Οι ήρωες πολεμούν σαν Αρμένιοι!

Σαν τη μικρή Ελλάδα του ’40, που ξεπέρασε σε ανάστημα το μπόι της και τα έβαλε με τον Γολιάθ της εποχής της ανεμίζοντας χαιρετιστικά τη σημαία της ελευθερίας με τα ματωμένα απ’ το αίμα των παιδιών της χέρια της, δίνει αυτήν τη στιγμή έναν τιτάνιο αγώνα ζωής η ηρωική Αρμενία.

Κι εμείς, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά της, στεκόμαστε όρθιοι, σε στάση προσοχής, για να της αποτίσουμε φόρο τιμής και – βάζοντας το χέρι αντήλιο – να βαδίσουμε αντάμα μ’ αυτήν στους κοινούς, περπατημένους δρόμους της ιστορίας των γενοκτονιών μας.

Σίγουρα δεν είμαστε μάντεις για να μαντέψουμε τα μελλούμενα των αγέννητων καιρών γι’ αυτήν, που είναι σκεπασμένα από την ομίχλη. Η Μοίρα θα αποφασίσει να δώσει χαρμόσυνο ή τραγικό τέλος στο δράμα της ιστορίας της, που ξεκίνησε πριν από πολλά πολλά χρόνια για να φτάσει στη σημερινή εμπόλεμη πραγματικότητα.

Την πραγματικότητα της οποίας διακρίνουμε μέσες άκρες μόνο τις θολές γραμμές, όπως τις σχηματοποιούν τα διεθνή Μέσα επικοινωνίας πίσω από το κλειστό παραπέτασμα των πεδίων της μάχης των Αρμενίων με τους Αζέρους.

Μιας μάχης άνισης, αναμφίβολα, όχι μόνο λόγω της διαφοράς δυναμικότητας των δύο κρατών (200.000 Αρμένιοι απέναντι σε 300.000 Αζέρους), αλλά και γιατί μπήκαν σφήνα οι Τούρκοι σαν υποστυλώματα στους δεύτερους, μπολιάζοντας στον χάρτη της αζέρικης ιστορίας τη δική τους Μοίρα.

Η Μοίρα, η Ιστορία, οι Ιδέες και τα Οράματα πόσο μακρινά φαίνονται – αλήθεια – στη ζωή του καθενός μας, σαρωμένα από τον σύγχρονο ρυθμό της ζωής που μοιάζει να τα σβήνει στο πέρασμά του…

Ωστόσο έρχονται στιγμές σαν κι αυτήν, που ξυπνούν όλα μαζί διαμιάς. Βγαίνουν απ’ το μακρινό παρελθόν και – σε πείσμα των αραχνιασμένων καιρών μας – αναδύονται ντυμένα με την αθάνατη πορφύρα της ηρωικής ομορφιάς.

Την πορφύρα που ντύνει αυτήν τη στιγμή τους Αρμένιους στον σκληρό και όλο πάθος αγώνα που δίνουν με τα παρωχημένα… ”καριοφίλια” τους απέναντι στα τέλεια (ισραηλινά) όπλα των Αζέρων, οι οποίοι – μαζί με τους Τούρκους – προσπαθούν να εκκαθαρίσουν και να ανακαταλάβουν (σαν συνέχεια του πογκρόμ της π. σοβιετικής δημοκρατίας της χώρας τους σε βάρος των Αρμενίων το ’88) το Ναγκόρνο-Καραμπάχ ή Αρτσάχ στην Καυκασία της Ευρασίας, το οποίο είναι απ’ το 1991 ένα νεοσύστατο δημοκρατικό κράτος κατοικούμενο από Αρμένιους.

Το κρίσιμο της όλης υπόθεσης είναι ότι – πέραν των μεγάλων απωλειών εκατέρωθεν στις μάχες που κλιμακώνονται μεταξύ Αζέρων και Αρμενίων – υπάρχει ο κίνδυνος να εμπλακούν στρατιωτικά οι μεγάλες περιφερειακές δυνάμεις της Ρωσίας και της Τουρκίας στο πλευρό των αντίπαλων στρατοπέδων, αν και έχουν στρατηγική συμμαχία αυτές μεταξύ τους.

