Ο μύθος του αγοραίου ευρωπαϊσμού

Μετά από μια πορεία παραβιάσεων, παραβάσεων και κάθε λογής παρανομιών εναντίον όλων και κυρίως της Ελλάδας η Τουρκία εξακολουθεί να απολαμβάνει την ιδιότυπη ασυλία που της εξασφαλίζουν τα επιμέρους κρατικά συμφέροντα Ισπανίας, Ιταλίας, Γερμανίας.

Η ξεκάθαρη εικόνα είναι η πιο ζωντανή απόδειξη ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί ούτε πρόκειται να διαμορφώσει ποτέ κοινή εξωτερική πολιτική. Η αυθαίρετη απόφαση του Καραμανλή προ ετών για την ένταξη στην τότε Ε.Ο.Κ μετέπειτα ευρωπαϊκή ένωση συνοδεύτηκε από το βασικό επιχείρημα σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα θα θωρακίζονταν απέναντι στον τουρκικό κίνδυνο. Πόσο ίσχυσε και ισχύει αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς μετά από σαράντα χρόνια, όταν έχουν μεσολαβήσει αναρίθμητες τουρκικές ενέργειες σκοπούσες στην προσβολή των εθνικών μας δικαίων και συμφερόντων.

Η αγωνία μας να πείσουμε ότι ενδιαφέρονται οι ευρωπαίοι είναι τέτοια που συνεχώς τους επικαλούμαστε μέσω δηλώσεων όταν αυτοί επισκέπτονται την Τουρκία προκειμένου να διασφαλίσουν νέα συμβόλαια για τις επιχειρήσεις τους, που αυτές κυρίως και πρωταρχικά ελέγχουν τις αποφάσεις της πολιτικής εξουσίας.

Ναι, υπάρχει έδαφος συνεννόησης με άλλα έθνη- κράτη της Ευρώπης αλλά να ξεκαθαρίσουμε ποια είναι αυτά. Όχι να μας τα ορίζουν οι πολυεθνικές και τα καρτέλ. Η εμπειρία έδειξε ότι οι λαοί που συγκλίνουν σε κοινές αξίες και συμφωνούν στην διατήρηση της ταυτότητας, του πολιτισμού, της ασφάλειας, της προστασίας της εργασίας και της παραγωγής είναι πρόθυμες να οικοδομήσουν μια λειτουργική και πλήρη συμμαχία.

Αυτή την Ευρώπη θα πρέπει να αναζητήσουμε και να αντιτάξουμε απέναντι στο υποκριτικό γραφειοκρατικό οικοδόμημα των Βρυξελλών. Με όσα κράτη θέλουν να έχουν ομαλή και σε βάθος συνεργασία.

Οι διαφορές την ίδια ώρα που η Ε.Ε συμμετέχει πλέον στο παγκόσμιο ΑΕΠ με πολύ μικρό ποσοστό, υποχωρώντας έναντι των ΗΠΑ, της Κίνας, της Ινδίας και άλλων ασιατικών δυνάμεων, καθιστούν το συγκεκριμένο οικοδόμημα επισφαλές και ανίκανο να περιφρουρήσει τα εθνικά συμφέροντα όσων συμμετέχουν σε αυτό.

Η υπόθεση των κυρώσεων και η μόνιμη εδώ και χρόνια υποκρισία, αναδεικνύουν την στρεβλή εξ’ αρχής φύση του οικοδομήματος και δεν πρέπει να τρομάζει η ανάγκη διάλυσης στην παρούσα μορφή. Η ιστορική εμπειρία της ένταξης παρά την διαρκή προσπάθεια που καταβάλλει το σύστημα να την εξωραΐσει, είναι μια εμπειρία χρεοκοπίας, εξάρτησης, υποχωρήσεων, βίαιης μεταβολής της οικονομίας, μετανάστευσης των ελληνοπαίδων, αντικατάστασης του ελληνικού πληθυσμού με αλλογενείς, διαρκών προσβολών και ανυποληψίας.

Η αρχιτεκτονική αυτής της Ευρώπης δεν απέτυχε μόνον στην διατήρηση των αξιών και στην προστασία των λαών της αλλά συνετρίβη κυριολεκτικά στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Η συνέχιση του εγχειρήματος με τις ίδιες κατευθύνσεις εξυπηρετεί μόνον συγκεκριμένα συμφέροντα που έτσι κι’ αλλιώς δεν έχουν συνείδηση, καταγωγή και έδρα, ούτε καν φορολογικό μητρώο.

Η δυσαρμονία των διαθέσεων πολιτών και σχηματισμών εξουσίας είναι αισθητή σήμερα καθημερινά. Κανείς δεν θέλει την τουρκική και ισλαμική απειλή αλλά κάποιοι αποφασίζουν διαφορετικά.

*Ο Εμμανουήλ Κώνστας είναι Γενικός γραμματέας του Εθνικού Μετώπου