Πώς ”χτίζουν” ιστορία ο Ερντογάν και οι ”Αττίλες” της ανθρωπότητας

Αν έχει διπλή αξία ο πατριωτισμός στις μέρες μας είναι γιατί, στους ”πονηρούς” καιρούς που διανύουμε, αποτελεί ασφαλές καταφύγιο ελπίδας για αναβάπτιση της πίστης μας σε αξίες οι οποίες – προ της θανατηφόρου επέλασης του covid 19 – είχαν σχεδόν ξεχαστεί, αν εξαιρέσει κανείς την εμφάνιση στα χρόνια των μνημονίων του εθελοντισμού (ανιδιοτελούς προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο) και του αισθήματος της αλληλεγγύης.

Μια εμφάνιση αγωνιώδης, που μετεωριζόταν ανάμεσα στο εθνικό μας καθήκον και το ανθρωπιστικό. Γιατί για τον γνήσιο πατριωτισμό η συνεισφορά στην πατρίδα δεν απεμπολεί τη συνεισφορά προς τον άνθρωπο, σε αντίθεση με ό,τι πιστεύει ο εθνικισμός της δεύτερης όψης που είναι ταυτισμένος με τον φασισμό.

Ταυτισμένος με ακροδεξιές (ναζιστικές) ή ακροαριστερές (σταλινικές) εκδοχές που οδήγησαν κατά το παρελθόν σε αιματηρές περιόδους εθνικών, ιδεολογικών και θρησκευτικών πολέμων, εθνοκαθάρσεων και γενοκτονιών σε βάρος πληθυσμιακών ομάδων και λαών.

Με παρακαταθήκη αυτά αντιλαμβανόμαστε καθαρότερα την απειλητική για μας και για όλο τον δυτικό κόσμο πολιτική του Ταγίπ Ερντογάν ο οποίος αναδεικνύεται σε ηγήτορα του ισλαμικού φονταμενταλισμού, του εθνικισμού του τζιχάντ που (με βάση τα θρησκευτικά χαρακτηριστικά του) αρνείται τις αξίες του ανθρωπισμού σε μη μουσουλμάνους και είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να καταστρέψει, να δολοφονήσει και να υποδουλώσει.

Γι’ αυτό είναι πολύ επικίνδυνος, πράγμα που το απέδειξε επανειλημμένα με τις παρεμβατικές τουρκικές επιχειρήσεις σε Συρία, Ιράκ, Λιβύη και Καύκασο (στο πλευρό των Αζέρων κατά των Αρμενίων), όπου έγινε φανερό ότι την εξοπλιστική υπεροχή των Τούρκων ενίσχυσε καθοριστικά η μισαλλοδοξία και η απουσία ηθικών αναστολών τους.

Αν προσθέσουμε τώρα σ’ αυτά – ειδικά για την περίπτωση της Ελλάδας (της οποίας ο εδαφικός ακρωτηριασμός είναι διακαής πόθος του Ερντογάν) το εθνοφυλετικό μίσος που αναβιώνει στην γείτονα χώρα σε βάρος μας επί ημερών του, τότε θα καταλάβουμε το πόσο… ”ενδιαφέροντες” είναι οι καιροί που ζούμε, αφού επικρέμεται σε μόνιμη βάση πάνω από τα κεφάλια μας η απειλή ενός πολέμου με την Τουρκία λόγω της ”εμπλοκής” της Ελλάδας στην… τουρκική Εξωτερική πολιτική.

Λόγω της εμπλοκής της ουσιαστικά στα σχέδια του Ταγίπ Ερντογάν και τα όνειρά του, που έχουν σαν βασική προϋπόθεση την κατάκτηση του Αιγαίου (στρατηγική της ”Γαλάζιας Πατρίδας”). Και έχει μπλεχτεί άσχημα η Ελλάδα σ’ αυτά, γιατί παρεμποδίζει με τα νησιωτικά της συμπλέγματα τον απρόσκοπτο επεκτατισμό του στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου έχει σκοπό να αλλάξει τα ιστορικά δεδομένα όπως τα άλλαξε και στην Μέση Ανατολή.

Μας είχε προειδοποιήσει άλλωστε για τα σχέδιά του αυτά έγκαιρα, απ’ τον Οκτώβριο του ’16, όταν μας παρέδιδε μαθήματα ιστορίας δωρεάν αναφερόμενος στις άδικες αποφάσεις της Λωζάνης:

– Εγώ μίλησα για τη Λωζάνη και ενοχλήθηκαν. Γιατί; Τα νησιά που βρίσκονται μπροστά στη μύτη μας, το φωνάζω ήταν δικά μας τα νησιά αυτά. Σε αυτά τα νησιά έχουμε την ιστορία μας, μνημεία μας, τζαμιά μας. Ακόμα ενοχλούνται όταν τα λέμε…

Έτσι ”χτίζει” ιστορία ο Ταγίπ Ερντογάν. Έτσι ”χτίζουν” ιστορία οι ”Αττίλες” της ανθρωπότητας. Εισβάλλουν ως κατακτητές, ισοπεδώνουν πολιτισμούς, υψώνουν τζαμιά και επιβάλλουν στοιχεία δικά τους για να δημιουργήσουν άλλοθι ιστορικής παρουσίας, ώστε να τα ενσωματώσουν κάποια στιγμή στις σελίδες της βάρβαρης ιστορίας τους και να τα διεκδικήσουν.

