Εν αναμονή του απόπλου του τουρκικού σεισμογραφικού Oruc Reis από την Αττάλεια βρίσκονται οι Έλληνες πολίτες, το οποίο αναμένεται να πραγματοποιήσει έρευνες εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας προκαλώντας το θερμό(;) επεισόδιο με την Τουρκία που αρκετοί «προφητεύουν» εδώ και καιρό.
Η Ελλάδα ανέβαλε συνεχώς την σύγκρουση με την Τουρκία, ακόμα και την περίοδο 1974-1987 όταν και είχε στρατιωτική υπεροχή, με αποτέλεσμα σήμερα να είναι πιο στριμωγμένη από ποτέ.
Δεν είναι στριμωγμένη, μόνο γιατί η ισορροπία ισχύος είναι εναντίον της αλλά κυρίως γιατί οι κύριοι σύμμαχοί της, δηλαδή η Γερμανία και οι ΗΠΑ θέλουν να την αναγκάσουν να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την Τουρκία και να παραδώσει εθνική κυριαρχία.
Οι μεν Γερμανοί για να φύγει «το εμπόδιο» (όπως αποκάλεσε ο Γερμανός ΥΠΕΞ την ελληνοτουρκική διένεξη) μιας συνολικής συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας (με τα οφέλη που αυτή θα έχει για τις γερμανικές εταιρίες) και οι ΗΠΑ για να έχουν το «κεφάλι τους ήσυχο» για τη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, εξασφαλίζοντας έτσι τον αντί-ρωσικό προσανατολισμό της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή.
Η Τουρκία γνωρίζει πως σε οποιοδήποτε θερμό επεισόδιο τύπου «Ιμίων», δηλαδή με το τουρκικό ωκεανογραφικό να εισέρχεται στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και να φεύγει μετά από ξένη παρέμβαση, η Ελλάδα θα εξαναγκαστεί να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους όρους που θα θέσει η Άγκυρα και οι οποίοι δεν θα αφορούν μόνο την υφαλοκρηπίδα του Καστελόριζου αλλά ολόκληρο το Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο και πολύ πιθανόν και άλλα ζητήματα όπως αποστρατικοποίηση των νησιών, FIR, βραχονησίδες κτλπ.
Φυσικά υπάρχει και το ενδεχόμενο το Oruc Reis να μην ξεκινήσει ή να μην εισέλθει ποτέ στην ελληνική υφαλοκρηπίδα είτε λόγω ξένης παρέμβασης είτε λόγω αποτροπής από την ελληνική ισχύ. Όσον αφορά την ξένη παρέμβαση, αυτή θα αφορά υποσχέσεις προς την Άγκυρα για εξαναγκασμό της Αθήνας σε διαπραγματεύσεις ή απειλές κυρώσεων ή και τα δύο.
Στην περίπτωση που η Ελλάδα αποτρέψει το πλοίο να εισέλθει στην υφαλοκρηπίδα της ή το εκδιώξει με την ισχύ της πάλι θα πιεστεί από τους συμμάχους της να «δώσει», απλά ίσως λιγότερα.
Αυτό άλλωστε συνέβη και το 1987. Παρ’ όλο που η Ελλάδα απέτρεψε με την ισχύ της, τις έρευνες του τουρκικού Σισμίκ, εξαναγκάστηκε το 1988 στο Νταβός να υπογράψει (ξανά) το «γκριζάρισμα» της υφαλοκρηπίδας της.
Η μόνη λύση για να αποτραπεί μία εθνική υποχώρηση ή μία εθνική ήττα είναι να πετύχει η χώρα μία σημαντική στρατιωτική νίκη απέναντι στην Τουρκία, κάτι που δεν δείχνει και το πιο πιθανό σενάριο, τόσο από πλευράς ισορροπίας δυνάμεων όσο κι από πλευράς πολιτικής βούλησης.
