Πριν πολλά χρόνια είδα το καταπληκτικό έργο του Μάθιου Κάσοβιτζ «Το Μίσος» (τότε έγινε γνωστός ο Βενσάν Κασέλ). Μια ταινία αφιερωμένη στην κατάπτωση της γαλλικής κοινωνίας που τώρα πλέον το ίδιο ανώμαλα καταρρέει και η ελληνική.
Στην ταινία ένας εκ των πρωταγωνιστών διηγούνταν ένα ανέκδοτο: «Η κοινωνία μοιάζει με αυτόν που πέφτει από τον πέμπτο όροφο και σε κάθε όροφο επαναλαμβάνει “μέχρι εδώ όλα καλά, μέχρι εδώ όλα καλά” και το έδαφος πλησιάζει».
Αλληγορική ιστορία αλλά τόσο αληθινή. Η ελληνική κοινωνία πέφτει και μάλιστα με μεγάλη ταχύτητα. Βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση και δεν μπορεί να κάνει κάτι για να την ανακόψει.
«Στρουθοκαμηλίζει» και προσπαθεί να πιστεύει ότι όσο ακόμα δεν έχει γίνει «χαλκομανία» στο έδαφος, «δεν βαριέσαι, όλα καλά».
Η υπόθεση με την επίθεση με βιτριόλι στην Καλλιθέα, η απαγωγή της 10χρονης Μαρκέλλας, ο γιατρός-μαϊμού που κέρδισε εκατομμύρια ευρώ από τα θύματά του, η φλεγόμενη γυναίκα που έπεσε από τον 4ο στην Θεσσαλονίκη, δείχνουν πως πλέον δεν υπάρχουν ηθικά όρια για το τι επιτρέπεται και τι όχι και το κυριότερο δεν υπάρχουν φραγμοί που να οριοθετούν στα ανθρώπινα όντα, πως μπορούν να διάγουν τον βίο τους με σχετική αξιοπρέπεια.
Αυτό ισχύει πλέον για όλους. Όλοι μπορούν να κάνουν τα πάντα και να πάθουν τα πάντα. Όλοι είμαστε ικανοί για τα χείριστα.
Γυναίκες καταστρέφουν τις ζωές άλλων γυναικών με την υπόνοια του ανταγωνισμού για τον ίδιο ερωτικό σύντροφο και λαμβάνουν «συμβουλευτικές» κατευθύνσεις από καφετζούδες και χαρτορίχτρες!
Κυκλώματα παιδεραστίας και παιδεραστές απειλούν το σύνολο των παιδιών των Ελλήνων, ενώ ακόμα και την σήμερον ημέρα, αρκεί κάποιος να διαθέτει μια σχετικά υψηλή ευφυία μαζί με το απαιτούμενο θράσος για να μπορέσει να πείσει τους πάντες ότι είναι γιατρός και να μπορεί να μπορεί να μπαινοβγαίνει ως τέτοιος μέσα στα διαγνωστικά κέντρα!
Δηλαδή ακόμα ισχύει το «ότι δηλώσεις είσαι».
Ταυτόχρονα η έλλειψη ακόμα και των στοιχειωδών αξιών αφήνει τους ανθρώπους «ξεκρέμαστους» ψυχολογικά και έτοιμους να αφαιρέσουν την ίδια την ζωή τους με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο.
Όλα αυτά τι σημαίνουν για την χώρα σαν έθνος, γιατί η κοινωνία είναι η τωρινή έκφραση του έθνους και επειδή αυτή αποτελεί το βασικότερο συστατικό του, επηρεάζει και την μελλοντική του πορεία.
Έχουμε μια κοινωνία, αυτοκαταστροφική, κενή ενδιαφερόντων και αξιών, μια κοινωνία που δεν γεννάει και άρα πεθαίνει, μια κοινωνία που δυσκολεύεται να σκεφτεί με αρχή, μέση και τέλος, μια κοινωνία έτοιμη για το χειρότερο αλλά όχι για το καλύτερο.
Απέναντί μας αντίθετα έχουμε, μια Τουρκία έτοιμη για όλα. Έτοιμη να μας πάρει το… «σκαλπ».
Ταυτόχρονα το δίμηνο «lockdown» φέρνει προ των πυλών μια οικονομική κρίση άνευ προηγουμένων την οποία θα αρχίσουμε να την βλέπουμε από Σεπτέμβριο όταν θα γίνει φανερό πόσο θα λείψουν τα έσοδα του τουρισμού και της εστίασης.
Αυτή η κοινωνία όπως είναι τώρα, δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει αυτά που έρχονται. Το «μέχρι έδώ όλα καλά» έχει πάψει προ πολλού να ισχύει.
Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι πως οι όροφοι τελειώνουν και το έδαφος είναι πολύ κοντά…
