Στα πρώτα από τα 46 χρόνια της Μεταπολίτευσης αυτός ο τόπος πέρασε των παθών του τον τάραχο προσπαθώντας να ορθοποδήσει μετά την καταστροφική του πορεία που παρέσυρε στην καταστροφή την Μεγαλόνησο. Οι ευθύνες ήταν τεράστιες για την Μητρόπολη του Ελληνισμού απέναντι στον Κυπριακό.
Είχαν αποδοθεί δικαστικά αυτές στους άφρονες υπονομευτές των Ενόπλων Δυνάμεων και της τραγωδίας της Κύπρου, αλλά ο λαός και το Έθνος κουβαλούσαν για πολλά χρόνια ακόμα τις δικές τους ενοχές, τις δικές τους ευθύνες, γιατί δεν ήταν σε θέση να αντιδράσουν όταν έπρεπε εμποδίζοντας το μοιραίο.
Ναι, την προδοσία του ’74, τη μεγαλύτερη της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, την κουβαλούσε ο ελληνικός λαός στην καθημερινότητά του σ’ έναν αγώνα μετ’ εμποδίων, όπου το ματωμένο ”γιατί;” πάλευε να ισοζυγιστεί με το άχθος του ”ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ”, πριν ξεθωριάσει κι αυτό μες στον χρόνο.
Ο χρόνος… Το πικρό νησί… Το χρυσοπράσινο φύλλο το ριγμένο στο πέλαγο… Το θλιβερό σεργιάνι στον κόσμο το έκανε έκτοτε η Κύπρος αιμάσσουσα, με το χνώτο του κατακτητή να της καίει το σβέρκο. Ακρωτηριασμένη απ’ τους Αττίλες της, έπεσε, ξαναέπεσε, σηκώθηκε και ξανασηκώθηκε.
Ύμνος και θρήνος η ζωή της, μα πάντα έβρισκε το κουράγιο να ανασταίνεται με τη βοήθεια των λίγων – είναι αλήθεια – πολιτικών ηγεσιών μας που στάθηκαν στο ύψος τους εκφράζοντας με εθνική και πολιτική γενναιοφροσύνη το χρέος της Μάνας Ελλάδας στην μικρή Ελλάδα, την Κόρη που πρόδωσε.
Οι ευθύνες της πρώτης για την τραγωδία της δεύτερης θα μπορούσαν να δηλητηριάσουν τις μεταξύ τους σχέσεις, αλλά ευτυχώς αποφεύχθηκε μέχρι στιγμής το χειρότερο (στα χρόνια της περιόδου Ανάν και της μνημονιακής δοκιμασίας).
Και αποφεύχθηκε γιατί υπήρχαν αόρατοι δεσμοί που τους ένωναν: το ΧΡΕΟΣ και το ”ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ” της ιστορίας. Αυτά διατηρούσαν ως τώρα την αναγκαία ομοψυχία αμφότερων σε κάθε κρίσιμη εθνική συγκυρία.
Χάρη σ’ αυτά και τον κοινό αγώνα Ελλάδας – Κύπρου να ανατρέψουν τα τραγικά αποτελέσματα της προδοσίας, έγινε πραγματικότητα η επιβαλλόμενη αμφίδρομη συμπαράταξη των δυο πατρίδων, που συνδέονταν μεταξύ τους με ακατάλυτους δεσμούς.
Χάρη σ’ αυτά ξεπεράστηκαν μέχρι τώρα οι κοντόφθαλμες και εθνικά επιπόλαιες πολιτικές αμφότερων των αδελφών κρατών μπροστά στο φωτεινό μετέωρο των κοινών εθνικών συμφερόντων, μέρος του οποίου ήταν το Δόγμα Ενιαίου Αμυντικού Χώρου [που υπέγραψαν Παπανδρέου-Κληρίδης το ’93 και εγκαταλείφθηκε απ’ τον Κώστα Σημίτη (1996-2004), για να επανέλθει απ’ τον ΥΠΕΘΑ Πάνο Καμμένο το ’18].
Η επαναφορά του Δόγματος αυτού επιβεβαιώθηκε επανειλημμένα και από τον νυν πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη (”…η Ελλάδα βρίσκεται σταθερά στο πλευρό της Κύπρου…”, ”…αναγκαία η αλληλοσυμπαράσταση…”), αν και δεν ξέρω κατά πόσο γίνεται συνειδητή απ’ την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία μας ότι η δέσμευση της Ελλάδας να θεωρεί αιτία πολέμου οποιαδήποτε τουρκική επιθετική ενέργεια στην ελεύθερη Κύπρο σημαίνει γενικευμένο πόλεμο Ελλάδας-Τουρκίας με ανοιχτά όλα τα μέτωπα (από μέρους μας) σε Αιγαίο και Θράκη.
Το λέω αυτό γιατί ακούω δεξιά-αριστερά στα Μέσα κάποιους να προβληματίζονται για την κρίσιμη ”Ώρα Μηδέν” εκφράζοντας επιφυλάξεις για το κατά πόσο είμαστε σε στρατιωτική ετοιμότητα να ανταποκριθούμε στη δέσμευσή μας.
