Η αχαριστία στις διαπροσωπικές σχέσεις (προσωπικές, κοινωνικές, επαγγελματικές) είναι το πιο σύνηθες φαινόμενο πικρής ανταπόδοσης του ευεργετηθέντος στην γενναιόδωρη προσφορά του ευεργέτη του. ”Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος…”, έλεγε ο πρόγονός μας Καλλίμαχος και είχε δίκιο βουνό και με τα σημερινά δεδομένα.
Ειδικά αν το προσφερόμενο ”δώρο” στον άλλον έχει να κάνει με συναισθήματα, με σκέψεις, με ιδέες, με γνώσεις, με απτά δείγματα της καλοσύνης μας, κομμάτια της ψυχής και του εαυτού μας, πέρα απ’ τα υλικά αγαθά που ενδεχομένως προσφέραμε.
Η αχαριστία, η αγνωμοσύνη απέναντι στην ανιδιοτελή επιθυμία για προσφορά του ”δωροθέτη” κρύβει πολύ συχνά ζήλια, φθόνο, διαφυλετικό μίσος ή υποβολιμαίους σχεδιασμούς, που κάνουν τον δωρολήπτη – αντί να ευχαριστεί τον ευεργέτη του – να στραφεί εναντίον του συμμαχώντας με τον εχθρό του.
Σ’ αυτήν την περίπτωση – σε επίπεδο όχι διαπροσωπικών, αλλά διακρατικών συνεργασιών – εντάσσεται, για παράδειγμα, η περίπτωση της στάσης της Αλβανίας έναντι της Ελλάδας. Της Αλβανίας η οποία, σε ανταπόδοση εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών που φιλοξενήσαμε και συνεχίζουμε να φιλοξενούμε απ’ τη δεκαετία του ’90 και εντεύθεν, κατέθεσε το 2016 σε βάρος της Ελλάδας φάκελο σε τρεις γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά) στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης (το οποίο εξετάζει και εγκλήματα πολέμου, πέρα από διακρατικές διαφορές) για τις διεκδικήσεις των Τσάμηδων.
Των Τσάμηδων οι οποίοι ήταν συνεργάτες των Ναζί που διώχθηκαν από την Ελλάδα (στα ελληνοαλβανικά σύνορα) κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ζητούν απ’ το ’16 επίσημα αποζημιώσεις πολλών δισεκατομμυρίων από μας, ξέχωρα από εδάφη της Ηπείρου (Ηγουμενίτσα, Πάργα και άλλες περιοχές) που θεωρούν ότι ανήκουν στην αλβανική κυριαρχία.
Η όλη υπόθεση πήρε εκρηκτικές διαστάσεις από οργανωμένες κινητοποιήσεις του κόμματος των Τσάμηδων (PDIU) τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς με επικεφαλής τον πρόεδρό του Σπετίμ Ιντρίζι και τον βουλευτή Ταχίρ Μουχεντίν, που καταφέρθηκαν στη Βουλή κατά του προέδρου τους Ιλίρ Μέτα, επειδή δήθεν ξεπούλησε το εθνικό ζήτημα των Τσάμηδων κατά την προηγηθείσα επίσκεψή του στην Αθήνα.
Φυσικά, όλο αυτό το ανθελληνικό μένος των Τσάμηδων και οι θρασύτατες και ανιστόρητες διεκδικήσεις τους είχαν τη στήριξη ξένων δυνάμεων και χρηματοδοτών. Και αυτοί, κατά περίεργη σύμπτωση, ήταν οι ίδιοι που κρατούσαν εδώ και χρόνια ”ζεστές” τις αλυτρωτικές βλέψεις των Σκοπιανών για την Μακεδονία, μέχρι να καταλήξουμε να υπογράψουμε τη διπλωματική ήττα μας παραχωρώντας κεκτημένα της στους παραχαράκτες της ελληνικής ιστορίας δια της ”συμφωνίας των Πρεσπών”.
