Για μια κουκίδα γης, που κλείνει μέσα της την Ελλάδα!

Όχι, δεν ήταν το χέρι του Θεού που ήρθε να μας συνδράμει σπρώχνοντας σε… ”λεμβοδρομία” αγώνα το τουρκικό ωκεανογραφικό έξω από τα νερά μας, για να επιστρέψει μια ώρα αρχύτερα στην Αττάλεια της Μικρασιατικής παραλίας.

Δεν ήταν ούτε ”κίνηση καλής θέλησης της άλλης πλευράς”, όπως βιάστηκε να εικάσει η πολιτική ηγεσία μας, δίνοντας την εντύπωση πως περιμένει αγωνιωδώς την… εκλογίκευση της Τουρκίας, για να δικαιολογήσει στον ελληνικό λαό το βήματα υποχώρησης που είναι έτοιμη να κάνει.

Αυτά που ίσως της ζητήσουν να κάνει οι ”διαμεσολαβητές της ειρήνης”, σα δείγμα καλής θέλησης για να… ισοφαρίσει – υποτίθεται – την τουρκική ”υποχώρηση” με την απομάκρυνση του Oruc Reis απ’ την ελληνική υφαλοκρηπίδα.

Ωστόσο – ευτυχώς για μας – όλη αυτή η παραφιλολογία που αναπτύχθηκε στα ελληνικά και τουρκικά Μέσα για την βιαστική και πρόωρη απομάκρυνση του… ”ιερού πλοίου” της Τουρκίας απ’ το Αιγαίο, έλαβε τέλος (προς ώρας, τουλάχιστον) μετά τις δηλώσεις των υπουργών Άμυνας και Εξωτερικών της Τουρκίας.

”Ήταν μια κίνηση… ανάγκης για επισκευή”, είπαν ερωτηθέντες οι Ακάρ και Τσαβούσογλου, με τον πρώτο να τονίζει με νόημα από το Κας της Αττάλειας (απέναντι απ’ το Καστελόριζο, ) ότι ”θα υπάρχουν μπρος πίσω στο χρονοδιάγραμμα που έχει τεθεί, αλλά δεν θα εγκαταλείψουμε τα δικαιώματά μας εκεί”.

Και το ”εκεί” είναι η ακάλυπτη απ’ την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία θαλάσσια ζώνη μεταξύ 28ου και 32ου μεσημβρινού ανοιχτά του Καστελόριζου, με κορυφαίο ζητούμενο για τους Τούρκους το ”μήλον της έριδος” του νησιωτικού συμπλέγματος της Μεγίστης, που τυχαίνει να είναι ο…”γας ομφαλός” των ΑΟΖ της Ελλάδας, της Αιγύπτου και της Κύπρου.

Μένω σιωπηλή και προβληματισμένη, κολλημένη θα έλεγα στη λέξη ”δικαιώματα” που ανέφερε ο Τούρκος υπουργός Άμυνας, ενοχλημένος προφανώς απ’ την επίσκεψη στο νησί της Ελληνίδας ΠτΔ Κατερίνα Σακελλαροπούλου επ’ ευκαιρία της 77ης επετείου απελευθέρωσής του:

– Ασφαλώς μας ενοχλεί το γεγονός αυτό… Λες και δεν υπήρχε κανένα άλλο νησί για τον εορτασμό…, είχε πει κι εγώ αναρωτιέμαι ακόμα για το ποιοι έδωσαν το δικαίωμα – από την μεριά μας – στον Χουλούσι Ακάρ και τους συμπατριώτες του να πιστεύουν ότι το ιστορικά ελληνικό νησί της Μεγίστης είναι δικό τους ή, έστω, μπορεί να γίνει δικό τους, όπως και τα άλλα μικρά και μεγάλα νησιά του Αιγαίου τα οποία διεκδικούν ετσιθελικά ανεβάζοντας τον αριθμό των ”γκριζοποιημένων” στα 152…

”Κάτι δεν κάναμε καλά…”, σκέφτομαι. ”Δεν ξεκαθαρίσαμε έγκαιρα, ίσως, ότι είμαστε αποφασισμένοι να υπερασπιστούμε μέχρις εσχάτων τους Έλληνες και την Ελλάδα σ’ όλο το μήκος και πλάτος της Επικράτειάς της. Γιατί η δεύτερη χωρίς τους πρώτους δε θα υπάρχει και οι πρώτοι θα εξαφανιστούν χωρίς τη δεύτερη…”

Στα αυτιά μου έρχονται, ασυναίσθητα – σαν επιβεβαίωση, μάλλον – τα λόγια του διεθνολόγου βουλευτή της ΝΔ Τάσου Χατζηβασιλείου, που είπε – μεταξύ άλλων – σε τηλεοπτικό κανάλι (κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Alpha) ότι ”η μόνη διαφορά μας με την Τουρκία είναι οι θαλάσσιες ζώνες”.

