Δεν μπορώ να τον αποφύγω με τίποτα. Ο Ερντογάν με ”κυνηγά” νύχτα μέρα, ακόμα και στα όνειρά μου, που τον ξορκίζουν απελπισμένα γιατί είναι ανεπιθύμητος. Ένα είδος persona non grata ας πούμε, που μπήκε ετσιθελικά και μίανε – σαν πλατιά κηλίδα αίματος – τον δαιδαλώδη λαβύρινθό τους.
Με καλπασμό βαρβάρου υπερκέρασε το άβατο των ονείρων μου και μπήκε για να σκυλέψει τα ιερά και τα όσια τους, όπως έκανε κι ”επί των κλοπιμαίων της Αμμοχώστου και του ομαδικού τάφου των ελληνοκυπρίων αμάχων του Αγίου Μέμνονα” (μιας από τις 9 ενορίες της κατεχόμενης απ’ τον τουρκικό στρατό πόλης της Βόρειας Κύπρου).
Το ποδοβολητό της βίαιης εκείνης κατάκτησης που πήρε διαστάσεις ιστορικού ανοσιουργήματος πριν από 46 χρόνια εξακολουθεί να σκεπάζει τον συναισθηματικό και νοητικό ορίζοντα των συνειδητοποιημένων Ελλήνων, που συλλογίζονται τα κατακτημένα Βαρώσια της Αμμοχώστου (όπου έκανε πικ νικ ο ”σουλτάνος” προ ημερών) και αναρριγούν.
Όπως αναρίγησε σύγκορμη η πολιτισμένη Ευρώπη ακούγοντας τον Ερντογάν να δηλώνει ότι το μέλλον της η Τουρκία το σχεδιάζει μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και το δήλωσε αυτό ο Πρόεδρός της με ύφος υποκριτικά μειλίχιο, ”πολιτισμένο”, σε βαθμό που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν – πίσω απ’ την εξευγενισμένη μάσκα του… φιλοευρωπαίου – ο Ταγίπ Ερντογάν εννοεί την χριστιανική Ευρώπη ή την εξαναγκασμένη να γίνει μουσουλμανική, αφού υποταχθεί στην Νεο-Οθωμανική αυτοκρατορία που ονειρεύεται…
Αναρίγησε όλη η πολιτισμένη Ευρώπη, λοιπόν, απ’ την φιλοευρωπαϊκή δήλωση του ”σουλτάνου” πλην της ηγέτιδας (προεδρεύουσας στην ΕΕ) Γερμανίας, που μοιράζεται με τους Τούρκους την δολιότητα και τις προθέσεις τους ξεχνώντας τα λόγια του Μαρτίνου Λούθηρου (Γερμανού θεολόγου και Μεταρρυθμιστή) γι’ αυτούς: ” Οι Τούρκοι είναι ο λαός της οργής του Θεού. Η χώρα τους πέρασε από τη βαρβαρότητα στην παρακμή, χωρίς να γνωρίσει τον πολιτισμό”.
Ξεχνώντας, όπως ξεχνούν και οι λοιποί Δυτικοευρωπαίοι βυθισμένοι μες στη χοάνη της αποχρωματισμένης εθνικά και θρησκευτικά ζωής τους, το σύνθημα έκφρασης της κρατούσας ιδεολογίας του τουρκικού λαού, των διπλωματών και των πολιτικών του απέναντι στους Δυτικούς επισκέπτες και φίλους τους, που θέλουν να τους εκπολιτίσουν: ”Eδώ είναι Τουρκία. Ή θα την αγαπάς ή να τσακιστείς να φύγεις”.
Ξεχνώντας πως ήταν γερμανικής έμπνευσης η συστηματική προσπάθεια εξόντωσης του ελληνικού στοιχείου της Μικράς Ασίας από τους Νεότουρκους του Κεμάλ. Προσπάθεια που οδήγησε τελικά τους Έλληνες στον μεγάλο ξεριζωμό του ’22 – αφού προηγήθηκε η γενοκτονία του μικρασιατικού ελληνισμού απ’ τους εσαεί βαρβάρους σφαγείς του, που έβαλαν τέρμα στην τρισχιλιετή παρουσία του στην πέραν του Αιγαίου Ελλάδα, την Αιολία και την Ιωνία των αρχαίων προγόνων μας .
Ξεχνώντας τις ασιατικές μεθόδους εξισλαμισμού, τον γενιτσαρισμό και τις φυλετικές εκκαθαρίσεις δια των ταγμάτων εργασίας (”αμελέ ταμπουρού”) που εφάρμοσαν οι πρόγονοι των σημερινών συνομιλητών και συνεργατών της Άνγκελα Μέρκελ στο… μεταναστευτικό και όχι μόνο.