Απ’ το Φθινόπωρο του 2016 Ευρωπαίοι και Αμερικανοί (για δικά τους συμφέροντα ο καθένας) τροφοδοτούσαν χρηματικά τις τσάμικες οργανώσεις φουντώνοντας τις διεκδικήσεις τους για ”αναγνώριση της γενοκτονίας του τσάμικου λαού” απ’ τους Έλληνες και τις ελληνικές κυβερνήσεις από το 1913 ως το 1945.
Ο βρώμικος ρόλος των Τσάμηδων στο πλευρό των Γερμανών κατακτητών κατά των Ελλήνων πατριωτών της Εθνικής Αντίστασης αποσιωπάται επιμελώς απ’ τους ίδιους και τους ξένους προστάτες τους. Κι αυτό που μένει τελικά σαν επιμύθιο ψεύδους είναι ο άδικος εκτοπισμός και η ανάγκη για επιστροφή των περιουσιών μαζί με τον επαναπατρισμό τους.
Σημειωτέον ότι στο παιχνίδι της διεκδίκησης από την Ελλάδα των ”δικαιωμάτων” τους έχουν μπει οι εθνικιστικές αλβανικές οργανώσεις του Κοσόβου, καθώς και οι εθνικιστές ”Γκρίζοι Λύκοι” του Ντεβλέτ Μπαχτσελί, κοντά στους οποίους συμπαρατάχθηκε ο Ταγίπ Ερντογάν ”ψηφίζοντας” τσάμηδες και Τσαμουριά χάριν του ανθέλληνα Αλβανού πρωθυπουργού Έντι Ράμα, που συμμετέχει στο σχέδιό του για τη στρατηγική περικύκλωση της Ελλάδας.
Θέλοντας να επενδύσει στο μουσουλμανικό τόξο που ”χτίζει” από καιρό στα Βαλκάνια, ο Τούρκος Πρόεδρος είχε από διετίας εκδηλώσει στα Σκόπια την επιθυμία για τουρκική αεροπορική βάση εκεί, αν δεν ικανοποιούνταν το αίτημά του για βάση τεθωρακισμένων πάνω απ’ την Θεσσαλονίκη.
Στην Αλβανία, πάλι, ο Τουρκικός Στόλος – κάνει όλο και πιο συχνά… αισθητή την παρουσία του μετά τη συνεργασία Τουρκίας-Αλβανίας, που χάρισε ήδη στην πρώτη μια ναυτική βάση στο ”Πασά Λιμάνι” του Αυλώνα, την ενεργοποίηση της οποίας περίμενε ο Ταγίπ Ερντογάν απ’ τον Μάιο.
Και να φανταστεί κανείς ότι ο Ναύσταθμος του Αυλώνα θα μπορούσε να είναι ελληνικός απ’ τα χρόνια ακόμα του Κώστα Καραμανλή… Τότε που ο π. πρωθυπουργός ήταν στο παραπέντε για να συμφωνήσει με τον τότε Πρόεδρο Σαλί Μπερίσα και η δουλειά ακυρώθηκε μετά από προσφυγή του φιλότουρκου Έντι Ράμα, πρώην αρχηγού της Αξιωματικής αντιπολίτευσης και νυν πρωθυπουργού της Αλβανίας.
Στα παιχνίδια κάτω από το τραπέζι και στα παζάρια καζάν- καζάν η Τουρκία είναι αχτύπητη και εξαγοράζει με ”γρόσια” ή όπλα Δύση και Ανατολή, ακόμα κι αν η Δύση είναι η ”κραταιά” Αμερική (υπόθεση Φλιν) και η Ανατολή η ”Μουσουλμανική Αδελφότητα”…
Γι’ αυτό και οι γείτονες Αλβανοί, που είναι επιρρεπείς σ’ αυτά κι έχουν ”κολλήσει” απ’ τον μεγαλοϊδεατισμό της, βιάστηκαν με τον Ράμα να υπογράψουν ”σχέδιο” αμυντικής σημασίας με την Τουρκία τον περασμένο Φεβρουάριο και να επικυρώσουν την στρατηγική συμμαχία τους δυο μήνες αργότερα με τη συμμετοχή του Στόλου τους στην τουρκική ναυτική άσκηση ”Ασπίδα της Μεσογείου (Akdeniz Kalkanı).
