Κίνδυνοι νέας αποχώρησης του Ελληνισμού απ’ τις ιστορικές του κοιτίδες…

Μέσα στα κλέη και τους θρύλους τριών χιλιάδων χρόνων Ιστορίας σίγουρα σημαδέψαμε εμείς οι Έλληνες στο μυαλό και την καρδιά μας κάποιες ημερομηνίες ορόσημα, που υψώνονται σαν φωτεινά μετέωρα μέσα στο χρόνο.

Κι όσο κι αν έχουμε βαλθεί να τις απαξιώσουμε στα σύγχρονα χρόνια μας, τόσο ανεμίζουν αυτές χαιρετιστικά τη σημαία μπροστά μας. Τη σημαία ως σύμβολο του λαού και του Έθνους μας, που εγκολπώνει εντός μας τα όσια και τα ιερά μας.

Ωστόσο, πέρα από τα λαμπρά μας ορόσημα που συνδέονται άμεσα με τη λευτεριά μας, μπορούμε να ανασύρουμε απ’ την ομίχλη του χρόνου και κάποια άλλα μικρότερα που συνέβαλαν λίγο-πολύ κι αυτά – πίσω απ’ το κλειστό παραπέτασμα της Ιστορίας – στην κατεύθυνση που πήρε η Ελλάδα τα κατοπινά χρόνια με βάση τη χάραξη των συνόρων της (Συνθήκη Λωζάνης, 1923).

Τα 100χρονα ενός λαμπρού ορόσημου που δεν έτυχε δυστυχώς της αντίστοιχης τιμητικής επετείου λόγω των περιορισμών του covid 19, τα γιορτάσαμε ήδη πριν από δύο μήνες (14 Μαΐου 1920: ανάληψη της διοίκησης Κομοτηνής και Αλεξανδρούπολης απ’ τους Έλληνες, μετά την παράδοση των κλειδιών απ’ τους Βούλγαρους κατακτητές, τους δεύτερους μετά τους Τούρκους στη Δ. Θράκη, απ’ τους οποίους απελευθερώθηκε αυτή στους Βαλκανικούς πολέμους του ’12-’13).

Σε λίγες μέρες όμως από τώρα (στις 12 Ιουλίου) έχουμε την επέτειο εισόδου του ελληνικού στρατού (αποσπάσματα του 3/40 Συντάγματος Ευζώνων της Στρατιάς Θράκης) ως απελευθερωτή στην ιστορική Αδριανούπολη, την οποία δε θυμάται κανείς γιατί έμεινε σε τουρκικά χέρια μετά την κατάκτησή της το 1363 απ’ τον Μουράτ Α’ [επί αυτοκράτορα Ιωάννη Ε’ Παλαιολόγου (μαζί με το Διδυμότειχο και τη Φιλιππούπολη)], κι ας ήταν η τρίτη πρωτεύουσα των Οθωμανών [γνωστή ως ”Edirne” (Εντιρνέ)], που έδωσε τη θέση της στην τέταρτη (Κωνσταντινούπολη) μετά την άλωση της τελευταίας το 1453…

Τώρα, θα μου πείτε, πώς μου ήρθε και τα θυμήθηκα όλα αυτά σε περίοδο… κόκκινου συναγερμού στην Εξωτερική πολιτική μας. Μα για τον λόγο αυτό ακριβώς τα θυμήθηκα, παίρνοντας σαν πρώτη αφορμή την επέτειο της 12ης Ιουλίου που πλησιάζει.

Την ξεχασμένη από τους πολλούς επέτειο απελευθέρωσης μιας ακόμα Χαμένης Πατρίδας, αυτής της Ανατολικής Θράκης (με την πανάρχαιη Αδριανούπολη για στέμμα της), που διεκδικήθηκε, κερδήθηκε κι έμεινε σε ελληνικά χέρια μόνο για λίγο ( Ιούλιος 1920- Σεπτέμβριος 1922, Ανακωχή Μουδανιών), αφού ο ηττημένος στο μικρασιατικό μέτωπο ελληνικός στρατός υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει μέσα σε 15 μέρες και αυτήν την κοιτίδα του (μετά την Ιωνία κλπ) μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, οι οποίοι ζήτησαν καταφύγιο στην μητέρα Ελλάδα…

Η δεύτερη αφορμή να τα θυμηθώ όλα αυτά με πικρή θυμηδία ήταν ο ιστορικός συγκρητισμός ανάμεσα στο τότε και το τώρα της πατρίδας μας και, προπάντων, ανάμεσα στους Έλληνες του χθες και τους ”Έλληνες” του σήμερα, που – αν και μειοψηφία – κάνουν εκκωφαντικό θόρυβο ζητώντας την υποταγή μας…

Τα μάτια μου δακρύζουν στη σκέψη του λαού που ήμασταν κάποτε. Του λαού που έβγαζε φλογερούς πατριώτες, έτοιμους να πέσουν στη φωτιά για την πατρίδα. Του λαού που ανέβηκε αγόγγυστα τον γολγοθά του χιλιάδες φορές. Δοκιμάστηκε ”εν πυρί ως χρυσός εν χωνευτηρίω”.

