Ώρα πολέμου; Αν χρειαστεί, ναι για να σώσουμε την Ελλάδα

Είναι, στ’ αλήθεια, οδυνηρό να παρακολουθούμε εμείς οι Έλληνες – 46 χρόνια μετά την άνανδρη τουρκική εισβολή στην Κύπρο – τους επικυρίαρχους στην γεωπολιτική σκακιέρα της Μεσογείου ηγέτες να παίζουν τον ίδιο ανέντιμο ρόλο απέναντι σε Ελλάδα και Κύπρο πιέζοντας όχι τον θύτη, αλλά τα θύματα, στην προσπάθειά τους να αναδειχθούν ανεξάρτητοι (δήθεν) μεσολαβητές στη σοβούσα επί μισό αιώνα σχεδόν ελληνοτουρκική κρίση.

Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται, προφανώς, οι ως άνω ξένοι ηγέτες είναι ότι με τη στάση τους αυτή διαιωνίζουν το άδικο και ενδυναμώνουν το δίκαιο της πυγμής της ”άτρωτης” κατοχικής δύναμης, για την οποία παραμένει ”εκλιπούσα” η τρωτή Κυπριακή Δημοκρατία. Η τρωτή και ευάλωτη στις βουλιμικές διαθέσεις των Τούρκων Κύπρος μας, που είναι κομμένη στα δύο, αφού εξακολουθούν να κατέχουν το 40% των εδαφών της απ’ το 1974 οι ”Αττίλες” κατακτητές της.

Κι αυτό δεν είναι, ασφαλώς, προς τιμή των διαμεσολαβητών, που παραμένουν ενδεδυμένοι με τον μανδύα της υποκρισίας και της συμφεροντολογίας. Κοινώς, της ιδιοτέλειας, η οποία γέρνει πάντα προς το μέρος του ισχυρότερου και χρησιμότερου για τα συμφέροντά τους ηγέτη, έστω κι αν αυτός εκπροσωπεί το στυγνό πρόσωπο του σύγχρονου ισλαμο-φασισμού.

Το πρόσωπο του κύριου εκφραστή της τουρκικής αναθεωρητικής πολιτικής, ο οποίος – εκμεταλλευόμενος την αμερικανική αναποφασιστικότητα και βλέποντας το ΝΑΤΟ και τη Γερμανία να παίζουν πόκερ στην πλάτη της Κύπρου και της Ελλάδας, για να προλάβουν τις κυρώσεις σε βάρος της χώρας του κατά την Ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής (24 Σεπτεμβρίου) – συνεχίζει απτόητος τους επεκτατικούς σχεδιασμούς του απέναντι σε Ελλάδα και Κύπρο.

Και – ω του θαύματος! – αυτοί που καλούνται να συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις των Πόντιων Πιλάτων της αλλοδαπής (αν και ούτε έτσι μπορούν να χαρακτηριστούν, αφού γέρνουν μεροληπτικά υπέρ της Τουρκίας) είναι οι εκβιαζόμενοι διαχρονικά και ποικιλοτρόπως Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριοι, απ’ τους ηγέτες των οποίων ζητούν να συρθούν σε Τραπέζι διαπραγματεύσεων ως ηττημένοι σε μάχη, για να διαμοιράσουν τα ιμάτια των χωρών τους, τη ΓΗ και το ΥΔΩΡ τους…

Αλλά, φευ!.. Μόνο ανανδρία κρύβουν οι παρασκηνιακές κινήσεις των Μεγάλων (Αμερικανών-Γερμανών), που μας πιέζουν εξακολουθητικά και υποχθόνια για έναρξη διαλόγου με τους επιβουλείς των εδαφών και των θαλασσών μας.

Μόνο ανανδρία δείχνει η δόλια προβοκάτσια του ΓΓ του ΝΑΤΟ, που – σε σχήμα πρωθύστερο – προανήγγειλε διάλογο Ελλάδας-Τουρκίας, για να στριμώξει άγρια την Αθήνα αναγκάζοντάς την να συναινέσει στον διαμελισμό της Θράκης και του Αιγαίου που της επιφυλάσσουν στη Χάγη οι άσπονδοι ”φίλοι” και ”σύμμαχοί” της.

Το λυπηρό είναι, θα μου πείτε – και με το δίκιο σας – ότι βρίσκουν και τα κάνουν οι Τούρκοι, με την έννοια ότι τους έχουμε… κακομάθει με τις παθητικές αντιδράσεις μας (στο όνομα της κατευναστικής πολιτικής μας).

