Παράδοση άνευ όρων με Ντόκο για «συνεκμετάλλευση»… προδοσίας

Ποιος Τσίπρας, ποιος Κοτζιάς και ποιες Πρέσπες… Τελικά την μεγάλη ζημιά θα την πάθουμε απ’ τους ”πατριώτες του γλυκού νερού”…

Η πολιτική του αλήστου μνήμης αμερικανοτραφούς πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου (του ”λεφτά υπάρχουν” και ”κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα”, πριν το Καστελόριζο και τα μνημόνια) – προσαυξημένη με δόσεις Ντόρας-Σημίτη – γνωρίζει πιένες στην Ελλάδα του ’20, επί πρωθυπουργίας Κυριάκου Μητσοτάκη.

Τα λόγια περιττεύουν πίσω απ’ τις μάσκες, γιατί οι πράξεις του αντάξιου συνεχιστή του ΓΑΠ (με τις… ”large” απόψεις στα εθνικά θέματα) είναι πρόδηλες του μεγάλου συμβιβασμού ήττας που μας ετοιμάζει. Ενός συμβιβασμού που παραπέμπει όχι στις Πρέσπες (οι οποίες θα δείχνουν… αγγελικά πλασμένες οσονούπω σε σχέση με τα συντελούμενα υπόγεια απ’ την αριστεροδεξιά ”συμμαχία”), αλλά στα προεόρτια της Συνθήκης της Λωζάνης.

Εκεί όπου η Ελλάδα προσήλθε – δια του Ελευθερίου Βενιζέλου – από θέση ήττας στα πεδία των μαχών. Μιας οδυνηρής ήττας (Μικρασιατική Καταστροφή) που σφράγισε επώδυνα τη σύγχρονη ιστορία μας αφήνοντας πληγές αθεράπευτες, δυστυχώς, μέχρι τώρα.

Η ταύτιση με τον ΓΑΠ είναι κάτι παραπάνω από εμφανής στην προβληματική Εξωτερική πολιτική μας. Αρχής γενομένης απ’ την μεγαλοπρεπή πρωθυπουργική κυβίστηση στο Σκοπιανό ως την αφύπνιση του ΥΠΕΞ μας μετά την υπογραφή του τουρκολιβυκού μνημονίου.

Κι απ’ την ημιτελή ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία (τη συμφωνία που αφήνει ακάλυπτη τη θαλάσσια ζώνη απ’ τον 28ο-32ο μεσημβρινό προς μεγάλη αγαλλίαση του βουλιμικού Τούρκου) μέχρι το ”ΝΑΙ” στην Μέρκελ και τον Πομπέο του Κυριάκου, που παραπέμπει σε μερική; αποστρατικοποίηση Θράκης-Αιγαίου.

Με δεδομένα αυτά η έννοια της πατρίδας (που στους αρχαίους προγόνους μας ”αποτελούσε την κυρίαρχη ιδεολογία και την υπέρτατη αξία απ’ τους απλούς πολίτες μέχρι τους άρχοντες”), σήμερα έχει υποκατασταθεί απ’ την πολυπολιτισμικότητα και τον παγκοσμιοποιημένο διεθνισμό.

Σημειωτέον ότι οι εκπρόσωποι των δυο τελευταίων κάνουν ό,τι μπορούν σήμερα στοχευμένα και οργανωμένα (μέσω αμφιλεγόμενων ιδρυμάτων, όπως το ΕΛΙΑΜΕΠ, για παράδειγμα), για να ταυτίσουν την πατρίδα με αρνητικές έννοιες, όπως ο εθνικισμός (με την έννοια του φασισμού), ο σοβινισμός και η πατριδοκαπηλία.