Κι αποδείχτηκε αντάξιος απόγονος του λαμπρού παρελθόντος του, γιατί δε λιγοψύχησε, δεν έσκυψε το κεφάλι, για να πει ”Παραδόθηκα!!!.. Ελάτε να πάρετε το βιος μου, την ποτισμένη με αίμα γη των προγόνων μου, τα μικρονήσια και τις βραχονησίδες μου, τα όσια και ιερά μου…

Παρά είχε αχαμήλωτο βλέμμα, στραμμένο στις κορυφές των ιδανικών και οραμάτων του. Κι όταν το άφηνε να χαμηλώσει, ήταν μόνο για να προσκυνήσει τις Χαμένες Πατρίδες του που συντρόφευαν σαν ακριβός τίτλος τιμής την μοναξιά του…

Με τέτοιους φλογερούς πατριώτες μεγαλώσαμε την Ελλάδα μας εγκολπώνοντας σε αυτήν ιστορικές μας κοιτίδες, για να ‘ρθουν σήμερα κάποιοι… ουτιδανοί (της αγέλης των μισελλήνων) να ζητούν – ως σύμβουλοι επίσημοι κι ανεπίσημοι της κυβέρνησης – να θυσιάσουμε στον Μινώταυρο εξ Ανατολών τα αιγαιοπελαγίτικα στολίδια μας που τα δροσίζει η καθαγιασμένη απ’ την ιστορία θαλασσινή αύρα.

Να ‘ρθουν οι ”πρόθυμοι” της αθηναϊκής ελίτ να παζαρέψουν τα κειμήλιά μας, όταν για να αποκτηθούν αυτά τσακίστηκαν χέρια, πελεκίστηκαν πόδια, θυσιάστηκαν ΕΛΛΗΝΕΣ με καρδιά λιονταριού, για να μπορεί να σταθεί όρθια και αγέρωχη η Ελλάδα με το σπαθί της τιμής στα χέρια της και τη λάμψη του ατσαλιού στο βλέμμα…

– Η μεγάλη εικόνα είναι ότι τα σύνορα της χώρα μας μεγάλωσαν…, είπε προ ημερών σε συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ, ο υπουργός Εξωτερικών, όταν του ζητήθηκε να σχολιάσει την ιστορική συμφωνία για την ΑΟΖ με την Ιταλία.

Κι εγώ ρωτώ τον αξιότιμο κύριο Δένδια:

– Πώς είναι δυνατόν να μεγάλωσαν – επί ημερών του – τα σύνορα της χώρας μας, όταν η ελληνοϊταλική συμφωνία δίνει μειωμένη επήρεια στην οριοθέτηση των θαλασσίων συνόρων για τα νησιά του Ιουνίου, τις Στροφάδες και τα Διαπόντια;‟

”Και μη μου πείτε, κ. υπουργέ, ότι – αν είναι πετσοκομμένη η ΑΟΖ μας στη συμφωνία – αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι έχει… ”οριοθετηθεί” με βάση τις συντεταγμένες του ’77, που τις ”καθαγίασε” με την υπογραφή του ο ”Μέγας Κωνσταντίνος” της Δεξιάς/Κεντροδεξιάς παράταξης.‟

”Γιατί θα σας πω πως πάψαμε προ πολλού να είμαστε ειδωλολάτρες και – πέραν αυτού – οι τίτλοι και τα αξιώματα ”καθαγιάζονται” απ’ τον χρόνο ή απορρίπτονται ανάλογα με τη βαρύτητα των λαθών ενός ηγέτη.‟

”Και η Εξωτερική πολιτική του συγκεκριμένου σπουδαίου – πράγματι – ηγέτη ΔΕΝ ήταν αλάνθαστη (για να μην ξεχνάμε τις συμφωνίες ”Ζυρίχης-Λονδίνου” στο Κυπριακό το ’59, που κατέστησαν έκτοτε την Τουρκία συνεγγυήτρια της Κύπρου (μαζί με την Βρετανία και την Ελλάδα) ανοίγοντας τον δρόμο στον Αττίλα του ’74).‟