Τους έχουμε κακομάθει με την υποχωρητικότητα που δείχνουμε απέναντι στις πιέσεις και τις απειλές τους και με τη διαχρονική οσφυοκαμψία μας απέναντι στα κελεύσματα των ποδηγετών μας, τους οποίους μάθαμε να υπακούμε χωρίς να κρίνουμε.

Τους έχουμε… κακομάθει και με τις μεγαλοπρεπείς κυβιστήσεις μας στα εθνικά θέματα (Σκοπιανό, μεταναστευτικό, άρση των κόκκινων γραμμών στο Αιγαίο, αδυναμία να εφαρμόσουμε στην πράξη το Δόγμα Ενιαίου Αμυντικού Χώρου με την Κύπρο και αδυναμία να επεκτείνουμε από 6 στα 12 ναυτικά μίλια τα χωρικά μας ύδατα στο Αιγαίο, κάτι το οποίο αποτελεί αναφαίρετο εθνικό μας δικαίωμα).

Μάθαμε να αντιδράμε παθητικά, φοβικά και ετεροχρονισμένα στα τετελεσμένα της Άγκυρας (Κυπριακό-Ίμια) και να μη διδασκόμαστε από τα λάθη μας, πράγμα που μετατρέπει αυτόματα σε ανοιχτό βιβλίο τη στρατηγική μας.

Ωστόσο ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι των υποχωρήσεών μας. Όπερ σημαίνει ότι, αν σκύψουμε το κεφάλι κι αυτήν τη φορά ”δίνοντας λίγο νερό στο θηρίο για να ξεδιψάσει” – όπως έγραψε κάποιος σχολιαστής στη ”σελίδα” μου (παρασυρμένος πιθανόν απ’ τη γραμμή των ”προθύμων” της κυβέρνησης που ζητούν επανειλημμένα ”να δώσουμε κάτι τις παραπάνω στον Τούρκο, για να ησυχάσουμε”) – οι ”Πρέσπες Νο1 θα είναι παρωνυχίδα ως προς τις συνέπειες που θα έχει τυχόν ακρωτηριασμός του Αιγαιακού Ελληνισμού στην εθνική συνοχή και υπόστασή μας…

Γι’ αυτό, για να προλάβουμε τα χειρότερα, πρέπει να κόψουμε την κακή συνήθεια των μυστικών ”συνευρέσεων” με τους… συνήθεις καθοδηγητές μας (Ευρωπαίους, Νατοϊκούς και Αμερικανούς) και να τους ξεκαθαρίσουμε μια και καλή ότι ”υπερασπιζόμαστε την Ειρήνη ως λαός φιλειρηνικός, αλλά ΟΧΙ σε βάρος των εθνικών συμφερόντων μας και για χάρη της αναθεωρητικής Τουρκίας του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν”.

Κι αυτό θα τους το ξεκαθαρίσουμε όχι τηλεφωνικά, αλλά εκ του σύνεγγυς, γιατί είναι θέμα εθνικής επιβίωσης που δε χωρά αναβλητικότητα και παρελκυστική πολιτική για να μη γίνουμε δυσάρεστοι στους ”συμμάχους” μας υπερασπιζόμενοι τα εθνικά δίκαιά μας.

Ήδη οι Τούρκοι – δια του άοκνου και πείσμωνα Μεβλούτ Τσαβούσογλου – συνεχίζουν τον μαραθώνιο επαφών τους απ’ την Ασία στην Ευρώπη κι από εκεί στην Αφρική και την Αμερική (η τελευταία συνάντηση με Πομπέο στο Σάντο Ντομίνγκο της Δομινικανής Δημοκρατίας), τη στιγμή που εμείς δείχνουμε λαχανιασμένοι και πασχίζουμε να καλύψουμε επικοινωνιακά τα ανύπαρκτα αντανακλαστικά μας.

Να τα καλύψουμε είτε με συναντήσεις εντός της Ελλάδας [Δένδιας-Πάιατ//Δένδιας-Ραπτάκης (πολιτειακός γερουσιαστής ΗΠΑ) και Δένδιας-ΥΠΕΞ Μάλτας, 7 Σεπτεμβρίου, Αθήνα] είτε εκτός της χώρας μας, αλλά εντός ευρωπαϊκού εδάφους [Δένδιας-Πομπέο, Βιέννη, μέσα του περασμένου Αυγούστου].

