Στον προθάλαμο του οδοντιατρείου ήταν όλα κι όλα δυο άτομα μασκοφορεμένα. Αντρόγυνο προφανώς κάποιας ηλικίας, αφού και οι δύο μαζί πρέπει να έστριβαν τον κάβο του αιώνα. Φαίνονταν πολύ απορροφημένοι απ’ τη συζήτηση μεταξύ τους, γιατί μόλις απάντησαν χλιαρά στον χαιρετισμό μου και συνέχισαν να αντιδικούν για τα εθνικά μας θέματα.
Κάθισα σε κάποια απόσταση, όπως επιτάσσουν οι κανόνες του covid, αλλά κι από εκεί άκουγα μια χαρά την διαφωνία τους, η οποία έφτανε στα αυτιά μου σε τόνο αποχρωματισμένο, βαρύ κι αποπνικτικό (λόγω του αέρα της κλεισούρας που κουβαλούσε η μάσκα), σαν να έβγαινε απ’ το βάθος ενός πηγαδιού.
Κάποια στιγμή η συζήτηση του άντρα με τη γυναίκα του πήρε πολιτική χροιά, που εξελίχθηκε σε θρησκευτική (λόγω της διαφορετικής οπτικής εκείνης στο θέμα της ισλαμοποίησης της Αγίας Σοφίας), για να επικεντρωθεί και πάλι στα ελληνοτουρκικά, που είναι το μείζον εθνικό ζήτημα.
– Αυτός ο άνθρωπος, έλεγε ο άντρας απογοητευμένος (εννοώντας τον πρωθυπουργό σε σύγκριση με εκείνον του ”ΟΧΙ”), δεν είναι σε θέση να πει ”όχι” με τίποτα και σε κανέναν. Δεν είναι ηγέτης πραγματικός, γιατί ένας ηγέτης δεν λέει μόνο ”Ναι”. Ξέρει να λέει και ”όχι”. Ενώ ο δικός μας…
– Ο δικός μας τι; Τι θέλεις να πεις; Είναι του ”μπάτε σκύλοι αλέστε” σαν τον άλλον”; ρώτησε εκνευρισμένη η γυναίκα του, που έδειχνε κυβερνητική.
– Δε λέω αυτό, αλλά ότι στις 500 μέρες που μας κυβερνά τις μισές κάνει τεμενάδες στον Τούρκο και τις άλλες μισές προσκυνάει την Μέρκελ και τον Τραμπ. Κι όταν διαφωνεί ακόμα σε κάτι, το κάνει… εθιμοτυπικά, χωρίς νεύρο, χωρίς διάθεση να μείνει ακλόνητος στη θέση του υπερασπίζοντας και προκρίνοντας τις ελληνικές θέσεις έναντι όλων των άλλων.‹
›Και στην περίπτωση ακόμα της Αγια-Σοφιάς, που καθαγιάστηκε ως χριστιανική και έγινε θρησκευτικό σύμβολο της βυζαντινής κληρονομιάς μας, έβγαλε ”λόγο” καταγγελτικό – αν θυμάσαι – κατά του Ταγίπ και της ανίερης απόφασής του να τη βεβηλώσει, αλλά πέραν τούτου ουδέν. Δεν κούνησε ούτε το δαχτυλάκι του, για να διεθνοποιήσει το θέμα. Κι αυτό όχι την τελευταία στιγμή, αλλά απ’ την πρώτη νύξη του Ερντογάν για τις προθέσεις του, πολύ πριν κάνει πράξη το σχέδιό του να την εξισλαμίσει…
– Καλά, τα έχεις πει και ξαναπεί άπειρες φορές αυτά, είπε η γυναίκα του κουρασμένα. Και σου έχω πει τις διαφωνίες μου, που αφορούν την ουσία της θρησκευτικής διαμάχης. Για μένα αυτό που έγινε τον περασμένο Ιούλιο δεν είναι ήττα, αλλά νίκη της Ορθοδοξίας κατά του Ισλάμ, ισοδύναμη με εκείνην των κατακτημένων Ελλήνων του 146 πΧ απέναντι στους Ρωμαίους κατακτητές τους…
– Graecia capta ferum victorem cepit et artes intulit agresti Latio (Η κατακτημένη Ελλάδα κατέκτησε τον άγριο νικητή και έφερε τις τέχνες στο αγροτικό Λάτιο), είπε με μικρό καγχασμό ο άντρας φέρνοντας στο μυαλό μου τα λόγια απ’ τις ”Επιστολές” του κορυφαίου Ρωμαίου ποιητή Οράτιου.
