Ένοχη σιωπή για δυσάρεστα επακόλουθα, χειρότερα από εκείνα στις Πρέσπες…

Για να ‘χεις πιθανότητες επιτυχίας στην αναμέτρηση με τον ”εχθρό”, έλεγαν οι παππούδες μας (που κάτι ήξεραν παραπάνω), πρέπει να ξέρεις τα ”πατήματά” του. Κι αν αυτό ισχύει αξιωματικά στη φυσική μας ζωή, πολύ περισσότερο ισχύει στην Εξωτερική πολιτική μας.

Υπό την ηγεσία του Ταγίπ Ερντογάν, που διαθέτει πολιτική και στρατηγική ευφυΐα , η Τουρκία πορεύεται σήμερα με παλιές αρχές (στα βήματα της παράδοσης και του ιδρυτή της), αλλά με νέο δόγμα εθνικής πολιτικής το οποίο διαμορφώθηκε μετά την απόπειρα πραξικοπήματος εναντίον του στις 15 Ιουλίου του 2016.

Το νέο της δόγμα στοχεύει πρωτίστως στη διαφύλαξη της εθνικής της ασφάλειας. Γι’ αυτό και οι διασυνοριακές επιχειρήσεις των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων έχουν αποκτήσει πλέον καθημερινό χαρακτήρα κατά των χαρακτηρισμένων από την Τουρκία τρομοκρατικών οργανώσεων (YPG/PKK και ΝΤΑΕΣ) στη Βόρεια – Βορειοανατολική Συρία.

Χαρακτήρα προσαρμοσμένο στο νέο δόγμα της γείτονος χώρας έχουν αποκτήσει επίσης και οι στρατηγικές συνεργασίες της, που πορεύονται αντανακλαστικά με τις στρατιωτικές της ανάγκες, οι οποίες περιορίζονται ολοένα και περισσότερο όσο αναπτύσσει αυτή με ραγδαίους ρυθμούς την πολεμική βιομηχανία, με στόχο την εξασφάλιση της αυτάρκειάς της.

Το πολύ ανησυχητικό για μας είναι ότι ξέρει τι θέλει και πώς θα το αποκτήσει και δεν αφίσταται των αναθεωρητικών, μακροπρόθεσμων σχεδίων της, ανεξάρτητα απ’ τους εσωτερικούς ή εξωτερικούς αιφνιδιασμούς που θα της τύχουν.

Με δεδομένο αυτό και το διορατικό… χάρισμα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, η Τουρκία προχώρησε σε στρατηγικές συμμαχίες (Ρωσία) που έρχονται κόντρα στην στρατιωτική ένταξή της στο ΝΑΤΟ, σε πείσμα των ”Μεγάλων” της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας που την προειδοποιούσαν μάταια για αποβολή της από αυτήν, αν ενίσχυε το εξοπλιστικό οπλοστάσιό της με τους S-400 του αντίπαλου δέους της Συμμαχίας.

”Όταν πιστεύεις στο εθνικά ωφέλιμο για τη χώρα σου, το υπερασπίζεσαι μέχρι τέλους, χωρίς να σε λυγίζουν οι απειλές απ’ όπου κι αν προέρχονται αυτές κι όσο βαρύνουσα σημασία κι αν έχουν”. Αυτό είναι το μόνο θετικό μάθημα που μας έχει δώσει ποτέ η Τουρκία.

Γι’ αυτό τη βλέπουμε να… αυξάνεται και να πληθύνεται γεωπολιτικά, να κλείνει συνεργασίες ”μουσουλμανικού τόξου” – πέραν των Βαλκανικών – και να ιδρύει στρατιωτικές βάσεις με όμορες χώρες της Μεσογείου, στα σύνορα με την Μέση Ανατολή (Λιβύη…), όπως έχει κάνει ή πρόκειται να κάνει με τις Βαλκανικές (στην Αλβανία και στο εγγύς μέλλον στα Σκόπια, όπου σχεδιάζει τη δημιουργία βάσης τουρκικών τεθωρακισμένων λίγα χιλιόμετρα βόρεια της Θεσσαλονίκης, αν νικήσει στις 15 Ιουλίου το εθνικιστικό VMRO).

Όλα αυτά συνηγορούν ασφαλώς στο ότι αυτή μετατρέπεται ταχύτατα σε μεγάλη στρατιωτική, Περιφερειακή δύναμη στην περιοχή μας. Και δεν είναι η βατή (για τα κυβικά μας), ”μαλακή” δύναμη του ’70-80 που ξέραμε, δεδομένων των επενδύσεων που έχει κάνει στον αμυντικό κλάδο της, οι οποίες συνεισφέρουν τα μάλα στην φθίνουσα κατά τα άλλα Οικονομία της ως εξαγωγικές.

