Ήταν να μη γίνει η αρχή. Ήταν να μην ανοίξει η Κερκόπορτα της προδοσίας. Η κατάπτυστη ”συμφωνία των Πρεσπών” δεν ήταν ό,τι πολυτιμότερο δώσαμε, ως φαίνεται. Δεν ικανοποίησε στον βαθμό που θα έπρεπε τον ενδοτικό οίστρο μερίδας ”Συγκλητικών” τη πολιτικής μας ζωής και εκπροσώπων της ”πεφωτισμένης” ελληνικής διανόησης.
Η αναγνώριση ”μακεδονικού” κράτους και ”μακεδονικής” (κι όχι ”βορειομακεδονικής”) γλώσσας και ταυτότητας – που ήταν το ιδεατό των εθνικών στόχων των Σκοπιανών – δεν ήταν όλα τα ”άγια” που εκχωρήσαμε τοις κυσί, για να ζητούν ‘σήμερα’ οι… ρεαλιστές της πολιτικής και οι ”συστημικοί” διεθνολόγοι, πανεπιστημιακοί και, εν γένει, ”πεφωτισμένοι της διανόησης” ”να δώσουμε κάτι από Αιγαίο στην Τουρκία”…
Η μετεκλογική προπαγάνδα της Νέας Δημοκρατίας, που συνοδεύτηκε απ’ την ”μεγαλειώδη” πολιτική κυβίστηση του αρχηγού της (σε σχέση με όσα έλεγε προεκλογικά για το θέμα) πέρασε τελικά στον λαό, που χώνεψε συν τω χρόνω το πειστικοφανές ψέμα τους, το οποίο ακινητοποίησε αρχικά και στη συνέχεια απέκρυψε την αλήθεια, μαζί με τις συνακόλουθες ”αλυτρωτικές” εκπλήξεις που μας επιφυλάσσει αυτή για το μέλλον…
Πέρασε στον λαό, δυστυχώς, ότι ”η συμφωνία δεν μπορεί να αλλάξει, να αντικατασταθεί και να ακυρωθεί”. Πέρασε στον λαό, δυστυχώς, ότι όσα απόρρητα έγγραφα, επιστολές και άλλο αποδεικτικό υλικό έβγαλε προς τα έξω η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ απ’ τα αρχεία του κράτους, ήταν αληθινά και πιστοποιούσαν πράγματι Οτι το αναπόφευκτο ήταν προειλημμένο. Ότι ήταν, δηλαδή, ”διακομματικά” αποδεκτή η απόφαση παράδοσης των ”αγίων” μας ”τοις κυσί” των Σκοπίων.
Το ερώτημα πλέον που τίθεται στον ελληνικό λαό και κρύβει μομφή για τον ίδιο είναι το εξής:
– Πώς, ενώ είχε τεκμήρια προδοσίας στα χέρια του, έπεσε πάλι θύμα της ευπιστίας του απέναντι σε επαγγελματίες υποκριτές και προπαγανδιστές του αφελληνισμού του;
Θα μου πείτε ”το μη χείρον, βέλτιστον” ήταν η επιλογή του και θα ‘χετε δίκιο. Ωστόσο έχει φορτωθεί με ενοχές αυτή η επιλογή, ειδικά για ένα κόμμα που είχε παρουσιάσει περιοδικά διαπιστευτήρια πατριωτισμού στο πολιτικό παρελθόν του. Γι’ αυτό μου είναι αδιανόητο να μιλώ για επιχείρηση αφελληνισμού και επί Νέας Δημοκρατίας, αλλά αναγκάζομαι να το κάνω στο όνομα της αλήθειας, όσο σκέφτομαι δυο ενδεικτικά παραδείγματα στην αρχή και το τέλος της τελευταίας 12 μηνης διαδρομής της (απ’ τα προεόρτια της εκλογής της ως τώρα) που τη στιγματίζουν πολιτικά, αφού:
1. Προεκλογικά (λίγες μέρες πριν τις βουλευτικές εκλογές της 7ης Ιουλίου) ο αρχηγός της υποδέχτηκε περιχαρής στο κόμμα (στο όνομα της διεύρυνσης της ΝΔ) τα μέλη της ”Φιλελεύθερης Συμμαχίας” που έκαναν αγώνα για την αναγνώριση ”μακεδονικής μειονότητας” κατά την προεκλογική περίοδο [βλ. ενδεικτικά άρθρα: α)”Μαθήματα κοπτοραπτικής υπό σκιάν και στο βάθος η προδομένη Μακεδονία…”, β) ”Τα παρακλάδια του «Ουράνιου Τόξου» διδάσκουν «μακεδονικά»! ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕΕΕ!!!..”, γ) ”Παραδώσαμε γη και ύδωρ, αλλά το κτητικό «μας» θα συνοδεύει πάντα το «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ»…”(antinews.gr)] και
2. Μόλις χθες επέλεξαν οι ”εκλεκτοί” του ΥΠΕΠΘ της κυβέρνησης της ΝΔ να βάλουν προς εξέταση στις Πανελλαδικές Εξετάσεις (στο μάθημα Γλώσσας-Λογοτεχνίας) κείμενο ενός θιασώτη της ελληνοτουρκικής προσέγγισης και φιλίας, του οποίου το προτελευταίο έργο είναι ”Ο παλαιστής και ο δερβίσης” και το τελευταίο το ”Γιατί πρόδωσα την πατρίδα μου”…
Κλείνω την… παρελθοντολογία μου περί ”Μακεδονικού”, που πονάει ακόμα πολλούς ψηφοφόρους του κυβερνώντος κόμματος, επαναφέροντας στην μνήμη τους τα πολλά ”εύγε” που εισέπραξε σε διεθνές επίπεδο ο κυρίαρχος σήμερα (δημοσκοπικά) πρωθυπουργός, γιατί δεν ”πείραξε” τη ”συμφωνία των Πρεσπών”, αλλά αντίθετα τη βοήθησε να στεριώσει.
