Η τουρκική πολιτική εκδηλώνεται με συνέπεια και συνέχεια ανεξάρτητα από τις καθεστωτικές μεταβολές. Η απλή ανάγνωση των γεγονότων πριν σαράντα – πενήντα χρόνια, θα μας πείσει ότι υπάρχει μια μόνιμη επεκτατική πολιτική που εκδηλώνεται αξιοποιώντας τις διεθνείς συγκυρίες, αναμένοντας την κατάλληλη “ιδανική στιγμή” ή αφορμή.
Κάθε πλάνη ότι υπήρχε άλλος δρόμος συνεννόησης με την Τουρκία έχει διαψευστεί αλλά το τραγικό σε αυτή την αυταπάτη είναι ότι δόθηκε ο κρίσιμος χρόνος να μεταβληθούν οι βασικοί συσχετισμοί.
Έτσι, σήμερα, μετά την περίοδο των δήθεν ειρηνευτικών πρωτοβουλιών που έφεραν, ολόκληρη την εθνικά υπονομευτική στάση που περιγράφεται με τον εφησυχασμό, την ταχύτατη και ευρύτατη διείσδυση των Τούρκων στην Ελληνική κοινωνία (σήριαλ, επιχειρήσεις, “πολιτιστικές ανταλλαγές, σχολικά εγχειρίδια), προώθηση των συμφωνιών Τουρκίας – Ε.Ε, αφοπλισμό κατά τα χρόνια του μνημονίου, βρισκόμαστε στον οδυνηρό χρόνο να συνειδητοποιήσουμε την θλιβερή πραγματικότητα.
Στο μάλλον κοντινό χρονικό διάστημα του ’60 και του ’70, εάν κάποιος ασχοληθεί μετά τα δημοσιεύματα του τύπου της εποχής, θα νομίζει ότι βρίσκεται στο 2020. Παραβιάσεις της υφαλοκρηπίδας, δηλώσεις για το Αιγαίο, προετοιμασίες για αποβατικές επιχειρήσεις, συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και τελικά η εισβολή στην Κύπρο. Προετοιμασμένη από δεκαετίες. Αυτή η ιστορική υπόμνηση αποσκοπεί να καταδείξει τις εγκληματικές ευθύνες του πολιτικού συστήματος που μεταπολιτευτικά αρνήθηκε να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα διαμορφώνοντας τις σημερινές συνθήκες.
Οδηγηθήκαμε λοιπόν σήμερα στην δημογραφική ανισορροπία, στην αντιπαράθεση με την Τουρκία που έχει αναπτύξει σχεδόν πλανητική δραστηριότητα, στην αναπτυγμένη πολεμική βιομηχανία απέναντι στην δική μας πλήρη ανυπαρξία, στη βαθιά ριζωμένη συνείδηση ότι θα μας πολεμήσουν όταν εμείς εκπαιδεύαμε τη νεολαία να αγωνίζεται για την παγκόσμια ειρήνη, στην οικονομική της μεγέθυνση για την οποία συμβάλαμε και εμείς με την στάση μας στην Ε.Ε αλλά και τις εισαγωγές μας από τις οποίες προκύπτει ότι η Τουρκία είναι ο υπ’ αριθμόν δυο εμπορικός μας εταίρος.
Η Λιβύη, η Συρία, οι Κουρδικές περιοχές, αλλά και με ηχηρό τρόπο η Αρμενία δίνουν το μέτρο του κινδύνου. Η Αρμενία με τη φιλοδυτική κυβέρνηση εγκαταλείφθηκε από όλους περιλαμβανομένης και της Ρωσίας με την οποία είχε αμυντική συμφωνία. Η αντίληψη της πραγματικότητας δεν φαίνεται ούτε και τώρα να προβληματίζει τους κρατούντες.
Αυτή η συντονισμένη προς πάσα κατεύθυνση πολιτική απαιτεί την δική μας άμεση προσαρμογή επιχειρησιακά, διπλωματικά και κυρίως στο εσωτερικό ως προς την στάση του λαού που αναμένει σήμα εγρήγορσης.
Οι διεθνείς εκκλήσεις, η συνεπής άσκηση των κανόνων του διεθνούς δικαίου, ελάχιστα αφορούν την Τουρκική πολιτική. Η επίσκεψη στην περίκλειστη πόλη των Βαρωσίων με αφορμή την επέτειο του ψευδοκράτους είναι η απόδειξη ότι κανένας ενδοιασμός τέτοιου τύπου δεν χαρακτηρίζει τους Τούρκους. Επίσης είναι ζωτικής σημασίας να κατανοήσουμε ότι τα σχέδια τους δεν δεσμεύονται από καμία συμφωνία.
Η πολιτική του ενδοτισμού που βαπτίστηκε ως ρεαλιστική έχει καταρρεύσει αλλά δεν πρέπει να συμπαρασύρει την πατρίδα. Η εθνική κινητοποίηση αρχίζει με την πλήρη συνειδητοποίηση των πραγματικών συνθηκών και την απόφασή μας διακόσια χρόνια μετά να δώσουμε την πρέπουσα απάντηση, αυτή που συνάδει με την ιστορική μας συνέχεια, στην Τουρκική πρόκληση. Να αποδοκιμάσουμε μια για πάντα κάθε ιδέα, πρωτοβουλία, συμπεριφορά που μας προτείνει κατευνασμό, υποχώρηση, σιωπή στο εσωτερικό και το εξωτερικό.
Η εθνική μας υπόσταση και πορεία συναντά ήδη τα πραγματικά διλήμματα και οι απατήσεις είναι ξεκάθαρες και σαφώς αντίθετες με το πολιτικό κατεστημένο , που ας μην ξεχνάμε είναι αυτό που έφερε την παρούσα εξέλιξη. Οι συνειδητοί πατριώτες τώρα οφείλουν να τεθούν στην πρωτοπορία των αγώνων.
*O Εμμανουήλ. Ν. Κώνστας είναι Γενικός Γραμματέας του Εθνικού Μετώπου
