανοίξει την βεντάλια των διεκδικήσεών της και ”να μας κολλήσει στον τοίχο”, με την τέχνη του ραδιούργου διαπραγματευτή που παίζει στα δάχτυλα τον αφελή και αποδυναμωμένο οπλικά και διπλωματικά αντίπαλό του.
Να γιατί ΔΕΝ κινδυνολογεί ο Γ. Τράγκας όταν λέει:
– Μπορεί να χάσουμε τα μισά εδάφη, που θα δοθούν δώρο στους Τούρκους από τους προστάτες μας…
Το ιλαροτραγικό της υπόθεσης θα είναι μάλιστα να μην αποδεχτεί η Τουρκία την πρόσκλησή μας για Χάγη, γατί έχει σκοπό να πολλαπλασιάσει τις απαιτήσεις της βλέποντας την διπλωματική και πολιτική ανεπάρκειά μας, που ομολογούν με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο την αμυντική μας υστέρηση, παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα για εμψύχωση του ηθικού και αποτροπή τυχόν αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης.
Σ’ αυτήν την περίπτωση ο δρόμος της αυτογελοιοποίησης είναι αναπόφευκτος, αφού θα αναγκαστούμε να νομιμοποιήσουμε δια της υπογραφής μας το τουρκολιβυκό μνημόνιο, το οποίο απαξιώναμε και καταγγέλλαμε διεθνώς μέχρι τώρα, αφού ακυρώνει τα ελληνικά δικαιώματα στις νοτιοανατολικές ακτές της Κρήτης, με άλλα λόγια την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα μας στις συντεταγμένες αυτές.
Κάποιοι ειδήμονες επί της Εξωτερικής πολιτικής προτείνουν ως έσχατη εναλλακτική λύση την προσφυγή μας κατά της Λιβύης έστω και ετεροχρονισμένα. Την προσβολή της νομιμότητας, δηλαδή, του τουρκολιβυκού μνημονίου γιατί αυτό αγνοεί τα ελληνικά δικαιώματα που προαναφέραμε.
Όμως αυτό προϋποθέτει και πάλι καταφυγή σε Διεθνές Δικαστήριο (βλ. Χάγη), για να λυθεί οριστικά το ζήτημα νομιμότητας της τουρκολιβυκής συμφωνίας και να αναγνωριστεί επίσημα η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα των νησιών μας, ώστε να είναι προστατευμένα αυτά απ’ τις τουρκικές διεκδικήσεις.
Σε μια τέτοια επιλογή, που είναι αναγκαστική, δεν μπορούμε να πούμε ”όχι”, γιατί η Ελλάδα είναι νομοταγής χώρα που σέβεται και έχει επικαλεστεί σε πλείστες άλλες περιπτώσεις το Διεθνές Δίκαιο.
Ως εκ τούτου, δεν μπορεί να μην το εφαρμόσει τώρα, σε περίπτωση που αποταθεί στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, λχ, ζητώντας τη γνωμοδότησή του επί δύο τουλάχιστον εθνικών της θεμάτων (οριοθέτηση της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας της), αν και είναι βέβαιο ότι – στο Τραπέζι των διαπραγματεύσεων – θα βρεθεί μπροστά στο ορθάνοιχτο πλέγμα όλων των τουρκικών διεκδικήσεων που αμφισβητούν τα κυριαρχικά δικαιώματα επί της Επικράτειάς μας.
Με τα δεδομένα αυτά οι περιοδικές … ”ιατρικές γνωματεύσεις” του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών περί απώλειας ψυχραιμίας της Άγκυρας και νευρικότητας της Τουρκίας και του Ερντογάν, μόνο γέλιο προκαλούν πλέον, αφού αναδεικνύουν πανηγυρικά την εκτός τόπου και χρόνου ”γραμμή” μας.
Αναδεικνύουν την αναχρονιστική στρατηγική μας, που αντιμετωπίζει την επικίνδυνη αντίπαλο με τα δεδομένα του ’70, ενώ είναι εμφανές ότι η σημερινή Τουρκία έχει αναβαθμιστεί εξοπλιστικά, διπλωματικά, γεωστρατηγικά και οικονομικά, παρά τα κατά καιρούς εσωτερικά προβλήματα που αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει.
