Ελληνικό ναυάγιο στη σκιά του «Τιτανικού» της Ευρώπης, αν…

“Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει πατέρα”; βλέπω να ρωτάει το μέσο Ελληνόπουλο τον πατέρα του σε λίγα χρόνια από τώρα στη θέα των ”φίλων” και ”συμμάχων” μας, που θα δακτυλοδείχνουν την ακρωτηριασμένη απ’ τους Τούρκους Ελλάδα, καθώς αυτοί θα ζητούν να της πάρουν μέχρι και τον… Παρθενώνα της.

“Γιατί καταφέραμε να σας παραδώσουμε μια χώρα μικρότερη, γιε μου”, θα λέει εκείνος με σκυφτό το κεφάλι από ντροπή. “Μια χώρα μικρότερη από εκείνην που παραλάβαμε εμείς από τους ήρωες του ’40 τους οποίους γιορτάζουμε σήμερα άψυχα και μηχανικά, αφού τους έχουμε καταργήσει προηγουμένως εντός μας…”

Και θα καταργήσουμε πράγματι κι αυτούς και τους προηγούμενους καθαγιασμένους μάρτυρες του Έθνους μας στα τρεις χιλιάδες χρόνια ιστορίας, αν αποδεχτούμε να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές των Ελλήνων έστω και κατά μια βραχονησίδα μικρότερο το Αιγαίο της Επικράτειάς μας για χάρη της ”συνεκμετάλλευσης” του φυσικού πλούτου του με τους πειρατές των θαλασσών μας.

Τους πειρατές που μετέτρεψαν το ελληνικό Αρχιπέλαγος σε ”γκρίζο”, διαφιλονικούμενο θαλάσσιο χώρο, αφού δίνουμε το ελεύθερο στον ”σουλτάνο” (μια που αφήσαμε ακάλυπτη τη θαλάσσια ζώνη απ’ τον 28ο ως τον 32ο μεσημβρινό και φοβόμαστε να επεκτείνουμε τα ναυτικά μας μίλια από 6 σε 12 υπό τον φόβο του τουρκικού casus belli) να αλωνίζει με τα ερευνητικά και τα γεωτρύπανά του (το Oruc Reis είναι, μόλις, 11,5 μίλια απ’ την νήσο Στρογγύλη και το Kanuni απέναντι απ’ τη Λήμνο) στα άγια νερά του.

Και σαν να μην φτάνει αυτό, έχουμε τον Νεο-Οθωμανό Χίτλερ του 21ου αιώνα να μας απειλεί πότε με ενεργοποίηση των S400 και πότε με απανωτές Navtex για ασκήσεις του τουρκικού στόλου με πραγματικά πυρά στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.

Ενώ ταυτόχρονα, σε τακτική βάση, επιχειρεί να εφαρμόσει το δόγμα της ”Γαλάζιας Πατρίδας” (που στηρίζεται σε τετελεσμένα, ενόψει Χάγης) αποστέλλοντας ερευνητικά στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και βαφτίζοντας με νόμο το μισό Αιγαίο τουρκικό με επέκταση της περιοχής ευθύνης Έρευνας και Διάσωσης από Ρόδο, Κρήτη και Κάρπαθο έως την Κύπρο.

Για να μη θυμηθούμε και τις φρεγάτες του βουλιμικού Τούρκου, που προσεγγίζουν περιοδικά – φορτωμένες με θράσος – την Τζια, την Εύβοια και το Σούνιο κυματίζοντας στις σημαίες τους τη χαιρέκακη είδηση πως οι θυσίες των Ελλήνων αγωνιστών – που 200 σχεδόν χρόνια πριν έκαναν ολόκληρη Οθωμανική αυτοκρατορία να γονατίσει – πήγαν χαμένες απ’ τους απόλεμους απογόνους τους…

Και το ”χαμένες” – εν πρώτοις – δεν πρέπει να ακουστεί ως υπερβολικό ή μεμψίμοιρο, γιατί χαμένες θα πάνε πράγματι οι θυσίες τους αν χάσουμε και ένα κόκκο άμμου (μετά τα Ίμια) ποτισμένο με αίμα Ελλήνων για την υπεράσπιση της νησιωτικής ή ηπειρωτικής πατρίδας μας.

