Ώρα να πονέσουμε τον Ερντογάν εκεί που πονάει…

Όλο και πιο συχνά τελευταία έχω την αίσθηση ότι βλέπω μέσα από έναν σπασμένο καθρέφτη κομμάτια της Νεότερης Ελλάδας η οποία έχει παραμορφωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να κινδυνεύει να χάσει και το φύλλο συκής που της έχει απομείνει.

Γιατί φύλλο συκής είναι οι εθνικές της επέτειοι, οι παρελάσεις και επίσημοι εορτασμοί των οποίων ματαιώθηκαν (για λόγους υγειονομικούς) περιορίζοντας θλιβερά τα αναμνηστικά της δόξας και του μεγαλείου της.

Οι λάμψεις και οι μνήμες του παρελθόντος (ξεθωριασμένες από τον χρόνο) έρχονται σε πλήρη αντίθεση ασφαλώς σήμερα με την μακάβρια εικόνα εγκατάλειψης λόγω του covid 19, απ’ τον οποίο προσβλήθηκαν πολλοί συμπολίτες μας που στεγάζουν τον πόνο τους στους κατάμεστους θαλάμους των ΜΕΘ των Νοσηλευτικών Ιδρυμάτων αναφοράς του ιού πολεμώντας – με τις ”νάρκες του άλγους δοκιμές” των γιατρών και νοσηλευτών μας – να ανατάξουν τα εξαντλημένα κορμιά τους.

Έξω απ’ τα νοσοκομεία, λίγες φιγούρες στον δρόμο κυκλοφορούν βιαστικά μασκοφορεμένες. Η πολιτισμική μνήμη των Νεο-Ελλήνων από παλιές σταθερές του παρελθόντος έχει σχεδόν ξεχαστεί, έγινε ιστορία και μύθος, αφού πρόλαβε να υποκατασταθεί απ’ την επικοινωνιακή της επικαιρότητας, που είναι φορτωμένη με μάσκες, ψηφιακές τάξεις διδασκαλίας, lockdown και ελληνοτουρκικά…

Η Μικρασιατική Καταστροφή, η Κατοχή, ο Εμφύλιος, η δικτατορία των συνταγματαρχών, τα τραυματικά γεγονότα που έχουν καταγραφεί μέσα απ’ τη συλλογική μνήμη στο DNA τους, τώρα λειτουργούν σαν βαρίδι. Ένα βαρίδι ασήκωτο σε βαθμό πολλαπλάσιο από άλλες χρονικές περιόδους μετά την απελευθέρωση και τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους.

Και αυτό εκδηλώνεται κάτω απ’ το βάρος των απειλητικών για την πατρίδα μας δεδομένων, καθώς ο αντίπαλος της απέναντι όχθης δεν παύει να μας θυμίζει – σε κάθε ευκαιρία πρόκλησης των εδαφικών κεκτημένων μας – ότι την ιστορία την γράφουν πάντα οι νικητές και αν βγούμε απ’ την μάχη μαζί του χαμένοι, τότε η Ελλάδα μας- από εκεί που είχε πολιτισμικά ηγεμονική θέση στο μακρινό παρελθόν – θα κινδυνεύει στο παρόν να σβηστεί δια παντός απ’ τον χάρτη…

”Αν χαθεί αυτή, θα χαθούμε κι εμείς μαζί της και όλος ο Ελληνισμός!!!”, σκέφτομαι ανατριχιάζοντας. ”Ίσως και να θέλουν αυτό εκείνοι που μας πιέζουν να ξεκόψουμε απ’ τις ρίζες και το παρελθόν μας και να αφομοιωθούμε απ’ τα μουσουλμανικά κύματα της πολυπολιτισμικότητας αναμορφώνοντας τον τρόπο ζωής μας μέσα από μορφολογικούς διαχωρισμούς που τις βάφτισαν ”Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες” (ΕΟΖ).