Όπερ σημαίνει ότι έχει πολύμορφη παρουσία στην Μεσόγειο, αφού – πέρα από Περιφερειακή δύναμη – είναι, ουσιαστικά, η ηγέτις του μουσουλμανικού κόσμου, με τάσεις να γίνει υπερδύναμη, αν της το επιτρέψουν οι Μεγάλοι. Οι μεγάλοι της Δύσης και Ανατολής που αντιμετωπίζουν τον επιθετικό… ακτιβισμό της με πρωτόγνωρη ανοχή, ίσως γιατί έχουν το δικό του φορτίο ο καθένας να κουβαλήσει.
Τα δεδομένα αυτά δικαιολογούν απόλυτα την κλιμακούμενη αλαζονεία της Τουρκίας, που έφτασε στο σημείο να πάει κόντρα στα κελεύσματα και τις ποινές-χάδι των Μεγάλων, να αψηφά τις Διεθνείς Συνθήκες (Συνθήκη Λωζάνης, 1923), να διαστρεβλώνει το Διεθνές Δίκαιο προσαρμόζοντάς το – κατά το δοκούν – στα συμφέροντά της.
Και, επιπλέον, να εισβάλει σε ξένα εδάφη (Συρία-Ιράκ) όποτε το κρίνει αυτή, να εξοπλίζεται μαζικά από όποιον και όποτε θέλει και να περικυκλώνει με βάσεις την Ελλάδα (Αλβανία, Σκόπια, Τουρκία, Β. Κύπρος), οι οποίες αργότερα θα επικαλυφθούν απ’ την αχλύ της ματαιοδοξίας των πυρηνικών ονείρων του Ερντογάν, αρχής γενομένης απ’ το Ακουγιού…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε να αντιμετωπίζουμε σήμερα μια παγιωμένη σε βάρος μας κατάσταση, που μας θέλει στριμωγμένους στη γωνία εμάς και την Κύπρο απ’ τον νεοοθωμανό δερβέναγα της περιοχής, που έχει γκριζάρει τα μισά κεκτημένα στις στεριές και τις θάλασσές μας.
Σαν αποτέλεσμα αυτού είναι να μη μπορούμε να προχωρήσουμε τους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς μας, που αφορούν νόμιμα δικαιώματά μας (οριοθέτηση ΑΟΖ – υφαλοκρηπίδας σε Αιγαίο-Ανατολική Μεσόγειο και επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης για μας από 6 στα 12 νμ), τα οποία καθυστερήσαμε να ανακηρύξουμε υπό τον φόβο των… Ιουδαίων, που είναι εν προκειμένω οι Τούρκοι.
Έτσι φτάσαμε να βλέπουμε την Τουρκία να αυτοαναγορεύεται σε νεο-οθωμανικό κυρίαρχο της Ανατολικής Μεσογείου χωρίς να βγάζουμε ”κιχ”. Και το χειρότερο για μας είναι ότι αυτή έχει εντάξει απροκάλυπτα τις πολεμικές επιχειρήσεις σε βάρος μας στην καθημερινότητά της.
Επιζητά διακαώς μια ανοιχτή στρατιωτική αναμέτρηση μαζί μας, γι’ αυτό και μας προκαλεί απ’ άκρη σε άκρη των συνόρων μας: από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη και τούμπαλιν, με σκοπό να αντιδράσουμε οργισμένα, αψυχολόγητα και να βρει πάτημα για να εισβάλει στη Θράκη ή να κάνει απόβαση σ’ ένα από τα νησιά του Αιγαίου…
Μπροστά στα υπό διαμόρφωση δεδομένα που θέλουν την Τουρκία να επιδιώκει την ”φιλανδοποίησή” μας (την μετατροπή μας, δηλαδή, από χώρα σε χώρο αμφισβητούμενης κυριαρχίας) και την γεωπολιτική και γεωοικονομική υποδούλωσή μας (αν πάμε σε ”συνεκμετάλλευση” του Αιγαίου στη Χάγη), αυτό που μας μένει να κάνουμε είναι:
Να πάψουμε να στρουθοκαμηλίζουμε και να δούμε τη σκληρή αλήθεια κατάματα, πράγμα που θα μας βοηθήσει να πάρουμε ταχύτατες και ρεαλιστικές αποφάσεις. Έχοντας συναίσθηση του ιερού μας καθήκοντος για την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων, Κύπρος και Ελλάδα υποχρεούνται να κάνουν από κοινού έναν σύγχρονο στρατηγικό σχεδιασμό με μακροπρόθεσμο στόχο και βάση το εγκαταλειφθέν Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα (που εγκαινίασε ο Ανδρέας Παπανδρέου και κακώς εγκαταλείφθηκε).
