Στους πέντε ανέμους της τουρκικής βουλιμίας τα εθνικά μας συμφέροντα

Ένα κακό σύννεφο απειλητικό για τη ζωή του ανθρώπου (ο covid 19) επικρέμεται εδώ κι ένα χρόνο σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω απ’ την Οικουμένη και την Ελλάδα διαχέοντας την περίοδο φυσικού ψύχους που διανύουμε, λόγω του επερχόμενου χειμώνα, στην υγειονομική πολιτική και την αναπτυξιακή δυναμική της πατρίδας μας.

Επιπρόσθετο επακόλουθο της περιόδου του ”lockdown” λόγω πανδημίας είναι η κοινωνική περιδίνηση λόγω οικονομικής δυσπραγίας (μικρή ελπίδα ανάσχεσης της οποίας μπορεί ίσως να δώσει το πρόγραμμα SURE για επιδότηση της απασχόλησης σε καιρό πανδημίας).

Μέχρι να πάρει όμως μπρος αυτό, με πρώτο πλάνο αντιμετώπισης τις απολύσεις των εργαζομένων και την μονομερή μετατροπή των συμβάσεων πλήρους απασχόλησης σε μερική ή εκ περιτροπής εργασία, ο καύσωνας στις ελληνοτουρκικές σχέσεις καλά κρατεί και φορτίζει περαιτέρω την κλιμακούμενη κρίση.

Η τελευταία προσπάθεια αποφόρτισή της απ’ τον Έλληνα πρωθυπουργό – με αφορμή τον σεισμό της Σάμου που χτύπησε και την Σμύρνη – απέβη άκαρπη όπως αποδείχθηκε, καθώς η Τουρκία είναι προσηλωμένη στην επεκτατική πολιτική της (την πολιτική της ”Γαλάζιας Πατρίδας”) και βάσει αυτής κινείται για έλεγχο της κατάστασης στην περιοχή μας.

Για έλεγχο των ενεργειακών οδών στην Ανατολική Μεσόγειο (όπου επιδιώκει συνομοσπονδία δύο κρατών στην Κύπρο, πέρα απ’ την οικειοποίηση της ΑΟΖ της) και το Αιγαίο (όπου προσπαθεί με απειλές και στρατιωτικά μέσα να επιβάλλει ένα ευρύτερο ενεργειακό διπλωματικό σχέδιο με ή χωρίς το εξοπλισμένο σαν αστακό Καστελόριζο, αλλά δική της την αδιάθετη απ’ την μερική ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία θαλάσσια ζώνη).

Οι συγκυρίες φυσικά είναι υπέρ της, καθώς το ΝΑΤΟ βρίσκεται σε παρατεταμένη κρίση λόγω της απουσίας των Αμερικανών στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Αμερική, πάλι – έχοντας αποσυρθεί ήδη από παγκόσμιους θεσμούς και διαδικασίες – βρίσκεται σε μια έξαρση απομονωτισμού και, μετεκλογικά, στα όρια εσωτερικού διχασμού λόγω των συνεχιζόμενων καταγγελιών για νοθεία του Ντόναλντ Τραμπ κατά του νεοεκλεγέντα διαδόχου του στον Λευκό Οίκο Τζο Μπάιντεν.

Όσο για την Ευρώπη, αυτή κινδυνεύει να γίνει όμηρος ενεργειακά της Τουρκίας, καθώς – εξαρτώμενη απ’ το ρωσικό φυσικό αέριο – εξαρτάται εν πολλοίς και απ’ αυτήν, με αποτέλεσμα να δρα ανεξέλεγκτη σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου αλωνίζοντας στην υφαλοκρηπίδα τους κατά το δοκούν και υπό την απειλή του casus belli σε περίπτωση αντίδρασης αμφοτέρων.

Και δεν είναι μόνο αυτό, αλλά στοχεύει σε τετελεσμένα για να περάσει στο Κυπριακό την συνομοσπονδιακή λύση (κι όχι την ενσωμάτωση της Βόρειας Κύπρου στην Τουρκία, που θα την εμπόδιζε να πατήσει πόδι στην ελεύθερη Κύπρο) με δυο κράτη ”κυπριακά”, για να καταστήσει ομήρους τους Ελληνοκύπριους και να διαλύσει την Κυπριακή Δημοκρατία.

