Με αποπροσανατολισμένη, πιεσμένη και αγχωμένη την ελληνική κοινή γνώμη λόγω της πανδημίας του κορονοϊού και των επιπτώσεών του στις τσέπες της, με την τουρκική προκλητικότητα στον Θεό και την εξωτερική πολιτική να ετεροκαθορίζεται από τα ”θέλω” τις Μέρκελ, η κυβέρνηση δείχνει αδύναμη να αντιδράσει στις πειρατικές ενέργειες της Τουρκίας σε Αιγαίο (αντι-NAVTEX για Χίο και NAVTEX για αποστρατικοποίηση της Λήμνου) και Κύπρο (έρευνες Μπαρμπαρός και Γιαβούζ διαδοχικά στην κυπριακή ΑΟΖ).
Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι προσπαθεί να ξεγελάσει τον κόσμο ωραιοποιώντας την ελληνοτουρκική κρίση, για να έχει την… άνεση να ενδώσει με ”διπλωματική ευλυγισία” στο στημένο παιχνίδι διαλόγου (”εφ’ όλης της ύλης”, κατ’ απαίτηση Ερντογάν), που παίζεται για τον ακρωτηριασμό μας πίσω απ’ τα παρασκήνια υπό την… αιγίδα της Γερμανίας, της φίλης των Τούρκων και εντεταλμένου των ΗΠΑ στην Ευρώπη με ειδικότητα τα ελληνικά δρώμενα…
Στη σύγχρονη ελληνική ιστορία κανένας διάλογος διπλωματικός δεν ήταν τόσο υποκριτικός, τόσο στημένος και χαμένος εκ των προτέρων για τα εθνικά μας συμφέροντα, όσο αυτός που επίκειται.
Γιατί οδηγούμαστε σε αυτόν ως πρόβατα επί σφαγή, για να κλείσουμε ασύμφορες για μας ”συμφωνίες”, πιεσμένοι από τις εντάσεις, τις απειλές και τον φόβο των τετελεσμένων, την ίδια στιγμή που οι Τούρκοι κάνουν ασκήσεις επικυρίαρχου στα νησιά και τις θάλασσές μας απλώνοντας υπολογιστικά την εμβέλεια διεκδικητικότητάς τους στα αγαπημένα νερά της Κύπρου τρυπώντας την υφαλοκρηπίδα της.
Η φράση της Ντόρας Μπακογιάννη την τελευταία μέρα του παρελθόντος Αυγούστου (” Δεν με ενδιαφέρει αν έκανε έρευνες το Ορούτς Ρέις στα ελληνικά ύδατα”) μπορεί να μας φάνηκε στην αρχή αφελώς εξοργιστική, όμως τώρα μας φαίνεται πλήρως ανταποκρίσιμη στη ”γραμμή” της κυβέρνησης.
Κι αυτό γιατί, αντί να οπλίζεται διπλωματικά αυτή – παράλληλα με την εξοπλιστική αναβάθμιση που μας ανακοίνωσε ο επικεφαλής της – κλιμακώνει τις υποχωρήσεις της έναντι των επεκτατικών σχεδίων των Τούρκων μέσα σε μια χλαλοή ανακοινώσεων-κροτίδων (που εκτοξεύουν τα κρούσματα του Covid-19) και φανερών ή κρυφών ενεργειών καθοδηγούμενων απ’ το Βερολίνο, οι οποίες επιτρέπουν στους αντιπάλους μας το ”γκριζάρισμα” του μισού Αιγαίου τουλάχιστον με την ανοχή της Αθήνας…
Η πολιτική της μυστικοπάθειας στην Εξωτερική πολιτική, λένε, έχει και τα όριά της. Ωστόσο στη δική μας περίπτωση έχουν εξαϋλωθεί αυτά φουντώνοντας τα σενάρια που θέλουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη να είναι έτοιμος να συζητήσει και την αποστρατικοποίηση των νησιών μας ακόμα…
Τώρα θα μου πείτε, και με το δίκιο σας, πως μας είχε διαβεβαιώσει σχετικά πρόσφατα ότι ”δε συζητά ο,τιδήποτε άλλο εκτός απ’ την μοναδική διαφορά που έχουμε με την Τουρκία, την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας μας”, δηλαδή, αν και τελευταία θόλωσε τα νερά ως προς αυτό μιλώντας για διευθέτηση θαλασσίων ζωνών γενικά και αόριστα…
Όμως, με κάθε ειλικρίνεια, οι πρωθυπουργικές διαβεβαιώσεις είναι σαν τα έπεα πτερόεντα του Ομήρου, αφού εξαρτώνται απ’ τα δημοσκοπικά δεδομένα και τις διαθέσεις του Ταγίπ Ερντογάν και των ”συμμάχων” μας (συμμάχων που λέει ο λόγος, δηλαδή, γιατί οι Αμερικανοί — για να ευχαριστήσουν τον Ερντογάν — έβγαλαν άκυρο τον Χάρτη της Σεβίλλης που αποτυπώνει τη σύνδεση της ελληνικής με την κυπριακή ΑΟΖ και, από κοινού με τους Γερμανούς και τους Τούρκους, ”συνέγραψαν” εν κρυπτώ – όπως φαίνεται – την αποκλιμάκωση της έντασης στο Αιγαίο δια της συμμόρφωσής μας)…
Έτσι, σαν αποτέλεσμα της καθ’ υπαγόρευσιν Εξωτερικής πολιτικής μας, απαντάμε στην τουρκική αδιαλλαξία με υποχωρητικότητα και ”πιρουέτες” διπλωματικές, προσαρμοσμένες στον εκσυγχρονισμό του Σημίτη, με στόχο να κατευνάσουμε τον ”νευρικό” Ερντογάν και να τον κάνουμε να πάψει να φωνασκεί για την αδιαλλαξία μας.