Ζώνες που θα λειτουργούν σαν χωροταξικά καντόνια (υποδιαιρέσεις Συνομοσπονδίας σε νέου τύπου διοίκηση), για να λύσουν την ανεργία στη Θράκη – υποτίθεται – ενώ στην πραγματικότητα θα γίνουν το κερασάκι στην τούρτα του Ερντογάν, που έχει εκδηλώσει από νωρίς τις αναθεωρητικές του προθέσεις ψάχνοντας ευκαιρία για να αξιοποιήσει το ανθελληνικό μέτωπο το οποίο διαμορφώθηκε ήδη υπό το βλέμμα της υπναλέας ελληνικής διοίκησης στην μουσουλμανική μειονότητα …

Το μυαλό μου, σαν από ένστικτο, ταξιδεύει στην τραγική Αρμενία που κατέληξε να υπογράψει – μετά τον ηρωικό αγώνα της κατά των Τουρκο-Αζέρων – μια οδυνηρή συμφωνία παράδοσης με το Αζερμπαϊτζάν για το Ναγκόρνο-Καραμπάχ και είναι έτοιμη να παραδώσει τα κλειδιά της πόλης Σούσα και δεκάδων άλλων πόλεων και χωριών του Αρτσάχ (που τα είχαν απελευθερώσει οι Αρμένιοι πριν από 30 χρόνια) στους Αζέρους…

-Μετά το Αρτσάχ έρχεται η σειρά της Κύπρου μας, μονολογώ ασυναίσθητα μ’ ένα σφίξιμο στην καρδιά, καθώς σκέφτομαι πως η ”Μάνα Ελλάδα” θα ‘ναι απίθανο να τη συντρέξει στρατιωτικά, αφού επέλεξε να είναι το ”ευπροσάρμοστο παιδί” της Ιστορίας τηρώντας ”άψογη στάση” όπως τη συμβούλεψαν οι ”Μεγάλοι” να κάνει…

-Έχεις δίκιο να το φοβάσαι αυτό”, μου είπε ένας Κύπριος συνάδελφος τις προάλλες. Πολύ φοβάμαι ότι θα πάει για τρίτο Αττίλα ο Ερντογάν κι εμείς δε θα βγάλουμε άχνα, όπως οι άμαχοι στο Στεπανακέρτ που πήγαν άκλαυτοι…

-Θεός φυλάξοι!!!.. Τι πεσιμισμός είναι αυτός!!!., έκανα κατατρομαγμένη, αν και βαθιά μέσα μου είχα τον ίδιο φόβο κι εγώ σκεπτόμενη την αποτυχημένη πολιτική όλων των κυπριακών κυβερνήσεων, που – παρασυρμένες απ’ τις ιδεοληψίες τους – βάφτισαν την προτεινόμενη απ’ τον Αττίλα διχοτόμηση του νησιού ”ομοσπονδία” κι έφτασαν να είναι πρόθυμες να τη δεχτούν ανακουφιστικά…

Έφτασαν να προτάσσουν την ανάγκη διαφύλαξης της ”Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας” ως βάση λύσης (ενώ πριν την απέριπταν ως θανατηφόρα και τουρκικής έμπνευσης), αντί να απαιτούν ως προϋπόθεση – για να καθίσουν σε Τραπέζι διαπραγματεύσεων με τον νεοεκλεγέντα ηγέτη του ψευδοκράτους της Βόρειας Κύπρου και προστατευόμενο του Ταγίπ Ερντογάν Ερσίν Τατάρ – την καταδίκη των εισβολέων για τα εγκλήματά τους το ’74 και την απομάκρυνση του στρατού κατοχής…

Αλλά τι λέω; Τώρα είναι αργά για όλα αυτά και το μόνο που έμεινε στον Πρόεδρο Αναστασιάδη είναι να βρίσκει αφορμή, σε κάθε επανέναρξη συνομιλιών, να εγείρει μονότονα και θλιβερά (σε ώτα μη ακουόντων) το θέμα των ”τουρκικών προκλήσεων και μονομερών προκλητικών και έκνομων ενεργειών της Τουρκίας”.

Ωστόσο οι Τούρκοι και οι Τουρκοκύπριοι έχουν αλλάξει ρότα προ πολλού και απορρίπτουν την παλιά πρότασή τους (Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία) επιλέγοντας την de jure (οριστική) διχοτόμηση του νησιού. Το ξεκαθάρισε, άλλωστε, ο Τατάρ σε συνέντευξή του στα ”ΝΕΑ” τις προάλλες:

”Οι Τουρκοκύπριοι με εξέλεξαν με την εντολή να αναζητήσω μια λύση δύο κρατών”, ξεκαθάρισε εξ αρχής και συνέχισε λέγοντας μεταξύ άλλων: ”Δεν καταφέραμε να είμαστε καλοί συνεταίροι με τους Ελληνοκύπριους στο παρελθόν. Είναι, λοιπόν, η ώρα για κάτι καινούριο στη βάση της καλής γειτονίας… Η ομοσπονδία στην Κύπρο είναι νεκρή. Κάθε φορά που πλησιάζαμε σε λύση η ελληνοκυπριακή πλευρά την απέρριπτε. Τα δυο πιο σημαντικά παραδείγματα ήταν το Σχέδιο Ανάν το 2004 και η διάσκεψη του Κραν Μοντανά το 2017, η οποία κατέρρευσε λόγω της ελληνοκυπριακής αδιαλλαξίας”

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω αυτές τις δηλώσεις και καταλήγω πάντα στο ίδιο συμπέρασμα. Ότι με τους Τούρκους Ελλάδα και Κύπρος θα έχουν δύσκολα ξεμπερδέματα, αν δεν αποφασίσουν αμφότερα τα αδελφά κράτη να βρουν το αδύνατο σημείο του αντιπάλου τους και να τον πονέσουν εκεί που πονά, εκεί που ενοχλείται…

Θυμάμαι τις συζητήσεις που άρχισαν απ’ τον προηγούμενο χρόνο οι Κύπριοι με τους Γάλλους για παραχώρηση Βάσης στη Λεμεσό για τα γαλλικά πολεμικά πλοία. Πρόταση που επαναδιατυπώθηκε ολοκληρωμένη τον Αύγουστο του τρέχοντος έτους με την προσθήκη και αεροπορικής Βάσης στην Πάφο απ’ τη γαλλική αεροπορία.

”Είναι ανάγκη να επιταχυνθούν οι διαδικασίες, για να πατήσει το πόδι του ο Μακρόν στην Κύπρο μια ώρα γρηγορότερα”, σκέφτομαι αναθαρρώντας, καθώς ο νους μου τρέχει στα σπουδαίο αντάλλαγμα της εγγύησης της ανεξαρτησίας της νήσου από τη Γαλλία με παρέμβαση στρατιωτική, που αν ευωδοθεί στην πράξη θα κάνει τον Ερντογάν να… φρενιάσει.

Όμως την ίδια στιγμή απελπίζομαι σκεπτόμενη την βραδυπορούσα κυπριακή Εξωτερική πολιτική, που ακολουθεί κατά πόδας όλα τα αρνητικά της δικής μας.

-Της δικής μας…, ψιθυρίζω αφηρημένα και το μυαλό μου ήδη τρέχει να μαζέψει στοιχεία που θα θυμώσουν τον Ερντογάν στα σίγουρα:

Τι δε θέλει, αλήθεια, να κάνουμε ο Τούρκος; Τι τσαλακώνει τον ισλαμοφασισμό του και σίγουρα θα τον θυμώσει πολύ, σε σημείο να του βγει ξινό το ”πικ νικ” που σχεδιάζει να κάνει στις 15 Νοεμβρίου στην Αμμόχωστο με τον μισέλληνα εταίρο του στην Κυβέρνηση Ντεβλέτ Μπαχτσελί (για να προαναγγείλει, πολύ πιθανόν, την έναρξη των διπλωματικών προσπαθειών του για διεθνή αναγνώριση του ψευδοκράτους της Βόρειας Κύπρου και ένταξής του στον ΟΗΕ);

Αν δούμε το θέμα ρεαλιστικά, πέρα από κάθε είδους στερεότυπα και ιδεοληψίες, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως το χειρότερο για τον Ερντογάν (ειδικά αυτήν την περίοδο που αντιμετωπίζει δυσκολίες εσωτερικής φύσεως) θα ήταν να μας δει – ως ελληνικό κράτος – να κάνουμε κινήσεις ενσωμάτωσης του Ισλάμ στις δομές μας.

Θα ήταν, πραγματικά, ένα καίριο χτύπημα γι’ αυτόν, αφού καλείται να αντιμετωπίσει ένα βουνό εξελίξεων μπροστά του, που κάθε άλλο παρά ευχάριστες είναι: Την κατρακύλα της τουρκικής λίρας που οδηγεί στα Τάρταρα την Οικονομία της χώρας του, την καρατόμηση του κεντρικού τραπεζίτη και τον εξαναγκασμό του προσφάτως από εξαγριωμένους βουλευτές του κόμματός του να οδηγήσει σε παραίτηση τον αποτυχημένο υπουργό Οικονομικών του, που είναι και άντρας της κόρης του…

Ωστόσο όλα αυτά θα ωχριούν σίγουρα μπροστά στο σοκ που θα νιώσει όταν μας δει να διαφημίζουμε – ως ενταγμένη στην εθνική πολιτική μας – την ενσωμάτωση του Ισλάμ στις δομές του κράτους, της Πολιτείας μας.

