Ο φασισμός δεν συντρίβεται με τα κόκκινα ”τάγματα εφόδου” απ’ έξω…

Η αλήθεια είναι ότι πάντοτε είχα ξεχωριστή προτίμηση στον όρο ”παιδεία” από τον όρο ”εκπαίδευση”, αν και η ίδια είμαι εκπαιδευτικός. Κι αυτό γιατί έβρισκα πως ο πρώτος είναι ρίζα και κορμός μαζί ενός πολύκλαδου δέντρου που έχει μέσα του εξέλιξη και βάθος σημασιολογικό και λειτουργικό. Έχει μέσα του το παιχνίδι (παίγνιο) και την μάθηση μαζί, τη διασκέδαση και τη φιλοσοφία.

Αντίθετα η εκπαίδευση είναι μετάγγιση γνώσεων, διδασκαλία. Λειτούργημα ιερό, ασφαλώς, αλλά που κρύβει μέσα του μια μορφή ”ταξικής” υπεροχής του δασκάλου έναντι του μαθητή, από την άποψη ότι ο πρώτος υποχρεώνει – κατά κάποιο τρόπο – τον δεύτερο να μπει σε ”λούκι” προσαρμογής ως… κηδεμονευόμενος του λειτουργού-κηδεμόνα.

Από την άποψη αυτή κύριο συστατικό της παιδείας (όπως και της δημοκρατίας) είναι η ελευθερία, αφού η παιδεία είναι προαιρετική, ενώ η εκπαίδευση εντεταγμένη, υποχρεωτική, άρα γίνεται εκ προθέσεως και ως τούτου καθοδηγείται λειτουργώντας ως θεσμική διαδικασία κι όχι ως έρωτας επιλογής γνώσης κατά το”Γηράσκω αεί διδασκόμενος” του νομοθέτη Σόλωνα.

Η παιδεία, μ’ άλλα λόγια, έχει την ευρύτερη σημασία της ανάπτυξης, της καλλιέργειας, της γνωστικής και ηθικής διαπαιδαγώγησης, που μπορεί να περιλαμβάνει εκφάνσεις παιδικής αφέλειας και ψυχαγωγίας.

Όλα αυτά όμως σε θεωρητικό επίπεδο, γιατί την οργανωμένη απόκτηση γνώσεων την προσφέρει η εκπαίδευση, που έχει καθαρά πρακτικό χαρακτήρα και καθορισμένο προορισμό.

Η παιδεία, ουσιαστικά, είναι μέθοδος πνευματικής καλλιέργειας, ενώ η εκπαίδευση είναι κυρίως πράξη. Μια θεσμοθετημένη μορφή παιδείας την οποία διοχετεύει το κράτος, η Πολιτεία, στους πολίτες της με δημόσιους ή ιδιωτικούς φορείς.

Το ιδανικό είναι, βέβαια, παιδεία και εκπαίδευση να συμβάλλουν εκ παραλλήλου στην ενίσχυση του παιδαγωγικού ρόλου του σχολείου, έτσι ώστε αυτό να ανταποκρίνεται στην διττή αποστολή του: την παιδευτική και την εκπαιδευτική.

Η πρώτη κλίνει μέσα της την ελευθερία, την ελεύθερη έκφραση. Δεν προσπαθεί να δαμάσει, να καταναγκάσει τον παιδαγωγούμενο, αλλά να τον οδηγήσει (όπως έλεγε ο Γάλλος παιδαγωγός Jean Chateau) από την ελευθερία στην υπευθυνότητα.

Γι’ αυτό, κατά τον δικό μας παιδαγωγό Ευάγγελο Παπανούτσο, ”Παιδαγωγώ σημαίνει βοηθώ το παιδί να γίνει ελεύθερος και υπεύθυνος πολίτης”. Και το ”ελεύθερος” δεν ερμηνεύεται, ασφαλώς, ως ”ασύδοτος” και ”απείθαρχος”. Έννοιες που δε συνάδουν με την ελευθερία, η οποία έχει κι αυτή τα όριά της σ’ ένα δημοκρατικό πολίτευμα, για να μην εκτραπεί σε αναρχία.

Όλα αυτά, ασφαλώς, προϋποθέτουν ενσωμάτωση του παιδιού, του μαθητή, του φοιτητή σε ένα συνεργαζόμενο, αλληλέγγυο περιβάλλον, έτσι ώστε να μην νιώθει κλουβί το σχολείο ή το πανεπιστήμιο και θηριοδαμαστή τον ”δάσκαλό” του με την ευρύτερη έννοια του όρου.

Κι αυτός ο τελευταίος ρόλος είναι ο χειρότερος που θα μπορούσε να επιλέξει ένας εκπαιδευτικός, τη στιγμή που θα έπρεπε να είναι ”λειτουργός, μυσταγωγός και ψυχοπλάστης, για την μεταλαμπάδευση αξιών”, όπως του ζητά να γίνει ο Γερμανός παιδαγωγός Georg Kerschensteiner.

