Η δική μας ανεμελιά και επιπολαιότητα έγινε όργανο διεκδίκησης των Τούρκων…

Έψαχνα ένα επίθετο χθες, για να στολίσω την πιο μοδάτη λέξη των ημερών μας που κόβει βόλτες επίσημα στα σαλόνια της ”πολιτισμένης” Ευρώπης: την υποκρισία. Δεν κόπιασα και πολύ, γιατί τη βρήκα σε αγαστή συνεύρεση με το θράσος.

Απροσμέτρητη η υποκρισία των Ευρωπαίων, αλλά και απύθμενο το θράσος των Τούρκων που ”απαιτούν αναθεώρηση του status quo στο Αιγαίο”. Απύθμενο το θράσος του Ταγίπ Ερντογάν, στην ποδιά του οποίου σφάζονται τα παλικάρια της ΕΕ – δορυφόροι και μη της γερμανικής Προεδρίας.

Γεγονός που προκαλεί αναταράξεις στο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Προπάντων, όμως, στα ανώτερα κλιμάκια της εκτελεστικής εξουσίας. Γιατί, απ’ την μια στιγμή στην άλλη (που λέει ο λόγος, δηλαδή, γιατί έβαιναν κλιμακούμενες οι ”προσεισμικές δονήσεις”) γέμισε ο αέρας από οργίλες φωνές πολιτών, παραμορφωμένες πίσω απ’ τη μάσκα του covid, αλλά με ξεκάθαρο το αρνητικό μήνυμα που εξέπεμπαν:

”Είστε ίδιοι με τους προηγούμενους. Απεμπολείτε τα κυριαρχικά δικαιώματά μας!!!”

Κι αυτή η βαριά κατηγορία δεν είναι ”έπεα πτερόεντα” για να την προσπεράσουν οι κυβερνώντες, καθώς αποτελεί ευθεία βολή αμφισβήτησης της ικανότητας του πρωθυπουργού και του υπουργού Εξωτερικών μας να υπερασπιστούν τα όσια και τα ιερά κεκτημένα μας.

Άλλωστε δεν είναι ένα και δύο τα παραδείγματα Εξωτερικής πολιτικής που δίνει η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, για να καταλήξει ο κόσμος στο ως άνω συμπέρασμα. Είναι πάρα πολλά, αρχής γενομένης απ’ την μεγαλοπρεπή κωλοτούμπα για τη ”συμφωνία των Πρεσπών” (που ήταν το πρώτο δυσάρεστο ξάφνιασμα του λαού με το ”Καλημέρα σας” του νεοεκλεγέντα τότε πρωθυπουργού), μέχρι την αποκαρδιωτική εμφάνισή του στο Συμβούλιο Κορυφής του Δεκεμβρίου, όπου πήγαμε για μαλλί και βγήκαμε ”κουρεμένοι”).

Και βγήκαμε ”κουρεμένοι”, γιατί η ΕΕ – αντί να επιβάλλει κυρώσεις (όπως ζητούσαμε) στην Τουρκία – την αθώωσε για τα όσα αυθαίρετα έκανε σε βάρος μας με το Oruc Reis θρονιασμένο στα χωρικά ύδατά μας, θεωρώντας ότι οι πολύμηνες έρευνες του τουρκικού ωκεανογραφικού στη θάλασσα του Καστελόριζου έγιναν σε μη οριοθετημένη υφαλοκρηπίδα!!!

Αυτά ας τα ακούει ο κ. Δένδιας που μοιράζεται την ίδια ευθύνη για τα χάλια της Εξωτερικής μας πολιτικής με τον πρωθυπουργό, αφού η μερική ”ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία” (που είχε υπογράψει με τον Αιγύπτιο ομόλογό του τον περασμένο Αύγουστο) έθεσε εκτός της ελληνικής επήρειας τη θαλάσσια ζώνη μεταξύ 28ου και 32ου μεσημβρινού.

Άρα την άφησε έκθετη, αδιάθετη στις ορέξεις των Τούρκων, μέχρι να αποκατασταθεί με συμπληρωματική – υποτίθεται – πράγμα που δεν έγινε, φυσικά, όπως υποσχέθηκε υποκριτικά ο ΥΠΕΞ μας θέλοντας να καθησυχάσει τις έντονες αντιδράσεις μερίδας του Τύπου, πολιτών και ειδικών οι οποίοι τον προειδοποιούσαν για κίνδυνο οικειοποίησης της εν λόγω θαλάσσιας έκτασης απ’ τους Τούρκους.