– Μην το γελάς καθόλου και δώσε βάση σ’ αυτά που σου λέω, γιατί ο χρόνος θα με δικαιώσει…, επέμενε η γυναίκα του ενοχλημένη απ’ το ανάλαφρο ύφος εκείνου.
– Τι εννοείς θα σε δικαιώσει; Θα γίνει κάποιο θαύμα που θα αλλάξει τα δεδομένα; συνέχισε περιπαικτικά ο άντρας της.
– Δε θα γίνει, γιατί έγινε ήδη, είπε αυτή με παλλόμενη φωνή και συνέχισε να υποστηρίζει με θέρμη την άποψή της. Απ’ τις 24 Ιουλίου και ύστερα κάναμε, με υπογραφή Ερντογάν, τους Τούρκους να κλίνουν το γόνυ και να προσκυνούν αντί για το δικό τους τζαμί, τον ορθόδοξο ναό τον δικό μας. Το σύμβολο της Ορθοδοξίας μας. Να προσκυνούν νύχτα και μέρα τα όσια και τα ιερά του βυζαντινού Ελληνισμού κι όχι τον βράχο Κααβά και το Ιερό Τέμενος της Μέκκας. Λίγο το ‘χεις; τον ρώτησε με φωνή θριάμβου εκείνη λαχανιασμένη πίσω απ’ την μάσκα της.
– Καλά, δεν νομίζεις ότι το παρατραβάς, Άννα, με τη θρησκοληψία σου; Δε βλέπεις ότι αντιστρέφεις την πραγματικότητα, για να κάνεις την ψυχή σου να ηρεμήσει μετά τη σύγχυση που πήρες; έκανε δυσανασχετώντας ο άντρας της.
– Μα τι λες τώρα, Χαρίλαε!!!, διαμαρτυρήθηκε έντονα η γυναίκα του. Η πραγματικότητα είναι ότι αυτήν τη στιγμή ο Ταγίπ Ερντογάν προσκυνά μαζί με τους άλλους την Αγία του Θεού Σοφία κι όχι ”το Μεγάλο Τζαμί” – όπως την βάφτισε ο ίδιος – με πρόθεση να επιβάλει το Ισλάμ στον χριστιανισμό, στο πλαίσιο της επικράτησης του παντουρκισμού και νεο-οθωμανισμού στον κόσμο. Κι αυτό από μόνο του είναι ένα θαύμα!..
– Δε συμφωνείτε κι εσείς, κυρία μου, με ρώτησε αιφνιδιαστικά θέλοντας να ακούσει και τη γνώμη ενός τρίτου.
Με τον νου μου ακόμα στον ”παντουρκισμό” που ανέφερε, ανακάθισα στην πολυθρόνα μου ξαφνιασμένη, έτοιμη να της απαντήσω. Μα πριν γίνει αυτό, η συρόμενη πόρτα άνοιξε με θόρυβο και ο γιατρός – αφού ξεπροβόδισε την προηγούμενη ”ασθενή” του – κάλεσε μ’ ένα νεύμα το επόμενο ραντεβού που είχε μπροστά του.
Το ζευγάρι μού έγνεψε φιλικά και προχώρησε στο ιατρείο με μουδιασμένο, αβέβαιο βήμα απ’ το πολύωρο κάθισμα. Έμεινα μόνη χαμένη σε σκέψεις μου που αφορούσαν την Εξωτερική πολιτική μας, η οποία αποκτούσε τώρα στα μάτια μου μια νέα διάσταση μετά τα αιματηρά γεγονότα στη Γαλλία (Παρίσι και Νίκαια) και την απόφαση του Μακρόν να σηκώσει το γάντι του ”ιερού πολέμου” κατά των τρομοκρατών μουσουλμάνων.
Η δράση των ακραίων ισλαμιστών έφερε στο προσκήνιο πάλι την Τουρκία και τον επιθετικό Πρόεδρό της Ταγίπ Ερντογάν, που στα μάτια των περισσότερων είναι ο υπ’ αριθμό 1 ύποπτος καθοδηγητής των φονταμενταλιστών οι οποίοι εκπροσωπούν τον εκτελεστικό βραχίονα της ”Μουσουλμανικής Αδελφότητας” στον κόσμο.
Τα μέχρι τώρα δεδομένα επιβεβαιώνουν μέχρι κεραίας τα όσα είχα αναφέρει σε παλαιότερο άρθρο μου (”Ο νεο-χαλίφης Ερντογάν και τα ταπεινά και υποτακτικά γιουσουφάκια του”) για τα σχέδια του ”σουλτάνου” που ξεπερνούσαν κατά πολύ τα σύνορα της ”Γαλάζιας Πατρίδας” του.