Και θα την διαλύσει σ’ αυτήν την περίπτωση, γιατί θα έχει αδύναμη κεντρική κυβέρνηση η τουρκικών προδιαγραφών ”συν-ομόσπονδη” Κύπρος, με δυο κράτη κυρίαρχα πάνω στα εδάφη τους, με σιωπηρό όμως δικαίωμα απόσχισης της “Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου” απ’ την Κυπριακή Δημοκρατία, κατά τα πρότυπα του Κοσόβου από την Σερβία.

”Συν-”,”συν-”, ”συν-” για την Τουρκία που αυξάνεται και πληθύνεται επεκτατικά, σε αντίθεση με εμάς που είμαστε του ”πλην” άνθρωποι και γι’ αυτό τείνουμε να συρρικνωθούμε πληθυσμιακά και εδαφικά. Και δεν είναι μόνο αυτό. Έχοντας λησμονήσει τα αξιακά υλικά μας, κάνουμε τα κόκαλα των εκλεκτών μας ηρώων στους ουρανούς να τρίζουν με την τάση μας να εκχωρούμε τα κληροδοτήματα που μας άφησαν θυσιάζοντας τη ζωή τους.

Κι αυτή ακριβώς η ευκολία των ελληνικών κυβερνήσεων να υπογράφουν την εκχώρηση κεκτημένων κάνει τους συνειδητοποιημένους Έλληνες να περπατούν με το κεφάλι σκυμμένο από ενοχή και αιδώ βλέποντας πως, έτσι που το πάμε από κυβέρνηση σε κυβέρνηση, όχι μόνο δε θα να παραδώσουμε την πατρίδα στους απογόνους μας ”πλείω και αρείω” – όπως ζητούσαν να κάνουμε οι πρόγονοί μας στον όρκο των Αθηναίων εφήβων – αλλά θα την μοιράσουμε στους διεκδικητές της για να… πετύχουμε το έλασσον.

Θα διαμοιράσουμε win win (ή καζάν καζάν, κατά Ερντογάν) τα ιμάτιά της και επί των ιματίων της θα βάλουν οι ξένοι ”προστάτες” μας κλήρο. Τον κλήρο της διχοτόμησης του Αιγαίου που τον ”βαφτίζουν” εξευγενισμένα οι Τούρκοι και οι στρατευμένοι στην εδαφική μας συρρίκνωση Έλληνες ”συνεκμετάλλευση” και ”συνδιαχείριση” των πλουτοπαραγωγικών και ενεργειακών του πόρων.

Είναι κι αυτός ένας τρόπος (όταν δε θα υπάρχει Ελλάδα, όταν θα έχει σβηστεί απ’ τον χάρτη σαν την Σεφερική Κομμαγηνή, κι ας λέει το πατριωτικό εμβατήριο ότι δε θα πεθάνει) να μείνουμε στην Ιστορία ως μοχλοί επέκτασης όχι των δικών μας συνόρων, αλλά των συνόρων της Νεο-Οθωμανικής αυτοκρατορίας, αφού η κατάκτηση του Αιγαιακού Ελληνισμού θα αποθεώσει την ”Γαλάζια Πατρίδα της, τον θεμέλιο λίθο της αναδόμησής της…

Ήδη η ανυπαρξία αντίστασης εκ μέρους μας, σε συνδυασμό με την χλιαρή των Μεγάλων, προετοιμάζει νέα τολμήματα των Τούρκων μέσα σε ”πολεμικό κλίμα” (ρεσάλτο σε ελληνικά πλοία προαναγγέλλει η κυβερνητική Γενί Σαφάκ), με αφορμή το ρεσάλτο των Γερμανών Marines (commando ) απ’ την φρεγάτα Αμβούργο (υπό τον Έλληνα Ναύαρχο Θόδωρο Μικρόπουλο, που διαδέχθηκε τον Ιταλό Fabio Agostini ), οι οποίοι – αφού πήραν πολιτική έγκριση από την Ευρώπη και εντολή απ’ το κέντρο επιχειρήσεων της ”IRINI” ( με έδρα τη Ρώμη) – επιχείρησαν νηοψία από αέρος στο ύποπτο για μεταφορά όπλων στη Λιβύη φορτίο του εμπορικού τουρκικού πλοίου ”Roseline A”.

Γεγονός που ερμηνεύτηκε απ’ τους Τούρκους ως ”ελληνική προβοκάτσια” και πρόσθεσε άλλο έναν πονοκέφαλο στα υπουργεία Άμυνας και Εξωτερικών μας, αφού οι Τούρκοι δια των Μέσων τους προειδοποιούν πως για αντίποινα το τουρκικό Ναυτικό – θα διενεργεί νηοψίες σε ελληνικά εμπορικά πλοία εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.