Ξεχνούν, προφανώς, ότι ο Ενιαίος Αμυντικός Χώρος ήταν πολιτική επιλογή που έγινε εθνική θέση για να καταδείξει την αποφασιστικότητα της Ελλάδας να σταθεί στο πλευρό της Κύπρου, αποκαθιστώντας εν μέρει το κακό που της έκανε.
Θα πρέπει να σημειώσω, ωστόσο, ότι οι προβληματισμοί αυτοί – που διατυπώνονται περιοδικά με εκφράσεις του τύπου ”μας κούρασε το Κυπριακό, φτάνουν τόσα χρόνια που το κουβαλάμε” – δεν απηχούν τη θέση της επίσημης ελληνικής κυβέρνησης ή άλλου πολιτικού φορέα ή κόμματος.
Εντούτοις προκαλούν ζημιά όταν σηκώνουν σκόνη αμφισβήτησης την ώρα που υπάρχει ανάγκη συσπείρωσης του Ελληνισμού, ο οποίος – σε κάθε περίπτωση – δεν μπορεί να διαγράψει την ευθύνη του απέναντι στην Κύπρο.
Αν γινόταν αυτό, θα ήμασταν χαμένοι από χέρι γιατί θα έβλαπτε καίρια την εθνική στρατηγική μας που στηρίζεται στη συνύπαρξη των Ελλήνων (Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων) στα εύκολα και τα δύσκολα (κυρίως στα τελευταία).
Επιπλέον, θα ήταν σαν να ομολογούσαμε απροκάλυπτα την αδυναμία μας να υπερασπιστούμε και τα δικά μας εδάφη σε Αιγαίο και Θράκη, που βρίσκονται στο στόχαστρο της Τουρκίας και απειλούνται απ’ τις βουλιμικές διαθέσεις της…
Με άλλα λόγια, το μεγάλο κακό δε θα μας βρει – για να απαντήσω στους Σημιτο-παπανδρεο-μητσοτακικούς προβληματισμένους – αν δεν υποχωρήσουμε στις απαιτήσεις της Τουρκίας, όπως υποστηρίζουν, αλλά αν ενδώσουμε σ’ αυτές. Αν φοβηθούμε, δηλαδή, και… παραδώσουμε γη και ύδωρ, πάμε δεν πάμε στη Χάγη…
Ήδη η ιστορία θα έπρεπε να μας είχε διδάξει ότι το υπερόπλο της Τουρκίας είναι η επιλογή της να μας φοβίζει απειλώντας μας με ”θερμό επεισόδιο” και έχοντας σαν μέσο πίεσης τους λαθρομετανάστες.
Με τον τρόπο αυτό έχει πετύχει ουκ ολίγες φορές μέχρι τώρα να μας καθηλώσει ψυχολογικά σε πολιτικό, στρατιωτικό και διπλωματικό επίπεδο, όσο κι αν παριστάνει τον ψύχραιμο ο κ. Δένδιας και συνιστά σε εκείνην ”νηφαλιότητα” και ”ψυχραιμία”…
Το ”να τα βρούμε, να τελειώνουμε”, ως εκ τούτου, των γνωστών-αγνώστων προβληματισμένων θα ήταν η χειρότερη λύση, γιατί θα μας έβρισκε ακρωτηριασμένους, αφού θα έμοιαζε σαν να προκαλούμε τις επεκτατικές απαιτήσεις της ή σαν να τροφοδοτούμε ένα πεινασμένο λιοντάρι που πριν χωνέψει τη λεία του ξαναπεινάει ζητώντας πολλά περισσότερα…
Με δεδομένα αυτά θεωρώ ότι σε κάθε περίπτωση, είτε αφορά εμάς ή την Κύπρο η τουρκική απειλή, πρέπει να έχουμε ενιαία με εκείνην και ξεκάθαρη στάση, γιατί το ”ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ” του κυπριακού παρελθόντος σκιάζει και το παρόν του Αιγαίου, όσο διακατεχόμαστε απ’ τα ίδια φοβικά σύνδρομα.
Όπερ σημαίνει ότι η απάντησή μας δεν πρέπει να περιοριστεί σε διπλωματικές αντιδράσεις, αλλά να είναι αποφασιστική και δυναμική, αν η Τουρκία μας προκαλέσει στέλνοντας τα γεωτρύπανά της να αλωνίζουν στο Αιγαίο, ανατολικά του τόξου Ρόδος-Κάρπαθος-Κρήτη, όπως μας προαναγγέλλει.
Τα μπρος πίσω δεν επιτρέπονται, γιατί συμβάλλουν στην περαιτέρω αποθράσυνσή της. Δεν επιτρέπεται επίσης ο… αποχρωματισμός των κόκκινων γραμμών, όταν παραβιάζονται κατάφωρα τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Ως εκ τούτου, εάν η Τουρκία αποπειραθεί με σκάφος της να προχωρήσει σε επιθετικές ενέργειες παραβίασης της ελληνικής ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας, οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις είναι υποχρεωμένες να εμποδίσουν τα τουρκικά τετελεσμένα…
*H Κρινιώ Καλογερίδου είναι συγγραφέας