Με άλλα λόγια δηλητηριάζουν την ελληνική κοινωνία διοχετεύοντας προπαγανδιστικά μέσω των φιλοκυβερνητικών ”προοδευτικών” Μέσων την αντίληψη ότι τα αισθήματα και οι συμπεριφορές αγάπης προς την πατρίδα είναι μάλλον πηγή κακού παρά ανύψωσης και εθνικής ανάτασης. Είναι ”εκκολαπτήριο εθνικιστικών, σοβινιστικών και ιμπεριαλιστικών συμπεριφορών”, παρά εκδήλωση φιλοπατρίας.

Σαν συνέχεια της υποτίμησης της αγάπης για την πατρίδα οι ως άνω εγχώριοι ”Ανανιστές”, ”διεθνιστές” και ”νεοταξίτες”, δεν αποδέχονται τον πατριωτισμό ως ”υπέρτατη πανανθρώπινη αξία” (όπως πίστευαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι), αλλά ως οπισθοδρομική, πολύ περισσότερο όταν ταυτίζεται με την ελληνορθόδοξη παράδοση και την ιστορία μας.

Μια ιστορία ένδοξη, απαράμιλλη σε ηρωισμό, που οι εκσυγχρονιστές του σήμερα αριστεροδεξιοί – συνεχίζοντας το έργο των εθνομηδενιστών του χθες – προσπαθούν να την αποδομήσουν διαιωνίζοντας τα γνωστά βιβλία της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης τα οποία την απαξιώνουν βαφτίζοντάς την αναχρονιστική και σοβινιστική.

Έτσι μετατρέπονται σταδιακά τα σχολεία μας σε φυτώρια άθεων και ανθελλήνων, αφού η παραπλάνηση στο μάθημα της Ιστορίας είναι ισοπεδωτική, άδικη, επικίνδυνη και ανθελληνική. Όλα αυτά, συν τω χρόνω, δημιουργούν γενιές Ελληνόφωνων κι όχι Ελλήνων πολιτών, που εκλέγουν με τη σειρά τους αποχρωματισμένους εθνικά ηγέτες οι οποίοι φανατίζουν κομματικά και παραπλανούν τον λαό εθνικά ”επενδύοντας” στην ημιμάθειά του, για να μπορούν να τον ποδηγετούν και να τον ελέγχουν ευκολότερα.

Ας επανέλθουμε όμως στο τώρα, το οποίο συνδιαμορφώνεται πλέον απ’ τους κυβερνώντες και τους συμβούλους που επιλέγουν αυτοί , για να δίνουν τον τόνο στα εθνικά μας θέματα και να σηματοδοτούν την επικείμενη έκβαση των πραγμάτων στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Ένας από αυτούς τους συμβούλους επιρροής είναι πλέον ο Θάνος Ντόκος. Ο κ. Ντόκος, που είχε χριστεί πέρυσι τέτοιο καιρό αναπληρωτής Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας του πρωθυπουργού, αναβαθμίστηκε από αυτόν σε Σύμβουλό του στη θέση του παραιτηθέντα αντιναύαρχου ε.α Αλέξανδρου Δημόπουλου, ο οποίος παραιτήθηκε τον περασμένο Αύγουστο με επεισοδιακό τρόπο, μετά από δηλώσεις του για τις έρευνες του Oruc Reis.

Η επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη γίνεται σε περίοδο… ”χρυσαυγίτικης” δικαστικής έντασης και ναρκοθέτησης του διαλόγου στα ελληνοτουρκικά από την Τουρκία λόγω της έλευσης του ως άνω ερευνητικού για (παράνομες) έρευνες στην ΑΟΖ του Καστελόριζου με συνοδεία 14 τουρκικών πολεμικών, υπό τα βλέμματα των πλοίων του Στόλου μας που είναι παραταγμένα απέναντί τους, σε αυξημένη μεν επιφυλακή, αλλά αδρανοποιημένα.

Το γεγονός της αναβάθμισης Ντόκου δίνει σήμα επικείμενης παράδοσης άνευ όρων στην τουρκική στρατηγική τετελεσμένων (ίσως και ερήμην του Νίκου Δένδια), που θα δώσουν τη δυνατότητα στην Τουρκία να αρχίσει τις διαπραγματεύσεις με εμάς και την Κύπρο από πλεονεκτικότερη θέση.