Στην Αλβανία, προφανώς, η στήριξη που προσφέραμε τόσα χρόνια σαν χώρα υποδοχής των μεταναστών της δεν εκτιμήθηκε και γι’ αυτό – επεκτείνοντας τους δεσμούς της με την Τουρκία – αγοράζει απ’ αυτήν, πέρα από αμυντικό εξοπλισμό, και προϊόντα παραγωγής της.
Ο γείτονας εξ Ανατολών έχει…”γητέψει” τον γείτονα εκ Δυσμών. που φιλοδοξεί να μπει στην ΕΕ συμμετέχοντας παράλληλα στα ευρωπαϊκά σχέδια κατά της Ελλάδας… Και αμφότεροι – σ’ ένα κρεσέντο ανθελληνισμού – επιδίδονται συνεργατικά κατά περιόδους, θέλοντας να ενσπείρουν στους Έλληνες φόβο και ανασφάλεια, με στόχο να τους σύρουν σε Τραπέζι διαπραγματεύσεων για να διεκδικήσουν εκεί τα κεκτημένα τους.
Στις προκλήσεις αυτές, που προοιωνίζονται άσχημες καταλήξεις (ενόψει της τουρκικής επιθετικότητας η οποία θέλει να επιβάλει τον νεο-Οθωμανισμό στη γειτονιά μας), η Ελλάδα απαντά δια της σιωπής – όπως πάντα – θέλοντας να αποφύγει το ενδεχόμενο να πέσει θύμα του μουσουλμανικού τόξου, με κίνδυνο να αντιμετωπίσει μια στρατηγική περικύκλωσης, που μπορεί να έχει ως συνέπεια την απώλεια εδαφών της.
Αν και αυτό το τελευταίο φαίνεται να το αψηφά ο Κυριάκος Μητσοτάκης καλώντας την Άγκυρα (επ’ ευκαιρία του ”2020 Aspen Security Forum”) να αποφασίσουν από κοινού και όχι υπό το βάρος απειλών της την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών, γιατί σε άλλη περίπτωση θα καταλήξουν στη Χάγη.
Ωστόσο οι προσκλήσεις σε διάλογο του Έλληνα πρωθυπουργού φαίνεται να αφήνουν αδιάφορο τον Τούρκο Πρόεδρο, που βαδίζει αταλάντευτος προς τον στόχο του (τη στρατηγική περικύκλωση της Ελλάδας) έχοντας στο πλευρό του τον Έντι Ράμα.
Όσο συμβαίνει αυτό, δεν μπορούμε να περιμένουμε καμιά θετική εξέλιξη στο θέμα της οριοθέτησης των θαλασσίων συνόρων μας με την Αλβανία. Εκτός κι αν μεσολαβήσουν γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην περιοχή με διαφοροποίηση της στάσης των Μεγάλων απέναντί της. Απέναντι στον αλβανικό μεγαλοϊδεατισμό, ουσιαστικά, που έχει σαν στόχο εμάς και τη Σερβία.
Ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν είναι προς το παρόν ευδιάκριτο, αλλά υπάρχει φως στον ορίζοντα λόγω του γεγονότος ότι ο νέος πρέσβης των ΗΠΑ στη Γερμανία Ντάγκλας Μακγκρέγκορ δεν είναι φιλότουρκος, αφού σε ραδιοφωνική συνέντευξή του πέρυσι είχε επικρίνει την επέμβαση των ΗΠΑ στο Κοσσυφοπέδιο το 1999 ασκώντας αυστηρή κριτική (”εχθρική” κατά την αλβανική Gazeta Tema) στην Αλβανία…
Όπερ σημαίνει ότι στο προσεχές μέλλον μπορεί να δούμε αλλαγή στάσης της ΕΕ απέναντι στην ποδηγετούμενη απ’ τον Ερντογάν Αλβανία και την δολοπλόκο Τουρκία ως προς το επιμύθιο ψεύδους των Τσάμηδων και την στρατηγική περικύκλωσης της Ελλάδας που εφαρμόζει η δεύτερη με τη συνέργεια της Αλβανίας…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
