”Τι χρείαν έχομεν μαρτύρων”, αλήθεια, προς επιβεβαίωση των προσδοκιών μας για ελπιδοφόρα φιλελληνική παρουσία στη θέση μιας άχρωμης ελληνικής εκπροσώπησης κυβερνητικών αξιωματούχων που αποδυναμώνουν αντί να ενδυναμώνουν την Εξωτερική μας πολιτική προτείνοντας συμβιβασμό ήττας με την Τουρκία;
Συμβιβασμό τον οποίο βαφτίζουν ”συνεκμετάλλευση” και – χάριν αυτής – βγαίνουν σε ανοιχτή κόντρα με τον πατριώτη λαό, τον οποίο ετικετάρουν στερεοτυπικά σε ”εθνικολαϊκιστικό λόμπι με εθνικιστική λογική”, που τολμάει να βγάζει γλώσσα στον ”κορυφαίο” διεθνολόγο της χώρας ΧΡ και τον αναβαθμισμένο πρωθυπουργικό σύμβουλο ΘΝ, οι οποίοι έχουν – σε κάθε περίπτωση – την κυβερνητική κάλυψη για ό,τι πρεσβεύουν.
Η φιλελληνική παρουσία, πράγματι – που είναι κάτι παραπάνω από εμφανής στα διεθνή φόρα Ευρώπης και Αμερικής (με εκπροσώπους της πρώτης τον Γάλλο Πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν, τον πρωθυπουργό της Αυστρίας Σεμπάστιαν Κουρτς, τη Σουηδή υπουργό Εξωτερικών Αν Λίντε και τη Γερμανίδα βουλευτή της Αριστεράς Sevim Dağdden, και κύριο εκπρόσωπο της δεύτερης τον σπουδαίο φιλέλληνα γερουσιαστή των ΗΠΑ Ρόμπερτ Μενέντεζ) είναι μεγάλη παρηγοριά για την Ελλάδα.
Ωστόσο ο συγκριτισμός μεταξύ των ελληνόφωνων κυβερνητικών αξιωματούχων (συμβούλων και παρατρεχάμενων) ή διανοούμενων ”Ανανιστών” – απ’ τη μια – και των Φιλελλήνων υπερασπιστών των ελληνικών δικαίων και θέσεων – απ’ την άλλη – μού προκαλεί θλίψη, γιατί γέρνει καταλυτικά υπέρ των δεύτερων.
Μέσα σ’ αυτά τα δίκαια και τις υποστηρικτικές για την Ελλάδα θέσεις ήταν το αίτημα για κυρώσεις κατά της Τουρκίας που τέθηκε πρόσφατα στο Συμβούλιο Κορυφής της ΕΕ (το οποίο υπερασπίστηκε με το ”βέτο” της η Κύπρος [έχοντας τον Μακρόν στο πλευρό της], αλλά δεν υποστηρίξαμε εμείς για χάρη της φιλότουρκης Μέρκελ, αν και έχουν πληθύνει οι κατάφωρες παραβιάσεις της Τουρκίας σε βάρος μας).
Τελευταία παραβίαση είναι αυτή της επιστροφής του Oruc Reis στα χωρικά μας ύδατα, σε απόσταση 20νμ – την ώρα που γράφεται το άρθρο – απ’ την αιγιαλίτιδα ζώνη του νησιωτικού συμπλέγματος του Καστελόριζου (την ξεχασμένη απ’ την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία ελληνική υφαλοκρηπίδα) που θέλει να ”γκριζάρει” η Τουρκία, για να την κάνει στη συνέχεια δική της.
Είναι μια απ’ τις υποβολιμαίες μεθοδεύσεις της που χρησιμοποιεί εξακολουθητικά, για να προκαλέσει τετελεσμένα σε Ελλάδα και Κύπρο, με στόχο να βρεθεί στην καλύτερη δυνατή θέση όταν καθίσει σε Τραπέζι διαπραγματεύσεων για το Αιγαιακό ή το Κυπριακό.
Στην περίπτωσή μας ειδικότερα, η Τουρκία στοχεύει – ενόψει της Χάγης – να μας οδηγήσει σε μικρής κλίμακας ”θερμό επεισόδιο” (τύπου Ιμίων) που θα προκληθεί με δική μας πρωτοβουλία (εν είδει παρορμητικής αντίστασης κάτω από πίεση και προ του κινδύνου τουρκικής απόβασης σε νησί ή βραχονησίδα), κι ας μας τρίζει τώρα τα ”δόντια” (δια του Oruc Reis και του γεωτρύπανου Kanuni πίσω του, σε απόσταση 7 μιλίων από τη Ρόδο, ενώ προαναγγέλλεται η έλευση του Yavuz) δημιουργώντας συνθήκες πολέμου σε αναμονή της δικής μας πρωτοβουλίας.