”Κι εμείς οι Έλληνες που τα βλέπαμε και τα βλέπουμε χρόνια όλα αυτά που απειλούν την πατρίδα μας, τη ζωή και τα συμφέροντά μας, γιατί δεν κάναμε κάτι να τα εμποδίσουμε; Γιατί δεν αντιδράσαμε έγκαιρα στις πρώτες απειλές του;” σας ακούω να διαμαρτύρεστε αγανακτισμένοι.

”Γιατί τότε, όπως και τώρα, οι πολιτικοί και οι διπλωμάτες μας εκτιμούσαν και εκτιμούν διαφορετικά την ρητορική του”, σας απαντώ. ”Πίστευαν και εξακολουθούν να πιστεύουν ανοήτως ότι γίνεται για εσωτερική κατανάλωση κι ότι οι φιλοδοξίες και οι μεγαλοϊδεατισμοί του αφορούν, πρωτίστως, το εσωτερικό του ακροατήριο…”

”Ενώ…” ψελλίζετε υποψιασμένοι.

”Ενώ αφορούν εμάς. Κατά βάση εμάς, αλλά όχι μόνο εμάς, γιατί πίσω απ’ το υπέρμετρο ”εγώ” του κρύβεται ένα στρατηγικό μυαλό που ονειρεύεται το μεγαλείο της Τουρκίας με τίμημα τις ελευθερίες των άλλων και προπαντός των Ελλήνων (Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων)…”, σας απαντώ.

”Τα νησιά κινδυνεύουν άμεσα, όπως και η Κύπρος! Το Ακούγιου δε θα αργήσει να λειτουργήσει και στην θάλασσα και τον αέρα εμείς είμαστε στο περίμενε, ακόμα, για να καλύψουμε τα κενά μας. Στο πότε και αν…”, λέτε αποκαρδιωμένοι.

”Αυτό είναι το μεγάλο μας λάθος” παραδέχομαι χαμηλόφωνα σκύβοντας το κεφάλι σαν ένοχη. ”Γιατί στα χρόνια των παχιών αγελάδων – όταν η Τουρκία εξοπλιζόταν σαν αστακός – εμείς χτίζαμε βίλες με μίζες. Πέσαμε στη δίνη της κραιπάλης και της αρπαχτής στο δημόσιο και χρυσώσαμε τις πολιτικές ”παράγκες” της χώρας…”

”Και έτσι φτάσαμε να πει ο ΓΑΠ στον Γιούνκερ: Κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα…” ”Έτσι φτάσαμε να τρέχουμε στο παραπέντε, τώρα, για να εξοπλιστούμε…” λέτε πικρά με πνιχτό αναστεναγμό.

” Και τώρα, όπως και τότε, το ίδιο παιχνίδι παιζόταν και παίζεται”, σας υπενθυμίζω: η χρονοκαθυστέρηση, σαν φιλοσοφία της Εξωτερικής πολιτικής μας. ”Μη μου τους κύκλους τάραττε”, γιατί δίνουμε βάση στα μικροπολιτικά, στο δέντρο κι όχι το δάσος των εθνικών οριζόντων και προσδοκιών μας, που θα έπρεπε να είναι ο κύριος στρατηγικός στόχος της πολιτικής μας γραμμής, μέχρι να φτάσουμε στην Ιθάκη μας…”

”Στην Ιθάκη; Τι εννοείτε; Στο όνειρο ποιας Ιθάκης προσδοκάτε να φτάσουμε, κ. Καλογερίδου, όταν έχουν γκρεμιστεί όλα;” ρωτάτε ρητορικά, μάλλον, εσείς που απελπιστήκατε βλέποντας – αντί για ανάπτυξη που υποσχόταν το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, με επικεφαλής τον πρωθυπουργό – διψήφια ύφεση της οικονομίας στο τρίτο τρίμηνο (11,7%) και επιστροφή του ΑΕΠ στα επίπεδα του 2000 (πτώση 25%).