”Αν συνεχίζετε όμως να τον επικαλείστε, σαν οδοδείκτη για τις μελλοντικές συμφωνίες, θα σας έλεγα πως αυτό είναι λάθος: πρώτον γιατί άλλαξε η εποχή και πρέπει να λύνουμε τα εκάστοτε θέματα υπό το φως των νέων δεδομένων. Και δεύτερον, τις τομές στην Εσωτερική και Εξωτερική πολιτική την κάνουν εκείνοι που αλλάζουν τα αρνητικά δεδομένα προς όφελος των συμφερόντων της χώρας τους.‟

”Αφήστε που τότε δεν υπήρχε η έννοια της ΑΟΖ, αφού ”εισήχθη ως έννοια του Διεθνούς Δικαίου με τη σύμβαση του Μοντέγκο Μπέι, που αποτελεί το νέο Δίκαιο της Θάλασσας, το 1982”. Άρα η φιλοδοξία σας να αφήσετε στις επόμενες γενιές κάτι εξαιρετικό, όπως αποκαλύψατε έμμεσα σε συνέντευξή σας, μόνο ως αστείο εκλαμβάνεται…

Κι αυτό δεν το λέω κακόπιστα για λόγους αντιπολιτευτικούς στον κ. υπουργό (γιατί κάτι τέτοιο δεν υφίσταται), αλλά με βάση τα δεδομένα που προοιωνίζονται δύσκολα ως επώδυνα για το μέλλον της Ελλάδας και γι’ αυτό απαιτούν εθνικό μέτωπο αραγές μπροστά στους κινδύνους που αντιμετωπίζει σύμπας ο Ελληνισμός, ενωμένος και ακομμάτιστος.

Κίνδυνοι εξόφθαλμα αρνητικοί για τα συμφέροντά μας, με δεδομένη και την απροκάλυπτα φιλοτουρκική δήλωση του Ύπατου Εκπροσώπου της ΕΕ για την Εξωτερική πολιτική, Ζοσέπ Μπορέλ, απ’ την Άγκυρα, ο οποίος πρότεινε χωρίς περιστροφές τη ”συνεκμετάλλευση” του Αιγαίου.

Είναι κι αυτό ένα δείγμα του πόσο μας λογαριάζουν οι Ευρωπαίοι ”φίλοι” μας, αφού – ως ΕΕ – ”κάνουν μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα”, όπως λέει ο λαός μας. Μ’ άλλα λόγια, σκοπεύουν να δώσουν τους μισούς (ελληνικούς) υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου και του Αιγαίου στην Τουρκία και όχι μόνο (αφού αυτή απαιτεί νησιά και αποστρατικοποίηση συγκεκριμένων δικών μας…)

Είναι άλλη μια απόδειξη του πόσο απαγορευτική είναι για μας κάθε σκέψη που έχει ορίζοντα Χάγης, αφού εκεί θα αναθεωρηθεί άρδην [κατ’ απαίτηση Ευρώπης και Αμερικής, κι ας λέει τα αντίθετα ο Πάιατ] η πρόσφατη κατηγορηματική δήλωση του ΥΠΕΞ μας (την οποία είχε εκφράσει και ο πρωθυπουργός) ότι ”… Τα εθνικά δικαιώματα δεν μπορούν να γίνουν αντικείμενο της διαπραγμάτευσης” και ότι ”η κύρια (ελληνοτουρκική) διαφορά είναι αυτή της υφαλοκρηπίδας”…

Δήλωση που διέψευσε (για πολλοστή φορά) η τουρκική πλευρά μέσω του εκπροσώπου της τουρκικής προεδρίας Ιμπραχίμ Καλίν, που σε συνέντευξή του στο Πρακτορείο ειδήσεων Anadolu είπε ξεκάθαρα ότι στόχος της Τουρκίας είναι να υποχρεώσει την Ελλάδα να παραδώσει την κυριαρχία της στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο στην Τουρκία, για να ακολουθήσει ύστερα ”η επίλυση ζητημάτων που αφορούν τους μουσουλμάνους της Θράκης”.

Ζητημάτων που παραπέμπουν στο αίτημα για βελτίωση της ποιότητας ζωής της εκεί θρησκευτικής Μειονότητας (που για την Τουρκία είναι εθνική), πίσω από το οποίο κρύβεται η σφοδρή επιθυμία της γείτονος και των τουρκόφρονων Ελλήνων πολιτών για αυτονομία.

Ένα όνειρο δεκαετιών για τους τουρκόψυχους μειονοτικούς, το οποίο εκκολάφθηκε ήδη από χρόνια ως αυγό του φιδιού, με αποκορύφωση την τωρινή επώασή του, που έχει σαν αποτέλεσμα να διαμορφωθεί κάτω απ’ την μύτη του αδιάφορου ελληνικού κράτους εσωτερικό μέτωπο πολύ επικίνδυνο απ’ τους ”Γκρίζους Λύκους” της μουσουλμανικής Μειονότητας Θράκης…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)