Όχι, η Τουρκία δεν θέλει πόλεμο, αλλά τον χρησιμοποιεί σαν φόβητρο απέναντι στην Ελλάδα (που ξέρει ότι κυβερνιέται ανέκαθεν από πολιτικούς απρόθυμους να αντισταθούν, αλλά πρόθυμους να συμβιβαστούν), για να της προκαλέσει πανικό και να την κάνει να υποχωρήσει.
Να υποχωρήσει και να συμπεριφερθεί πιο… γενναιόδωρα απ’ τις Πρέσπες, αφής στιγμής η αντίπαλός της θα αιτηθεί στο Τραπέζι των διαπραγματεύσεων όχι ”πνευματικά δώρα” υψηλού ιστορικού συμβολισμού (όπως αυτά που αιτήθηκαν και κέρδισαν οι Σκοπιανοί με το βλέμμα στο μέλλον, που κυοφορεί εδαφικές διεκδικήσεις), αλλά απτά, υπέργεια και υποθαλάσσια, με στόχο τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, πέραν των αιτημάτων για αναγνώριση ”τουρκικής” μειονότητας στη Θράκη.
Αυτό είναι… επιφανειακά το σκεπτικό των Τούρκων, κατά πληροφορίες. Και λέω επιφανειακά γιατί κρύβουν πολλά περισσότερα σε βάρος μας, δυστυχώς, κάτω απ’ την επιφάνεια της διπλωματικής συμπεριφοράς τους.
Ωστόσο και οι ίδιοι έχουν τρωτά σημεία αναφοράς, τα οποία δεν τους επιτρέπουν την ανάληψη ενός γενικευμένου πολέμου με αμφίρροπη έκβαση στην καλύτερη εκδοχή για τους ίδιους. Κι αυτό γιατί ο αναβρασμός στο τουρκικό στράτευμα, που είχε ξεκινήσει το 2016 – με αφορμή την απόπειρα πραξικοπήματος κατά του Ταγίπ Ερντογάν – δεν έχει κοπάσει ως φαίνεται. Γι’ αυτό και οι εκκαθαρίσεις συνεχίζονται με στόχο τους πολιτικούς του αντιπάλους και κυρίως τους Γκιουλενιστές και τους κουρδικής καταγωγής πολιτικούς και πολίτες.
Επιπλέον, η Τουρκία δεν διαθέτει αξιόμαχη αντιαεροπορική άμυνα,. Όπερ σημαίνει ότι θα κινδυνεύσει να διαλυθεί απ’ την πολεμική αεροπορία μας σε περίπτωση γενικευμένου ελληνοτουρκικού πολέμου, αφής στιγμής είναι βέβαιο – και γι’ αυτό έχουμε την έξωθεν καλή μαρτυρία – ότι υπερτερούμε κατά πολύ αυτής σε πτητικό επίπεδο, μετά ειδικά απ’ τις αποψιλώσεις που έγιναν στο ανώτερο στελεχιακό δυναμικό της τουρκικής αεροπορίας κατά την τελευταία διετία…
Με δεδομένα αυτά και το γεγονός ότι η Τουρκία έχει, αυτήν τη στιγμή, πέντε ανοιχτά μέτωπα να αντιμετωπίσει (Ελλάδα, Κύπρο, Αρμενία, ”Κουρδιστάν”, Λιβύη, για να μη βάλουμε και το μέτωπο που κινδυνεύει να ανοίξει με την στρατηγική σύμμαχό της Ρωσία, η οποία έχει ενοχληθεί σφόδρα απ’ την ενεργό δράση της στον Αρμενο-αζέρικο πόλεμο, τις δραστηριότητές της στο εσωτερικό της Λιβύης και την τελευταία της πρόκληση στα Βαρώσια, που τα άνοιξε με σκοπό τον εποικισμό της Αμμοχώστου)…
Σημειωτέον ότι οι επιθετικές κινήσεις της Τουρκίας, που αποσκοπούν καθαρά σε πολεμικά επεισόδια και στην πρόκληση τετελεσμένων τα οποία θα επιδιώξει να αποτελέσουν μέρος της λύσης στα ελληνοτουρκικά ή της τελεσίδικης απόφασης της Χάγης, την έχουν καταστήσει αντιπαθή όχι μόνο μεταξύ των χριστιανικών κρατών της Δύσης, αλλά και μεταξύ πολλών μουσουλμανικών της Ανατολής.