Κι αυτό δεν είναι απίθανο να συμβεί, καθώς η Ρωσία έχει αμυντική συμμαχία με την Αρμενία και η Τουρκία είναι εθνοφυλετικά συγγενής με τους Αζέρους, που είναι τουρκογενείς. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η τελευταία στέλνει να πολεμήσουν στο πλευρό των ”συγγενών” της αρκετές χιλιάδες Σύριους τζιχαντιστές συμβάλλοντας στην αναβίωση της Βιβλικής ιστορίας του Δαβίδ με τον Γολιάθ.

Έτσι ο αγώνας τον Αρμενίων στα μάτια μας αποκτά και πνευματικό περιεχόμενο, πέρα απ’ τις επιδόσεις ηρωισμού τους στα πεδία μαχών του Καυκάσου. Σαν αποτέλεσμα αυτού, στην αντιηρωική εποχή μας, η άνιση μάχη τους δείχνει καταπληκτική και η αντίστασή τους στη δύναμη της πυγμής του αντιπάλου καταπληκτικότερη.

Κι αυτό γίνεται αφορμή να αναβιώσουν στις μνήμες μας ανάλογες δοξασμένες στιγμές της δικιάς μας πατρίδας από τη σύγχρονη ιστορία της τόσο κατά τους εθνικοαπελευθερωτικούς της αγώνες κατά του τουρκικού ζυγού, όσο και κατά την περίοδο της ηρωικής εποποιίας του ”ΟΧΙ” που διαλάλησε στην ανθρωπότητα την φράση του Τσώρσιλ ότι ”Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες!”

Απ’ τον ζυγό της υποταγής στους Αζέρους και τους Τούρκους σφαγείς και γενοκτόνους των προγόνων τους προσπαθούν να γλυτώσουν αυτήν τη στιγμή οι Αρμένιοι γνωρίζοντας πως μια ενδεχόμενη ήττα θα φέρει την εθνοκάθαρσή τους και θα δώσει την ευκαιρία στους Τούρκους (με βάση το επιτυχές προηγούμενο της ανεμπόδιστης εισβολής τους στην Κύπρο και τη Συρία) να κάνουν δική τους την Αρμενία παραδίδοντας τα κλειδιά της επιστασίας τους στους Αζέρους.

Μπροστά στο τραγικό αυτό ενδεχόμενο οι μέρες και οι ώρες για τους Αρμένιους είναι ιδιαίτερα κρίσιμες, όπως καταλαβαίνετε, όσο σκληρά και αποφασιστικά κι αν μάχονται στα πεδία των μαχών αναδεικνύοντας καθημερινά την φωτισμένη και γυμνασμένη φιλοπατρία και τον ηρωισμό τους.

Κι αυτό γιατί η σύμμαχός τους Ρωσία δείχνει προς ώρας αμήχανη και διστακτική να τους υποστηρίξει απέναντι στην αζεροτουρκική συμμαχία. Οι ΗΠΑ, πάλι, έχουν τα δικά τους προβλήματα με την Τουρκία στην Μεσόγειο και δε θέλουν να ανοίξουν κι άλλο ”μέτωπο” αντιπαράθεσης μαζί της τη στιγμή που είναι ΝΑΤΟϊκοί σύμμαχοι.

Όσο για την Ευρώπη (με προεδρεύουσα της ΕΕ την Γερμανία), αυτή δεν ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται έχοντας αφεθεί προ καιρού να γίνει έρμαιο των διαθέσεων του αδίστακτου Ερντογάν, ο οποίος την εκβιάζει συστηματικά ανταλλάσσοντας με οικονομικά και γεωπολιτικά ”δώρα” (σε βάρος μας) την πρόθεσή του να πυροδοτήσει την βόμβα του μεταναστευτικού του στρατού εναντίον της.

”Κι εμείς τι κάνουμε; Η Ελλάδα και η Κύπρος τι κάνουν;”, θα αναρωτιέστε.

Η αλήθεια είναι ότι δεν κάνουμε τίποτα. Τίποτα που να διαταράξει το θυμικό του επικίνδυνου ”σουλτάνου”. Τίποτα που να διαταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα της ηττοπαθούς Εξωτερικής πολιτικής μας. Τίποτα που να μας αφυπνίσει απ’ την ”άψογη στάση” μας απέναντι στους φυσικούς μας συμμάχους (Κύπριους και Αρμένιους). Τίποτα που να ξυπνήσει μέσα μας το πνεύμα του ”ΟΧΙ”, για να το μοιραστούμε μ’ αυτούς που παλεύουν για τον ίδιο σκοπό.