Θα έπρεπε, αλλά δεν είναι, δυστυχώς, και στη σύγχρονη εποχή μας ακόμα, που ξέγραψε – υποτίθεται – τα παλιά, αναχρονιστικά πρότυπα εκπαίδευσης με σκοπό να διορθώσει τον κόσμο και τον έκανε χειρότερο από πριν.

Γιατί μπορεί να γεφυρώθηκε κάπως το χάσμα μεταξύ εκπαιδευτικών και εκπαιδευόμενων, αλλά οι αυθαιρεσίες, οι προλήψεις, τα ταμπού, το δίκαιο του ισχυρότερου (που έχει προβάδισμα χρονικό και γνωστικό έναντι του μικρότερου και πιο αδύναμου) παραμένουν και βαίνουν κλιμακούμενα.

Όπως παραμένουν τα ”επιτήδεια μηδενικά” στην εκπαίδευση, τα οποία ανέβηκαν σε έδρες γιατί είχαν μπάρμπα στην Κορώνη και απαιτούν τον σεβασμό των μαθητών / φοιτητών, ενώ δεν αξίζουν τον σεβασμό τους. Γιατί αυτός δεν είναι δεδομένος. Δεν πάει πακέτο με την καθέδρα, αλλά κερδίζεται συν τω χρόνω με πολύ μόχθο, υπομονή και επιμονή…

Φυσικά το audiatur et altera pars (ας ακουστεί και η άλλη πλευρά) είναι αυτονόητο ότι πρέπει να ισχύει για δασκάλους και μαθητές σε κάθε περίπτωση, γιατί ο σεβασμός δεν είναι προνόμιο, επιταγή δίχως αντίκρισμα για κανέναν. Όλα απαιτούν μόχθο για να κερδηθούν και απόρριψη κάθε προκατάληψης και υποκρισίας.

Αν εφαρμοστούν αυτά, θα φύγουν τα ζιζάνια απ’ την εκπαίδευση. Οι θρασείς και ανάξιοι αμφοτέρων των πλευρών θα αποβληθούν από το σώμα της και απ’ το σώμα της κοινωνίας σύμφωνα με τον εσωτερικό νόμο της κάθαρσης.

Έτσι, μετά την αυτοκάθαρση, θα εκλείψουν οι μαθητές και οι φοιτητές που εξευτελίζουν με τη συμπεριφορά τους σχολεία και πανεπιστήμια. Θα εκλείψουν όμως και οι ανάξιοι πρεσβύτεροί τους, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές τους που δεν τίμησαν το λειτούργημά τους και με τον βίο και την πολιτεία τους έγιναν παραδείγματα προς αποφυγή, τα οποία επηρέασαν αρνητικά το ήθος των μαθητών και φοιτητών τους.

Μέσα στην ήρα που συκοφαντεί ολόκληρη την ελληνική νεολαία (η οποία αγωνίζεται αθόρυβα, δημιουργικά, για να ανασυντάξει τον κόσμο της πάνω σε σταθερά ερείσματα που μετράνε αξιακά), είναι και μια μερίδα νέων ”επαναστατικά αδιάλλακτων”, οι οποίοι – έχοντας περιθωριοποιηθεί με υπαιτιότητα δική τους ή των γονιών και των δασκάλων τους, αλλά και της αδιάφορης για τα εκπαιδευτικά θέματα Πολιτείας – έχασαν κάθε αυτοέλεγχο.

Και το χειρότερο όλων, μετατράπηκαν σε κακοποιά στοιχεία που πυκνώνουν τις τάξεις των εξτρεμιστών της Αριστεράς και των αναρχικών και με το προσωνύμιο ”μπαχαλάκηδες” επιδίδονται περιοδικά σε καταδρομικές επιθέσεις σε ιδιωτικά και δημόσια κτίρια (περιλαμβανομένων και πανεπιστημιακών Σχολών) ρημάζοντας, πυρπολώντας και μετατρέποντας σε στάχτη και αποκαΐδια ό,τι βρίσκουν μπροστά τους.

Θύματα της βίας και της εγκληματικότητάς τους έχουν πέσει κατά καιρούς πολλοί αγωνιστές της καθημερινότητας, επώνυμοι και ανώνυμοι φιλήσυχοι πολίτες που διαβιούν στην Ελλάδα και, προπαντός, οι άμοιροι κάτοικοι της πρωτεύουσας.