Αρκεί, φυσικά, να έχει αυτό ρεαλιστική βάση. Να υποστηρίζεται, δηλαδή, από συγκεκριμένα στρατιωτικά μέτρα που θα αποδεικνύουν την αποφασιστικότητα και την αποδεδειγμένη βούληση της Ελλάδας να υποστηρίξει το δόγμα κι όχι να δηλώνει – μέσω του πρωθυπουργού της – την αδυναμία της να στηρίξει την Κύπρο στρατιωτικά.
Ο Ελληνισμός θριαμβεύει όταν είναι ενωμένος κι όχι διηρημένος. Γι’ αυτό οι αποφάσεις που θα πάρουμε πρέπει να στηριχθούν στον από κοινού σχεδιασμό, ο οποίος (για την Ελλάδα) θα περιλαμβάνει:
Ανανέωση των συμμαχιών μας μέσω του διπλωματικού σώματος, του υπουργού Εξωτερικών και του πρωθυπουργού, ανασύνταξη δυνάμεων στα τρία μας Όπλα, κάλυψη των αμυντικών κενών (όπως απαιτεί ο εξοπλιστικός εκσυγχρονισμός μας) με κάλεσμα προσφοράς των πλουσίων και των εφοπλιστών στον αγώνα για αναδιοργάνωση των Ενόπλων Δυνάμεων της Ελλάδας.
Σημειωτέον ότι οι ενέργειές μας, σε πολιτικό, διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο, θα πρέπει να είναι συντονισμένες, ταχύτατες, καθόλου σπασμωδικές (ad hoc) και, προπάντων, καθόλου φοβικές μπροστά στον ενεργειακό Αττίλα που δε λογαριάζει τίποτα και κανέναν, παρά μονάχα βρυχάται και απειλεί τον Ελληνισμό.
Βρυχάται στηριζόμενος στη δύναμή του, που την προσομοιάζει συχνά ο ξένος Τύπος με εκείνην του Γολιάθ στην μάχη του με τον Δαβίδ, ο οποίος του πήρε την νίκη με την ευφυΐα του. Αυτό το πολυμήχανο στοιχείο του Δαβίδ είναι προτέρημα δικό μας. Προτέρημα που το πέρασε στο DNA μας ο ”προπάππος” μας ο Οδυσσέας και οφείλουμε να το τιμήσουμε, σαν άξιοι απόγονοί του.
Οφείλουμε ακόμα να αποδείξουμε στον κόσμο, σε περίπτωση σύγκρουσης με την Τουρκία, ότι οι ήρωες εξακολουθούν να πολεμούν σαν Έλληνες και πως η πολιτική των Κανονιοφόρων του ”σουλτάνου” είναι η πολιτική του 19ου αιώνα της βάρβαρης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ η ελληνική πολιτική είναι ευρωπαϊκή.
Κι αυτό γιατί η πόρτα της Ευρώπης βρίσκεται στην πολιτισμένη Ελλάδα, που είναι μεν φιλειρηνική, αλλά ταυτόχρονα αποφασισμένη να υπερασπιστεί τα κεκτημένα της και – μαζί μ’ αυτά – τους βωμούς, τα ιερά και τις αξίες της ίδιας και της Ενωμένης Ευρώπης, κατά την προτροπή των αρχαίων προγόνων της: ”Νυν Υπέρ Πάντων ο Αγών”…
*Η Κρινιώ Καλογερίδου είναι συγγραφέας
