Οι πυρπολητές του χθες, θυρωροί του σήμερα στην κερκόπορτα του Αιγαίου

Δεν ξέρω τι μ’ έπιασε, αλλά με το που άκουσα την ”notam” του ”σουλτάνου” τον περασμένο μήνα για την αποστρατικοποίηση των Ψαρών, έσπευσα να αγοράσω ένα μικρό αντίγραφο της ”Δόξας” του Γύζη (του ”ποιητή του χρωστήρα” που έφτασε στο ύψος της έμπνευσης του Σολωμού), για να την έχω κορνιζαρισμένη στο γραφείο μου.

Αυτό το αρρενωπό μεγαλείο της ”Δόξας” που εκπέμπει το ”μυστηριώδες κάλλος” της ψυχής της με μάγευε πάντα, σαν να ήταν κάτι μεταφυσικό, υπερκόσμιο, που συλλάβιζε τιμητικά την αθανασία των πεσόντων παιδιών του μικρού νησιού ΒΔ της Χίου, όπως την είχε αποτυπώσει ο Γύζης με φόντο την ερημιά του θανάτου μετά το ολέθριο πέρασμα από ‘κει του Χοσρέφ πασά το 1824.

Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη,

περπατώντας η Δόξα μονάχη,

μελετά τα λαμπρά παλικάρια

και στην κόμη στεφάνι φορεί

γινωμένο από λίγα χορτάρια,

που’ χαν μείνει στην έρημη γη…,

ψιθυρίζω συγκινημένη, συγκρατώντας με κόπο τα δάκρυά μου, για να μην ξεχειλίσουν.

Για λίγο σβήνονται από μπροστά μου σαν να είναι φαντάσματα οι μορφές των ψοφοδεών που μας κυβερνούσαν και μας κυβερνάνε κι έρχονται να εξουσιάσουν τη φαντασία μου οι άνθρωποι που έπλασαν τη δόξα των ανδρειωμένων Ελλήνων του παρελθόντος.

Αυτών που αντιστέκονταν στον επιβουλέα χωρίς να διαθέτουν ”αρματωσιές” πολεμικής τέχνης και πείρας, φυσικά στηρίγματα ή συμμαχικά, παρά μόνο πάθος για την λευτεριά και δύναμη ψυχής που πολεμούσε να την κατακτήσει.

Επιστρέφω με δυσθυμία στην πραγματικότητα, έχοντας καρφωμένο ακόμα το βλέμμα στη ”Δόξα”. Μέσα απ’ τα θολά μάτια μου τη βλέπω για λίγο μόνο να με πλησιάζει. Είναι ολοζώντανη, προσιτή και προσπερνά ολόφεγγη τα ερείπια και τα αίματα πίσω της, τους αλαλαγμούς της νίκης και τη σιωπή της θυσίας.

Μα γρήγορα σβήνεται η εικόνα της και αντικαθίσταται απ’ την συγκεχυμένη θρηνωδία των ημερών μας, που κινείται ανάμεσα στην Αγια Σοφιά, τις καμπάνες κινδύνου που συνεχίζουμε να αγνοούμε στη Θράκη, και τη μυστική διπλωματία της ήττας στο Βερολίνο ”για το μοίρασμα του Αιγαίου και των ελληνικών κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου”, που αποφάσισε πριν από μας για μας η madame Merkel…

”Αν η δεύτερη Άλωση είναι η μετατροπή της Αγια Σοφιάς σε τζαμί, τότε το άνοιγμα της κερκόπορτας του Αιγαίου δεν είναι η τρίτη;”, σκέφτομαι θλιβερά αποφεύγοντας να κοιτάξω τη ”Δόξα”…

– Οι Τούρκοι τα κόλλυβα τα έχουν στη μέση τους. Θα πάθουν μεγάλο κακό. Τότε θα επέμβει από πάνω ο Ρώσος και θα γίνει όπως τα λέει η προφητεία του Αγίου Κοσμά. Οι μεγάλοι θα φροντίσουν… Την Κωνσταντινούπολη οι Έλληνες πρέπει να τη φυλάξουν. Και, έτσι, ο Θεός θα τη χαρίσει σε μας. Θα μας βοηθήσει ο Θεός, γιατί είμαστε Ορθόδοξοι…, έγραψε κάποτε ο π. Παΐσιος σε ιδιόχειρο σημείωμά του κι εγώ σκέφτομαι πως μέχρι να φτάσει εκείνη η μέρα θα ‘χουμε εκποιήσει την Ελλάδα πέτρα προς πέτρα εμείς…