Τη στιγμή που εμείς ξέραμε ως εθνική μας γραμμή μέχρι ”χθες” ότι η μόνη διαφορά μας με την Τουρκία είναι η νησιωτική υφαλοκρηπίδα (συμπεριλαμβανομένων και των θαλασσίων ζωνών που περιλαμβάνει αυτή) και όχι γενικά και αόριστα οι θαλάσσιες ζώνες του Αιγαίου, όπως επιθυμούσε η Τουρκία…

Τι μεσολάβησε όμως έκτοτε και αλλάξαμε εθνική στάση; Μήπως η τριμερής του Βερολίνου, η οποία συγκλήθηκε μυστικά το καλοκαίρι – ερήμην του Δένδια – και την οποία αποκάλυψε ο Τσαβούσογλου, για να την παραδεχτεί λίγους μήνες αργότερα σε άρθρο του ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όχι ενώπιον του Κοινοβουλίου και του λαού ως όφειλε, αλλά σε ευρωπαϊκές εφημερίδες (Times, Frankfurter Allgemeine Zeitung, Le Monde), αποκαλύπτοντας ότι προϊόν εκείνης ήταν μια ”έγγραφη συμφωνία” που υπογράψαμε με την Τουρκία”;

”Είναι η μυστική διπλωματία…, ηλίθιε”, θα ‘λεγε κάποιος με νόημα στον αγνό ψηφοφόρο της ΝΔ, που άλλα περίμενε απ’ τον πρωθυπουργό κι άλλα είδε.

Έτσι εξηγείται η αποκάλυψη του ΓΓ του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ για συναίνεση του Πρωθυπουργού σε τεχνικές συνομιλίες με τη Τουρκία, την ώρα που το Oruc Reis είχε ρίξει καλώδια και έκανε έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα.

Έτσι εξηγούνται οι παραφωνίες στηη Εξωτερική πολιτική, όπου κάπου έχει χάσει την μπάλα ο Νίκος Δένδιας, γιατί περιοδικά μοιάζει να τον υποκαθιστά – με τακτικές ”λαγού” της κυβέρνησης ή σκιώδους υπουργού Εξωτερικών της – η Ντόρα Μπακογιάννη.

Έτσι εξηγείται η έλλειψη εφαρμοσμένης στρατηγικής σκέψης και πρακτικής στην Εξωτερική πολιτική μας, η απροθυμία του πρωθυπουργού να ανταλλάξει απόψεις με τους αρχηγούς των άλλων κομμάτων για τα εθνικά θέματα και η διγλωσσία του μέσα και έξω απ’ τη χώρα γι’ αυτά.

Έτσι εξηγείται ο ”αέρας” της Μέρκελ να αποφασίζει για μας χωρίς εμάς, σε συνεννόηση με τον πρωθυπουργό μας. Να αποφασίζει για τον βαθμό ανοχής στα όρια της υποταγής μας και να μας προτρέπει να μοιραστούμε τα κεκτημένα μας με τους Τούρκους εκμεταλλευόμενη τη σιγή ασυρμάτου των εκπροσώπων μας, η οποία ερμηνεύεται δικαιολογημένα ως σιωπηρή παράδοσή τους.,,

Πνίγω έναν λυγμό μέσα μου, καθώς φέρνω συνειρμικά στο μυαλό μου το Καστελόριζο, που μέχρι ”χθες” (πριν γίνει γνωστός ο υποθαλάσσιος ενεργειακός πλούτος του) ήταν αγνοημένο από όλες τις κυβερνήσεις ανεξαιρέτως.

Απέναντί του ακριβώς, στο Κας της Αττάλειας, οι Τούρκοι έφτιαξαν – όπως μαθαίνω- ένα σύγχρονο, μεγάλο νοσοκομείο σε σημείο που να γίνεται ορατό απ’ τους κατοίκους του ελληνικού νησιού, του μεγαλύτερου στο νησιωτικό σύμπλεγμα της Μεγίστης.

Ένα νοσοκομείο που υπερβαίνει κατά πολύ τις ανάγκες των κατοίκων του. Γιατί αυτό; Μα για να καταφεύγουν εκεί για περίθαλψη οι Καστελοριζιοί όταν αρρωσταίνουν, λόγω της εγγύτητάς του απ’ τα μικρασιατικά παράλια. Έτσι που να επαληθευτεί για πολλοστή φορά το λαϊκό ρηθέν ”Αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι”, σε μέγεθος εθνικών διαστάσεων…

Σημειωτέον ότι βάσει της ”θεωρίας εγγυτέρων νήσων” που τους βολεύει θαυμάσια, οι Τούρκοι διεκδικούν σήμερα τα περισσότερα από τα νησιά μας, αφού φρόντισαν να τα ”γκριζοποιήσουν” προηγουμένως σε χάρτες τους, με σκοπό να τα κάνουν μια μέρα δικά τους.