Στο Αιγαίο – πρέπει να το βάλουν καλά στο μυαλό τους οι κυβερνήτες και οι αντιπολιτευόμενοι (που λίγο πολύ βράζουν στο ίδιο καζάνι του μονόπλευρου συμβιβασμού, κι ας κάνουν τους παλικαράδες οι δεύτεροι ζητώντας όψιμα την επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 νμ) – παίζονται οι τύχες του Αιγαιακού Ελληνισμού και το όλον του Ελληνισμού.

Η καμπάνα συναγερμού προ του κινδύνου αυτού έχει ήδη σημάνει με το αίτημα των Γερμανών (οι οποίοι εκφράζουν- σχεδόν πάντα -απόψεις ταυτόσημες με εκείνες των Τούρκων) για αποστρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου και του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Μάικ Πομπέο για μείωση του στρατιωτικού αποτυπώματος στα νησιά μας.

Όσο για το ”απόλεμο” που μας στερεί την εμπειρία – έναντι των εμπειρότερων αντιπάλων μας – αυτό πράγματι είναι ένα πρόβλημα και είναι το μόνο αρνητικό μέσα στα χίλια καλά της ειρήνης. Ωστόσο, σε ώρα πολέμου για την υπεράσπιση των οσίων και των ιερών μας, όλα θα τα καλύψει πιστεύω ο εν υπνώσει ακόμα πατριωτισμός των περισσότερων.

Ας μην ξεχνάμε πως ”απόλεμους Έλληνες” αποκαλούσε και τους παππούδες μας το ’40 η αλβανική εφημερίδα ”Τομόρι” (της οποίας τα άρθρα αναδημοσίευαν με ενθουσιασμό τα ιταλικά φασιστικά Μέσα) όταν μας κήρυξε τον πόλεμο ο Μπενίτο Μουσολίνι, αλλά εκείνοι απέδειξαν στα πεδία της μάχης το μεγαλείο του ηρωισμού τους αποστομώνοντας παραδειγματικά τους Ιταλούς κατακτητές και τους άθλιους Αλβανούς κομπάρσους τους.

Ως εκ τούτου, στην περίπτωσή μας σήμερα, η εμπόλεμη εμπειρία πρέπει να είναι το τελευταίο που μας απασχολεί, δεδομένου ότι αυτή αντικαθίσταται σε μεγάλο βαθμό απ’ τη συμμετοχή των Ενόπλων Δυνάμεων σε μικρής ή μεγάλης κλίμακας ασκήσεις μέσα και έξω απ’ τα ελληνικά σύνορα, κατά τις οποίες προσαρμόζονται οι στρατευμένοι μας σε συνθήκες πολέμου είτε μόνοι είτε από κοινού με τους συμμάχους μας εντός και εκτός του ΝΑΤΟ.

Τα μείζονα προβλήματα όμως για μένα είναι – ενόψει και της κλιμακούμενης ελληνοτουρκικής κρίσης, που φέρνει εγγύτερα από ποτέ ένα ”θερμό επεισόδιο” με την Τουρκία – η εξοπλιστική μας ετοιμότητα και η διασφάλιση φερέγγυων συμμαχιών, οι οποίες δε θα έχουν σχέση με τις καλοπροαίρετες, αλλά αμφίβολες υποσχέσεις που δίνονται περιοδικά (συμπεριλαμβανομένων και ευρωπαϊκών, εξαιρουμένων της Κύπρου, της Γαλλίας και της Αυστρίας).

Δυστυχώς για μας, το ”υπερωκεάνιο Ευρώπη” – όπως το αποκάλεσε ο πρωθυπουργός – τείνει να έχει την μοίρα του ”Τιτανικού”, καθώς ο Γερμανός καπετάνιος του (που προεδρεύει της ΕΕ) – παρακινούμενος απ’ τα δικά του συμφέροντα – αργεί να στρίψει το τιμόνι της σωτηρίας της, για να αποφύγει το παγόβουνο ”Τουρκία”.

Αντίθετα κατευθύνεται ολοταχώς προς αυτό λόγω φιλοτουρκισμού της Άνγκελα Μέρκελ. Κάτι που προοιωνίζεται για μας, δυστυχώς, τα χειρότερα, γιατί – σε περίπτωση που χρειαστούμε τους Ευρωπαίους συμμάχους μας στρατιωτικά – δε θα τους βρούμε αλληλέγγυους στο πλευρό μας, αλλά ουδετερόφιλους, σε κατάσταση ”άψογης στάσης”, η οποία παραπέμπει στην ποντιοπιλατική (υποκριτική) πολιτική.