Τη βοήθησε να πατήσει γερά στα πόδια της, έστω κι αν χρειάστηκε να πάρει πίσω όσα υποσχετικά είχε αφήσει να αιωρούνται προεκλογικά (στο πνεύμα των συλλαλητηρίων για την Μακεδονία) – κατά την επίσκεψή του στη Γερμανία (Αύγουστος 2019) – όπου παρουσιάστηκε «σαν… ”επιτελικός” περιφερειάρχης ή ”στρατηγός βυζαντινού Θέματος” στους Ευρωπαίους και τους Ατλαντιστές, όπως είχα γράψει τότε σε άρθρο μου.
Ας επανέλθω όμως στα ελληνοτουρκικά και τη στάση των ”πεφωτισμένων” πολιτικών και πνευματικών ταγών μας που αδημονούν για τις ”Πρέσπες Νο2”, όπως φαίνεται…
Η αλήθεια είναι ότι αμφότεροι έχουν χάσει την ”έξωθεν καλή μαρτυρία” λόγω αποσταθεροποίησης του βασικού moto στο οποίο έχουν επενδύσει χρόνια τώρα και είναι γνωστό ως ”σύνδρομο της ελληνοτουρκικής προσέγγισης”, ή άλλως πώς, της ”ελληνοτουρκικής φιλίας”.
Δυστυχώς για τους πολιτικούς και πνευματικούς θιασώτες της φιλοτουρκικής κάστας, τα στοχευμένα παιχνίδια του Ερντογάν γύρω από την ΑΟΖ, τις ”γκρίνες ζώνες” και την υφαλοκρηπίδα μας δεν ευνοούν τη συνεύρεση με τους Τούρκους για win-win ”απολαύσεις”, όπως θα ήθελαν.
Παρ’ όλα αυτά, δεν το βάζουν κάτω οι εν λόγω ”Ανανιστές” και αρνούνται να κλείσουν αεροστεγώς τα παράθυρα στις ορέξεις του επιβουλέα των εδαφών μας. Συνεχίζουν να πλέουν κόντρα στα ιστορικά δεδομένα μεταξύ των δύο χωρών και να συμπλέουν με τα τουρκικά ”δεδομένα” (όπως έκαναν με τα σκοπιανά στο πρόσφατο παρελθόν), που έχουν εμπλουτιστεί περαιτέρω με τα τετελεσμένα του τουρκολιβυκού μνημονίου στην Μεσόγειο.
Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την ύποπτη εμμονή τους να πάμε στη Χάγη για να χάσουμε, να ακρωτηριαστούμε, αφού εκεί θα πρέπει να υπογράψουμε ”συνυποσχετικό” με την Τουρκία;
Πώς γίνεται να μην καταλαβαίνουν ότι – αν το υπογράψουμε – είναι σαν να υιοθετούμε την πρότασή της, σύμφωνα με την οποία δεχόμαστε ”να παραπεμφθούν στη Χάγη όχι μόνο η νομική διαφορά για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ (που προβάλλει ως δέλεαρ ο πρωθυπουργός), αλλά το σύνολο των τουρκικών μονομερών επεκτατικών διεκδικήσεων” που εντάσσονται – κατά τους νομικούς όρους – στα ”παρεμπίπτοντα ζητήματα” τα οποία δρομολογούν για μας εθνικές απώλειες στο Αιγαίο;
Και εθνικές απώλειες σημαίνει ότι θα υποστείλουμε τη σημαία του Αιγαιακού Ελληνισμού βάζοντας την προδοτική υπογραφή μας στην τουρκοποίηση του υποθαλάσσιου ορυκτού πλούτου της χώρας μας (κατά το ήμισυ, τουλάχιστον), της ΑΟΖ του Καστελόριζου, των νησιών και των βραχονησίδων μας στα ακρότατα ανατολικά σύνορά μας (Οινούσσες, Φούρνοι κλπ).
