Ο Τραμπισμός ήρθε για να μείνει

Εάν οι αμερικανικές εκλογές διεξάγονταν τον Δεκέμβριο του 2019 ο Ντόναλντ Τραμπ αναμφίβολα θα ήταν ο νικητής.

Οικονομία σε έκρηξη, ανεργία σε ιστορικά χαμηλά ιδίως ανάμεσα σε αφροαμερικανούς και λατινοαμερικανούς λόγω των ιστορικών φορολογικών μειώσεων, χτίσιμο του τείχους για την αναχαίτιση της μαζικής λαθρομετανάστευσης, απόσυρση από διεθνείς εμπορικές συμφωνίες οι οποίες δεν συνέφεραν τις ΗΠΑ αλλά ευνοούσαν τους παγκοσμιοποιητές όπως η NAFTA και η TTP, μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ, επιβολή δασμών που ανέστησαν την βαριά βιομηχανία και ανάγκασαν εργοστάσια να επαναπατριστούν, εξάλειψη του ISIS, χαλιναγώγηση της Β. Κορέας χωρίς πόλεμο.

Αυτές είναι μερικές μόνο από τις επιτυχίες του Προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ. Εάν η προσωπικότητά του δεν είχες τόσες γωνίες, εάν ο ναρκισσισμός του δεν ήταν τόσο μεγάλος και αχαλίνωτος θα έχαιρε καθολικής αποδοχής. Με τα εάν όμως δεν γράφεται ιστορία και εάν έλειπαν τα εάν ίσως να μην γινόταν και ποτέ Πρόεδρος αφού ο εκρηκτικός του χαρακτήρας και το ιδιόμορφο στυλ του κάποιοι το λατρεύουν και κάποιοι το απεχθάνονται.

Το 2020 όμως ξέσπασε ο κορωνοϊός. Όταν έκλεισε τα σύνορα με την Κίνα και την Ευρώπη οι Δημοκρατικοί τον χαρακτήρισαν ρατσιστή και ξενόφοβο. Όταν τα κρούσματα άρχισαν να αυξάνονται κυρίως σε πολιτείες όπου οι Κυβερνήτες ήταν Δημοκρατικοί οι τελευταίοι άλλαξαν αφήγημα και δήλωναν πως δεν έκλεισε νωρίς τα σύνορα κατηγορώντας τον για ανεύθυνη διχείριση ενός ζητήματος υγείας. Αναλογικά το ποσοστό θανάτων σε σχέση με τον πληθυσμό των ΗΠΑ ήταν εξαιρετικά μικρό. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι έστω και μία απώλεια ζωής δεν είναι τραγική.

Έχοντας όμως υποστεί καταδιώξεις που αποδείχτηκαν παρωδίες όπως το ότι για τρία ολόκληρα χρόνια προσπάθησαν να τον καθαιρέσουν επειδή δήθεν αναμίχθηκε η Ρωσία στην εκλογή του η υπομονή και οι αντοχές του Προέδρου Τραμπ για υγιή επικοινωνιακή αντεπίθεση εξαντλήθηκαν. Επικοινωνιακά και μόνον επικοινωνιακά δεν αντιμετώπισε σωστά τον κορωνοϊό διότι ήθελε πάση θυσία να διατηρήσει μία ισορροπία ανάμεσα στην οικονομία και στην υγεία.

Εάν, όπως και στο τελευταίο ντιμπέιτ με τον Μπάιντεν είχε χειριστεί ορθά την διαχείριση του μηνύματος ότι δεν είναι δυνατόν τα καθολικά lockdowns να παρατείνονται επ’ άπειρον διότι έτσι θα κλείσει η οικονομία και εάν κλείσει η οικονομία δεν θα υπάρχει έθνος τα πράγματα θα ήταν καλύτερα.

Στην συνέχεια στάθηκε «τυχερός» υπό την έννοια ότι οι εκτεταμένοι βανδαλισμοί σε διάφορες πολιτείες που ελέγχονταν από Δημοκρατικούς επέκεινα της δολοφονίας του αφροαμερικανού Φλόιντ κατέδειξαν το πραγματικό πρόσωπο του Δημοκρατικού κόμματος των ΗΠΑ. Είναι το κόμμα που ελέγχει τον όχλο και τον κατεβάζει στους δρόμους όποτε εκείνο κρίνει ότι το συμφέρει εκλογικά. Είναι το κόμμα που ελέγχει το 90% των ΜΜΕ στις ΗΠΑ. Φανταστείτε δηλαδή τον πρώιμο ΣΥΡΙΖΑ που χάιδευε τους αναρχικούς να κυβερνούσε την Αμερική. Αυτό λοιπόν δημιούργησε αντισυσπειρωτικά αντανακλαστικά υπέρ του Τραμπ.