Και το λέω όχι καθ’ υπερβολή, αλλά με βάση τα τωρινά δεδομένα που δείχνουν πως η Ελλάδα κρέμασε… πωλητήριο στα μικρονήσια και τις βραχονησίδες της. Κι αυτά που ξεπουλά εν γνώσει ή αφελεία των ηγετών της είναι τα κέρδη των θυσιών και αιμάτων της, που δε φαίνεται να συγκινούν τους ημετέρους.

Το βλέμμα μου στέκεται οργισμένο στον σύντομο αποχαιρετισμό του πρωθυπουργού, που προσπερνά μ’ ένα tweet τον σκόπελο της Αγίας Σοφίας:

– Η Αγία Σοφία είναι μεγαλύτερη από όλους και μας ξεπερνά όλους. Θα στέκει ακλόνητη, διατηρώντας την ακτινοβολία που εκπέμπει από τον 6ο αιώνα…” και άλλα μπλα μπλα επικήδεια, στημένα, προγραμματισμένα, επικοινωνιακά…

– Έχει την ψυχραιμία και την αποχαιρετά, σαν ένας άλλος ”Αντώνιος” του Καβάφη…, ψελλίζω σύγκορμη.

”Τώρα είμαι απόλυτα βέβαιη πως – αν ήταν στη θέση του Τσίπρα το ’18 – θα έκανε ακριβώς τα ίδια τις Πρέσπες, κι ας μας παραμύθιαζε προεκλογικά πως δεν τις ήθελε, γιατί ήταν ”εθνικά ασύμφορες”…”, σκέφτομαι απογοητευμένη και – πνίγοντας τον θυμό μου σε βουβό αναστεναγμό – αλλάζω σελίδα στις σκέψεις μου και τραβώ την κουρτίνα των παρασκηνίων, για να δω με τα μάτια της ψυχής μου τα όσα συντελούνται εκεί αθέατα, σε βάρος της εθνικής μας κυριαρχίας.

Η πρώτη είδηση με πονάει βαθιά, γιατί είναι κάτι για το οποίο είχα επανειλημμένα προειδοποιήσει μέσα από δεκάδες άρθρα μου για τη Θράκη, η οποία – ως φαίνεται – ”κείται μακράν” για την ”καθεύδουσα” κυβέρνηση της ΝΔ και το ”επιτελικό κράτος” της, που είναι για τα πανηγύρια αφού πάσχει από κώφωση διαρκείας στα εθνικά θέματα.

Κώφωση λόγω εθνικής ανευθυνότητας, που την κάνει να στρουθοκαμηλίζει αρνούμενη να πάρει στα σοβαρά – για παράδειγμα – τις προειδοποιήσεις του νόμιμου μουφτή Κομοτηνής, Δρ Χαλήλ Τζιχάντ για την τουρκική διείσδυση στην περιοχή – με όχημα το τουρκικό προξενείο – που θα φέρει εντάσεις, αργά ή γρήγορα, μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων της Μειονότητας Θράκης.

Η δεύτερη είδηση με γυρίζει στο πρόσφατο παρελθόν του ”ανοίξαμε και σας περιμένουμε (στο Αιγαίο)” της αλήστου μνήμης εποχής Τσίπρα, ο οποίος – με τον ένα ή άλλο τρόπο – φροντίζει να βρίσκεται στην επικαιρότητα μέσω… Κυριάκου, αφού αυτός τον ακολουθεί κατά πόδας στα περισσότερα, για να μην πω ότι πάει να τον ξεπεράσει κι από πάνω σε ”γενναιοδωρία”…

Τουρκικά αλιευτικά, λέει, είχαν προσεγγίσει την Μύκονο απ’ το περασμένο Σάββατο (ενώ ήδη απ’ τις 27 Ιουνίου ψάρευαν ανενόχλητα στις ακτές της) και έμεναν αρόδο στην βραχονησίδα Τραγονήσι, για να… προφυλαχτούν απ’ το μελτέμι του Αιγαίου!!!..