Θέση που της διασφάλισαν ήδη σε κάποιο βαθμό οι δηλώσεις Αμερικανών και Γερμανών τα δυο τελευταία χρόνια ότι είναι διαφιλονικούμενη η θαλάσσια περιοχή του Καστελόριζου και εκείνη της Ανατολικής Μεσογείου.

Ωστόσο αυτό δεν φαίνεται να έχει θορυβήσει τον πρωθυπουργό, που συνεχίζει να αντλεί τους συμβούλους του είτε απ’ το φιλογερμανικό, Σημιτογενές περιβάλλον είτε το Αμερικανογενές του ΓΑΠ, τα οποία αμφότερα είναι αποδεδειγμένα θερμοκήπια υποχωρητικότητας, ραγιαδισμού και φιλοτουρκισμού, όσα αριστεία κι αν κουβαλούν στις αποσκευές τους…

Στην προκείμενη περίπτωση, ο νέος Σύμβουλος Ασφαλείας του πρωθυπουργού Θάνος Ντόκος – με προϋπηρεσία στο υπουργείο Εξωτερικών και Εθνικής Άμυνας επί Κώστα Σημίτη (1998-’99) και στη Γενική Διεύθυνση του χρηματοδοτούμενου από τον Τζορτζ Σόρος ΕΛΙΑΜΕΠ (Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής) την περίοδο 1999-2019 – έχει ήδη ”βεβαρημένο” κυβερνητικό παρελθόν ως μέλος της κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη, αν λάβουμε υπόψη μας ότι το ’19 (ως αναπληρωτής ΣΕΑ) είχε δηλώσει στο ΑΠΕ ότι ”Ακόμη και ιδέες περί συνεκμετάλλευσης (καζάν-καζάν) μπορούν να συζητηθούν, υπό την προϋπόθεση της προηγούμενης οριοθέτησης μέσω προσφυγής σε διεθνές δικαιοδοτικό όργανο”.

Η δήλωσή του εκείνη είχε προκαλέσει μεγάλο σάλο και τον οδήγησε σε παραίτηση, η οποία όμως δεν έγινε δεκτή τότε απ’ τον πρωθυπουργό. Μήνες μετά, το καλοκαίρι του ’20 – με τον αέρα που του είχε δώσει εκείνος – βιάστηκε να αποδεχθεί το τουρκολιβυκό μνημόνιο (”θα ζήσουμε με αυτό για ένα διάστημα”), όταν τόσο ο ΥΠΕΞ όσο και ο πρωθυπουργός το απέρριπταν μετά βδελυγμίας.

Ωστόσο και πάλι έμεινε ανέγγιχτος, ως αναντικατάστατος, και τώρα αναβαθμίστηκε στο πλευρό του πρωθυπουργού, ο οποίος πιστεύω ότι θα κληθεί σύντομα να αναλαμβάνει την ευθύνη των επιλογών του, γιατί ο Ντόκος θα ξαναχτυπήσει φιλοτουρκικά – αργά ή γρήγορα- στην πιο κρίσιμη στιγμή των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Και θα ξαναχτυπήσει γιατί ξέρει ότι συνοδοιπορούν μαζί του και πολλά άλλα στελέχη της κυβέρνησης η οποία ξεκίνησε ως Κεντροδεξιά, για να μεταμορφωθεί σε εκσυγχρονιστική Κεντροαριστερά στην πορεία. Συνοδοιπορούν οι φιλελεύθεροι και οι εκσυγχρονιστές της ”ρεαλιστικής” πολιτικής, η οποία είναι ουσιαστικά πολιτική υποχωρήσεων και συμβιβασμών. Μια πολιτική που αποστασιοποιείται αργά αλλά σταθερά απ’ την πατριωτική, η οποία υπερασπίζεται μέχρις εσχάτων τα εθνικά κεκτημένα και νιώθει επιφορτισμένη να φυλάξει με κάθε τίμημα τις Θερμοπύλες του Ελληνισμού απ’ τον οποιοδήποτε κίνδυνο.

