Μια απάντηση στο κ. Μαραντζίδη – Περί της αξίας της εθνικής κυριαρχίας

Ο κ. Μαραντζίδης, καθηγητής πολιτικής επιστήμης, δημοσκόπος και αρθρογράφος, εκφράζει πειστικά την κυρίαρχη ιδεολογία του συστήματος σύμφωνα με την οποία η εθνική κυριαρχία είναι δευτερεύουσας σημασίας έναντι άλλων αρχών που αυτός θέτει ως σημαντικότερες πάσης άλλης.

Στο άρθρο του στην “Καθημερινή” με αφορμή μια δήλωση του υπουργού δικαιοσύνης της Πολωνίας Μιχαήλ Βόιτσικ σύμφωνα με τον οποίο η εθνική κυριαρχία είναι ανεκτίμητη.

Ο κ. Μαραντζίδης αφού αναφέρεται στην “προβληματική” κατά τη γνώμη του φύση της εθνικής κυριαρχίας, χρησιμοποιεί ως ιστορικό παράδειγμα την δράση της αποικιοκρατίας απέναντι στην Ινδία και τη Κίνα που κόστισε εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές, αποδίδοντας τα γεγονότα της πολιτικής στο όνομα της εθνικής κυριαρχίας. Η προφανής σύγχυση ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και την εθνική κυριαρχία δεν εμποδίζει τον αρθρογράφο να συμπεράνει ότι η τότε αντίληψη των Βρετανών ήταν εσφαλμένη.

Η έννοια όμως της εθνικής κυριαρχίας, αντίθετα με το αυθαίρετο συμπέρασμα ήταν αυτή που ο σεβασμός της θα προστάτευε τα εκατομμύρια θύματα των Ινδών ή των Κινέζων. Η επίκληση της συμφωνίας της Γιάλτας γιατί κατατροπώνει τους οπαδούς της εθνικής κυριαρχίας και όχι αυτούς που ονειρεύονται άλλα υποδείγματα όπου είναι σαφές ότι οι αποφάσεις θα λαμβάνονται σε παρασυναγωγές όπως της Γιάλτας. Ένας ελεύθερος κόσμος είναι ο κόσμος των εθνών.

Στη συνέχεια ο αρθρογράφος αφού μετέρχεται επιχειρήματα, χιλιοειπωμένα και ασαφή όπως ότι ο αυτοπεριορισμός των εθνών – κρατών συντελείται από την συμμετοχή σε οργανισμούς όπως το ΝΑΤΟ ή Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, φαίνεται να αγνοεί ότι αυτό γίνεται στα πλαίσια των κρατικών επιδιώξεων και με δεδομένη την κατοχύρωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και όπου αυτό παραβιάζεται αργά ή γρήγορα έρχεται η σύγκρουση. Ο κ. Μαραντίδης επικαλείται διευθετήσεις που είναι προς όφελος της ειρήνης με τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας και μας παραπέμπει προφανώς στην στάση του απέναντι στο ζήτημα της Μακεδονίας , όπου υπήρξε και ο ίδιος θιασώτης της εθνικής μας υποχώρησης προς εξεύρεση λύσης.

Αναφέρεται επανειλημμένα στην ελευθερία και ανθρώπινα δικαιώματα αλλά δεν έχει μια πειστική απάντηση γιατί είναι ελευθερία η επιβολή απόψεων του ιερατείου των Βρυξελλών και όχι η άποψη πανηγυρικά και επαναλαμβανόμενα εκλεγμένων κυβερνήσεων όπως η Ουγγρική ή Πολωνική. Κατ’ επιλογή αποδοχή της αντιπροσωπευτικότητας μάλλον συνιστά υποκριτική και όχι και τόσο επιστημονική θέση. Επίσης, προτάσσοντας το επιχείρημα της υπέρβασης των εθνών – κρατών που τα κρίνει ξεπερασμένα, δεν μας προτείνει έναν τρόπο ελεύθερης διοίκησης αφού κανένας ευρωπαϊκός θεσμός δεν το εγγυάται.

Πως θα γίνει πράξη η ελευθερία, η ευημερία , η πρόοδος εκτός εθνικού συνόλου με ποιους θεσμούς, ποια κοινωνία, ποιους μηχανισμούς, ποιους όρους επικοινωνίας;

Στην επιχειρηματολογία του κ. Μαραντζίδη δεν μπορούσε να λείπει η πανδημία που κατά την κρίση του απέδειξε την αξία της παγκόσμιας συνεργασίας. Μόνον που παραλείπει το γεγονός ότι τα κράτη συνεργάζονται για επιστημονικούς σκοπούς και ιατρικά ζητήματα χωρίς να υποχρεωθούν να καταργήσουν την ανεξαρτησία τους. Όχι μόνο σήμερα αλλά εδώ και αιώνες. Ο κόσμος της συνεργασίας είναι ο κόσμος των εθνών που με την ιδιαιτερότητα τους συμβάλλουν στην διαρκή πρόοδο και ανάπτυξη.

Όσο για το επιχείρημα ότι τα αδύναμα έθνη πρέπει να πάρουν σειρά στο ταμείο της Ε.Ε, μάλλον καλό είναι να πληροφορηθούμε πως προκύπτει αυτό το ταμείο και πόσο αφιλοκερδές είναι αφού οι απλοϊκοί ισχυρισμοί είναι προβληματικοί για μια ανάλυση επιπέδου καθηγητή πανεπιστημίου.

Σχετικά με τους αφορισμούς ότι η εθνική κυριαρχία δεν είναι στο DNA της ανθρωπότητας και ότι είναι επίτευγμα πολυκαιρισμένο, θυμίζει λίγο αυτούς που έβλεπαν το έθνος ως ιστορική κατηγορία αλλά οι ίδιοι αναγνώριζαν σε άλλο σημείο του έργου τους ότι υπάρχουν τα λεγόμενα “ιστορικά έθνη” προ της εμφανίσεως της ιστορικής κατηγορίας.

Μαρξιστές και φιλελεύθεροι απολογητές της παγκοσμιοποίησης βιάζονται να σαλπίσουν το τέλος των εθνών για να λάβουν μια ακόμα φορά μια ακόμα ηχηρή διάψευση.

*Ο Εμμανουήλ Ν. Κώνστας είναι Γενικός Γραμματέας του Εθνικού Μετώπου