Το ερώτημα όμως είναι γιατί οι Δυτικοί (ΗΠΑ και Γερμανία, κυρίως) συνεχίζουν να στηρίζουν με την ποντιοπιλάτική στάση τους τον Ερντογανισμό και τον παντουρκισμό, από τη στιγμή που αμφότεροι αποδεικνύονται πλέον επικίνδυνοι για όλη την ανθρωπότητα και όχι μόνο για την Κύπρο, την Ελλάδα και την Ευρώπη γενικότερα.
Σχεδόν ασυναίσθητα ήρθε σαν απάντηση στον προβληματισμό μου ο ενεργειακός χάρτης Biden που είχε αποδεχτεί και παρουσιάσει η κυβέρνηση Τραμπ το 2017 στον φίλο του Αμερικανού Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν (απ’ τον οποίο διέρρευσε στα διεθνή Μέσα στη συνέχεια) ως άξιο ιδιαίτερης προσοχής για τα αμερικανικά συμφέροντα, αφού περιελάμβανε σχεδιάγραμμα των αγωγών κοιτασμάτων της Κύπρου, του Ισραήλ, της Αιγύπτου και της Ελλάδας.
”Όλα για τον μαύρο χρυσό και τους υδρογονάνθρακες, λοιπόν, σκέφτομαι με μικρό αναστεναγμό φέρνοντας στο μυαλό μου πως ο χάρτης εκείνος – επικαιροποιημένος – είναι προσαρμοσμένος στις τουρκικές διεκδικήσεις σε βάρος μας, αφού κατοχυρώνει ως τουρκική την παράνομη ΑΟΖ που διεκδικεί η Τουρκία απ’ την Ελλάδα και την Κύπρο, καθώς και αυτήν που της χάρισε το τουρκολιβυκό μνημόνιο.
”Όλα είναι προμελετημένα για να λειτουργήσουν σε βάρος μας”, σκέφτομαι με καχυποψία και η καχυποψία γίνεται πίκρα όταν ταυτίζεται με την βεβαιότητα, στην οποία συνηγορούν οι πολλές αθέατες κερκόπορτες του Ελληνισμού που ετοιμάζουν την δεύτερη Άλωσή του.
”Την τελευταία πενταετία περίσσεψαν σ’ αυτήν την πατρίδα οι Εφιάλτες κι οι Πηλιογούσηδες, σε βαθμό που να συγκροτούν πλέον εσωτερικό μέτωπο εφάμιλλο σε ανθελληνισμό με εκείνο των ”Γκρίζων Λύκων” της μουσουλμανικής μειονότητας Θράκης”, σκέφτομαι μ’ ένα σφίξιμο στην καρδιά.
Και με τη σκέψη αυτή, είμαι έτοιμη να χτυπήσω τις καμπάνες προειδοποίησης για το ”Φύλακες, γρηγορείτε” απέναντι στους εκτός και εντός των συνόρων μας εχθρούς του Ελληνισμού, που μας ετοίμασαν ήδη την ”Προκρούστεια κλίνη” της Χάγης για να διαμοιράσουν τα ιμάτια της πατρίδας μας στη Θράκη και το Αιγαίο.
Απέναντι κυρίως σ’ εκείνους, τους πιο επικίνδυνους, που αντιπροσωπεύουν τους ντόπιους σκληροπυρηνικούς (διανοούμενους, πανεπιστημιακούς, διπλωμάτες και πολιτικούς) του ανθελληνικού μετώπου το οποίο κινείται διακομματικά και συστηματικά μετά το 1974 (για να μην πω απ’ το 1923 και εντεύθεν).
Κινείται ύπουλα και διαβρωτικά αυγατίζοντας με τον καιρό τα μέλη του (φιλοσκοπιανά και φιλοτουρκικά), μέχρι που έφτασε σήμερα να εκπροσωπείται από ”προοδευτικούς” και ”φιλελεύθερους” εθελόδουλους νεο-ραγιάδες, αρχιερείς της Νέας Τάξης πραγμάτων και της Παγκοσμιοποίησης.
Αυτούς που ονομάζουν τον ενδοτισμό πατριωτισμό, αρνούνται την γενοκτονία των Ποντίων, απομυθοποιούν εμβληματικές μορφές του ηρωικού παρελθόντος μας, κακοποιούν συγγραφικά τα σχολικά βιβλία της Ιστορίας και είναι πρόθυμοι να μοιράσουμε εμείς οι Έλληνες το μισό Αιγαίο στους Τούρκους, για να μη λένε οι προαιώνιοι διεκδικητές του πως ”το έχουμε μετατρέψει σε ελληνική λίμνη αυθαίρετα, γιατί είμαστε μοναχοφάηδες”…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