Ξεχνώντας πως τους Έλληνες της ”ανήκουσας εις την Δύσιν” Κωνσταντινούπολης τους αφαλόκοψαν τον Σεπτέμβρη του ’55 οι Τούρκοι, οι πρόγονοι των νεοβαρβάρων του σήμερα, που βρίσκονται αυτήν τη στιγμή – με τον αέρα του επικυρίαρχου – ante portas των λαών της Ευρώπης.
Των λαών της λήθης, που φαίνεται να ξεχνούν και την πιο σύγχρονη ιστορία τους, αφού αφήνουν τον ”Αττίλα” να διατηρεί τον τουρκικό στρατό κατοχής 46 χρόνια απ’ την δραματική εισβολή του στο βόρειο τμήμα της Κύπρου.
”Και η Ελλάδα τι κάνει για όλα αυτά ως παλαιό μέλος της Ευρώπης και σύμμαχός της; Γιατί δεν την ταρακουνάει συθέμελα με τα χίλια δίκια της, δεν την αφυπνίζει, παρά αφήνει να διαιωνίζεται το Κυπριακό και να τίθεται θέμα αμφισβήτησης και επί των εδαφών των δικών της απ’ την ίδια πηγή του κακού που είχε αιματοκυλήσει την Κύπρο το ’74; σας ακούω να αναρωτιέστε ρητορικά με περίλυπο σίγουρα ύφος.
”Τι ΔΕΝ κάνει να λέτε”, θα σας απαντούσα. Γιατί αν έκανε, δε θα βλέπαμε το Ορούτς Ρέις να αλωνίζει για μήνες στα μέρη μας [απ’ τις 10 Αυγούστου έχει ”ελλιμενιστεί” στα νερά μας μεταξύ Ρόδου και Καστελόριζου ανανεώνοντας τις ”αντισεισμικές” του δραστηριότητες (στο πλαίσιο του προγράμματος ”Demre 2B συλλογής δεδομένων”) για τη συγκέντρωση δεδομένων υποθαλάσσιου πλούτου σε έκταση 8.149 χιλιομέτρων]…
Κι αυτή η παρανομία – που έχει για ”πελάτες” εμάς, τους… προνομιούχους παρατηρητές του τουρκικού ωκεανογραφικού και των 14 συνοδευτικών πλοίων του – ανανεώθηκε, για πολλοστή φορά, μέσω Navtex για εργασίες σε άλλα 2.806 τ. χιλιόμετρα μέχρι τις 29 του τρέχοντα μήνα.
Το δυστύχημα είναι ωστόσο ότι εμείς, που γινόμαστε μήνες τώρα βουβοί θεατές των παρανομιών της σε βάρος μας, δεν καταφέραμε ακόμα να πείσουμε τους Μεγάλους (ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ) ότι οι ισχυρισμοί της Τουρκίας – πως δεν έχει, δήθεν, κανένα πρόβλημα με οποιαδήποτε χώρα ή θεσμό και πως όλα μπορούν να διευθετηθούν μέσω της διπλωματίας και του διαλόγου – είναι προσχηματικοί κι αφερέγγυοι, γιατί βασική προϋπόθεση για εκείνην είναι η δια των εκβιασμών αποδοχή των διεκδικήσεών της εκ μέρους μας.
Δεν τους πείσαμε ακόμα (ή έχουμε πείσει ελάχιστους) ότι δεσπόζουσα θέση στη στρατηγική της έχουν το ψέμα, η εξαπάτηση, η παραπλάνηση και η υποκρισία, αφού – την ώρα που παριστάνει την ”νομοταγή” – παίζει παιχνίδια νεύρων μαζί μας φτάνοντας στα 5,8 ν.μ (που προσεγγίζουν τα 6 των κόκκινων γραμμών μας), για να δοκιμάσει – αφ’ ενός – τις αντοχές μας και να προκαλέσει τις αντιδράσεις μας και – αφ’ ετέρου – να περάσει ξυστά απ’ τις ευρωπαϊκές προειδοποιήσεις, ώστε να αποφύγει τις κυρώσεις ενόψει του Συμβουλίου Κορυφής τον Δεκέμβριο.
Το θλιβερό είναι βέβαια ότι χρειάστηκε να καταπατήσει θρασύτατα τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας για τις μονομερείς της ενέργειες στα Βαρώσια και τις αυστηρές προειδοποιήσεις της ΕΕ για όλες τις αυθαιρεσίες της στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, για να αποφασίσει η προεδρεύουσά της Γερμανία να ανοίξει το θέμα των κυρώσεων σε βάρος της (και μετά από πιέσεις διαρκείας της Γαλλίας και της Αυστρίας) στην επικείμενη Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου.