Ιδιαίτερη… προτίμηση μεταξύ αυτών δείχνουν οι νεολαίοι του κόκκινου φασισμού στους πανεπιστημιακούς δασκάλους, τους καθηγητές τους, καθώς πολλοί απ’ αυτούς φοιτούν και έχουν ως ορμητήρια τις γιάφκες των Σχολών τους, που έχουν μετατραπεί δυστυχώς από χώρους ελεύθερης έκφρασης σε χώρους εκφοβισμού, λογοκρισίας και τρομοκρατίας…

Τελευταίο θύμα των επιθέσεων των ”αλληλέγγυων” αγωνιστών του σκότους του κόκκινου φασισμού (μελών της ”πρωτοβουλίας μαχητικής αλληλεγγύης”) ήταν ο Πρύτανης του ΟΠΑ Δημήτρης Μπουραντώνης, στο πρόσωπο του οποίου προσπάθησαν να εξευτελίσουν με ανοίκειο τρόπο (που παραπέμπει – σαν εικόνα, τουλάχιστον – στη δολοφονία του Άλντο Μόρο απ’ τις Ερυθρές Ταξιαρχίες το ’78 και σε διώξεις Εβραίων από τους Ναζί) όλα τα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας (κρέμασμα ταμπέλας στο λαιμό του καθηγητή-θύματος) και τη δημοκρατία μαζί…

Ναι, η εικόνα ταπείνωσης ενός υποδειγματικού δασκάλου που διασύρεται στα χέρια αριστερών τρομοκρατών (με την γελοία κατηγορία ότι ήθελε εξευρωπαϊσμό των πανεπιστημίων!!!) είναι εικόνα ταπείνωσης και καταρράκωσης της ίδιας της δημοκρατίας, η οποία – σε κάθε περίπτωση – σέβεται και προστατεύει τον λειτουργό επιστήμονα ο οποίος μοχθεί για τους φοιτητές του και ανέβηκε ιεραρχικά τα αξιώματα με όπλο την επιστήμη, το ερευνητικό του έργο και την πρόοδο και εξελικτική πορεία των φοιτητών του.

Κι όταν η δημοκρατία ταπεινώνεται, αντί να χαλυβδώνεται, τότε είναι υπεύθυνοι οι πάντες, από τους πολίτες μέχρι την Πολιτεία και την εκτελεστική εξουσία, την πολιτική ηγεσία που κυβερνά απαθώς (προφανώς) αρνούμενη να βάλει το χέρι της στη φωτιά για να τερματίσει μια και καλή την επιβολή της δικτατορίας του κόκκινου φασισμού στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας.

Όμως όλα έχουν κάποιο όριο και, στην προκείμενη περίπτωση, οι εκτελεστικοί βραχίονες του αναρχισμού έχουν περάσει προ πολλού τον Ρουβίκωνα της υπονόμευσης της δημοκρατίας και της κοινωνικής ειρήνης την οποία εξασφάλισαν θυσίες γενιών και γενιών στον τόπο μας.

Το δεδομένο αυτό, όπως και το γεγονός ότι η πατρίδα μας αντιμετωπίζει αυτήν την περίοδο χίλια δυο άλλα προβλήματα οικονομικού, υγειονομικού και εθνικού χαρακτήρα, απαιτούν εδώ και τώρα παρέμβαση της συντεταγμένης Πολιτείας στο πλαίσιο της θεσμικής νομιμότητας.

Όπερ σημαίνει ότι το δικέφαλο τέρας του φασισμού δεν συντρίφτηκε ακόμα όσο τα κόκκινα ”τάγματα εφόδου” των κόκκινων… ”Χμερ” είναι απ’ έξω και δεν συντροφεύουν τα έγκλειστα μαύρα του αντίπαλου δέους τους.

Γι’ αυτό πρέπει να δοθεί ένα τέλος το συντομότερο στις εγκληματικές αυτές συμμορίες των κουκουλοφόρων, που έχουν βάλει σκοπό τους να διασύρουν διεθνώς τα απροστάτευτα απ’ το κράτος ελληνικά πανεπιστήμια και να διαπομπεύσουν το διδακτικό προσωπικό τους. Να δοθεί ένα τέλος και στην κυβερνητική ανοχή, που την υπαγορεύουν τα… σιωπηρά, ”προοδευτικά” ανοίγματα της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Κεντροαριστερά.

Γιατί, σ’ άλλη περίπτωση, η ανοχή στις εγκληματικές πρακτικές των εξτρεμιστών της Αριστεράς και της αναρχίας (βιαιοπραγίες κατά Σχολών και προπηλακισμοί με χειροδικίες κατά φοιτητών, καθηγητών και διοικητικών υπαλλήλων πανεπιστημίων) θα εκληφθεί ως αδυναμία του κράτους και της δημοκρατικής Πολιτείας να ελέγξει αυτές και άλλες εκφάνσεις του κόκκινου φασισμού, που έχει το ίδιο αποκρουστικό πρόσωπο με τον μαύρο, η ηγεσία του οποίου καταδικάστηκε και φυλακίστηκε ως ”εγκληματική οργάνωση” τελευταία…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)