”Για να εκτιμήσεις έναν λαό, δε φτάνει να δεις την ιστορική του πορεία, αλλά και τον τρόπο που αποχαιρετά τη ζωή ενώ είναι στη ζυγαριά του θανάτου…”, μου έλεγε κάποτε ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου.
Κι εγώ έφερα χθες, σχεδόν ασυναίσθητα, τα λόγια του στο μυαλό μου βλέποντας τα τούρκικα πλοία να περισφίγγουν τον κλοιό γύρω από τα νησιά μας και να προσπαθούν ανεμπόδιστα να μειώσουν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, μέχρι να εκμηδενιστούν κάποια στιγμή αυτά την ώρα που θα πιάσουν… λιμάνι.
Φυλλομετρώ νοερά τις χρυσές σελίδες της ιστορίας μας, που με γέμιζαν άλλοτε από λαχτάρα ζωής και αισιοδοξία για το εθνικό μας μέλλον. Στη θέση των ανοιχτών οριζόντων και των πανύψηλων κορυφών που αγναντεύαμε κάποτε εμείς οι Έλληνες με το χέρι αντήλιο στον Ήλιο της Δικαιοσύνης του Αιγαίου, τώρα βλέπω ένα δράμα ζωής που δεν ξέρω για πού μας προετοιμάζει.
Το δράμα ζωής είναι το δράμα της ιστορίας που βιώνουμε σήμερα, με τη σκοτεινή αυλαία της μοίρας μας να επικρέμεται σαν απειλή πάνω από τα κεφάλια μας και δράκο στο παραμυθόδραμα που φτάνει στα όρια της τραγωδίας τον Τούρκο και την Τουρκία.
Ήμασταν πάντα ένας λαός αισιόδοξος, ακόμα κι αν σκύβαμε στην καθημερινή μας ζωή κάτω απ’ το βάρος της βιοπάλης. Κι αυτό οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στην ιστορική μας ταυτότητα, που ανέμιζε χαιρετιστικά τη σημαία στην υψηλότατη σκοπιά της.
Ωστόσο αυτό πάει να εκλείψει σήμερα, με αποτέλεσμα – μετά από μια δεκαετή εξοντωτική οικονομική κρίση και μια παρατεταμένη ελληνοτουρκική που δεν έφτασε ακόμα στην κορύφωση, οι Έλληνες να τείνουν να γίνουν ο πιο απαισιόδοξος λαός της Ευρώπης.
Έτσι, εκεί που πάμε να σηκώσουμε κεφάλι έτοιμοι να ξεφορτωθούμε τα φορτία των διαχρονικών κυβερνητικών λαθών που διαιωνίζουν τη βαθύτερη παρακμή μας, έρχονται νέα λάθη να προστεθούν στα παλιά, που μας σπρώχνουν στην ακρότατη άκρη της μοίρας μας με τα μάτια χαμηλωμένα και το πρόσωπο προς τη γη, σαν σημάδι μιας άδικης ήττας.
”Μα αυτό γίνεται πάντα”, θα μου πείτε. ”Σήμερα ανεβαίνουμε στην πιο ψηλή βίγλα της ιστορίας μας κι αύριο κατρακυλάμε στα σκοτεινά έγκατά της παρασυρμένοι απ’ τις σειρήνες των εκάστοτε δημοκόπων που μας κυβερνούν και έχουν κοινά στο βιογραφικό τους τη δειλία και την ενοχή τους…”
”Θα ήταν δώρο Θεού, αν ένιωθαν ενοχή”, θα σας έλεγα σκεφτική και περίλυπη, ”γιατί το σύνηθες είναι να μην αναλαμβάνουν τα λάθη τους και να μην προσπαθούν να τα διορθώσουν, αλλά αντίθετα να τα επαναλαμβάνουν σε τακτά διαστήματα προσθέτοντας στα ”οικεία κακά” και εκείνα των προηγούμενων…”
”Το χειρότερο είναι πως αφήσαμε να αναρριχηθούν σε υψηλά αξιώματα άνθρωποι αποξενωμένοι απ’ την καρδιά του έθνους, ευάλωτοι στα ξένα κελεύσματα και έτοιμοι να υψώσουν λευκή σημαία σαν να μην είναι Έλληνες, αλλά ελληνόφωνοι πολίτες…”, ακούω να λέτε πικρά.
Κι εγώ είμαι έτοιμη να συμφωνήσω μαζί σας, αλλά την τελευταία στιγμή συγκρατούμαι σκεπτόμενη πως όλοι αυτοί κι άλλοι τόσοι ήταν επιλογές του λαού, που έχει κι αυτός τις ευθύνες του για το κατάντημα αυτής της χώρας.
Κραύγασαν οι καμπάνες της νίκης στο παρελθόν για δικές του μεγάλες θυσίες, όμως αυτός – αντί να τις αξιοποιήσει και να ανοίξει το δρόμο για τις καινούριες -, τις έθαψε κάτω απ’ το χαλί του κομματισμού και της διχόνοιας προκρίνοντας στη θέση των άξιων τους ανάξιους και στη θέση των ειλικρινών, τους ”μαυρογιαλούρους” και κόλακες που παρίσταναν τους πατριώτες…
• Αυτός είναι ο λόγος που βρίσκεται αυτήν τη στιγμή η Ελλάδα με διπλωμένα φτερά σε ρόλο πρωθιέρειας σε χορό τραγωδίας. Δέσμια εξαρτήσεων απ’ τους ντόπιους και ξένους ”προστάτες” της, που την εμποδίζουν να πετάξει στο μέλλον με υπερόπλο τη δική της αξία.