Έπειτα, βάσει του νέου ”δόγματος Ερντογάν” [που εξουδετέρωσε τις απειλές εναντίον της με:

1. την απώθηση των τζιχαντιστών απ’ την μεθοριακή πόλη Τζαραμπλούς το 2015 (ώστε να αποκτήσει η Τουρκία τον έλεγχο των περιοχών του Τελ Αμπιάντ και της Ρασουλάιν, στη βόρεια Συρία),

2. την επιχείρηση ”Ασπίδα του Ευφράτη” το 2016 (που της έδωσε την κυριαρχία όλης της γραμμής Αζέζ-Χαλεπίου, μέχρι την Τζαραμπλούς και την πόλη Αλ Μπαμπ),

3. την εκδίωξη των Κούρδων μαχητών κατά μήκος των τουρκοσυριακών συνόρων με την εισβολή στη Συρία τον Οκτώβριο του ’19 (και σε ρόλο… ”παρατηρητών” τις ΗΠΑ και τη Ρωσία)] και

4. την επιχείρηση ”Κλαδί Ελιάς” που ξεκίνησε στην αρχή του τρέχοντος έτους και συνεχίζεται έχοντας ήδη πραγματοποιήσει την εκκαθάριση του Αφρίν απ’ τους τρομοκράτες (ενώ την εκκαθάριση της Ταλ Αμπιάντ και της Ρασουλάιν την έφερε εις πέρας επιτυχώς με την επιχείρηση ”Πηγή Ειρήνης”), η κατάσταση έχει διαμορφωθεί κατά τρόπο ανησυχητικό για μας.

Κι αυτό γιατί είναι ελεύθερη πλέον η Τουρκία να ρίξει το βάρος των διεκδικήσεών της στην Κύπρο και το Αιγαίο, με πιθανό ενδεχόμενο να ξεκινήσει τις επιχειρήσεις σε βάρος μας μετά από ενορχηστρωμένο ”θερμό επεισόδιο” στη Θράκη (προβοκάτσια) για λόγους αποπροσανατολιστικούς.

Οι επιχειρήσεις της Τουρκίας στα βόρεια του Ιράκ, όπου έχουν καταφύγει – κατά την ΜΙΤ – ”ανώτερα στελέχη της διαμελιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης PKK”, δε θα την εμποδίσει να προχωρήσει απρόσκοπτα τους σχεδιασμούς της σε βάρος μας, όπως είναι καταγεγραμμένοι αυτοί στον ”χάρτη” σχεδιασμού της ”Γαλάζιας Πατρίδας”.

Δεν θα την εμποδίσει επίσης η ανάμειξή της στα τεκταινόμενα στη Λιβύη, όπου είναι με το μέρος των νικητών (ενισχυτικό στα τετελεσμένα του τουρκολιβυκού ”μνημονίου”) – μετά την αποδόμηση των δυνάμεων του Χαφτάρ [Εθνικός Στρατός της Λιβύης (LNA)] και την επικράτηση του Σάρατζ ( Μαχητές της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας GNA).

Ως εκ τούτου η Τουρκία αποτελεί πλέον σημαντική στρατιωτική δύναμη στη Λιβύη, ενώ ίδρυσε στρατιωτική βάση στο Κατάρ (που τη στηρίζει σε κάθε δυσχερή οικονομική συγκυρία) και πήρε με το μέρος της τη Σομαλία με τα έργα ανοικοδόμησης που ανέλαβε γι’ αυτήν και τα έχει ήδη ολοκληρώσει.

Απέναντι στα δεδομένα αυτά, τα οποία φαίνεται να αναβαθμίζουν εντυπωσιακά τη θέση της Τουρκίας στον γεωπολιτικό χάρτη της Μεσογείου, υπάρχουν και δεδομένα αρνητικά για εκείνην που πρέπει να τα λάβουμε υπόψη μας στους στρατηγικούς σχεδιασμούς μας.

Έτσι, για παράδειγμα, η εμμονή της στον αναθεωρητισμό είναι απορριπτική σαν ιδέα στην Ευρώπη γιατί θα γίνει αφορμή για μελλοντικές διαμάχες μεταξύ των κρατών της που έχουν βάλει στον ”πάγο” τις συνοριακές διαφορές και τις διεκδικήσεις τους.

Έτσι εξηγείται, άλλωστε, και το γεγονός ότι δεν προσάρτησε ήδη την Βόρεια Κύπρο, αφού έχει υπόψη της ότι μια τέτοια αυθαίρετη και ανιστόρητη πράξη θα ξεσήκωνε όλους τους Δυτικούς εναντίον της, καθώς θα παρέβαινε το ακλόνητο δεδομένο της Παγκόσμιας Τάξης που έχει να κάνει με το απαραβίαστο των Διεθνών Συνθηκών.