Ακόμα κι αν η Αθήνα αποφασίσει να χτυπήσει το ωκεανογραφικό και δημιουργηθεί μία στρατιωτική σύρραξη η οποία θα λήξει χωρίς κάποιον ξεκάθαρο νικητή πάλι στις διαπραγματεύσεις που θα ακολουθήσουν, η χώρα θα εξαναγκαστεί να παραδώσει εθνική κυριαρχία, σε περίπτωση ήττας δεν υπάρχει καν συζήτηση.
Φυσικά υπάρχει και το ενδεχόμενο ο ελληνικός Στόλος απλά να παρακολουθεί από απόσταση το τουρκικό πλοίο να κάνει έρευνες, κάτι που σίγουρα θα συνοδευτεί με παραπληροφόρηση από τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ, με την κυβέρνηση (αν δεν πέσει) να προσπαθήσει να «ρεφάρει» προχωρώντας σε έρευνες στα θαλάσσια οικόπεδα της Κρήτης.
Ό,τι δηλαδή συμβαίνει και στην Κύπρο με ξένα και τουρκικά γεωτρύπανα δίπλα-δίπλα. Σε αυτή την περίπτωση θα αναγνωρίζονταν de facto τα τουρκικά δικαιώματα στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, η Ελλάδα θα μετατρέπονταν όπως η Κύπρος σε κράτος μειωμένης-κυριαρχίας και θα δυσχεραίνονταν ακόμα περισσότερο η θέση της χώρας σε μελλοντικές διαπραγματεύσεις.
Μέχρι στιγμής η κυβέρνηση αν κρίνουμε με τις δηλώσεις του πρωθυπουργού κατά τη διάρκεια της συνάντησής του με τον Γερμανό ΥΠΕΞ έχει εναποθέσει όλες της τις ελπίδες για την αποτροπή των τουρκικών ερευνών σε απειλές κυρώσεων από την ΕΕ.
Σε κάθε περίπτωση, η ουσία είναι μία, η Ελλάδα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο πριν καν ξεκινήσει το Oruc Reis από την Αττάλεια.
Αλλά ας ξεκινήσει πρώτα…
ΥΓ1. Κάτι άλλο που θα μπορούσε να κάνει η Αθήνα για να «ξεφύγει» από την παγίδα των Τούρκων και την παράδοση εθνικής κυριαρχίας, θα ήταν να εξάγει την κρίση στη Λιβύη, βομβαρδίζοντας για αντίποινα αντί για τον τουρκικό Στόλο και το Oruc Reis, τους μισθοφόρους της Άγκυρας, κάτι που σίγουρα θα αιφνιδιάσει την Τουρκία, καθώς δεν θα χτυπηθούν Τούρκοι στρατιώτες κι έτσι δεν θα έχει «πάτημα» να προχωρήσει σε κλιμάκωση εναντίον ελληνικών στόχων ή σε γενικευμένη σύρραξη.
Ασκώντας πίεση στα τουρκικά συμφέροντα στη Λιβύη, η Αθήνα πιθανόν να αναγκάσει την Άγκυρα να αποσύρει το Oruc Reis, ενώ ταυτόχρονα θα παρασύρει κι άλλες δυνάμεις στην σύγκρουση όπως η Αίγυπτος και η Γαλλία, τουλάχιστον στο μέτωπο της Λιβύης.
Ποτέ δεν είναι αργά…
ΥΓ2. Σε αντίθεση με ότι είπε ο κ.Γεωργιάδης το να περιμένουμε τα γεωτρύπανα «για να τα βυθίσουμε» δεν είναι λύση, αφού αν η διεθνής κοινότητα δει ότι η Ελλάδα δέχεται έρευνες στην υφαλοκρηπίδα της, οποιαδήποτε μελλοντική κλιμάκωση από την μεριά μας –ακόμα και σε γεώτρηση- θα γίνει αντιληπτή στο εξωτερικό ως επιθετική ενέργεια της Ελλάδας και όχι της Τουρκίας.
Ο Άρης Δημητρακόπουλος είναι αρχισυντάκτης του Pronews.gr
Facebook: Aris Dimitrakopoulos
Twitter: @ArisDimitrako