Το γεγονός αυτό κορυφώνει την αγωνία μας, γιατί πιστοποιεί με τον δραματικότερο τρόπο την επανάληψη της ίδιας αλήθειας που είχε περιγράψει στους στίχους του ”Ύμνου” του ο εθνικού μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός αναφερόμενος στον μοναχικό αγώνα της Ελλάδας απέναντι στον Οθωμανό κατακτητή το 1821:

”Με τα ρούχα αιματωμένα ξέρω ότι έβγαινες κρυφά

να γυρεύεις εις τα ξένα άλλα χέρια δυνατά.

Μοναχή το δρόμο επήρες, εξανάλθες μοναχή·

δεν είν’ εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία τες κουρταλεί…”

Αυτήν τη δύσκολη συγκυρία θα υποχρεωθούμε, πολύ πιθανόν, να αντιμετωπίσουμε ως Ελλάδα και ως Έλληνες πολύ γρήγορα, εάν εφησυχάζουμε επενδύοντας στην ευρωπαϊκή ή αμερικανική βοήθεια.

Γι’ αυτό θα πρέπει κυβέρνηση και αντιπολίτευση (γιατί και η δεύτερη θα κληθεί να ορθώσει το ανάστημά της πλάι στην πρώτη [που θα έχει και την ευθύνη για την νίκη ή την ήττα μας]) να ενισχύσουν το ενιαίο μέτωπο αντίστασης (Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής), το οποίο θα πρέπει να συναποφασίζει με την κυβέρνηση στηριζόμενο αποκλειστικά στις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις.

Ευχή μας είναι η Ελλάδα – στον αγώνα που προοιωνίζεται για την υπεράσπιση του Ελληνισμού και που εκδηλώνεται, προς ώρας, ως υβριδικός και πόλεμος νεύρων – να βγει νικήτρια διασώζοντας τα ιστορικά κεκτημένα της σε Αιγαίο και Θράκη.

Όσο για τις κυρώσεις των Ευρωπαίων κατά της Τουρκίας (που αναμένεται να ληφθούν στη Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου) – στις οποίες συνεχίζει να επενδύει εν τη αφελεία του ο πρωθυπουργός αντί να επενδύσει σε μια δυναμική εθνική στρατηγική (στον αντίποδα της ηττοπαθούς των συμβούλων του) -, εγώ θα του συνιστούσα να μην τρέφει ψευδαισθήσεις δίνοντας πίστη στην ευρωπαϊκή καραμέλα περί τιμωρίας της Τουρκίας και να μην στρουθοκαμηλίζει απορρίπτοντας ως αποκρουστικό το ενδεχόμενο μιας πολεμικής αναμέτρησης μαζί της.

Γιατί με το πρόσχημα της επιλογής της ειρήνης, βρίσκει πρόσφορο έδαφος να ευδοκιμήσει το κατά Ντόκον ”Ευαγγέλιο” της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου με την Τουρκία μέσω Χάγης, που ισοδυναμεί με ατιμωτική εθνική ήττα σε διπλωματικό Τραπέζι διαπραγματεύσεων.

Ήττα ισοδύναμη με εκείνη στο πεδίο της μάχης, καθώς θα οδηγήσει στον ακρωτηριασμό του Αιγαιακού Ελληνισμού (διχοτόμηση του Αιγαίου) και θα έχει, πολύ πιθανόν, ως συνοδό επακόλουθο – πάρα απ’ την αποστρατικοποίηση των νησιών που θα μας απομείνουν – την αποστρατικοποίηση της Θράκης και την αλλαγή καθεστώτος σ’ αυτήν (μετατροπή της ”μουσουλμανικής” σε ”τουρκική” μειονότητα)…

Οπότε, σ’ αυτήν την περίπτωση – ΑΝ συρθούμε οικειοθελώς σε Τραπέζι διαπραγμάτευσης για να χάσουμε -, δε θα πρέπει να μιλάμε για σμίκρυνση εδαφική της Ελλάδας στο όνομα της ειρήνης, αλλά για συνειδητή ενδοτική πολιτική προδοσίας ενός μονόπλευρου συμβιβασμού ο οποίος απαιτεί μόνο δικές μας θυσίες, με οδυνηρό επακόλουθο την μετατροπή της πατρίδας μας σε ελληνικό ναυάγιο στη σκιά του ”Τιτανικού” της Ευρώπης…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)