Ακούω συχνά τα τελευταία χρόνια, με επίταση τον τρέχοντα που διανύουμε, κάποιους γνωστούς ”προοδευτικούς” της… άρχουσας επί όλων των κυβερνήσεων αθηναϊκής ελίτ των κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών παραγόντων της χώρας να αυτοπαρουσιάζονται στα οικεία τους Μέσα ως ιεροκήρυκες της ειρήνης.
Ασφαλώς, η ειρήνη εξακολουθεί να είναι για όλους τους εχέφρονες Έλληνες”… οι θημωνιές των αχτίνων στους κάμπους του καλοκαιριού • το αλφαβητάρι των άστρων στα γόνατα της αυγής…, όπως την ύμνησε ποιητικά ο Γιάννης Ρίτσος. Άλλωστε, σε κάθε περίπτωση, το μόνο που επιθυμούσε πάντα η Ελλάδα ήταν να μένει ουδέτερη για χάρη της, μακριά απ’ τον όλεθρο των πολέμων.
Ταυτόχρονα όμως δήλωνε προς πάσα κατεύθυνση ότι ήταν αποφασισμένη να αντιταχθεί σε οποιονδήποτε επιβουλέα εποφθαλμιούσε το εθνικό της έδαφος, τα ιερά και τα όσιά της. Κι αυτήν την επιταγή υπεράσπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της την αντλούσε απ’ το ιστορικό παρελθόν της. Απ’ τη φωνή της ιστορίας της, τη φωνή της παράδοσης και του χρέους στις μελλοντικές γενιές των παιδιών της.
Σπρωγμένη απ’ αυτό το καθήκον η Ελλάδα βροντοφώναξε το ’40 – δια στόματος του πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά – το αθάνατο ”ΟΧΙ” στο ιταλικό τελεσίγραφο. Σπρωγμένη απ’ το ίδιο καθήκον οφείλει και τώρα να το επαναλάβει απέναντι στον Τούρκο διεκδικητή που ζητάει τη Γη και το Ύδωρ της κραδαίνοντας ως φόβητρο την εξοπλιστική του υπεροπλία και το ασίγαστο πάθος του να την κατακτήσει.
Το ρωμαϊκό ”αν θέλεις ειρήνη, παρασκεύαζε πόλεμο” δεν το εκστομούν οι φιλοπόλεμοι σ’ αυτήν την πατρίδα, αλλά οι διορατικοί που θέλουν να προλάβουν τα χειρότερα τα οποία διαφαίνονται από καιρό στον ελληνοτουρκικό ορίζοντα διασφαλίζοντας την μακροημέρευση της ειρήνης με όπλο την εξοπλιστική και στρατιωτική ετοιμότητα των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας σε ενδεχόμενη επίθεση της Τουρκίας.
Ναι, ο πόλεμος ταυτίζεται με τον θάνατο, την βία, την αγριότητα, ενώ η ειρήνη με τη ζωή, τη δημιουργία, την κατάφαση, την ομορφιά. Ποιος αντιλέγει; Αρκεί η ειρήνη όμως να μην είναι ταπεινωτική, επονείδιστη κι αναξιοπρεπής, όπως αυτή που μας ετοιμάζουν ενόψει της Χάγης οι σύγχρονοι ”Ανανιστές” της… φιλειρηνικής πολιτικής. Της πολιτικής του κατευνασμού της Τουρκίας έναντι οποιουδήποτε τιμήματος.
Γι’ αυτό λέω πως και η ειρήνη έχει την τιμή και τις προϋποθέσεις της. Προϋποθέσεις που συνοψίζονται στην εξής μία, η οποία είναι κοινή συνισταμένη όλων: να μην μας σύρει το αντισυμβαλλόμενο μέρος σε Τραπέζι διαπραγματεύσεων άνευ όρων, άρα με όρους δικούς του. Κάτι που είθισται να επιβάλλεται απ’ τον νικητή στον ηττημένο μετά από σύγκρουση πολεμική στο πεδίο της μάχης.
Σαρανταέξι ολόκληρα χρόνια μετά την κυπριακή τραγωδία, δυστυχώς, το πάθημα της Κύπρου δε φαίνεται να έγινε μάθημα στην αθηναϊκή και κυπριακή ελίτ (πολιτική, διπλωματική, πανεπιστημιακή ή… συμβουλευτική πρωθυπουργών) που βρίσκει τον τρόπο να μας κυβερνάει.
Γι’ αυτό συστήνει μονίμως τον υποδεικνυόμενο απ’ τους Μεγάλους ”προστάτες” μας εύκολο δρόμο της οσφυοκαμψίας και της παθητικής απραξίας απέναντι στον ισχυρό της πυγμής, που ζητά τον αφανισμό μας.