Βάζοντας την προδοτική υπογραφή μας στην τουρκοποίηση του μισού Αιγαίου ουσιαστικά, όπου υπάρχουν διάσπαρτα προαιώνια κατοικημένα από Έλληνες νησιά, καθώς και μέγα πλήθος ελληνικών βραχονησίδων κατοχυρωμένων υπέρ μας με βάση το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας.
Ασφαλώς η τουρκική πολιτική αμφισβήτησης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων με στόχο την συγκυριαρχία στο Αιγαίο δεν είναι καινοφανής και αυτοφυής, αφού επιβεβαιώνεται απ’ την ιστορία διαχρονικά (ειδικότερα μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974) ως προϊόν του μεγαλοϊδεαισμού της.
Ενός μεγαλοϊδεατισμού που αναπτύχθηκε απ’ τον Κεμάλ μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και ταυτίζεται με τον επεκτατικό αναθεωρητισμό της Τουρκίας και τον νεοοθωμανισμό των εκάστοτε ηγεσιών της, με αποκορύφωμα την ”Ερντογανική” τελευταία περίοδο που διανύουμε, κατά την οποία κυοφορούνται αμφότερα στο δόγμα της ”Γαλάζιας Πατρίδας” σε κλιμάκωση ανιούσα.
Το παράδοξο σ’ αυτήν την περίπτωση είναι ωστόσο ότι, ενώ είναι εμφανέστατη η πρόθεση της Τουρκίας να μας αναγκάσει – με όπλο το μεταναστευτικό και τους θηριώδεις εξοπλισμούς της – να δεχτούμε τη μοιρασιά του ελληνικού Αρχιπέλαγους, υπάρχουν Έλληνες των ως άνω κατηγοριών (των ”Συγκλητικών” της πολιτικής, δηλαδή, και των διανοούμενων ”πεφωτισμένων”) που δικαιολογούν με τη στάση τους τις διεκδικήσεις της, λες και αδημονούν για τις… ”Πρέσπες Νο 2”.
Κι αυτό γιατί τους βλέπουμε από καιρό είτε να συνηγορούν εναγώνια στο ”να δώσουμε κάτι στους Τούρκους” (πρώην ΥΦΕΞ Χρήστος Ροζάκης) είτε να μας προτρέπουν να πάμε στη Χάγη [Γ. Παπανδρέου, ΕΛΙΑΜΕΠ] με πιθανό εδαφικό ακρωτηριασμό μας (πρώην ΥΠΕΞ Ντόρα Μπακογιάννη).
Τους βλέπουμε είτε να υπεραμύνονται των δικαιωμάτων της Τουρκίας στο Αιγαίο (Γ. Κατρούγκαλος, Δ. Καιρίδης) είτε να ξιφουλκούν φιλομεταναστευτικά ζητώντας να υποδεχτούμε ασμένως ένα εκατομμύριο πρόσφυγες (Αντ. Λιάκος, καθηγητής ιστορίας του ΕΚΠΑ) ή, με ”παράσημα” την ένθερμη υποστήριξη της ”συμφωνίας των Πρεσπών” και του Σχεδίου Ανάν παλιότερα, να γίνονται ”κερασάκι” στην τούρτα της ”Επιτροπής 2021”(καθηγητής Αριστείδης Χατζής) υπό την… υψηλή εποπτεία της κ. Γιάννας Αγγελοπούλου.
Της π. προέδρου της Οργανωτικής Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων «Αθήνα 2004», η οποία πρόσβαλε πρόσφατα όλο τον Ελληνισμό με τις απαράδεκτες αναφορές της στις διαφορετικές προτιμήσεις, τις μνήμες και τα όνειρα των ηρώων του 1821 από τους νεότερους (τωρινούς) Έλληνες του 2021, λες και ήταν θέμα διαφορετικών προτιμήσεων η επιλογή του ”Ελευθερία ή Θάνατος” των επαναστατημένων Ελλήνων εναντίον των Τούρκων κατακτητών τους (στα χρόνια της Τουρκοκρατίας) και διαφοροποιούνται μέσα στον χρόνο ως αξίες η αγάπη για την πατρίδα και η εθελοθυσία γι’ αυτήν…
*Η Κρινιώ Καλογερίδου είναι συγγραφέας