Ωστόσο δεν είναι το μόνο αγκάθι οι ελληνοτουρκικές διαφορές στο Αιγαίο για την Ελλάδα, καθώς οι Τούρκοι επιδιώκουν να προσθέσουν ένα δεύτερο ”συν-” στη γκάμα των διεκδικήσεών τους. Ένα ”συν-” στο καθεστώς της Θράκης, για να πετύχουν τη συν-διοίκηση για χάρη της μουσουλμανικής μειονότητας, την οποία βιάζονται να την κάνουν τουρκική από μουσουλμανική.

Μια μεταβολή που δεν συνάδει με την Συνθήκη της Λωζάνης, η οποία την χαρακτηρίζει ως θρησκευτική και όχι εθνική, αφού – πέρα από τους τουρκόψυχους μειονοτικούς – περιλαμβάνει και τουρκοφανείς ελληνόψυχους [Πομάκους, Ρομά, ”Μπεκτασήδες” (μποέμ δερβίσηδες)], που δεν θέλουν να έχουν σχέση με το τουρκικό Προξενείο και έχουν ελληνικό φρόνημα.

Και μια που αναφερόμαστε στη Θράκη αξίζει να καυτηριάσω κάτι εθνικά επιζήμιο, που – αν δεν διορθωθεί πάραυτα – θα κεντρίσει δικαιολογημένα την καχυποψία πολλών, αφού εκθέτει ανεπανόρθωτα την αρμόδια Διακομματική Κοινοβουλευτική Επιτροπή για την ανάπτυξη της Δυτικής Θράκης.

Και την εκθέτει γιατί η επίσημη Πλατφόρμα Διαβούλευσης που διαθέτει, όπου δημοσιεύονται οι προτάσεις ή οι ενστάσεις που της γίνονται απ’ τους εκάστοτε ενδιαφερόμενους, παρουσιάζει την γενική διευθύντρια της Πολιτιστικής και Εκπαιδευτικής Εταιρείας Μειονότητας Δυτικής Θράκης (ΠΕΚΕΜ) κ. Περβίν Χαϊρουλά ως μέλος της ”τουρκικής” και όχι της μουσουλμανικής μειονότητας, όπως είναι το σωστό.

Στρώνει χαλί, ουσιαστικά, στην τουρκική προπαγάνδα και τις πιέσεις της Άγκυρας για αναγνώριση ”τουρκικής” μειονότητας στη Θράκη και τα Δωδεκάνησα, κάτι που έχει σκοπό να προωθήσει στην Χάγη ως δευτερεύουσα διεκδίκηση παράλληλη με εκείνην της αποστρατικοποίησης της Θράκης και του Αιγαίου, με ”κύριο πιάτο” την ”συνεκμετάλλευση” του φυσικού υποθαλάσσιου πλούτου του και το μοίρασμα των νησιών του.

Με δεδομένα αυτά για Ελλάδα και Κύπρο, αυτό που μας μένει να κάνουμε σαν κράτος – αφού απεμπολήσαμε ελαφρά τη καρδία το δικαίωμά μας στα 12 νμ – είναι να προασπίσουμε με νύχια και με δόντια (νομικά, πολιτικά και διπλωματικά) τα 6νμ χωρικά ύδατα στη θάλασσα (εν όψει του Oruc Reis που απέχει 7 απ’ το Καστελόριζο) και τα 10 στον εθνικό εναέριο χώρο μας, τα οποία δεν αναγνωρίζονται από την Τουρκία και τις ΗΠΑ, έστω κι αν η εγκυρότητα της ”ελληνικότητάς” τους ανάγεται στο 1931, σε συνδυασμό με νόμους του ’36 και 1988.

Απέναντι σ’ όλα αυτά η κυβέρνηση, δια του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, του κυβερνητικού εκπροσώπου κ. Πέτσα και του υπουργού εθνικής Άμυνας κ. Παναγιωτόπουλου, δήλωσε υποταγή στις τουρκικές απαιτήσεις γυρνώντας την πλάτη στα 12 νμ που μας ανήκουν δικαιωματικά, ενώ αντέδρασε χλιαρά – σχεδόν ανεπαίσθητα – στην αναγνώριση απ’ το Στέιτ Ντιπάρτμεντ μόνο των 6 νμ για τον εναέριο χώρο μας έναντι των 10 που λέμε ότι ισχύουν, χωρίς να είναι σίγουρο ότι δεν έχουν απεμποληθεί σιωπηρά.