Τον δρόμο του κατευνασμού, της συνεκμετάλλευσης και συγκυριαρχίας με τον προαιώνιο εχθρό μας σε μια από τις ιστορικές κοιτίδες του Ελληνισμού, το Αιγαίο ΜΑΣ. Τον δρόμο της εξημέρωσης του ”θηρίου” δια της υποχωρητικότητάς μας έναντι οιουδήποτε τιμήματος, ακόμα κι αν αυτό απαιτεί την εκχώρηση του… Παρθενώνα.
Αυτή όμως ΔΕΝ είναι φιλειρηνική πολιτική, αλλά πολιτική εγκιβωτισμένη στην επεκτατική και ακραία επιθετική στρατηγική της Τουρκίας, που την κατέδειξαν πανηγυρικά ως κατάπτυστη τα γεγονότα στην Κύπρο (καταπάτηση της ΑΟΖ και άνοιγμα Αμμοχώστου) και τη Συρία (εισβολή το ’19 και βίαιος εκτοπισμός Κούρδων απ’ τα τουρκοσυριακά σύνορα).
Τα γεγονότα στην Λιβύη (τουρκολιβυκό μνημόνιο και στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας εκεί), το Ναγκόρνο Καραμπάχ (καθοριστική στρατιωτική υποστήριξη στους Αζέρους στον πόλεμό τους επί των Αρμενίων) και το Αιγαίο (διεκδίκηση 152 ελληνικών νησιών και καταπάτηση της υφαλοκρηπίδας μας).
Αυτή είναι η πολιτική των συμβούλων του θλιβερού κυβερνητικού παρελθόντος, που μετακόμισαν – ως ”συνεργαζόμενοι” με την ΝΔ – στο κυβερνητικό μας παρόν και επηρεάζουν τις σκέψεις και τις απόψεις υπουργών (Άμυνας και Εξωτερικών) και πρωθυπουργών σε βάρος των εθνικών συμφερόντων μας με το πρόσχημα ότι είναι υπερασπιστές της ειρήνης και της ρεαλιστικής πολιτικής που την εξασφαλίζει.
Έτσι έπεισαν τον Έλληνα πρωθυπουργό – υπό το κράτος της ”ισορροπίας του τρόμου” λόγω των πιέσεων μέχρι λιποθυμίας της Τουρκίας στο Αιγαίο – να κάνει πρώτος το απονενοημένο διάβημα της πρότασης στον Ταγίπ Ερντογάν για προσφυγή αμφοτέρων στην Χάγη (την οποία επαναλαμβάνει επιπόλαια σε τακτά διαστήματα) προς… διασφάλιση δήθεν μιας μακρόχρονης ειρήνης και διευθέτησης των διαφορών μας περί την υφαλοκρηπίδα.
Κι αυτό ενώ γνώριζε και γνωρίζει πολύ καλά, πως η προσφυγή μας στο Διεθνές Δικαστήριο προϋποθέτει την υπογραφή εκ μέρους μας του συνυποσχετικού που ζητά η Τουρκία, για να ανοίξει τη βεντάλια όλων των διεκδικήσεών της σε βάρος μας [αποστρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου, μοίρασμά του στα δύο με σκοπό την συνεκμετάλλευση και αλλαγή καθεστώτος στη Θράκη με αναγνώριση ”τουρκικής” μειονότητας (στη θέση της μουσουλμανικής), ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την μελλοντική αυτονομία της].
Έτσι έπεισαν τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη να κρατήσει σχεδόν ”άψογη” στάση (ποντιοπιλατική,ουσιαστικά) στον εξισλαμισμό της Αγίας Σοφίας και των άλλων ορθόδοξων εκκλησιών της Κωνσταντινούπολης (και όχι μόνο), στις παράνομες ενέργειες της Τουρκίας σε βάρος της κυπριακής ΑΟΖ και τις εξακολουθητικές παραβιάσεις της στην ελληνική υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου.
Έτσι έπεισαν τον πρωθυπουργό να μην αποκλείσει την συνεκμετάλλευση win win στο Αιγαίο με τους εκβιαστές μας. Έπεισαν και τον υπουργό Εξωτερικών κ. Δένδια να προχωρήσει στην ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία άρον άρον και πιεζόμενος, με αποτέλεσμα να αφήσει εκτός της ελληνικής επήρειας (άρα στο έλεος της τουρκικής βουλιμίας) τη θαλάσσια ζώνη μεταξύ 28ου και 32ου μεσημβρινού (που συμπεριλαμβάνει το Καστελόριζο και την μισή Ρόδο), αφήνοντας υποσχέσεις αποκατάστασης της ημιτελούς συμφωνίας στο αόριστο μέλλον με βάση την τέχνη της πολιτικής ψευδολογίας…
”Αν θέλεις ειρήνη, κάνε πως αγνοείς τον πόλεμο!..” συνήθιζε να λέει ο Ιωάννης Μεταξάς και μ’ αυτό δεν εννοούσε βέβαια την παθητική, αλλά την ενεργητική ”απραξία” (στα μάτια του Ιταλού επιβουλέα μας), που τον έκανε να ετοιμάσει την Ελλάδα για πόλεμο έγκαιρα και αθόρυβα, κι ας προσευχόταν νυχθημερόν για την ειρήνη. Με αποτέλεσμα η ιταλική επίθεση να μην μας βρει ανέτοιμους στρατιωτικά, αλλά αντίθετα ετοιμοπόλεμους και πολύ καλά ”διαβασμένους”.