Όχι, Έλληνες πατριώτες!.. Δεν γκρεμίστηκαν όλα, όσο είμαστε ψυχωμένοι και αποφασισμένοι να υπερασπιστούμε με έξυπνη στρατηγική την εδαφική κυριαρχία μας, αδιάφοροι στα ξένα κελεύσματα που λειτουργούν παγιδευτικά σε βάρος μας. Αδιάφοροι και στις φοβέρες διαρκείας της Τουρκίας, η οποία πήρε αέρα γιατί κάνει άλματα εξοπλιστικά.

Κι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο για μας, όχι μόνο γιατί δημιουργεί ανισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο σε βάρος μας λόγω της κατακόρυφης αύξησης της δύναμης του πυρός της μετά τα S400 που πήρε από την Ρωσία. Αλλά και γιατί κατέστησε Νο1 στόχο στρατηγικής της την στρατιωτική της αυτάρκεια, την οποία θεωρεί – και σωστά – επένδυση στο παρόν και το μέλλον των επεκτατικών διαθέσεών της.

Η αυτάρκεια, έτσι κι αλλιώς, θα έπρεπε να είναι μακροπρόθεσμος στόχος διακυβέρνησης κάθε κυβερνήτη σε οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο.Αλλά δεν ήταν ποτέ, δυστυχώς, και δεν είναι και σήμερα σε κανένα. Με αποτέλεσμα η Ελλάδα – σε οικονομικό επίπεδο – να μην μπορεί να θρέψει τους Έλληνες (μετά την απίσχναση των ταμείων της στη δεκαετία των μνημονίων) και στρατιωτικά να τους έχει ημιτελώς ”οπλισμένους” μέχρι να τους εξοπλίσει…

Και το χειρότερο είναι ότι, όσο αδρανούμε εμείς για δεκαετίες ολόκληρες αδυνατώντας να καταλάβουμε ότι είναι ανάγκη να καταστήσουμε την ΕΑΒ βασικό πυλώνα της Στρατιωτικής μας Ισχύος που να καλύπτει επάξια μέρος των αμυντικών αναγκών μας προς όφελος και της Οικονομίας μας, τόσο η Τουρκία τηρεί κατά γράμμα (απ’ το ’90 ειδικά κι ύστερα) τις προϋποθέσεις για να γίνει αυτάρκης.

Αν ήταν να την μιμηθούμε σε κάτι, γιατί σ’ όλα τα άλλα είναι παράδειγμα προς αποφυγή, θα ήταν αυτό: Η ικανότητά της να χαράσσει μακρόπνοη στρατηγική για την εθνική της άμυνα και να τηρεί απαρέγκλιτα, συστηματικά και μεθοδευμένα τα σχέδιά της αποφεύγοντας τις βαρύγδουπες, κενές περιεχομένου δηλώσεις αξιωματούχων της, πριν καρποφορήσουν οι προσπάθειές της.

Με την τακτική αυτή έφτασε να καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος των στρατιωτικών αναγκών των Ενόπλων Δυνάμεών της (ΤΕΔ). Έφτασε να γίνει εξαγωγός χώρα των όπλων που παράγει η ίδια [πολεμικό ελικόπτερο Τ129 Ατάκ, τουρκικά οπλικά συστήματα εφοδιασμένα με τουρκικά αμυντικά και ηλεκτρονικά συστήματα, drones ΤΒ2 Baykar Makina που ανήκουν στην οικογένεια του γαμπρού του Ερντογάν, Αλ Μπαϊράκ και έναν άλλο τύπο drones (Akinci=”Επιδρομέας”), προϊόν της συνεργασία της Τουρκίας με την κρατική ουκρανική εταιρεία Ukrspecexport, που είναι πιο εξελιγμένο απ’ το Baykar αφού θα μπορεί να εφοδιάζεται με σύγχρονα οπλικά συστήματα σμήνους (τεχνολογία Swarm UAV), όπως καθοδηγούμενες βόμβες και πυραύλους Κρουζ].

Προς το παρόν τα εξάγει σε Πακιστάν, Κατάρ, Αζερμπαϊτζάν και Μαλαισία, αλλά τα κέρδη απ’ τις πωλήσεις τους δεν είναι ευκαταφρόνητα και καλύπτουν ένα μέρος των δικών της οικονομικών απωλειών λόγω των θηριωδών δαπανών στα εξοπλιστικά της.

Πέραν αυτών όμως η Τουρκία είναι σε θέση, αυτήν τη στιγμή, να προσθέσει στα μη επανδρωμένα δικής της κατασκευής αεροσκάφη και λογισμικό τεχνικής νοημοσύνης της ιδιωτικής τουρκικής εταιρείας MilSOFT, που θα τα βοηθήσει να λειτουργούν ιδανικά σε συνθήκες ασύμμετρου ή υβριδικού πολέμου (μη επανδρωμένα αεροσκάφη σμήνους με τεχνολογία stealth, η οποία θα τα κάνει αόρατα). Ενός πολέμου που δε θα στηρίζεται σε διεθνώς συμφωνημένους όρους, όπως γίνεται σ’ έναν κυβερνοπόλεμο.