• Αυτός είναι ο λόγος που η πατρίδα μας έχει μετατραπεί σε δορυφόρο των ΗΠΑ και της Γερμανίας, οι οποίοι χαράσσουν – αντ’ αυτής – την ποδηγετούμενη γεωπολιτική στρατηγική της μέσω των πολιτικών και παραπολιτικών ημεδαπών εκλεκτόρων και εκλεκτών τους.
• Αυτός είναι ο λόγος που έχουν μετατραπεί οι νεο-Έλληνες σε ριψάσπιδες νεο-ραγιάδες, έτοιμοι να υποκύψουν στους επελαύνοντες νεο-Οθωμανούς.
• Αυτός είναι ο λόγος που δέχεται ευκολοχώνευτα ο λαός μας ότι τη σημαία την πήρε ο αέρας στα Ίμια και θεωρεί ηράκλειο άθλο την υπεράσπιση της κληρονομιάς μας στη στεριά και τη θάλασσα.
• Αυτός είναι ο λόγος που εκκολάφθηκε το νέο σε είδος ”αυγό του φιδιού” το οποίο κρύβει στον κόρφο του ένα απεχθές συνονθύλευμα από εθνομηδενιστές του διεθνισμού μέχρι φιλοσκοπιανούς φιλελεύθερους και πατριδοκάπηλους φασίστες.
Μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες όλοι αυτοί, που ”έχουν πιάσει τα πόστα” της εξουσίας χρόνια τώρα και μας οδηγούν σε εθνική συντριβή πριν να φτάσουμε καν στην Προκρούστεια κλίνη της Χάγης.
Ήδη συμπεριφερόμαστε ως ”ελεύθεροι πολιορκημένοι”, με την ηγεσία απούσα την κρισιμότερη στιγμή της υπαρξιακής αγωνίας του έθνους μας, έχοντας εξαντλήσει την μασκοφορεμένη της παρουσία στα διαγγέλματα περί Covid, τα οποία αποπροσανατόλισαν τον λαό μας σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μη συγκινείται όσο θα έπρεπε για να κινητοποιηθεί.
Να μη συγκινείται απ’ το γεγονός ότι την ώρα που ”πολιορκεί” ένα μεγάλο νησί μας (τη Ρόδο) ο τουρκικός στόλος, οι κυβερνήτες του ”ποιούσιν την νήσσαν” – ως συνήθως – και οι αεροναυτικές δυνάμεις του ΠΝ είναι εξαφανισμένες…
Ναι, είμαστε ”Ελεύθεροι πολιορκημένοι” ενός πρώην ένδοξου έθνους που τώρα αντιμετωπίζει μια πολύπλευρη παρακμή η οποία τον έκανε να… εμπεδώσει τη φοροδιαφυγή, την αυθαιρεσία, την κραυγαλέα ανισότητα και αναξιοκρατία, τη χαμηλή παραγωγικότητα και την εκπαιδευτική ανομβρία.
Τον έκανε να εμπεδώσει τις πολιτικές εξαρτήσεις του τόπου μας και την υποτίμηση των εθνικών αξιών μας. Να υποτάξει στο ατομικό το συλλογικό συμφέρον και στις ιδεοληψίες και τον καιροσκοπισμό την ιστορική μνήμη, την παράδοση και την πολιτιστική του ταυτότητα.
Έτσι οι σκοταδιστές του χθες και οι μειοδότες έγιναν σήμερα φωτοδότες και χαράζουν με όρτσα πανιά την εθνική μας πορεία. Την ομιχλώδη εθνική μας πορεία, που υποβιβάζει συστηματικά τον συνδετικό κρίκο του Ελληνισμού στους αιώνες – τη Γλώσσα μας – και κοντά σ’ αυτήν την συκοφαντημένη ως εθνικιστική (με την αρνητική έννοια του όρου) πατριωτική ιδεολογία…
”Με τα δεδομένα αυτά”, θα λέγατε λογικά, ”εμείς στραβά αρμενίζαμε τόσα χρόνια στον στραβό γιαλό που είχαν χαράξει για μας χωρίς εμάς οι εκάστοτε κυβερνώντες, με αποτέλεσμα τη σταδιακή μας συρρίκνωση και την εκμηδένιση της κρατικής υπόστασής μας”.
Θα συμφωνήσω μαζί σας προσθέτοντας όμως πως ευελπιστώ – όχι τυχαία ούτε ευκαιριακά λόγω της επετείου του ”ΟΧΙ” που πλησιάζει – ότι δε θα αργήσει η ώρα και η στιγμή να ξεπεταχτεί από μέσα μας το νικηφόρο πνεύμα της Φυλής μας, σαν έτοιμο από καιρό να υπερασπιστεί τον Ελληνισμό και να τιμήσει τους ήρωες του ’40.
Εκείνους που – πριν από 80 ακριβώς χρόνια – μας έμαθαν πώς πεθαίνουν οι Έλληνες υπερασπιζόμενοι μέχρις εσχάτων τα δικαιώματά τους στη Γη, τη Θάλασσα και τον Αέρα!!!. Πώς αποχαιρετούν τη ζωή, ενώ είναι στη ζυγαριά του θανάτου.
Εκείνους που τσάκισαν τα χέρια και τα πόδια τους, για να ‘ναι η Ελλάδα σήμερα ελεύθερη και να συνεχίζει να αγωνίζεται – μέσα στο ομιχλώδες τοπίο της τουρκικής επιθετικότητας και αδιαλλαξίας – για την εθνική της αφύπνιση και την αντίσταση σε κάθε μορφής τυραννία…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
