Ασθενείς κάτοχοι της εξουσίας

Ο Λόρδος Ντέιβιντ Όουεν είναι γιατρός, με σημαντικό έργο και πορεία στη νευρολογία και την ψυχιατρική και ”αστέρας” επί δεκαετίες της βρετανικής πολιτικής ζωής. Πέρα από τα σημαντικά χαρτοφυλάκια στα οποία θήτευσε, είναι και ο ”πατέρας” από κοινού με τον Σάιρους Βανς, του Ειρηνευτικού Σχεδίου για την Γιουγκοσλαβία, που δεν ευτύχησε να εγκριθεί.

Μέσα από τις μοναδικές εμπειρίες του, τον πλούτο των πληροφοριών που ήρθε σε γνώση του, τις επαφές και την επικοινωνία με σημαίνουσες προσωπικότητες, αλλά και τη ”ματιά” του ειδικού γιατρού, έχει μια αξεπέραστη γνώση και θεώρηση της πολιτικής. Το σπουδαίο αυτό υπόβαθρό του, ήταν κατά άλλους αυτό που τον ώθησε και κατά άλλους αυτό που εγγυήθηκε τη μεγάλη επιτυχία του Βιβλίου του ”Ασθενείς ηγέτες στην εξουσία”.

Μέσα από μια καταπληκτική αναδίφηση στις ιστορικές πηγές και μαρτυρίες και με την κριτική γνώση του ειδικού, ενημερώνει τους αναγνώστες για κορυφαίες προσωπικότητες της παγκόσμιας ιστορίας, που καθόρισαν τον ρου των γεγονότων και οι οποίες έπασχαν από ψυχικές ασθένειες. Και είναι εδώ που ανακύπτει το μεγάλο ερώτημα. Έπρεπε ο κόσμος να γνωρίζει για τις ασθένειες αυτές;

Όφειλαν να ενημερώσουν τους πολίτες και εκλογείς τους; Μέχρι που εκτείνεται το ιατρικό απόρρητο και πόσο υποχωρεί στο δημόσιο συμφέρον; Τι είναι ψυχική ασθένεια και ποιος είναι ο κύκλος της ιδιωτικότητας των δημοσίων προσώπων; Έχουν αλλάξει τα στάνταρντς στην εποχή μας;

Τα σημαντικά αυτά ερωτήματα, δεν μπορεί παρά να πρέπει να απαντηθούν και για τη χώρα μας. Και επειδή ο τίτλος και ο ρόλος του ηγέτη, είναι μια έννοια ιδιαίτερα απαιτητική αλλά και υποκειμενική και που σε κάθε περίπτωση πρέπει να κρίνεται και να επιβεβαιώνεται από την Ιστορία, θα ήταν καλό να αναρωτηθούμε για το κατά πόσο τα ερωτήματα αυτά πρέπει να απαντηθούν σε σχέση με όσους διεκδικούν την εξουσία και βέβαια σε σχέση με όσους την ασκούν.

Που σε κάθε περίπτωση είναι κάτοχοί της. Γιατί σίγουρα καμιά εξουσία δεν μπορεί να είναι αιώνια, αλλά και ούτε να αποκτάται μέσα από την παραβίαση των τυπικών τουλάχιστον διαδικασιών και κανόνων. Σε μια τέτοια περίπτωση δε θα μιλούσαμε για κατόχους αλλά για σφετεριστές.

Τι γίνεται λοιπόν όταν κάποιος κάτοχος της εξουσίας είναι δεισιδαίμων; Είναι μια απλή χαριτωμένη αδυναμία, ή είναι στοιχείο αντιπροσωπευτικό της ψυχοσύνθεσής του, που πρέπει να το γνωρίζουν οι εκλογείς και ο λαός, πριν αποφασίσουν να τον εμπιστευθούν; Σκέφτεστε δηλαδή να πρέπει να ληφθεί κάποια απόφαση στις 29 Μαΐου ή να έχει συναντήσει καθ’ οδόν προς το Υπουργείο του, μαύρη γάτα και να απέχει από κάθε εργασία την υπόλοιπη ημέρα; Αντέχουν οι ανταγωνιστικές διεθνείς σχέσεις και τα κατεπείγοντα αιτήματα της κοινωνίας μας και των φορέων της, τέτοιου είδους πολυτέλειες;

Τι θα σκέφτονταν για παράδειγμα ο λαός και το εκλογικό σώμα, αν μάθαινε ότι ο αιρετός άρχοντάς του, ή ο υπουργός του, συμβουλεύεται προ πάσης ενεργείας το φλιτζάνι του καφέ;

Αν δηλαδή δεν ξεκινάει την ημέρα του, δεν υπογράφει κανένα έγγραφο και δεν λαμβάνει καμιά απόφαση, πριν η συμπαθής καφετζού, που τόσο έχει μπει στα ελληνικά σπίτια μέσα από τις κωμωδίες του ’60 και του ’70, δεν του ερμηνεύσει τα “σημάδια” από τον καφέ στο φλυτζανάκι του;

Και τι γίνεται, λέμε τώρα, αν η καφετζού, που Κύριος Οίδε πόθεν έσχε την τέχνη και τη γνώση, δεν είναι κάποιο στενό συγγενικό του πρόσωπο-θεία, ξαδέλφη αδελφή, που δεν αποκλείεται να έχουν τη δική τους ατζέντα-αλλά κάποια αετονύχισσα, που του πασάρει εντολές τρίτων; Δεν είναι αυτό απόδειξη ευτελισμού και εξάρτησης? Κόκκινος συναγερμός για το Δημόσιο Συμφέρον;

Βαθιά προσβολή στην κοινωνία και την επιστήμη της γνώσης; Χυδαία απόρριψη του ορθολογισμού και κάθε έννοιας προτύπου για τις νέες γενεές και τον κώδικα ανατροφής τους; Ταπείνωση και εμπαιγμός ενός κράτους και των θεσμών του;

Δεν πρέπει αυτές οι συμπεριφορές να γίνονται γνωστές? Κι ας αποφασίζει μετά ο κόσμος και το εκλογικό σώμα. Είχαμε εξάλλου το θλιβερό προηγούμενο με αστρολόγους, ξεματιάστρες και χαρτορίχτρες.

Συμβόλισε τον ξεπεσμό και τη βιολογική παρακμή ανθρώπων και εποχής. Όλα πλέον να βγουν στη φόρα. Ειδικά για όσους έχουν εφαρμόσει τέτοιους τσαρλατανισμούς και διεκδικούν εκ νέου ρόλους!

(Προδημοσίευση από το βιβλίο του Πολύκαρπου Αδαμίδη: «Ο Γιάννης, μια ιστορία σαν τις άλλες»)