Σίγουρα όταν ανέλαβε πρωθυπουργός στην Τουρκία ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν (Μάρτιος 2003), η χώρα του δεν ήταν μια δημοκρατική, ανεξάρτητη χώρα, όπως δεν είναι και σήμερα, δηλαδή.
Δεν ήταν γιατί είχε εγκιβωτίσει τη ”δημοκρατία” στο στρατοκρατικό καθεστώς των δήθεν ”κοσμικών” πραξικοπηματιών και δεν είναι γιατί την έχει εξαϋλώσει η πρόσμειξή της με τον ισλαμοφασισμό, που έστειλε στη φυλακή χιλιάδες αντιφρονούντες πολίτες, μαζί με τους πολιτικούς αντιπάλους του Ερντογάν, συμπεριλαμβανομένων και των εκπροσώπων του κουρδικού κόμματος.
Πέρα από μη δημοκρατική όμως, η Τουρκία δεν είναι και ανεξάρτητη, με την κυριολεκτική σημασία της λέξης, υπό την έννοια ότι είναι ενταγμένη στο ΝΑΤΟ (μια συμμαχική δυτική ενότητα που ποδηγετείται ουσιαστικά από τις ΗΠΑ, έστω κι αν – για λόγους κατ’ ευφημισμού – λέμε πως βρίσκεται [όπως και οι άλλες χώρες-μέλη του, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα] υπό την αιγίδα, την ”προστασία” τους).
Έχοντας πλήρη συνείδηση ότι η χώρα του βρίσκεται σε σιδερόφρακτη φυλακή σε ρόλο ”αρχιυπηρέτη” της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας (λόγω των γεωπολιτικών πλεονεκτημάτων της), ο Πρόεδρος Ερντογάν εκδήλωσε από νωρίς σημάδια ανυπακοής στους Μεγάλους δείχνοντας πως δεν του αρκούσε ο τίτλος της ”πιστής συμμάχου” για την Τουρκία (πολύ περισσότερο όταν τον μοιραζόταν χρόνια με την Ελλάδα, την οποία έβλεπε πάντα σαν υποτελή).
Έτσι, σε μια προσπάθεια να αποδράσει απ’ το τραίνο της Παγκοσμιοποίησης (που έχει μηχανοδηγό την Αμερική) και να διεκδικήσει την πλήρη ανεξαρτησία και επεκτατική προοπτική της Τουρκίας – στα οποία αποσκοπούσε και ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός του ”Αττίλα” Μπουλέντ Ετσεβίτ (Κύπρος, ’74) – ο ισλαμιστής Ταγίπ Ερντογάν έκλεισε στρατηγική συμμαχία με τη Ρωσία και άνοιξε πλώρη για μεγάλα ”ταξίδια”, με στόχο να μετατρέψει τη χώρα του σε ανεξάρτητη, για να έχει περιφερειακή κι όχι επικουρική ισχύ στο πλευρό των Μεγάλων.
Ήταν μια προσπάθεια απέλπιδα στην αρχή, καθώς ο Ταγίπ Ερντογάν σχοινοβατούσε μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Ωστόσο χάρη στο πείσμα, την αποφασιστικότητα και την πανουργία του – μα, προπαντός, χάρη στο μεγαλοϊδεατικό όραμα της ”Γαλάζιας Πατρίδας” – έκανε ήδη τη στροφή που απαιτούσε (σε πρώτη φάση) ο αναθεωρητισμός του (εισβολή στη Συρία, 2019, αλλαγή συνόρων).
Και τώρα (με αναθεωρητικό και διεκδικητικό όραμα την Τουρκία των πολλών θαλασσών και των τριών ηπείρων) ο Ταγίπ Ερντογάν κάνει αισθητή την παρουσία της χώρας του στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, αφού ολοκλήρωσε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Ιράκ, τη Λιβύη και τον Περσικό Κόλπο, οι οποίες του έδωσαν τη δυνατότητα να απλώσει τα δίχτυα επιρροής της Τουρκίας απ’ την Ευρώπη και την Ασία μέχρι την Αφρική.
Έχοντας ”κλέψει” την φτιαχτή φιλικότητα και το απρόβλεπτο και σατανικό στοιχείο του χαρακτήρα του ήρωα της Πατρίσια Χάισμιθ (”Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ”), ο Τούρκος Πρόεδρος καβάλησε από καιρό το καλάμι του μαξιμαλισμού και τρελαμένος από βουλιμικό οίστρο, ψάχνει αφορμή για να οικειοποιηθεί τους υπέργειους και υποθαλάσσιους θησαυρούς της Ελλάδας και της Κύπρου, με στόχο την πλήρη ανατροπή Συνθηκών (Λωζάνης [1923] και Παρισίων [1947], για την Ελλάδα), ώστε να κάνει πράξη την ”καζάν καζάν” συνεκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων τους.