Για να πούμε λοιπόν τα πράγματα με το όνομά τους καταληκτικά, η κυβέρνηση έκανε δώρο στην Άγκυρα:

1. Τα 6 νμ στη θάλασσα [από τα 12 που δικαιούμαστε με βάση τη Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας (1982)] και τα 4 στον αέρα από τα 10 που ίσχυαν απ’ το ’31.

2. Τη θαλάσσια ζώνη απ’ τον 28ο έως τον 32ο μεσημβρινό, που άφησε ”ακάλυπτη” (άρα διεκδικήσιμη από την Τουρκία) η μερική ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία, την οποία υποσχέθηκε (ψευδώς) ο κ. Δένδιας ότι θα αποκαταστήσει με μια συμπληρωματική που θα έσωζε απ’ την μηδενική επήρεια το Καστελόριζο και την μισή Ρόδο…

Σημειωτέον ότι εξαιτίας αυτής της ημιτελούς – σαν την συμφωνία του Σούμπερτ – συναπόφασης οριοθέτησης ΑΟΖ με την Αίγυπτο, βλέπουμε από τον Αύγουστο να έχει ελλιμενιστεί στα νερά μας (μεταξύ Ρόδου και Καστελόριζου), για ”σεισμογραφικές έρευνες” το τουρκικό ωκεανογραφικό Oruc Reis (πλαισιωμένο από 14 συνοδευτικά), με μικρά διαλείμματα… αναψυχής κατά μήκος της θαλάσσιας ζώνης που αφήσαμε έρμαιο στις ορέξεις των Τούρκων.

Δώσαμε με πλήρη συνείδηση, μ’ άλλα λόγια, γερό ”μπαξίσι” στους Τούρκους, πριν κάνουμε καν το ποδαρικό μας στη Χάγη… Κι ύστερα ψάχνουμε απεγνωσμένα για συμμαχίες, όταν εμείς πρώτοι προσφέρουμε για θυσίες σε μουσουλμανικούς βωμούς τα ιερά κεκτημένα μας.

Όταν εμείς οι ίδιοι, πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρις, δείχνουμε διατεθειμένοι να εκποιήσουμε τα κληροδοτήματά μας με το να απεμπολούμε δικαιώματα διεθνώς κατοχυρωμένα με Συμβάσεις που έχουν ισχύ Συνθηκών.

Όταν εμείς επιτρέπουμε τα πήγαινε έλα κι έρχομαι Τούρκων αξιωματούχων στη Θράκη και αφήνουμε (τυχαία;) σε κρατική ιστοσελίδα μας (που εξυπηρετεί την ”Διακομματική Κοινοβουλευτική Επιτροπή για την ανάπτυξη της Θράκης”) τον όρο ”τουρκική” μειονότητα να συνοδεύει τον χαρακτηρισμό μιας Ελληνίδας μουσουλμάνας, κάτι που σαφώς εξυπηρετεί την τουρκική προπαγάνδα για αναγνώριση ”τουρκικής” αντί ”μουσουλμανικής” μειονότητας, όπως προείπα.

Όταν εμείς – ενώ μπορούμε να ακυρώσουμε την ατζέντα του νεο-Οθωμανισμού υπερασπίζοντας τις ”κόκκινες σημαίες” μας στο Αιγαίο, όπως είχαμε κάνει στον Έβρο τον Μάρτιο όταν απωθήσαμε σθεναρά τον μεταναστευτικό στρατό του Ταγίπ Ερντογάν – την ενισχύουμε θολώνοντάς τες, αφού αφήνουμε τους παράνομους εισβολείς να κάνουν ”πάρτι” στα χωρικά μας ύδατα.

Όσο για το Κυπριακό, εκεί χάσαμε το παιχνίδι εκ των προτέρων γιατί αφήσαμε να πάρει ο αέρας όχι μόνο το ”ενιαίο αμυντικό δόγμα Ελλάδας-Κύπρου – αλλά και όλη την Κύπρο μαζί, μιας και την εγκαταλείψαμε ”ακάλυπτη” στους πέντε ανέμους της τουρκικής βουλιμίας και διεκδικητικότητας ξεχνώντας τις υποχρεώσεις μας απέναντί της.

Ξεχνώντας όχι μόνο το ”όμαιμον” που μας ενώνει με το τελευταίο ακριτικό φυλάκιο υπεράσπισης του Ελληνισμού στην Μεσόγειο, αλλά και το χρέος τιμής που αναλάβαμε μετά την προδοσία του ’74, παράλληλα με το χρέος ευθύνης μας ως εγγυήτριας δύναμης της Μεγαλονήσου, που επικυρώθηκε με τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου το 1959.

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)