Όταν μας δει, δηλαδή, να προσπαθούμε να προσεταιριστούμε τα ”αδέλφια” του – όπως αποκαλεί τους μουσουλμάνους της μειονότητας Θράκης ο Τούρκος Πρόεδρος, μερίδα των οποίων κινείται ανθελληνικά υπό τις οδηγίες του και ετοιμάζει φακέλους καταγγελιών σε βάρος μας για τη Χάγη με κύριο αίτημα την αναγνώριση ”τουρκικής” μειονότητας εκεί.

Ο προσεταιρισμός που θα επιχειρήσουμε, αναμφίβολα, θα στείλει το μήνυμα στον Ερντογάν ότι – αντί να αφεθούμε να μας αφομοιώσει το Ισλάμ και το τουρκικό στοιχείο εντός του, όπως ελπίζει και εύχεται ο ίδιος – θα το αφομοιώσουμε εμείς δια της ενσωμάτωσης. Για να το πετύχουμε όμως αυτό θα πρέπει:

1. Να στηρίξουμε πλήρως και παντοιοτρόπως τους νόμιμους μουφτήδες – ιεροδικαστές της μουσουλμανικής μειονότητας Θράκης (έναντι των ψευτομουφτήδων που έχουν την εύνοια του Ερντογάν), γιατί είναι νομοταγείς και ελληνόφρονες.

2. Να πριμοδοτήσουμε με μόρια χωρίς φειδώ, μέσω του υπουργείου Παιδείας, τους μουσουλμάνους που θα θελήσουν να σπουδάσουν στο τμήμα ισλαμικών σπουδών του ΑΠΘ κι εκείνους που θα επιλέξουν την Ειδική Παιδαγωγική Ακαδημία για μουσουλμάνους, ξέροντας πως αμφότερα τα ιδρύματα τον ενοχλούν σφόδρα, γιατί – μέσω των μαθημάτων τους- έρχονται σε επαφή και με την ελληνική παιδεία, τον πολιτισμό, την παράδοση και τη γλώσσα, τους ακρογωνιαίους δηλαδή λίθους του Ελληνισμού.

3. Να προβάλουμε επικοινωνιακά το νομότυπο τζαμί στην Αθήνα, για να κλείσουν σιγά σιγά όλοι οι ιδιωτικοί χώροι συγκέντρωσης των μουσουλμάνων για προσευχή, που μετατρέπονται σταδιακά σε χώρους ισλαμικής κατήχησης και ποιος ξέρει τι άλλο, με κίνδυνο να πιαστούμε – σαν τους Γάλλους – εξ απήνης, όταν εκδηλωθεί τρομοκρατικό συμβάν.

4. Να αντιμετωπίσουμε σοβαρά και υπεύθυνα την αισθητή πληθυσμιακή μείωση στη Θράκη δημιουργώντας κρατικές υποδομές (κατά τα πρότυπα της εργατικής κατοικίας) για μόνιμη εγκατάσταση Ελλήνων Ποντίων (που φημίζονται για την πολυτεκνία και τον πατριωτισμό τους), οι οποίοι απ’ τη δεκαετία του ’90 που ήρθαν (ως…Ρωσοπόντιοι) μαζί με άλλα κύματα μετανάστευσης, δεν έχουν ακόμα εγκατασταθεί κάπου μόνιμα (οι περισσότεροι ζουν σε τροχόσπιτα ή αντισεισμικά ειδικών καταστάσεων) και περιφέρονται ως πρόσφυγες ανά την Ελλάδα.

Με τα μέτρα αυτά, που θα πρέπει να δρουν παράλληλα με την εξοπλιστική μας ενίσχυση και την επανεκτίμηση της ποντιοπιλατικής στάσης μας στο Κυπριακό, πιστεύω πως θα ‘χουμε την ευκαιρία να χτυπήσουμε τον Ταγίπ Ερντογάν εκεί που πονάει και να τον κάνουμε να συνειδητοποιήσει ίσως για πρώτη φορά ότι ”οι Έλληνες της λήθης και της παρακμής” κράτησαν για συνδετικό κρίκο με τους προγόνους τους την Οδύσσεια πανουργία.

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)