Κι αυτές όμως που ανέχονται την επιθετικότητά της (Μάλτα, Ιταλία, Ισπανία, Γερμανία κλπ) – αν εξαιρέσουμε (εν μέρει) την τελευταία που έχει βρει στο ”πρόσωπο” της Τουρκίας τον καλύτερο πελάτη της πολεμικής βιομηχανίας της, πέραν των άλλων μορφών αλληλεξάρτησης σε οικονομικό επίπεδο που έχει μαζί της – είναι ”δεμένες” αναγκαστικά με αυτήν, ως εκτεθειμένες στο τουρκικό χρέος, αφού είχαν αγοράσει ομόλογα 65 δις δολαρίων, όταν η Οικονομία της ήταν ανοδική και άνθιζαν οι τράπεζές της.
Έτσι εξηγείται η κοινή στάση αυτών και των ακολούθων της Γερμανίας στο Συμβούλιο Κορυφής απέναντι στο βέτο της Κύπρου. Δεν ήθελαν και δε θέλουν να επιβληθούν κυρώσεις στην Τουρκία για να μην επιβαρυνθεί αυτή επιπλέον οικονομικά (λόγω της ήδη καθοδικής τάσης της Οικονομίας της, που προοιωνίζεται πιθανή είσοδό της στο ΔΝΤ), με αποτέλεσμα να χάσουν τα χρήματα τα οποία επένδυσαν για την αγορά τουρκικών ομολόγων.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως, σε άλλη περίπτωση, θα ήταν φιλελληνική η στάση τους. Απλά δε θα ήταν, νομίζω, σε τέτοιο βαθμό από ανεκτική ως φιλοτουρκική (συνέχιση πωλήσεων όπλων προς αυτήν), τη στιγμή που είναι καταφανής ο ρόλος του ”πειρατή” που παίζει η Τουρκία στη Μεσόγειο.
Εθισμένη καθώς είναι στον ρόλο αυτό, μάλιστα, δεν αποκλείεται αυτές τις μέρες να επιχειρήσει – μέσω του ερευνητικού της Oruc Reis που είναι… ”ελλιμενισμένο” στα νερά του Καστελόριζου και προτίθεται να ποντίσει καλώδια στην ελληνική υφαλοκρηπίδα – να σπάσει το όριο των 6 μιλίων (όριο των χωρικών υδάτων μας), κάτι που θα πρέπει πάση θυσία να εμποδίσουμε.
Αν και το καλύτερο θα ήταν να αναχαιτίσουμε – με τα πλοία μας σε παράταξη πολέμου – και την υπέρβαση των 12 νμ ακόμα του τουρκικού ερευνητικού. Έτσι θα στείλουμε μια και καλή το μήνυμα στην Άγκυρα ότι δικαιούμαστε και θα κάνουμε πράξη το δικαίωμά μας να διπλασιάσουμε την επέκταση των χωρικών μας υδάτων από 6 σε 12 νμ. Ένα δικαίωμα που μένει καθηλωμένο απ’ το 1936, οπότε ορίστηκε η αιγιαλίτιδα ζώνη μας, γιατί ”ο φόβος φυλάει τα έρμα με την Τουρκία” στην μεταπολεμική ελληνική ιστορία…
Ωστόσο φοβάμαι ότι δε θα κάνουμε τίποτα απ’ όλα αυτά, τελικά, περιορισμένοι στα τυπικά που μας επιτρέπει η Μέρκελ (ύψωση του τόνου της φωνής μας – τόσο όσο – στα Ευρωπαϊκά Συμβούλια, για να μην… πληγωθεί η προστατευόμενή της Τουρκία), ή στις Συνόδους Κορυφής, (για να μη φτάσουμε στις κυρώσεις σε βάρος της, που θα αποβούν και σε βάρος της Γερμανίας)…
Ήδη έχει ξεκαθαριστεί από την προεδρεύουσα της ΕΕ Γερμανία ότι στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ΔΕΝ θα είναι στο τραπέζι το θέμα των κυρώσεων κατά της Τουρκίας!!! Με το δεδομένο αυτό των προειλημμένων αποφάσεων, οι Ευρωπαίοι κλείνουν το μάτι στην Τουρκία για να συνεχίσει το επεκτατικό της έργο.
Κι εμείς απαντάμε σ’ αυτό με κινήσεις εθιμοτυπικές και ικεσίες προς τους Μεγάλους για αποφασιστικές διαμεσολαβήσεις. Πάμε κι ερχόμαστε στο Εξωτερικό αλλάζοντας κοστούμια και μάσκες για τη Σύνοδο Κορυφής.. Πάμε κι ερχόμαστε μεταφέροντας τις εθνικές θέσεις μας, υποτίθεται, αλλά επιστρέφουμε μονίμως άπρακτοι έχοντας κάνει τα ελάχιστα δυνατά, ενώ θα μπορούσαμε να κάνουμε πολλά περισσότερα…
-Ε, τι θέλετε; Να καυγαδιζουμε για τα 12 μίλια;Είναι η συνήθης ένσταση των κυβερνητικών απέναντι στη δικαιολογημένη δυσφορία του κόσμου.