Στο δεδομένο αυτό πάτησαν άλλωστε οι της γερμανικής Προεδρίας και προηγούμενα οι Αμερικανοί, για να χαρακτηρίσουν την θαλάσσια περιοχή ”διεκδικούμενη”. Κι αυτό άρχισε ήδη να το αντιλαμβάνεται – έστω και καθυστερημένα – ο κόσμος, που παραπαίει ανάμεσα στην οικονομική συντριβή (λόγω του lockdown των καταστημάτων), τον φόβο για τη ζωή του (λόγω έξαρσης της πανδημίας) και ενός πιθανού ”θερμού επεισοδίου” με την πάντα επιθετική και διεκδικητική Τουρκία.

Βιώνοντας στο πετσί τους όλα αυτά μαζί, οι Έλληνες πράγματι παραπαίουν τρώγοντας το ένα χαστούκι μετά το άλλο της ευρωπαϊκής απαξίωσης. Μιας απαξίωσης που νιώθει εντονότερα ο καθένας καθημερινά βλέποντας τον εξ Ανατολών γείτονά μας να πάει… τραίνο το μακρόπνοο σχέδιο της ”Γαλάζιας Πατρίδας” του σε βάρος των εθνικών συμφερόντων της δικιάς μας.

Είναι ηλίου φαεινότερο πλέον ότι η πίεση που ασκεί η Τουρκία σε όλα τα μήκη και πλάτη της ελληνικής επικράτειας, στην προσπάθειά της να προκαλέσει τετελεσμένα, γιγαντώνεται μέχρι… λιποθυμίας Και η πίεση αυτή έχει όνομα παραλήπτη το καθένα απ’ τα ”γκριζαρισμένα” νησιά μας (τα οποία, παρεμπιπτόντως, από 16 έγιναν 18 και εν τέλει 152…).

Τα νησιά που στοχοποιεί με τις Navtex της η Τουρκία, για να τα εντάξει παράνομα στους χάρτες της εθνικής κυριαρχίας της. Τελευταίο της αίτημα αυτό της διεκδίκησης των Αντικυθήρων (του νησιού που θεωρεί ότι καταλάβαμε – ως Ελλάδα – στρατιωτικά), ενώ στην τελευταία της Navtex ζητά την αποστρατικοποίηση άλλων 6 νησιών του Αιγαίου (Σαμοθράκη, Λήμνο, Χίο, Σάμο, Τήλο, Χάλκη).

Σκοπός της είναι, φυσικά, να τη… διευκολύνουμε στα σχέδια απόβασης που κάνει γι’ αυτά, με το πρόσχημα ότι στρατοκρατούνται παράνομα παραβιάζοντας τις Συνθήκες Λωζάνης (1923) και Παρισίων (1947), τις οποίες, ωστόσο, η ίδια ζητάει επίμονα και εξακολουθητικά – μετά το 2016, κυρίως – να αναθεωρήσει μέχρι να τις καταργήσει πλήρως…

Αλλά όλα αυτά, όπως είπαμε, ουδόλως ενδιαφέρουν τους Ευρωπαίους ”φίλους” και ”συμμάχους” μας, που στέκονται μόνο κοντά μας όταν ταυτίζονται τα συμφέροντά τους με τα δικά μας. Κι αυτό γεμίζει τους Έλληνες με οργή και παράπονο, που πνίγεται πίσω απ’ τις μάσκες του covid και την οσμή του θανάτου που σπέρνει ανά τον κόσμο αυτός.

Οργή για την επιθετική πολιτική που επέδειξαν στο Συμβούλιο Κορυφής απέναντι στα εθνικά μας συμφέροντα 3 από τους εταίρους μας: η Γερμανία, η Ιταλία και η Ισπανία, χώρες οι οποίες μας ”άδειασαν” κυριολεκτικά χάριν των οικονομικών συμφερόντων τους με την Τουρκία.

”Άδειασαν” μια χώρα-εταίρο τους στην ΕΕ, την Ελλάδα, και στήριξαν μια πολέμιο της Ευρώπης, την Τουρκία, χωρίς να αντιλαμβάνονται οι αφελείς ότι αυτή εκπροσωπεί σήμερα το απόλυτο κακό και ζητά να μπει στην Ευρωπαϊκή Συμμαχία για να την διαλύσει δια του εξισλαμισμού της…

Φευ!.. Είναι, πραγματικά θλιβερή η σημερινή ΕΕ και απέχει μακράν εκείνης που καλοδέχτηκε την Ελλάδα στους κόλπους της χάρη στον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος βιαζόταν να διασφαλίσει το μέλλον της όχι τόσο για οικονομικούς, όσο για πολιτικούς και εθνικούς λόγους νομίζοντας πως η είσοδός μας στην τότε ΕΟΚ θα προστάτευε την δημοκρατία μας και παράλληλα την πατρίδα από την τουρκική απειλή.

Την τουρκική απειλή η οποία είχε εκδηλωθεί πριν από 46 χρόνια με την διπλή εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο και που τώρα έχει στοχοποιήσει διεκδικητικά το Αιγαίο, για να ακολουθήσει σε δεύτερο πλάνο η Θράκη μας.