Απέναντι στα εξοπλιστικά δεδομένα αυτά η Ελλάδα υστερεί ανεπίτρεπτα για τους λόγους που προανέφερα ήδη. Ωστόσο αυτό δεν πρέπει να συνεχιστεί, γιατί – αργά ή γρήγορα – θα έχει σαν επακόλουθο την εκχώρηση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στη Θράκη και το Αιγαίο.

Από καιρό, άλλωστε – με βάση την ανισορροπία δυνάμεων σε βάρος μας στο Αιγαίο – το ΝΑΤΟ έδειξε τις προθέσεις του γέρνοντας προς την πλευρά της Τουρκίας. (Σημειωτέον ότι ο ΓΓ του Γενς Στόλτενμπεργκ – ως πρωθυπουργός της Νορβηγίας το 2000-2001 – είχε επαφές με τη Χαμάς, με την οποία έχει αγαστές σχέσεις και ο Τούρκος Πρόεδρος).

Αποκορύφωμα των στενών σχέσεων Τουρκίας ΝΑΤΟ ήταν η ακύρωση εθνικών ασκήσεων της χώρας μας ”στο πλαίσιο ενίσχυσης του μηχανισμού αποσυμπίεσης (προς αποφυγή ατυχημάτων σε θάλασσα και αέρα) και για λόγους οικοδόμησης εμπιστοσύνης”, έστω και αν ουδέποτε είχαμε ατυχήματα σε εθνικές ασκήσεις, πέραν του ότι σ’ αυτές του ΝΑΤΟ τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία συμμετέχουν ως αλληλέγγυα μέλη κι όχι ως αντίπαλοι μεταξύ τους.

Η αλήθεια είναι όμως άλλη και είναι επαναλαμβανόμενα ανθελληνική και υποκριτική. Η ακύρωση άσκησης, για τον λόγο αυτό, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία για όσους γνωρίζουν τουλάχιστον τους αγώνες – κατά το πρόσφατο σχετικά παρελθόν (2016-2917) – της Τουρκίας, για να μη συμπεριλαμβάνεται στις ΝΑΤΟϊκές ασκήσεις της Ελλάδας η Λήμνος, επειδή αμφισβητούσε την κυριαρχία της χώρας μας σε αυτήν.

Αγώνες τους οποίους οποίους ”σιγοντάριζε” η Βορειοατλαντική Συμμαχία με την πολιτική των δύο μέτρων και δύο σταθμών που κρατούσε (ασκήσεις Destined Glory, Dynamic Mix) και είχαν ως αποτέλεσμα τη δική μας αποχώρηση και μη συμμετοχή στις εν λόγω ασκήσεις ηλεκτρονικού πολέμου, αφού το ΝΑΤΟ εξαιρούσε την Λήμνο από αυτές ικανοποιώντας το αίτημα της Τουρκίας.

Τώρα, λοιπόν – για να μην επαναληφθεί το ίδιο, που θα εξέθετε τον τη Συμμαχία και τον φιλότουρκο Γενικό Γραμματέα της – το ΝΑΤΟ ακύρωσε τις εθνικές ασκήσεις της χώρας μας πρώτα με πρόφαση ότι γιατί συνέπιπταν με την εθνική επέτειο της Τουρκίας και ύστερα για λόγους οικοδόμησης εμπιστοσύνης, στο πλαίσιο ενίσχυσης του ”μηχανισμού αποσυμπίεσης”.

Κάτι υπερβολικά άδικο για μας, που άξιζε – απ’ την πλευρά της κυβέρνησης – μια γενναία απάντηση αποδοκιμασίας στην μεροληπτική πολιτική της Συμμαχίας. Μια πολιτική που παρεμβαίνει στην εθνική ελληνική πολιτική, αφού μας υποχρεώνει εξακολουθητικά να δεχτούμε γεωγραφικούς περιορισμούς, χωρίς να σκέφτεται ότι παίζει κατάφωρα το παιχνίδι της Τουρκίας, η οποία ζητά εξαιρέσεις για ελληνικά νησιά και εδάφη με σκοπό να τα γκριζάρει και στη συνέχεια να τα διεκδικήσει και να τα οικειοποιηθεί.

Έτσι, επί των ”γκριζοποιημένων” εδαφών της Ελλάδας και των κατεχομένων της Κύπρου, ”χτίζει” ιστορία ο Ταγίπ Ερντογάν, μιας και η ιστορία της χώρας του είναι σκέτο ”ποινικό μητρώο”, όπως έλεγε ο αείμνηστος Νεοκλής Σαρρής. Έτσι ”χτίζουν” ιστορία οι ”Αττίλες” της ανθρωπότητας…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)