Όταν όμως το σύνολο του ορθοπολιτικού μπλοκ ελέγχει τα ΜΜΕ και τα τελευταία από το πρωί μέχρι το βράδυ προτάσσουν το δίλημμα υγεία ή ελευθερία δυστυχώς η υγεία επικρατεί ενώ το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο. Αυτό ίσως να ήταν μοιραίο για τον Πρόεδρο Τραμπ και είναι μεγάλη ατυχία για την Ελλάδα αφού η διαμεσολάβησή του μεταξύ Ισραήλ – Μπαχρέιν, ΗΑΕ και Σαουδικής Αραβίας ήταν κοσμοϊστορική και ευνοούσε την Ελλάδα ασχέτως των γελοιοτήτων που αναπαράγουν τα παραρτήματα των αμερικανικών συστημικών ΜΜΕ στην Ελλάδα.

Έγινε νοθεία; Φυσικά και έγινε και μάλιστα μόνο από το Δημοκρατικό κόμμα. Για παράδειγμα, την ώρα που όλοι κοιμούνταν και αφού όλοι πήγαν σπίτι, οι Δημοκρατικοί στο Μίσιγκαν βρήκαν με έναν μαγικό τρόπο ένα σύνολο 138.339 ψήφων, και όλες οι 138.339 από αυτές τις ψήφους πήγαν μαγικά στο Μπάιντεν ενώ ούτε μία στον Τραμπ.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μαθηματικός ή στατιστικολόγος για να αντιληφθεί το πώς ο Πρόεδρος Τραμπ έχασε μία κρίσιμη πολιτεία με σημαντικό αριθμό εκλεκτόρων.

Οι ελίτ όπως ήταν αναμενόμενο αντεπιτέθηκαν. Νίκη Μπάιντεν σηματοδοτεί λογοκρισία σκληρή για τις Συντηρητικές φωνές σε όλα τα υπάρχοντα κοινωνικά δίκτυα, αύξηση φόρων, επίσπευση της ατζέντας της παγκοσμιοποίησης και, άρα, αύξηση των μεταναστευτικών ροών που θα περάσουν και από την χώρα μας φυσικά και, τέλος, πιο γρήγορη επέκταση του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας.

Οι δημοσκοπικές εταιρείες εκείνες που έδιναν προβάδισμα 17 μονάδων όχι απλά δεν υπηρετούν την δημοκρατία την οποία υποτίθεται ότι εκπροσωπούσαν εναντίον του Τραμπ αλλά πρόκειται περί κοινών μαφιόζων που θίχτηκαν τα συμφέροντά τους. Και φυσικά δεν λογοδοτούν και πουθενά.

Υπάρχει κάποια παρακαταθήκη όμως από την Προεδρία Τραμπ; Φυσικά και υπάρχει.

Οι απλοί και καθημερινοί άνθρωποι των οποίων οι αξίες δεν έχουν διαφθαρεί από τον ηδονιστικό και απρόσωπο πρότυπο ζωής των ελίτ είναι έτοιμοι να ψηφίσουν έναν αντισυστημικό υποψήφιο ανεξαρτήτως κόμματος.

Οι δωρεές στο Δημοκρατικό κόμμα ήταν από μεγάλες επιχειρήσεις. Οι δωρεές στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα προήλθαν κατά κύριο λόγο από καθημερινούς ανθρώπους. Αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθηθεί από τους Συντηρητικούς.

Να καταστούν λαϊκά κόμματα και όχι κόμματα των ελίτ. Το εθνοκρατικό σύστημα πήρε μια βαθιά ανάσα και έλαβε πίσω προς το παρόν πολλές εξουσίες από εκείνες που έκλεψαν οι παγκοσμιοποιητές και μετέφεραν σε υπερεθνικούς οργανισμούς οι οποίοι κατά κύριο λόγο ελέγχονται από τις μαριονέτες τους όπως περίτρανα απεδείχθη με τον ΠΟΥ. Μαύροι, Λατίνοι και λευκοί για πρώτη φορά ενωμένοι ψήφισαν έναν Πρόεδρο που δεν τους κατηγοριοποίησε από το χρώμα του δέρματός τους αρνούμενοι την ταυτότητα του «θύματος». Οι Συντηρητικοί δεν είναι ρατσιστές.

Οι Συντηρητικοί κρίνουν κάποιον από την ποιότητα του χαρακτήρα του.

Για αυτό και ο Πρόεδρος Τραμπ κέρδισε το μεγαλύτερο ποσοστό μη λευκών ψήφων από κάθε άλλο Ρεπουμπλικανό τα τελευταία εξήντα χρόνια.

Ο Πρόεδρος Τραμπ δεν διεξήγαγε ούτε έναν πόλεμο. Δεν υπάρχει πιο βαθιά και ακλόνητη πεποίθηση σε έναν αυθεντικό Συντηρητικό: Δεν ανακατευόμαστε στις εσωτερικές υποθέσεις των άλλων κρατών.

Όσο και αν μισείτε τον Ντόναλντ Τραμπ, ακόμα κι εάν δεν εκλεγεί, μην κρίνετε την ιστορία από την μικρή περίοδο που μικροσκοπικά την βιώνουμε όσο ζούμε. Σε βάθος χρόνου ο Ντόναλντ Τραμπ έχει ήδη γράψει ιστορία. Και συνήθως αυτοί που γράφουν ιστορία δεν πάνε με το ρεύμα.