Έχοντας σαν εμπειρικό δεδομένο επιτυχίας αυτό, νομίζω πως οι παρακάτω προτεινόμενες από μένα κινήσεις είναι επιβεβλημένες για να διασφαλίσουμε την ετοιμότητά μας σε ενδεχόμενη αιφνιδιαστική επιχείρηση των Τούρκων στο Αιγαίο, όπου υπάρχει προς ώρας ανισορροπία σε βάρος μας λόγω του θηριώδους εξοπλιστικού προγράμματος της Τουρκίας.
Η προετοιμασία μας, βέβαια, πρέπει να είναι συστηματική και μεθοδευμένη, ώστε να απαντήσουμε ακαριαία στρατιωτικά σε περίπτωση απόβασης σε ένα από τα ”γκριζαρισμένα” απ’ τους Τούρκους νησιά μας, με πρώτο και καλύτερο το συγκρότημα της Μεγίστης όπου βρίσκεται ο ”γας ομφαλός” του Αιγαίου μας, το Καστελόριζο.
Πρέπει, πρώτα απ’ όλα (αν δεν έγινε ήδη) να επανδρωθούν με άντρες της ΕΥΠ τα παρατηρητήρια των ”γκριζαρισμένων” απ’ τους Τούρκους νησιών μας, καθώς το τέλειο δίχτυ πληροφοριών θα ενισχύσει το έργο των αντιαεροπορικών πυροβολείων, των οχυρών (αν υπάρχουν ακόμα) και των πλοίων του Πολεμικού Ναυτικού μας.
Παράλληλα πρέπει να τεθούν σε κόκκινο συναγερμό όλες οι στρατιωτικές υπηρεσίες σε Αιγαίο και Θράκη, ώστε να ελέγχουν τις κινήσεις των Τούρκων στην ξηρά (Έβρος), αέρα και θάλασσα (κατά μήκος της ακτογραμμής των ελληνοτουρκικών συνόρων).
Να ενισχυθούν εξοπλιστικά και τα τρία μας Όπλα (προπάντων το ΠΝ και η Αεροπορία μας). Να ανακαινιστούν τα υπάρχοντα ακριτικά καταφύγια στα ανατολικά μας σύνορα και να αποκατασταθεί η ισχύς της ΑΣΔΕΝ (Ανώτερη Στρατιωτική Διοίκηση Εσωτερικού και Νήσων Αιγαίου), η οποία καλύπτει την αμυντική ισχύ των νησιωτικών φρουρών μας.
Είναι ανάγκη, τέλος, να αντικατασταθούν οι Επιστρατευμένες Μονάδες παλαιού υλικού (που έχουν αποσυρθεί απ’ τα 5 πιο ευάλωτα να δεχθούν τουρκική επίθεση νησιά του Ανατολικού Αιγαίου) από άλλες ετοιμοπόλεμες με σύγχρονο εξοπλισμό, ώστε να μπορούν να ανταποκριθούν αποτελεσματικά και σε ακραία επιθετικές περιπτώσεις (εχθρική απόβαση από θάλασσα ή αέρα).
Κοντά σ’ αυτές τις προϋποθέσεις (στις οποίες πρέπει να προστεθεί και η ανάγκη διατήρησης ακμαίου ηθικού και υψηλού φρονήματος των Ελλήνων που υπηρετούν στις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας), καλό είναι να εφαρμοστεί περιοδικά από το ΥΠΑΜ σύστημα ατομικών προσκλήσεων εφέδρων Ειδικών Δυνάμεων, για να προωθηθούν σε ”θέσεις ακινητοποίησης” πριν χτυπήσει ο εθνικός συναγερμός.
Με όπλο το αποδεδειγμένα επιτυχές κατά το ιστορικό παρελθόν moto του ”πρωθυπουργού της νίκης” ”Αν θέλουμε ειρήνη, ας κάνουμε πως αγνοούμε τον πόλεμο” (που παραπέμπει στην αθόρυβη προετοιμασία γι’ αυτόν εκ μέρους της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας) και με πίστη στην πατρίδα, την αμυντική ετοιμότητα και την αποφασιστικότητα του λαού και του στρατού μας να υπερασπιστούν μέχρις εσχάτων τον εν κινδύνω ευρισκόμενο Ελληνισμό, δε θα βρεθούμε ποτέ στην τραγική θέση να είμαστε απ’ την πλευρά των ηττημένων της ελληνοτουρκικής ιστορίας…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