Και θα τον κατευνάσουμε πλήρως, πριν καθίσουμε καν στο Τραπέζι του ”τεχνικού” διαλόγου με δυο κινήσεις μας: την αποδοχή της αποστρατικοποίησης των νησιών μας και την ακινητοποίηση επί του εδάφους της αεροπορίας μας, για να περιοριστεί η ένταση στον αέρα που έχει επιβαρυνθεί με τις 364 υπερπτήσεις, 3964 παραβιάσεις και 352 εμπλοκές των τουρκικών αεροπλάνων στον εναέριο χώρο μας.
Κι αν γίνει ταυτόχρονα μια… αυτοσυγκράτηση του ελληνικού στόλου στη θάλασσα, παράλληλα με την παύση των αναχαιτήσεων των αεροπλάνων μας στον αέρα (κατάργηση του FIR Αθηνών), θα ήταν ό,τι καλύτερο…
Ό,τι καλύτερο για τους Τούρκους και το εχθρικό για μας ΝΑΤΟ, οι οποίοι δεν κρύβουν από κοινού ότι ομονοούν σ’ αυτό που ομολόγησε προ ημερών ο Αμερικανός ΥΠΕΞ Μάικ Πομπέο όταν μιλούσε για ”στρατιωτικό αποτύπωμα που δεν πρέπει να υπάρχει στις περιοχές έντασης”…
— Αν γίνει αυτό, θα είναι σαν να ζούμε τον ”εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες…”, θα μου πείτε με σκεπτικισμό.
Θα ζούμε τον εφιάλτη μιας ”νέας” Λωζάνης στον δρόμο για τις Πρέσπες Νο2, θα σας έλεγα, δεδομένου ότι η πρώτη (Συνθήκη Λωζάνης, 1923) ακολούθησε μια τραγωδία, την μικρασιατική… Και η δεύτερη, φοβάμαι πολύ, πως θα ξεπεράσει κατά πολύ την ενδοτικότητά μας στις Πρέσπες, αν οδηγηθούμε σε διάλογο προσχηματικό με τη βούλα των Γερμανών αφήνοντας αναξιοποίητη τη φαρέτρα των επιχειρημάτων μας, με κίνδυνο να μικρύνουμε το μέλλον της χώρας.
— Και να φανταστεί κανείς πως, πριν λίγα χρόνια, μιλούσαμε για πολεμικές αποζημιώσεις των Γερμανών για όσα εγκλήματα έκαναν στην πατρίδα μας και τώρα…, σας ακούω να λέτε πικρά πνίγοντας στον αναστεναγμό τη συνέχεια του συλλογισμού σας
— Τώρα… ούτε για πολεμικές αποζημιώσεις μιλάμε ούτε για το κλεμμένο κατοχικό δάνειο, θα συμπλήρωνα. Και όλα αυτά για να μη θυμώσει η Μαντάμ Μέρκελ του Αλέξη, που έγινε ύστερα του Κυριάκου, για να επιβεβαιώσει περίτρανα την εντύπωση που μου έδωσε (σε άρθρο μου) κατά την πρώτη επίσκεψή του στη Γερμανία ως πρωθυπουργού της Ελλάδας, τον Αύγουστο του ’19: αυτήν του ”επιτελικού” περιφερειάρχη ή στρατηγού βυζαντινού ”Θέματος”, που πάει να δώσει τα διαπιστευτήριά του στην καγκελάριο — ”αυτοκράτορά” του…
Κι αυτό ομολογώ πως ήταν ένα ενδεικτικό προανάκρουσμα για το τι θα επακολουθούσε. Γιατί αν πιστέψουμε κάποια μη διαψευσθέντα μέχρι στιγμής δημοσιεύματα, υπήρξε διπλωματική υποχώρηση στο Ιόνιο, προκειμένου να κλείσουμε άρον άρον την ελληνοϊταλική συμφωνία για την ΑΟΖ (μειωμένη επήρεια σε Διαπόντια και Στροφάδες), για να ρίξουμε όλο το βάρος στο Αιγαίο.