Τίποτα…, πέρα απ’ το να σκύβουμε το κεφάλι ως υπηρέτες τριών αφεντάδων (Ευρωπαίων, Αμερικανών και Τούρκων) ακολουθώντας τη γραμμή που μας χάραξαν στην εθνική μας πολιτική: γραμμή που, όπως φαίνεται, μας ζητά να ακρωτηριάσουμε δια της πλαγίας (μερική αποψίλωση) τα κυριαρχικά δικαιώματά μας.

Γραμμή που μας αποτρέπει δια ροπάλου να προσφέρουμε ενεργή στήριξη στην Αρμενία – όπως θα θέλαμε – συναισθανόμενοι της οδύνες της, αλλά και το ”κοινό γαρ της τύχης”, όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε τον ίδιο κρυφό ή φανερό εχθρό…

Έτσι, ως όμηροι ”προστατών” σε ρόλο ”δεσμοφυλάκων”, πανηγυρίζουμε μετά από άλλη μια Σύνοδο Κορυφής για τις νίκες των εχθρών ή των φερόμενων ως ”συμμάχων” μας, που αρνήθηκαν να επιβάλουν ακόμα και κυρώσεις- χάδι κατά της Τουρκίας.

Πανηγυρίζουμε και για την απόσυρση του βέτο κατά της τελευταίας, που πήρε πίσω η Κύπρος εκβιαζόμενη με πιθανό αντάλλαγμα την αποχώρηση του Yavuz απ’ την υφαλοκρηπίδα της. Και, τελικά, σ’ ένα κρεσέντο ραγιαδισμού, χτίζουμε στην νατοϊκή άμμο παλάτια. Και τα χτίζουμε εν γνώσει του ότι είναι αυτή φιλοτουρκική και ενθαρρύνει (με την ίσων αποστάσεων στάση της) τις επεκτατικές βλέψεις σε βάρος μας της Τουρκίας…

Με τα δεδομένα ασφαλώς αυτά είναι κάτι παραπάνω από αυτοκτονικό να πάμε, με σημαδεμένα χαρτιά, σε διαπραγματεύσεις μ’ αυτήν στο όνομα διατήρησης μιας ειρήνης που θα απαιτεί μονομερείς θυσίες σε βάρος των κεκτημένων μας σε Αιγαίο και Θράκη.

Θυσίες που, όπως φαίνεται, άρχισαν κιόλας να εκδηλώνονται από μας (κινήσεις αποστρατικοποίησης της Θράκης) – προαναγγέλλοντας ανάλογες θυσίες και για τα νησιά μας – πριν καν πάρουμε θέση σε Τραπέζι διαβουλεύσεων.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε στο σημείο σήμερα να απαιτεί η Τουρκία απ’ τον φιλότουρκο Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ να μην… πλησιάζουν τα πολεμικά σκάφη μας στην υφαλοκρηπίδα μας.

Αν δεχτούμε κι αυτό, αν συναινέσουμε δηλαδή και στο γκριζάρισμα της υφαλοκρηπίδας μας (πέραν του μισού Αιγαίου) απ’ τους Τούρκους, σημαίνει πως σηκώσαμε λευκή πετσέτα γενικώς αποδεχόμενοι τα τετελεσμένα που μας επιβάλλουν.

Κι αυτό θα είναι μια εθνική ταπείνωση άνευ προηγουμένου για μας που δε θα ξεπλένεται με τίποτα. Μια ταπείνωση για την οποία θα είναι υπόλογη αποκλειστικά η κυβέρνηση και θα πρέπει να λογοδοτήσει. Να λογοδοτήσει ως υπαίτια της μυστικοπαθούς και κατευναστικής της πολιτικής που την ευνούχισε ιδεολογικά, έτσι που να μην επενδύει στη δύναμη των εθνικών καταβολών μας.

Καταβολών που θέλουν τους Έλληνες ήρωες και τους ήρωες Έλληνες στα πεδία της μάχης, όπως το κάνουν αυτήν τη στιγμή οι Αρμένιοι, που έχουν βάλει σκοπό να αφήσουν σαν αποτύπωμά τους στην μνήμη της ανθρωπότητας πως οι ήρωες – τουλάχιστον στις μέρες που διανύουμε – πολεμούν σαν Αρμένιοι!

*Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)