Αυτό από μόνο του είναι, ασφαλώς, πηγή ανησυχιών, αν λάβουμε υπόψη ότι Κυριάκος και Ντόκος συγκλίνουν στις δαπιστώσεις τους για τη Χάγη (την οποία ο δεύτερος αποκαλεί ”διεθνές δικαιοδοτικό όργανο”…), ενώ ξέρουν ότι θα έχουν να αντιμετωπίσουν όλες τις διεκδικήσεις της Τουρκίας μαζί (μετά την υπογραφή του προσυμφώνου), με μεγάλη πιθανότητα τον εδαφικό ακρωτηριασμό μας.

Πηγή ανησυχιών είναι και το γεγονός ότι ο Θάνος Ντόκος έδειχνε ανέκαθεν να πιστεύει στα ΜΕΑ ( Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης Ελλάδας-Τουρκίας) και να εμπιστεύεται τις προτάσεις του ΝΑΤΟ (για λύση ζητημάτων εναερίου χώρου σε τεχνικό επίπεδο), αν και αμφότερα αποδείχθηκαν επανειλημμένα ατελέσφορα και ασύμφορα για μας εθνικά.

Επίσης αυτό που λέει σε συνεντεύξεις του ότι ”η Ελλάδα δεν εγείρει διεκδικήσεις” αρχίζει να ακούγεται σαν καμπανάκι προειδοποίησης γιατί είναι φως φανάρι ότι δε γίνεται με βάση το ”Δε διεκδικούμε τίποτα, δεν παραχωρούμε τίποτα” του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά με βάση ένα σκεπτικό υποχωρήσεων και, ίσως, ενδοτισμού έναντι των διεκδικήσεων της Τουρκίας.

Πολύ περισσότερο όταν και ο ίδιος παραδέχεται ότι ”οι υποχωρήσεις που θα ζητηθούν θα αφορούν ευθέως κυριαρχικά δικαιώματα που είναι αδιαπραγμάτευτα”. Κι αυτό, από μόνο του, είναι άκρως εξωφρενικό, αφού επιβεβαιώνει την ανυπαρξία κόκκινων γραμμών μας και ότι οι επικεφαλής της διπλωματικής ομάδας που θα μας εκπροσωπήσουν στη Χάγη είναι έτοιμοι να αποδεχθούν προς συζήτηση τα όσια και τα ιερά μας…

Έπειτα, ποια ελληνική θέση εκπροσωπεί ο κ. Ντόκος (ο οποίος, σημειωτέον, αναγνωρίζει τα δικαιώματα της Τουρκίας στο Αιγαίο) όταν υποστηρίζει ότι αυτή δεν είναι αναθεωρητική χώρα, τη στιγμή που η μέχρι τώρα πορεία της αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο το οποίο άλλωστε δεν κρύβει και η ίδια, ρίχνοντας μόνο πού και πού στάχτη στα μάτια των αφελών υπερασπιζόμενη – δήθεν – τη Συνθήκη της Λωζάνης προς χάριν των δικαιωμάτων της θρακικής μειονότητας, την οποία διεκδικεί να την κάνει ”τουρκική”;

Με τα δεδομένα αυτά όλο και περισσότερο αναρωτιέμαι αν έχουν δίκιο αυτοί που βλέπουν την αναβάθμιση Ντόκου σαν σήμα για ”συνεκμετάλλευση”… προδοσίας του Αιγαιακού Ελληνισμού λόγω των φιλοτουρκικών θέσεων που υποστηρίζει αυτός. Θέσεων που επιβεβαιώνουν περίτρανα το λεχθέν από τον αείμνηστο καθηγητή Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου Νεοκλή Σαρρή: ”Σε λίγα χρόνια οι Τούρκοι θα κάνουν τους Έλληνες να σκέφτονται σαν Τούρκοι…”

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)