Κι αυτές δεν είναι εικασίες ψοφοδεών ή ευφάνταστων, αλλά απτές αποδείξεις με βάση τα όσα λένε υπαινικτικά ή φανερά και προειδοποιητικά ο Ταγίπ Ερντογάν και οι συμβουλοί του, οι οποίοι πλαισιώνουν την πολυκέφαλη ”μηχανή αξιωματούχων της τουρκικής προπαγάνδας”.

Αυτό αποδεικνύουν άλλωστε οι τελευταίες δηλώσεις ενός εξ αυτών, του Mesut Hakki Casin (υπεύθυνου για θέματα Ασφάλειας της Τουρκίας), που κήρυξε… αντιαμερικανικό αγώνα – κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής εκπομπής – εκτοξεύοντας απειλές κατά της στρατιωτικής παρουσίας των Αμερικανών στην Κρήτη και την Αλεξανδρούπολη, γιατί δεν τους αφήνουν το πεδίο ελεύθερο να δράσουν…

Κι ενώ εμείς συνεχίζουμε να ζούμε με ψευδαισθήσεις ερμηνεύοντας τις προκλήσεις των Τούρκων ως… εξάρσεις του θυμικού της οικονομικά στριμωγμένης και… ”νευρικής” (λόγω εσωτερικών προβλημάτων) Τουρκίας, αυτή συνεχίζει να εξοπλίζεται… ευρωπαϊκά.

Αυτό σημαίνει ότι πρόσθεσε στη φαρέτρα της εναντίον μας 6 υπερσύγχρονα γερμανικά υποβρύχια (με τα οποία εξαργύρωσε το ”άδειασμα” κατ’ εξακολούθηση σε βάρος μας από την Γερμανία αντί 1,5 δις), ενώ ενισχύει περαιτέρω τον στόλο των αεροσκαφών της με μη επανδρωμένα εναέρια οχήματα (drones UAV “Bayraktar”), σαν αυτά που είδαμε να σαρώνουν τους Αρμένιους στον πόλεμό τους με τους Αζέρους (Ναγκόρνο Καραμπάχ) και βέπουμε περιοδικά να κάνουν εκφοβιστικές πτήσεις πάνω από τα νησιά του Αιγαίου, εξοπλισμένα με πυραύλους αέρος αέρος).

Όλα αυτά όμως δεν μπορούν να τα δουν οι κοντόφθαλμοι φιλότουρκοι της Ευρώπης και γι’ αυτό έφτασε να ελεεινολογεί τη στάση τους ο ευρωπαϊκός Τύπος (κυρίως ο γερμανικός) με άρθρα όπως εκείνο σε πρόσφατο δημοσίευμα της Die Welt για τις γερμανοτουρκικές σχέσεις, που επικρίνει την μεροληπτική στάση του Βερολίνου υπέρ της Τουρκίας.

Στο άρθρο με τίτλο ”Η Γερμανία προστατεύει τον Ερντογάν”, ο Γερμανός δημοσιογράφος αναφέρεται – πέραν των άλλων – και στο πώς βλέπει την Ευρώπη ο Ταγίπ Ερντογάν: ”Ο Τούρκος πρόεδρος χλευάζει την Ε.Ε. και με μια εξωφρενική πρόκληση καλεί την Ευρώπη να απαλλαγεί από τη στρατηγική της τύφλωση…”, λέει χαρακτηριστικά.

Χαμογελάω πικρά καθώς το διαβάζω σκεπτόμενη πως με τέτοιους Ευρωπαίους ηγέτες δεν κινδυνεύει από κανέναν κι από τίποτα ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, γιατί σιγουρεύτηκε τώρα πως ούτε το κοινό συμμαχικό παρελθόν με την Ελλάδα συγκινεί πλέον τους Ευρωπαίους ούτε ο φωτοδότης πολιτισμός της, παρά μόνο τα οικονομικά και γεωπολιτικά τους συμφέροντα, τα οποία ανήγαγαν προ πολλού σε uber alles.

‘Όμως μέχρι χθες ακόμα” – σας ακούω να μονολογείτε σοκαρισμένοι – ”είχαμε στο πλευρό μας δυο εν δυνάμει συμμάχους μας: τους Γάλλους (Εμανουήλ Μακρόν) και τους Αυστριακούς (Σεμπάστιαν Κουρτς), οι οποίοι – περιέργως – σιώπησαν στην Σύνοδο Κορυφής, αντί να σταθούν στο πλευρό μας και να υποστηρίξουν με θέρμη την πρότασή μας για επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία, όπως έκαναν από μόνοι τους λίγο πιο πριν…”

Θα σας έλεγα – για να λύσω την απορία σας – ότι εξελίχθηκαν ακριβώς έτσι τα πράγματα, με τη σειρά που τα λέτε, μόνο που δεν έγινε τίποτα… περιέργως, αλλά φυσιολογικά. Εμείς, δηλαδή (ως κυβερνητικό δίδυμο Μητσοτάκη-Δένδια) – ανέμελοι, προβλέψιμοι και χωρίς διπλωματικό ένστικτο και διορατικότητα, που είναι αναγκαία στην Εξωτερική πολιτική μας – επενδύσαμε προ της Συνόδου Κορυφής στο moto του παρελθόντος ΕΛΛΑΣ – ΓΑΛΛΙΑ – ΣΥΜΜΑΧΙΑ.