– Κύριε των Δυνάμεων, μονολογώ αναστατωμένη. Τριάντα μέτρων σκάφη φοβήθηκαν ένα μελτέμι και έμειναν να ψαρεύουν εκεί περιμένοντας να καταλαγιάσει;

Τι άλλο εξωφρενικό θα ακούσουμε, δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι για να μην αντιδρά και σ’ αυτήν την περίπτωση η κυβέρνηση, ή έχει πέσει θύμα του… κορονοϊού που την έχει απορροφήσει τελείως ή της ραστώνης της καλοκαιρινής που αποχαύνωσε εν πολλοίς τα εθνικά αντανακλαστικά της.

”Αλλιώς δεν εξηγείται…”, σκέφτομαι, έτοιμη να εγκαταλείψω την προσπάθεια να καταλάβω την σιωπή της και τη σιωπή του Λιμενικού που κινείται βάσει διαταγών, δίχως άλλο.

Το βλέμμα μου στέκεται αφηρημένα στο εξώφυλλο του πρώτου περιοδικού που εξέδωσε σε τουρκική γλώσσα ο ISIS το 2015 με τίτλο ”Konstantiniyye” (όπως αποκαλούσαν όλοι την Κωνσταντινούπολη , μέχρι την ίδρυση της τουρκικής Δημοκρατίας).
Σ’ ένα πετυχημένο μοντάζ δυο ασπρόμαυρων φωτογραφιών, αυτή του Ταγίπ Ερντογάν έρχεται πρώτη και δεύτερη, πίσω του, η άλλη με τα μέλη της οργάνωσης Ντάες (pics), που υψώνουν τα λαβαρά τους, σχεδόν παρόμοια με εκείνα των Σαρακηνών πειρατών.
”Δε θα ξαφνιαζόμουν καθόλου, αν ο Ταγίπ είναι αρχηγός τους…”, σκέφτομαι και την ίδια στιγμή τρομάζω με την στάση Πόντιου Πιλάτου που κρατά η κυβέρνηση απέναντι στα ελληνοτουρκικά, με αποτέλεσμα να ενεργεί ετεροχρονισμένα και τυπικά, σαν να μην συναισθάνεται το μέγεθος των ευθυνών της.

– Ο Τούρκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται, ψιθυρίζω, καθώς σκέφτομαι πως ο Ερντογάν στάθηκε πολύ τυχερός γιατί βρήκε το κατάλληλο διεθνές κλίμα (παγκόσμιος οικονομικός κλυδωνισμός και γεωπολιτικές ανακατατάξεις), για να κάνει αυτά που κάνει.

Κι έτσι είναι, δυστυχώς για μας, καθώς μας βρίσκει στην πιο αδύνατη στιγμή μας μετά το ’74 και μας εκμεταλλεύεται ”γεωπολιτικά” και διασυνοριακά προβάλλοντας παράνομες αξιώσεις. Εκμεταλλεύεται την φοβικότητα και την ανασφάλειά μας, το ελλιποβαρές των πολιτικών μας που δείχνουν επιρρεπείς στον ραγιαδισμό και ”ευάλωτοι” στις παρεμβάσεις των ξένων

Των ξένων ”φίλων” και ”συμμάχων” μας, που – πλην ελαχίστων – είναι σε θέση να μας υποχρεώσουν να βρεθούμε με την πλάτη στον τοίχο για χάρη του, ώστε να συρθούμε σε Τραπέζι διαπραγματεύσεων και να υπογράψουμε τη συνεκμετάλλευση των πλούσιων κοιτασμάτων του Αιγαίου, τα οποία συνυπάρχουν ιστορικά με τις κοιτίδες του Ελληνισμού εκεί.

Με λίγα λόγια δηλαδή οι σύμμαχοί μας στο ΝΑΤΟ ξεπληρώνουν σε βάρος μας τα δικά τους ”γραμμάτια” στην Τουρκία (λόγω του μεταναστευτικού και της γεωπολιτικής, πληθυσμιακής και εξοπλιστικής υπεροχής της στην περιοχή) υποχρεώνοντας τις ηγεσίες μας να παίζουν τον ρόλο του ”θυρωρού” αντί του ”πυρπολητή” στην κερκόπορτα του Αιγαίου…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)