Αλλά και πάλι, μη νομίζετε, τίποτα δεν μας διαβεβαιώνει ότι θα αποφασιστούν οι κυρώσεις αυτές κατά της Τουρκίας, γιατί τα τελευταία νέα από τις Βρυξέλλες μάς λένε ότι απομακρύνεται και πάλι αυτό το ενδεχόμενο, καθώς υπάρχουν πολλές φωνές στην ΕΕ (βλ. Γερμανία και δορυφόροι της) που ζητούν να ληφθούν αποφάσεις εναντίον της, αφού ξεκαθαρίσει τη στάση της απέναντι στην Τουρκία η Αμερική και ο νεοεκλεγείς πρόεδρός της (Τζο Μπάιντεν).
Είναι κάτι παραπάνω από εξωφρενικό, ως εκ τούτου, το γεγονός ότι η Τουρκία – αν και είναι φορτωμένη με χίλιες δυο ”αμαρτίες” στην πλάτη της -εξακολουθεί να έχει την έμμεση στήριξη της ΕΕ, αφού η προεδρεύουσα Γερμανία – δια του υπουργού Εξωτερικών της – δήλωσε το απίστευτο προσερχόμενη στο Συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ.
Ότι ”οι ηγέτες της ΕΕ θα συζητήσουν τις επιδιώξεις της Τουρκίας σε αμφισβητούμενα ύδατα στην Ανατολική Μεσόγειο”!!!. Ναι, είπε ”αμφισβητούμενα” τα νερά μας ο ΥΠΕΞ της Γερμανίας Χάικο Μάας και εμείς ΔΕΝ διαμαρτυρηθήκαμε!!!. ΔΕΝ βγάλαμε τσιμουδιά!!!. ΔΕΝ τον διαψεύσαμε, όπως ΔΕΝ είχαμε διαψεύσει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ προ καιρού, όταν τα είχε αποκαλέσει ”διαφιλονικούμενα”!!!.
Με τα δεδομένα αυτά που απειλούν τον Ελληνισμό όσο ποτέ άλλοτε και με τις θρασύτατες απειλές της Τουρκίας να έχουν γίνει καθημερινό βίωμα εκπομπής σε βάρος μας της βουλιμίας της για επεκτατισμό, της μισαλλοδοξίας και της διεκδικητικότητάς της, επόμενο είναι να νιώθουμε αβέβαιοι για το αν είμαστε ικανοί να δώσουμε στρατιωτικά απάντηση στον επεκτατισμό της.
Για το αν, στην κρίσιμη στιγμή, θα βρεθεί ένας σύμμαχος για να συμπαραταχθεί στο πλευρό μας και, προπαντός για το αν κρατήσουμε εμείς οι πολίτες υψηλό το εθνικό μας φρόνημα παραδειγματιζόμενοι απ’ τους Έλληνες του ’40.
Κι αυτό το τελευταίο με βασανίζει περισσότερο φέρνοντας στο νου μου συνειρμικά τα τελευταία δημογραφικά δεδομένα που θέλουν ένα όχι ευκαταφρόνητο τμήμα του ελληνικού λαού (απ’ την νεολαία του, κυρίως) να αρνείται τη συμμετοχή του σε ενδεχόμενο ελληνοτουρκικό πόλεμο, αν και το 56% των ερωτηθέντων είχε δηλώσει ”ΝΑΙ” στην στρατιωτική απάντηση της Ελλάδας, εφόσον η Τουρκία παραβιάσει κυριαρχικά μας δικαιώματα, ενώ το 40% είπε πως προτιμά διπλωματική λύση (η οποία όμως ενέχει τον κίνδυνο εδαφικού ακρωτηριασμού μας…).
Έπειτα, είναι φως φανάρι ότι η Ελλάδα – πέραν του ότι θα είναι στον αγώνα αυτό μόνη ή με ελάχιστους στο πλευρό της [πιθανολογώ την Γαλλία λόγω της αμυντικής συμμαχίας μας και τα ΗΑΕ λόγω της στρατιωτικής συμμαχίας που υπογράψαμε (σε μια απ’ τις λίγες ευφυείς κινήσεις μας τελευταία)] θα πρέπει να αντιπαρατάξει απέναντι στην εμπειροπόλεμη (αν και αποδεκατισμένη στελεχιακά για πολιτικούς λόγους) τουρκική απειλή μια συνεκτική εθνική στρατηγική αντιμετώπισής της.
Μια στρατηγική ανάσχεσης, την οποία έχει παραμερίσει από χρόνια η πολιτική του κατευνασμού και η απουσία αποτρεπτικής ισχύος ικανής να μας εμψυχώσει, αφού οι πολιτικοί μας μάς έδειξαν ότι είναι πρώτοι στα παχιά λόγια και τις μεγαλοστομίες και τελευταίοι στην πρακτική τους εφαρμογή.