Ωστόσο, εν όψει της κλιμάκωσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων, είχαμε άτακτη υποχώρηση και στην ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία, την οποία αφήσαμε ημιτελή ( εκθέτοντας στις ορέξεις των Τούρκων την ”ακάλυπτη”, πλέον, θαλάσσια ζώνη μεταξύ 28ου και 32ου μεσημβρινού), σε βάρος των εθνικών συμφερόντων μας.
Το ”άτακτο” των ενεργειών μας πιστοποιείται, εν προκειμένω, απ’ το γεγονός ότι διαμηνύσαμε προς την Άγκυρα — δια του Ιταλού υπουργού των Εξωτερικών — ότι μια μείωση της ΑΟΖ του Καστελόριζου είναι μέσα στα πλαίσια του συμβιβασμού που προτιθέμεθα να κάνουμε για χάρη της ειρήνης.
Παράλληλα, κατά τις διαπραγματεύσεις της ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας, διαβεβαιώσαμε το Κάιρο ότι δε μας… χαλάει η περιορισμένη επήρεια που ζητούσαν οι Αιγύπτιοι για Καστελόριζο, Ρόδο, Κάρπαθο και Κρήτη..
– Όπερ σημαίνει; αναρωτιέστε φωναχτά με σκεπτικισμό και κατήφεια.
– Όπερ σημαίνει, θα σας έλεγα εγώ, ότι είμαστε στριμωγμένοι για τα καλά μέσα και έξω. Είμαστε εκτεθειμένοι πολλαπλά με πληγές ανοιχτές στην πολιτική και τη διπλωματία μας, στην επιβαρυμένη απ’ τον covid 19 Οικονομία μας και την ψυχολογία της ελληνικής κοινωνίας που βρίσκεται στο ναδίρ.
”Επιπλέον έχουμε να αντιμετωπίσουμε το φιλότουρκο ΝΑΤΟ, που μας προτρέπει να επαναλάβουμε το ίδιο θανάσιμο λάθος που είχαμε κάνει το ’67 στην Κύπρο (το οποίο, στην περίπτωσή μας, μεταφράζεται σε κατάργηση του FIR Αθηνών και αποστρατικοποίηση των ”γκριζαρισμένων” απ’ την Τουρκία νησιών μας) και την Άνγκελα Μέρκελ έτοιμη να σερβίρει το πιάτο της ”συνεκμετάλλευσης” του Αιγαίου, της de facto δηλαδή παράδοσης του μισού στην Τουρκία…
– Έτσι εξηγείται γιατί ο Μεβλούτ είπε στον Ιταλό το καλοκαίρι ότι είναι έτοιμος να συνεργαστεί με την Ελλάδα…, λέτε με νόημα.
– Κι εκείνος (Λουίτζι ντι Μάιο) του απάντησε ότι ”χρειάζεται ένας εποικοδομητικός διάλογος μεταξύ Τουρκίας και Κύπρου για να διασφαλιστεί ξανά η ασφάλεια, η σταθερότητα και η συνεργασία”, σας θυμίζω. Που πάει να πει…
– Όλοι οι ”καλοί” χωράνε, αρκεί να υποχωρεί η Ελλάδα μόνιμα μέχρι… εξαφανίσεώς της, καγχάζετε ασυγκράτητοι, μη μπορώντας να πνίξετε την οργή σας.
Αυτό ακριβώς. Και υποχώρηση της Ελλάδας σημαίνει θρίαμβος της ”Γαλάζιας Πατρίδας”… Έτσι εξηγείται γιατί ο φίλος μας Σίσι (υπό τον φόβο του φιλότουρκου… ιερατείου της χώρας του) επέμεινε στην μηδενική επήρεια του Καστελόριζου λέγοντας ότι ”αν το δεχτεί αυτό η Αθήνα, η Τουρκία δεν θα είχε καμία αντίρρηση να συμμετάσχει στην οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ της ίδιας, της Ελλάδας και της Αιγύπτου”…
– Έτσι εξηγούνται πολλά, ψιθυρίζετε αποκαρδιωμένοι.Έτσι εξηγείται γιατί τις κόκκινες σημαίες μας τις πήρε ο αέρας, όπως εκείνην στα Ίμια, και παρά την εξοπλιστική μας ενίσχυση, είμαστε έτοιμοι για ατιμωτικό συμβιβασμό. Έτοιμοι να παραδοθούμε, να αφήσουμε να μας φάνε…
– Έννοια σας και δε θα επιτρέψουμε να μας φάει κανείς!.. Κι αν αποφάσισαν να μας τελειώσουν οι άλλοι, δεν είπαμε ακόμα την τελευταία μας λέξη ως Έλληνες…, σας διαβεβαιώνω με λυγισμένη φωνή φέρνοντας στο μυαλό μου τα λόγια του στρατηγού Μακρυγιάννη, που κάνουν την καρδιά μου να χτυπά δυνατά κι αποφασιστικά σαν λεοντόκαρδη:
”Όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε ως τώρα και δε μπορούνε. Τρώνε από εμάς και μένει και μαγιά”…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