Πέρα απ’ τη θεωρία τους όμως αυτή – που δεν εξαρτάται από Διεθνείς συμφωνίες ή Συνθήκες – οι Τούρκοι ασκούν ”ψυχολογική” προπαγάνδα στους κατοίκους του μικρού νησιού μέσω του νοσοκομείου.

Ο σκοπός τους είναι οφθαλμοφανής: να τους επηρεάσουν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να γίνει καθ’ έξιν συνήθειά τους η καταφυγή σωτηρίας τους στην γειτονική χώρα, για να βρουν την περίθαλψη που αξίζουν, αλλά δεν έχουν στη δική τους.

Τώρα, θα μου πείτε, τα γνωστά: ότι το υψηλό εθνικό φρόνημα των Ελλήνων ακριτών στα θαλάσσια και ηπειρωτικά σύνορα με την Τουρκία δεν… εξαγοράζεται με κάτι τέτοια. Δεν το αμφισβητώ, πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για τους κατοίκους του Καστελόριζου που φυλάνε τις Θερμοπύλες της ανατολικής εσχατιάς της Ελλάδας.

Ωστόσο δεν είναι προς τιμήν της Ελλάδας να τους αφήνει παραμελημένους εκμεταλλευόμενη τον πατριωτισμό τους. Εξάλλου, όταν διαιωνίζεται μια τέτοια κατάσταση, δεν αποκλείεται να αντιστραφούν οι όροι συναισθηματικής σύνδεσης των κατοίκων με την Τουρκία και την πατρίδα τους.

Να αντιστραφούν και, με βάση το ”αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι” του θυμόσοφου λαού μας, να γίνουν ευάλωτοι στα κελεύσματα και την προπαγάνδα των Τούρκων, όπως είχαν γίνει στα χρόνια της παρακμής της Βυζαντινής αυτοκρατορίας οι ακρίτες των ανατολικών συνόρων του επειδή ένιωθαν παραμελημένοι.

Μέχρι στιγμής ευτυχώς δεν έχουμε ενδείξεις για κάτι παρόμοιο στην περίπτωση του Καστελόριζου, που – μέχρι να ‘ρθει η ώρα της επίσημης ένωσής του με την Ελλάδα (7/03/1948) – βομβαρδίστηκε, κάηκε και λεηλατήθηκε πολλές φορές, αν και ήταν το πρώτο κομμάτι της ελληνικής Επικράτειας το οποίο απελευθερώθηκε απ’ το αντιτορπιλικό ”Ναύαρχος Κουντουριώτης”(13 Σεπτεμβρίου 1943) κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Όλα αυτά τα ιστορικά ανήκουν στο παρελθόν, θα μου πείτε. Σε εποχές όπου είχαν βαρύνουσα σημασία οι Συνθήκες, ενώ τώρα υποσκελίζονται ή γίνονται σημείο αναφοράς κατά το δοκούν (όπως συμβαίνει με το αίτημα των Τούρκων για την αποστρατικοποίηση 18 νησιών του Αιγαίου, μεταξύ των οποίων η Χίος, η Ρω και το Καστελόριζο, που μπήκαν τελευταία στο στόχαστρό τους), όταν κατά κανόνα καταπατούνται από την Τουρκία οι βασικοί όροι των Συνθηκών λόγω της αναθεωρητικής στρατηγικής της.

Με βάση αυτήν τη στρατηγική ο Ταγίπ Ερντογάν διαμορφώνει καιρό τώρα, με την ανοχή των Μεγάλων, ευνοϊκό περιβάλλον αναθεωρητισμού – αλλαγής των συνόρων, δηλαδή – για τη Θράκη και το Αιγαίο. Στο πλαίσιο αυτών των διεκδικητικών σχεδίων σε βάρος μας, προωθεί τις τουρκικές αξιώσεις επί των εδαφών και των θαλασσών μας, οι οποίες σχηματοποιούνται προπαγανδιστικά με το όραμα της ”Γαλάζιας Πατρίδας”.

Ένα ισλαμοεθνιστικό όραμα το οποίο έγινε εθνικό δόγμα των Τούρκων και θέλει να ”καταπιεί” σβήνοντας απ’ τον χάρτη μια κουκίδα αιγαιοπελαγίτικης γης που κλείνει μέσα της την Ελλάδα: Το ”Καστελόριζο”!Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)