Αψηφώντας το κλίμα φρενοκομείου που δημιούργησε ο ίδιος και κάθε προειδοποιητική φωνή παλιών του συμμάχων ότι η ψυχολογική του κατάσταση μπορεί να τον οδηγήσει σε λάθη και ήττα, ισορροπεί επιδέξια σε τεντωμένο σχοινί και, επωφελούμενος της ανοχής των Μεγάλων, στοχοποιεί κυριολεκτικά την παρουσία ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου (μετακίνηση βαλλιστικών πυραύλων BORA και ρωσικών S-400 στα απέναντι τουρκικά παράλια), των οποίων την αποστρατικοποίηση ζήτησε ήδη απ’ το ΝΑΤΟ, για να μπορεί να… εισβάλει σ’ αυτά ελεύθερα.
Για να εισβάλει πρωτίστως στο Καστελόριζο εκμεταλλευόμενος το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο, το οποίο προωθεί το δόγμα της ”Γαλάζιας Πατρίδας”. Σημειωτέον ότι στο Καστελόριζο έχει επικεντρώσει ο Ερντογάν το ενδιαφέρον και την αρπαχτική πρόθεσή του, όχι μόνο λόγω των χρυσοφόρων ενεργειακών κοιτασμάτων του, αλλά και για τον λόγο ότι διασφαλίζει την ΑΟΖ της Ελλάδας με την Κύπρο.
Κι αυτό το τελευταίο τον έκανε να φρυάξει προ ημερών και να αποκαλύψει ενώπιον της διεθνούς κοινής γνώμης την διεκδικητική του αλήθεια:
”… Στην Ανατολική Μεσόγειο θέλουν να εγκλωβίσουν στις ακτές της μια χώρα 780.000 τ. χλμ., με ένα μικρό νησί 10 τ. χλμ.”, είπε μεταξύ άλλων και συνέχισε. ”Δεν μπορούμε να το αφήσουμε να συμβεί αυτό”… ”Για την ανεξαρτησία της Τουρκίας μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και τη διπλωματία και τη στρατιωτική ισχύ…”
Για να προσθέσει το εξωφρενικό, που αποδεικνύει τη στρεψόδικη προπαγάνδα της τουρκικής πολιτικής, η οποία παραποιεί με σοφιστείες και τεχνάσματα τα υπαρκτά δεδομένα:
”… Τις τελευταίες ημέρες στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο προσπαθούν να δημιουργήσουν τετελεσμένα… Όταν έρθει η ώρα, ελπίζω να μην πληρώσουν βαρύ τίμημα…”
Είναι να τρελαίνεσαι, στ’ αλήθεια, όταν ακούς τους κύριους εκφραστές της πολιτικής των ”τετελεσμένων” να την αποδίδουν σήμερα σε μας λόγω αδυναμίας τους να την εφαρμόσουν.
Και το πιο εξοργιστικό είναι ότι, για να μας πιέσουν ψυχολογικά, καθώς μας βλέπουν να τηρούμε στάση αναμονής και να μην απαντάμε στις προκλήσεις τους, παρέτειναν με παράνομη Navtex τις έρευνες του Oruc Reis στην υφαλοκρηπίδα μας ως τις 25 Σεπτεμβρίου, αν και – πριν να εκπνεύσει η προθεσμία της – το τουρκικό ωκεανογραφικό μάζεψε άρον άρον τα καλώδιά του και επέστρεψε πλέοντας με διπλάσια ταχύτητα στην Αττάλεια της Τουρκίας.
Ωστόσο αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκην καθησυχαστικό, γιατί ακούγεται ότι θα καταπλεύσει στην Ανατολική Μεσόγειο (Κύπρο), αν και για μένα το πιο πιθανό είναι να επανέλθει, γιατί η Άγκυρα σκοπεύει να κλιμακώσει τις προκλήσεις της με έρευνες στα χωρικά ύδατα των νησιών Ρόδου και Καστελόριζου (για τις οποίες μπορεί να επιστρατευτεί το πολυδιαφημισμένο απ’ τα τουρκικά Μέσα γεωτρύπανο Kanuni (”Νομοθέτης”).
Στους σχεδιασμούς της Τουρκίας ο κύριος στόχος είναι η δημιουργία τετελεσμένων, ώστε να να συρθεί η Ελλάδα σε διάλογο όχι όπως ευελπιστεί ο Έλληνας πρωθυπουργός, αλλά με βάση τα δικά της αιτήματα που στηρίζονται σε πλαστά δεδομένα. Και για να δημιουργηθούν αυτά,έχει επιστρατεύσει λογής λογής κατασκόπους, τους οποίους χρησιμοποιεί ως πληροφοριοδότες που της στέλνουν ”ανταποκρίσεις” από τη χώρα μας.