Κι ύστερα λέμε πώς και γιατί τρέχουμε και δε φτάνουμε στην Εξωτερική πολιτική μας. Πώς και γιατί ο Μάικ Πομπέο άρχισε πάλι την… Ποντιο-Πιλατική τακτική κρατώντας ίσες αποστάσεις μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας, αφού μας καλεί όλους από κοινού να αποκλιμακώσουμε την κατάσταση στο Αιγαίο, σαν να να έχουμε εξ ημισείας το φταίξιμο με αυτήν που παραβιάζει την υφαλοκρηπίδα μας (κοντά ένα μήνα τώρα) και απειλεί να καταλάβει νησιωτικά κεκτημένα μας.

Ωστόσο για την κατάσταση αυτή δεν είναι άμοιρος ευθυνών και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, γιατί:

1. Επέλεξε να ασκεί την Εξωτερική πολιτική με εμμονή στην μυστικοπάθεια και ερήμην ενίοτε του υπουργού Εξωτερικών μας (τριμερής Βερολίνου (Ελλάδα-Γερμανία-Τουρκία, 14/07/’20).

2. Έδωσε το δικαίωμα στη Γερμανία να πρωταγωνιστεί στις διπλωματικές προσπάθειες επίλυσης των διαφορών μας με την Τουρκία θέτοντας ως σημείο εκκίνησης τις τουρκικές διεκδικήσεις εφ’ όλης της ύλης και όχι τις διαφορές μας ως προς την οριοθέτηση της ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας μας.

3. Επιτρέπει να ”εκπροσωπούν” την κυβέρνηση απόψεις… φιλοτουρκικές από πρόσωπα συμβούλων και συγγενών του, που δείχνουν διάθεση υποχωρητική, για να μην πω ενδοτική (”ας δώσουμε κάτι στην Τουρκία”), πριν ακόμα καθίσουμε σε Τραπέζι διαπραγματεύσεων στη Χάγη.

4. Η συχνή αναφορά του πρωθυπουργού στην τελευταία έχει φτάσει στα όρια της αυτοκαταστροφικής εμμονής, αφού τίποτα απ’ όσα επαναλαμβάνει περί μονόδρομου στο αίτημα της Ελλάδας δεν πρόκειται να ισχύσει, αφής στιγμής θα προηγηθεί η υπογραφή του συνυποσχετικού, το οποίο θα περιλαμβάνει το σύνολο των τουρκικών διεκδικήσεων και

5. Επενδύει στο γεγονός ότι όλες οι διαφορές λύνονται με διάλογο, σαν να έχουμε να αντιμετωπίσουμε την… Ελβετία και όχι την κατακτητικών προθέσεων Τουρκία.

Έλεος, κύριε Πρωθυπουργέ! Μη μας αποκοιμίζετε τόσο, τη στιγμή που πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και να μη διστάζουμε να βάλουμε το μαχαίρι στο κόκαλο του εθνικού ωχαδελφισμού μας, για να υπερασπιστούμε – και με πόλεμο, αν χρειαστεί – τα εθνικά κεκτημένα μας!

Βγείτε και πείτε στο λαό και, προπαντός, στους εταίρους μας ότι ΔΕΝ μπορεί να γίνει διάλογος με την Τουρκία, όσο αυτή:

1. Συνεχίζει ακάθεκτη τις προκλήσεις και τις απειλές εναντίον μας.

2. Δεν αναγνωρίζει ως κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος την Κυπριακή Δημοκρατία, για την ύπαρξη της οποίας εγγυηθήκαμε το ’59 δια της υπογραφής μας.

3. Παραβιάζει τα χωρικά ύδατα και τον εναέριο χώρο μας.

4. Ζητά την αποστρατικοποίηση των μισών νησιών του Αιγαίου την ίδια στιγμή που ζητά να τα οικειοποιηθεί και υπάρχει ήδη το προηγούμενο της εισβολής της στην Κύπρο μετά την απομάκρυνση της ελληνικής μεραρχίας και του στρατηγού Γ. Ντενίση (αρχηγού της Εθνικής Φρουράς και διοικητή της ΕΛΔΥΚ) από το νησί…

”Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται”, λέει ο λαός μας – κ. πρωθυπουργέ – και η φουρτούνα δεν είναι ο covid 19 ή ο κίνδυνος πτώσης της δημοφιλίας σας και της δημοσκοπικής υπεροχής του κόμματός σας. Η φουρτούνα είναι να μην ξανακυλήσει η Ελλάδα δημοσιονομικά και, προπαντός, να μην επιτραπεί στους εχθρούς της να την αμφισβητήσουν κυριαρχικά, γιατί και ο μικρότερος ακόμα ακρωτηριασμός της θα οδηγήσει – αργά ή γρήγορα – στην εθνική ανυπαρξία της.

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)