Ήδη οι ηγέτες της Δύσης, ασχέτως με τη στάση ανοχής που κρατάνε απέναντί της, τη βλέπουν ως δυσεπίλυτο πρόβλημα και τον ηγέτη της σαν άνθρωπο απρόβλεπτο, ριψοκίνδυνο κι επικίνδυνο (”περιφερειακό νταή της Μεσογείου”), που μπορεί ανά πάσα στιγμή να δημιουργήσει αστάθεια, καθώς διαθέτει δύναμη πυγμής και επιρροής σε μουσουλμανικές και βαλκανικές χώρες τις οποίες στηρίζει στρατιωτικά ή οικονομικά όποτε τις χρειάζεται ή τον χρειάζονται…

Ωστόσο θα πρέπει να παραδεχτούμε πως όσα προβλήματα κι αν έχει δημιουργήσει διαχρονικά ο γείτονας εξ Ανατολών στους παγκοσμιοποιητές της Δύσης, ούτε την πόρτα εξόδου τού έδειξαν απ’ το ΝΑΤΟ ούτε επέβαλαν εναντίον του κυρώσεις πυγμής οι Διεθνείς Οργανισμοί, παρά τις παρανομίες και τις κατάφωρες παραβιάσεις στις οποίες προέβη σε βάρος των δικαιωμάτων άλλων χωρών που έμειναν με τα τετελεσμένα των Τούρκων στο… χέρι (Κύπρος-Συρία).

Έπειτα υπάρχει και το άλλο, που τους κάνει να μη θέλουν να τα χαλάσουν μαζί της. Είναι το γεγονός ότι μέσω αυτής – απ’ τη στιγμή που συνήψε στρατηγική συμμαχία με την Ρωσία – θα μπορούν να ελέγχουν (Ευρωπαίοι και Αμερικανοί ως μέλη του ΝΑΤΟ) τη δεύτερη και να περιορίσουν την επιρροή της.

Ήδη η τουρκική εισβολή στη Λιβύη δεν ικανοποίησε μόνο τον Σάρατζ, αφού εξαιτίας της εξουδετερώθηκε ο Χαφτάρ, αλλά και τους Αγγλοαμερικανούς που είδαν την μείωση εκεί της επιρροής της Ρωσίας. Την ίδια ικανοποίηση πήραν και απ’ την τουρκική εισβολή στο Ιράκ, εξαιτίας της οποίας αποδυναμώθηκε ο υποστηρικτής της Ρωσίας εκεί.

Όμως δεν είναι όλα μαύρο-άσπρο στις σχέσεις των χωρών μεταξύ τους. Γιατί, μπορεί να αντιμετώπισαν από θέση Πόντιου Πιλάτου τις τουρκικές αυθαιρεσίες οι περισσότεροι, όμως δεν είναι διατεθειμένοι να της επιτρέψουν να πραγματώσει τα μεγαλοϊδεατικά σχέδιά της.

Ειδικά οι Αμερικανοί δεν θέλουν να σκέπτονται καν την επικυριαρχία της στην περιοχή σε ρόλο δερβέναγα της Ανατολικής Μεσογείου, γιατί – πέραν των άλλων – θα ήταν κίνδυνος διαρκείας για το Ισραήλ, που επιπλέον στηρίζει την Τριμερή συνεργασία με Ελλάδα και Κύπρο για τον αγωγό East Med και συμμετέχει στο φόρουμ περιφερειακής συνεργασίας Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου.

Χώρες με τις οποίες συγκροτεί σταθερό μέτωπο έναντι των μονομερών επεκτατικών κινήσεων της Τουρκίας, που έχουν στόχο την κυριαρχία της στην Ανατολική Μεσόγειο, με συνακόλουθο τίμημα για μας τη διχοτόμηση του Αιγαίου (ή – επί τω… ηπιότερο, για τους θιασώτες της Χάγης – τη ”συνεκμετάλλευση” του υπέργειου και υποθαλάσσιου πλούτου του, που θα σημάνει τον εθνικό ακρωτηριασμό μας)…

Εξαίρεση βέβαια αποτελούν οι φιλότουρκοι Γερμανοί οι οποίοι, ως έχοντες την Προεδρία της ΕΕ – μας έστειλαν ήδη τη σύσταση δημοσίως, είτε δια της Άνγκελα Μέρκελ είτε δια του υπουργού Εξωτερικών τους (κ. Μάας) – να κάνουμε ”διάλογο σε βάθος” για να μοιραστούμε τα ΔΙΚΑ μας δικαιώματα με τους Τούρκους.

Και εμείς, δια της κυβέρνησής μας, απαντάμε με τη σιωπή!!! Μια σιωπή ηχηρή!!!. Ένοχη!!!, που προοικονομείται δυσάρεστα επακόλουθα χειρότερα από εκείνα στις Πρέσπες…

Έπιασαν τόπο, ως φαίνεται – γρηγορότερα του αναμενομένου – τα τηλέφωνα του πρωθυπουργού μας στον Ερντογάν για τη γρίπη και τον τουρισμό [μια που ασχολούμαστε, ως ”μικροί” με τα μικρά (αν και η γρίπη είναι πανδημία) και αφήνουμε για τους ”Μεγάλους” τα ΜΕΓΑΛΑ δικά μας, τα θέματα ΜΗ άσκησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων ΜΑΣ!

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)