Επενδύοντας σε αυτό όμως, εφησυχάσαμε πέραν του δέοντος αφήνοντας να αδρανοποιηθούν τα ”Οδύσσεια” ένστικτά μας. Έτσι ξεχάσαμε ότι ”τα κράτη δεν έχουν φίλους, παρά μόνο συμφέροντα” (όπως έλεγε σωστά ο ”δάσκαλος του πολιτικού ρεαλισμού” Βρετανός πρωθυπουργός Λόρδος Palmerston). Με αποτέλεσμα να μη διασφαλίσουμε τη συμμαχία των Γάλλων και των Αυστριακών στο θέμα αυτό, σίγουροι πως την έχουμε δεδομένη.

Με δεδομένο αυτό, λοιπόν, δεν πήραμε είδηση πως – την ώρα που εμείς αρνιόμασταν το ”shopping list” των εξοπλιστικών και την αμυντική συμφωνία με όλα τα γαλλικά προϊόντα που μας πρότεινε ο Γάλλος Πρόεδρος (Rafale, 10 φρεγάτες FREMM+Belh@rra) – καιροφυλακτούσε ο παμπόνηρος Τούρκος Πρόεδρος, για να ”κόψει” τις αντιδράσεις του.

Μόλις είδε λοιπόν τη δυσαρέσκεια του Μακρόν απ’ τη στροφή μας στην αμερικανική αγορά για πλοία, έσπευσε να τα βρει με την Γαλλία μέσω της Μεσογειακής διάσκεψης (για το θέμα των αυθαιρεσιών της χώρας του σε βάρος Ελλάδας και Κύπρου), που θα γίνει προ της Συνόδου Κορυφής του Μαρτίου του ’21 (25 Μαρτίου…συμπτωματικά;).

Αποτέλεσμα των διπλωματικών ικανοτήτων του (τις οποίες είχα επισημάνει απ’ τον περασμένο Σεπτέμβριο στο άρθρο μου: ”Ο ταλαντούχος κ. Ερντογάν και η πολιτική της σχοινοβασίας”) ήταν να πάει η Γαλλία σε μεγάλο ”Mediterranean deal” με την Τουρκία, με ενδεχόμενη συμμετοχή και του Ισραήλ, στη συνεργασία του οποίου προσβλέπει ο Ταγίπ Ερντογάν, για να πετύχει για την πατρίδα του αυτό που πάντα ονειρευόταν: κοινή ΑΟΖ μαζί του, ώστε να βγει απ’ την μέση ενεργειακά η Κύπρος μας.

Έτσι έγινε και πήγαμε στις Βρυξέλλες ως… εμίρηδες, για να δούμε τους Γάλλους να μας γυρίζουν την πλάτη (κατά το ”δεν σε ξέρω δε με ξέρεις, υποφέρω και υποφέρεις” του… ”Ηλία του 16ου”) και να γυρίσουμε ως κακομοίρηδες μετά την απόφαση της Συνόδου.

Μια απόφαση χαστούκι για την Ελλάδα, γιατί- πέραν του ότι αθωώνει την Τουρκία για τα όσα μας έκανε επί τέσσερις μήνες με το ωκεανογραφικό της (Oruc Reis) έξω απ’ το Καστελόριζο – θεωρεί μη κατοχυρωμένη από μας την υφαλοκρηπίδα στο σύμπλεγμα της Μεγίστης (λόγω της μερικής και όχι πλήρους ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας), άρα προς άγραν των βουλιμικών διαθέσεων της Τουρκίας.

Έτσι έγινε και η δική μας ανεμελιά και επιπολαιότητα έγινε όργανο διεκδίκησης των Τούρκων. Κι αυτό – σε σύζευξη με το χρώμα του χρήματος, το χρώμα των διακρατικών οικονομικών συναλλαγών της Τουρκίας με τους Ευρωπαίους εταίρους – έφερε πανηγυρικά την αθώωσή της στο Συμβούλιο Κορυφής του Δεκεμβρίου αναγκάζοντας την πολιτισμένη Δύση να υποκλιθεί στην εκπρόσωπο της βαρβαρότητας…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)