Αυτό, άλλωστε, επιβεβαίωσε και εσχάτως πανηγυρικά η μη αντίδρασή μας στην έλευση και τη συνεχιζόμενη παραμονή του Oruc Reis στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, όπου οι κόκκινες γραμμές μας χάθηκαν – ως δια μαγείας -, όχι γιατί τις πήρε ο αέρας, αλλά γιατί ήταν ανέτοιμοι προφανώς οι δικοί μας εξοπλιστικά και γι’ αυτό τρέχουν και δε φτάνουν σήμερα, υπό τον φόβο ”θερμού επεισοδίου” με την Τουρκία.
Ήταν ανέτοιμοι γιατί επί ενάμιση χρόνο ανέβαλαν επ’ αόριστον αυτά που ήταν υποχρεωμένοι να κάνουν απ’ την πρώτη στιγμή, αν και γνώριζαν την επιθετική πολιτική της. Είχαν ενστερνιστεί, βλέπετε, την αυταπάτη του ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική κατευνασμού του Σημίτη, που διασφάλιζαν την ειρήνη με μονόπλευρες (δικές μας) υποχωρήσεις. Γι’ αυτό και τώρα κάνουν βεβιασμένες κινήσεις, για να καλύψουν τις τρύπες στα αμυντικά μας κενά (εξοπλιστικά και στελεχιακά).
Ωστόσο το ερώτημα είναι αν θα προλάβουν να υλοποιηθούν έγκαιρα όλα αυτά που αποφάσισε η κυβέρνηση ετεροχρονισμένα, ώστε να αποκατασταθεί κατά το μάλλον ή ήττον (βραχυπρόθεσμα) η αποτρεπτική μας ικανότητα. Και αν, μεσο-μακροπρόθεσμα, γίνει πραγματικότητα όχι η απλή αναδιοργάνωση των ΕΔ, αλλά ο συνεχής μετασχηματισμός τους.
Αν θα έχουμε, επίσης, το χρονικό περιθώριο να γίνουμε άρτιοι αμυντικά, πριν το αναμενόμενο χτύπημα της Τουρκίας, καθώς έχουν διαμορφωθεί συνθήκες απρόβλεπτες στις μεταξύ μας σχέσεις, σε βαθμό που να μην ξέρουμε τι μας ”ξημερώνει” μ’ αυτήν αύριο.
Επιπλέον, μένει αναπάντητο ένα δεύτερο ερώτημα. Αυτό που αφορά την Ευρώπη, τον ΟΗΕ και την Αμερική, τους ”Μεγάλους” φίλους και συμμάχους στο ΝΑΤΟ, που εκπέμπουν διφορούμενα μηνύματα προς την Τουρκία και εμάς.
Μηνύματα ανοχής απέναντι σ’ εκείνην, έστω κι αν κατέχει επί 46 χρόνια το ένα τρίτο ευρωπαϊκού εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, που είναι χώρα-μέλος της ΕΕ και δεν την έχει αναγνωρίσει ως ανεξάρτητο κράτος ακόμα.
Μηνύματα ανοχής σε μια χώρα της οποίας η ιστορία είναι ”ποινικό μητρώο” γεμάτο από εγκλήματα γενοκτονιών και παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Γεμάτο από απαγωγές, δολοφονίες, συλλήσεις χριστιανικών ναών, αρπαγές ξένων περιουσιών, βάρβαρες συμπεριφορές και βομβαρδισμούς κατά αμάχων.
Παρ’ όλα αυτά οι δόλιοι ”φίλοι” και ”σύμμαχοί” μας στην πολιτισμένη Δύση την αφήνουν ατιμώρητη και την κάνουν χάζι βλέποντάς την να εξισλαμίζει χριστιανικά ιερά, να καταπατά δικαιώματα κατακτημένων, να κλέβει, να παραβιάζει, να απειλεί, να διεκδικεί, να συνεχίζει απτόητη – όλο φοβέρα – τις βάρβαρες πράξεις της και να ζητά από πάνω να γίνει Ευρώπη…
Να γίνει Ευρώπη ποια; Μια απάνθρωπη χώρα που φλέγεται απ’ τον πόθο να αλώσει την κοιτίδα του πολιτισμού και του ανθρωπισμού της. Μια απάνθρωπη χώρα που είναι ο κύριος εκφραστής του ισλαμικού φονταμενταλισμού σήμερα και συνεργάτης του αιμοσταγούς ISIS.
Μια απάνθρωπη χώρα, η Τουρκία, που βιάζεται να γίνει η πλατιά κηλίδα από βρώμικο αίμα στο βιβλίο του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Η Τουρκία και ο λαός της, ο ”λαός της οργής”, που είναι ante portas των λαών της λήθης, έτοιμος να τους κατακτήσει…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
