Τα προβλήματα κρατούν…

Με εξωφρενικό κυνισμό, λίγα μόλις χρόνια πριν ο κάτοχος του θώκου στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης εισήγαγε μια νέα απίστευτη εκδοχή ”αντεγκληματικής πολιτικής”.

Προέτρεπε τους δύσμοιρους που θα είχαν την ατυχία να πέσουν θύματα νυχτερινής επιδρομής στα νοικοκυριά τους, να προσποιούνται ότι κοιμούνταν. Στη ”διακριτική ευχέρεια” , τη διάθεση και τις ”ορέξεις” του κάθε κακοποιού και λωποδύτη θα ήταν να ”χρωματίσουν” την έκταση και το περιεχόμενο του εφιάλτη, των φαινομενικά κοιμισμένων.

Ο πόνος και η οδύνη που προκαλούσαν, σίγουρα μόνο προσποιητός δε θα ήταν. Δεν είναι τυχαίο που με τέτοιο πήχη ”αντεγκληματικής πολιτικής”, οποιοδήποτε σούργελο και αν ακολουθούσε, μικρή αίσθηση θα έκανε. Τα υπόλοιπα τα διαβάζουμε στην ειδησεογραφία των ημερών.

Κάτι ανάλογο βιώνουμε με την Τουρκία και τον ”επίμονο’’ Ερντογάν. Αφού ταπείνωσε κάθε έννοια και εκδοχή του Διεθνούς Δικαίου και αφού αδίστακτα απειλεί με πόλεμο και ‘’γκριζάρει’’ περιοχές άσκησης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και αυτά τα ίδια τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, πήρε ούτε λίγο ούτε πολύ και την αιγίδα του ”οπαδού του διαλόγου”.

Δεν αρκείται σε αυτό. Έχοντας εμπεδώσει, πως το ισοζύγιο των ισορροπιών, όπως ‘το διαβάζει’, του εξασφαλίζει πως στην περίπτωσή του, υπάρχει ”έγκλημα χωρίς τιμωρία”, συνεχίζει.

Στο εγχειρίδιο της στρατηγικής του, φαίνεται να έχει περίοπτη θέση το κεφάλαιο των διδαγμάτων, της μελανής ”Συμφωνίας του Μονάχου”. Τότε που οι νικητές και εγγυητές των όρων της Συνθήκης Ειρήνης, με την οποία έληξε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ”έκλεισαν” τα μάτια τους στην καταπάτηση της Τσεχοσλαβικής κυριαρχίας και επικύρωσαν την αρπαγή της Σουδητίας από τον Χίτλερ.

Ήταν η λεγόμενη πολιτική του κατευνασμού. Με αγαθούς το δίχως άλλο σκοπούς. Όπως και ο δρόμος για την κόλαση, που είναι στρωμένος με καλές προθέσεις.

Οι αναλογίες είναι ανατριχιαστικά όμοιες. Μετά τη δίχως άλλο ευνοϊκή για τον ίδιο έκβαση της πρόσφατης Συνόδου των Βρυξελλών, ο Ερντογάν προχώρησε στην έκδοση νέων NAVTEX, που κάθε άλλο παρά ”παγώνουν την ένταση” και διευκολύνουν τη διεξαγωγή, σε πρώτο χρόνο των διερευνητικών επαφών.

Και δεν περιορίστηκε σε αυτό, αλλά προχώρησε σε μια πρόσθετη κορυφαία πρόκληση, που κάνει κουρελόχαρτο τις άτυπες σταθερές, στα μέτωπα έντασης, που με δική της ευθύνη και επιλογή διατηρεί η Τουρκία. Ξεκίνησε ”το άνοιγμα” της παραλίας των Βαρωσίων και την ουσιαστική προσάρτηση της Αμμοχώστου στο Τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος.

Αποτελεί εύλογη παρατήρηση, πως οι ακραίες προκλήσεις του Τούρκου Προέδρου, υπαγορεύονται εν πολλοίς από το εσωτερικό πολιτικό του μέτωπο. Όπου οι δημοσκοπικές επιδόσεις του, σταθερά δοκιμάζονται. Βρίσκονται σε άμεση συνάρτηση με την πιεζόμενη Τουρκική οικονομία και τις φυγόκεντρες τάσεις στο Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης του Ερντογάν.

Ανεξαρτήτως κινήτρων και γενεσιουργών αιτιών, ωστόσο οι συνέπειες επί του πεδίου διαμορφώνονται. Και αν σκεφτεί κανείς ότι ”αγαπημένο πεδίο” επένδυσης κάθε πολιτικάντη, ειδικά σε υβριδικές κοινωνίες όπως η Τουρκική, είναι ο ”πλειοδοτικός πατριωτισμός”, ουδείς σοβαρός μπορεί να αναμένει ότι οι αντίπαλες πολιτικές φατρίες στην Τουρκία, δε θα σπεύσουν να πλειοδοτήσουν.

Και ο λογαριασμός θα έρθει εκ νέου σε εμάς. Ακόμα και εάν προσποιούμαστε ότι κοιμούμαστε.

Πολύ περισσότερο εάν είμαστε σε κατάσταση διαρκούς ύπνωσης.