Και μια και μιλάμε για… ανταποκρίσεις, να σημειώσω ότι οι ελληνικές Λιμενικές Αρχές συνέλαβαν πρόσφατα δυο δημοσιογράφους της Deutche Welle που βρίσκονταν για ρεπορτάζ στο Καστελόριζο και ”φέρονται να τράβηξαν πλάνα των ελληνικών πολεμικών πλοίων, χωρίς να έχουν τις απαιτούμενες άδειες”.
Το υλικό δεσμεύτηκε φυσικά παρουσία και των ανδρών της ΕΥΠ, αλλά προκαλεί μεγάλη ανησυχία η πύκνωση τέτοιων περιστατικών, όπου ”πρωταγωνιστούν” Γερμανοί συνταξιούχοι ”τουρίστες”, συνήθως, ή Τούρκοι δημοσιογράφοι (εντός ή εκτός εισαγωγικών) σε ρόλο ερασιτεχνών κατασκόπων, οι οποίοι αμείβονται αδρά από την γείτονα χώρα, για να της μεταφέρουν ”στρατιωτικά μυστικά” από ελληνικό έδαφος στοχοποιημένο ως ”γκρίζο”.
Μια τελευταία απόδειξη της διασποράς στις ευαίσθητες στρατιωτικά περιοχές μας Τούρκων πρακτόρων ή πληρωμένων από Τούρκους ξένων ”απεσταλμένων” της ΜΙΤ είναι το βίντεο που κοινοποίησε τις προάλλες το TRT Haber, όπου φαίνονται Έλληνες στρατιώτες εν ώρα υπηρεσίας στην νήσο Ρω (Karaada, τουρκιστί), η οποία έχει ”γκριζοποιηθεί”, όπως πολλά άλλα ακριτικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.
Είναι τα νησιά που θα γίνουν αντικείμενο σφετερισμού στις διαπραγματεύσεις της Χάγης (όπου προσδοκά να μας πάει ο πρωθυπουργός, έχοντας προφανώς άγνοια των κινδύνων που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε), με δέλεαρ τα πλησιέστερα στις τουρκικές ακτές νησιά του Αιγαίου (τα οποία, κατά την… τουρκική θεωρία των ”εγγυτέρων νήσων” ανήκουν στην Τουρκία).
Μέσα σ’ αυτές τις ”εγγύτερες” στην Ανατολία είναι και η νήσος Ρω του νησιωτικού συμπλέγματος της Μεγίστης, που βρίσκεται μόλις 1,5 μίλι μακριά απ’ την τουρκική ακτή και έγινε ”διάσημη” απ’ την ηρωική κάτοικό της Δέσποινα Αχλαδιώτη:
Την ”Κυρά της Ρω”, δηλαδή, την ”φρούραρχό” της, που κράτησε ψηλά στον ιστό την ελληνική σημαία της κυριαρχίας μας μέχρι το τέλος της ζωή της (1982), για να τη βλέπουν και να τη χαιρετούν από μακριά οι ακτές της ”Αιολικής Γης”, οι Χαμένες αλλά όχι ξεχασμένες Πατρίδες της Αιολίας και της Ιωνίας, οι οποίες θα είναι ες αεί η Μικρασιατική κληρονομιά μας.
Ας σημειωθεί εδώ ότι η στόχευση του Καστελόριζου και όλου γενικά του συμπλέγματος της Μεγίστης – πέραν των γνωστών ενεργειακών πλεονεκτημάτων που καθιστούν τα μικρονήσια του ”μήλον της έριδος” για τους Τούρκους – έχει να κάνει και με το γεγονός ότι εντάσσονται απ’ αυτούς στον στρατηγικό σχεδιασμό της ”Γαλάζιας Πατρίδας”, ο οποίος διεκδικεί σαν δικά του όλα τα Δωδακάνησα.
Όπερ σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με καλοστημένο σχέδιο της Άγκυρας, η οποία ετοιμάζεται να διεκδικήσει επίσημα – σε Τραπέζι διαπραγματεύσεων – την αλλαγή καθεστώτος όχι μόνο στη Θράκη (αναγνώριση ”τουρκικής” μειονότητας και αποστρατικοποίηση με στόχο την μελλοντική της αυτονομία), αλλά και στα Δωδεκάνησα, όπου εγείρει και εκεί θέμα εθνικής μειονότητας (Ρόδος, Κως), η αναγνώριση της οποίας θα ανοίξει το δρόμο για απόσχισή τους από την Ελλάδα και ενσωμάτωσή τους στην τουρκική Επικράτεια…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