Και δε σκέφτονται καν να κάνουν το αυτονόητο που σκέφτεται το μυαλό και του τελευταίου Έλληνα σ’ αυτήν την πατρίδα. Να συσκεφτούν πολιτικοί και στρατιωτικοί και να κοινοποιήσουν στα διεθνή φόρα και τους Διεθνείς Οργανισμούς (ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, ΕΕ) ότι είναι αποφασισμένοι να αποδεσμεύσουμε τους κανόνες εμπλοκής και να υπερασπιστούν ενόπλως την ανακήρυξη των 12νμ και την ΑΟΖ μας.
Αντ’ αυτού, οι πολιτικοί που εκλέξαμε πριν και τώρα υποχωρούν ατσαλάκωτοι και έμφοβοι στο ενδεχόμενο σύγκρουσης με την Τουρκία. Δηλώνουν απερίφραστα ως μόνη λύση τη διπλωματική και προκαταλαμβάνουν τον αντίπαλο δηλώνοντας έτοιμοι για υποχωρήσεις (Ντόρα Μπακογιάννη:”στη Χάγη μπορεί να χάσουμε νησιά, αλλά θα κερδίσουμε μεγαλύτερα [Ρόδο, Λέρο]”, Ιανουάριος 2020)
Κι αυτή η υποχωρητικότητα των κυβερνητικών εκπροσώπων μας είναι τόσο προκλητικά ηττοπαθής και ξένη προς το φρόνημα των Ελλήνων, που έκανε και τον Πούτιν να αγανακτήσει δηλώνοντας ευθαρσώς ότι η Ελλάδα έχει δικαίωμα – όπως κάθε άλλη χώρα – να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια (Διεθνής Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας, 1982).
”Φαντάζομαι τι θα έχει να πει”, σκέφτομαι πικρά, ”αν οι πολιτικοί μας ταγοί δηλώσουν αδυναμία να υπερασπιστούν και τα 6 νμ ακόμα μονομερώς. Τα 6 νμ της εθνικής κυριαρχίας μας… Κι αυτό δεν είναι καθόλου απίθανο με τα δείγματα ραγιαδισμού και δειλίας που μας έχουν δώσει, τουλάχιστον, οι σύμβουλοί τους…
Πρώην και νυν ηγετίσκοι ”βράζουν” – δυστυχώς- στο ίδιο καζάνι μετριότητας και σαν ”Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα”, προσμένουν ένα θαύμα για να μας σώσει. Εκπέμπουν μηνύματα αναποφασιστικότητας και αδυναμίας υπεράσπισης των ελληνικών κεκτημένων δίνοντας το δικαίωμα στον ”σουλτάνο”, απέναντι, να διαμορφώσει τετελεσμένα για να μας ακρωτηριάσει.
Με δεδομένο αυτό, ο λαός έχει διπλές ευθύνες να αναλάβει, αφού – πέρα από τις δικές του, που προϋποθέτουν εγρήγορση και αφύπνιση των εθνικών του αντανακλαστικών – πρέπει να είναι έτοιμος να… κατευθύνει αυτός τους ηγέτες του, για να πουν αντ’ αυτού – αν χρειαστεί – ένα δεύτερο ”ΟΧΙ”!.. Έστω κι αν ακουστεί αυτό αχνό και αβέβαιο σε σύγκριση με το πρώτο το μεγαλειώδες.
Στην έσχατη στιγμή υπεράσπισης των οσίων και των ιερών μας και επ’ ευκαιρία της εθνικής επετείου που πλησιάζει, ”άρχοντες” και ”αρχόμενοι”πρέπει να μετουσιώσουμε το ”εγώ” στο ”εμείς”. Να βάλουμε το συλλογικό συμφέρον – και πάνω απ’ όλα τα συμφέροντα της πατρίδας μας – πάνω απ’ την προσωπική μας ανέλιξη και ευημερία, ώστε να σπάσει ο φαύλος κύκλος των κατάφωρων αδικιών, της υποτέλειας και της παραβίασης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας που διαιωνίζουν την εθνική ταπείνωση και υποταγή της στον προαιώνιο εχθρό.
Τη διαιωνίζουν μετατρέποντάς την νομοτελειακά σε βουβή μάρτυρα των δοκιμασιών της, με μόνους εθελοντές υπεράσπισης – πέρα απ’ τα ελληνόψυχα παιδιά της – τους λίγους ξένους φιλέλληνες που τη συμπαραστέκονται μιλώντας για λογαριασμό της, μια και οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι συνεχίζουν να πιθηκίζουν τον εθνομηδενισμό του εκσυγχρονιστικού παρελθόντος, ο οποίος έχει ήδη αποφασίσει το μοίρασμα του Αιγαίου στα δυο…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
