«Εντολή» Ερντογάν: ”Yunanistan yok edilmeli” (Η Ελλάδα πρέπει να καταστραφεί!)

Μας πήραν τα βόλια της εθνικής αγρανάπαυσης, αδέλφια, και ενώ μάθαμε να θερμομετρούμε μηχανικά τη σωματική μας αντίδραση υπό τον φόβο του covid 19, πάψαμε να μετράμε τους βαθμούς της εθνικής μας συνείδησης στην ψυχή μας.

Λέμε πως η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν βρίσκεται σε προϊούσα μετάλλαξη και γι’ αυτό μας συμπεριφέρεται έτσι. Ενώ η αλήθεια είναι ότι παραμένει ίδια και απαράλλακτη με εκείνην που ”στόλιζε” με επίθετα ο Τζωρτζ Χόρτον, όταν υπηρετούσε ως Πρόξενος των ΗΠΑ στην Σμύρνη το 1922: βουλιμική, μισαλλόδοξη, δόλια, θρασεία, αυταρχική, με υποβόσκοντα επεκτατισμό και επιθετικό χαρακτήρα.

Η αλήθεια είναι, επίσης, ότι αυτή – κατά την μακρά διαδρομή της απ’ το 1923 (Συνθήκη Λωζάνης) και μετά – είτε βρίσκεται στο προσκήνιο είτε στο παρασκήνιο της γεωπολιτικής επικαιρότητας, συμπεριφέρεται ίδια και απαράλλακτα πάντα, χωρίς διαφοροποιήσεις στο status quo των επιδιώξεών της απέναντί μας.

Κι αυτό γιατί, σε αντίθεση με εμάς, έχει χαράξει μακροπρόθεσμη Εξωτερική πολιτική με κεντρικό άξονα τον αναθεωρητισμό της, που είναι η κινητήρια δύναμη για την προώθηση των πάγιων, επεκτατικών σχεδίων της.

Σχεδίων εν… κινήσει, θα λέγαμε, αφού – λόγω απουσίας αποτελεσματικών μηχανισμών ελέγχου των αυθαιρεσιών και παρανομιών της από Διεθνείς Οργανισμούς – η Τουρκία προωθεί ταχύτατα, χωρίς αναστολές και καθυστερήσεις, τη στρατηγική επεκτατισμού της σε όλα τα σημεία του ορίζοντα μέσω συμμαχιών και στρατιωτικών επεμβάσεων.

Και το προωθεί εκμεταλλευόμενη την ημι-ακυβερνησία στις ΗΠΑ και τα ήξεις αφήξεις των Ευρωπαίων συμμάχων του ΝΑΤΟ, κάποιους απ’ τους οποίους (Γερμανία-Ιταλία-Ισπανία) είχε προσεταιριστεί ήδη σε προγενέστερο της Συνόδου Κορυφής χρόνο ξέροντας ότι ήταν εκτεθειμένοι στα ομόλογα των τραπεζών της, ώστε να αποφύγει για δεύτερη φορά τις κυρώσεις σε βάρος της. Όπως και έγινε…

Ακολουθεί την ίδια σταθερά αναθεωρητική στρατηγική βάσει της οποίας είχε πετύχει στο μακρινό παρελθόν να ανατρέψει τις ρυθμίσεις που διασφάλιζε η Συνθήκη της Λωζάνης για τις ελληνικές μειονότητες της Κωνσταντινούπολης, της Ίβρου και της Τενέδου, ενώ στα μεταπολιτευτικά χρόνια (αρχής γενομένης απ’ το μεσοδιάστημα ’73- ’74) διεκδικεί θαλάσσιες ζώνες του Αιγαίου.

Ζώνες, όπως αυτή του 25ου μεσημβρινού τότε και του 28ου-32ου μεσημβρινού σήμερα, που έμειναν ”αδιάθετες” (άρα διεκδικήσιμες απ’ τους Τούρκους) λόγω απώλειας της ελληνικής επήρειας σ’ αυτές, με βάση την μερική ”ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία”, την οποία ο κ. Δένδιας μάς υποσχέθηκε ψευδώς ότι θα αποκαταστήσει, στο σκέλος κάλυψης του Καστελόριζου και της μισής ”ακάλυπτης” Ρόδου…

Άρα δεν τίθεται θέμα ”μετάλλαξης” της Τουρκίας (όπως ακούγεται από κάποιους, στην προσπάθειά τους να παρουσιάσουν αντεστραμμένη την πραγματικότητα, για να μην συναισθανθούμε τη δική μας ”μετάλλαξη” για την οποία την κύρια ευθύνη έχουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις μας).

Δεν είναι η Τουρκία που εκδηλώνει αστάθεια και φοβία στην Εξωτερική της πολιτική. Ούτε επηρεάζεται η πολιτική της βούληση για διεκδικήσεις κατά της χώρας μας από εσωτερικούς συσχετισμούς και κυβερνητικά προβλήματα (οικονομική δυσπραγία με ή χωρίς προσφυγή στο ΔΝΤ, αλλά και πραξικοπήματα, όπως αυτό του ’16) , σε αντίθεση με τη δική μας.

Αν και, για να πούμε την αλήθεια, στην περίπτωσή μας δε γίνεται λόγος για διεκδικήσεις εκ μέρους μας, καθώς μας έχει… στοιχειώσει το Ανδρεοπαπανδρεϊκό ”δεν διεκδικούμε τίποτα και δεν παραχωρούμε τίποτα”, με αποτέλεσμα να είμαστε μόνιμα ”αδρανείς”, αμυνόμενοι και ευάλωτοι απέναντι στις τουρκικές απειλές και παραβιάσεις.

Και, το χειρότερο, να έχουμε έωλη την ψυχή και το εθνικό μας φρόνημα λόγω απουσίας οράματος και έμπνευσης από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, η οποία μένει στα εντός εκτός και επί τα αυτά της καθεστηκυίας συμπεριφοράς μας στην Εξωτερική πολιτική, που χαρακτηρίζεται από έλλειψη αποφασιστικότητας, διορατικότητας και στρατηγικής ευφυΐας εκ μέρους των ιθυνόντων οι οποίοι τάχθηκαν να φυλάνε τις Θερμοπύλες της ελληνικής Επικράτειας.

Κι όσο αυτά τα προσόντα εκλείπουν, τόσο θολώνει το τοπίο του εθνικού χρέους και της προσφοράς μας προς την πατρίδα από την κούφια κομπορρημοσύνη των πολιτικών μας ταγών και τις ανέξοδες κορώνες τους περί αποτρεπτικής ετοιμότητας και επικείμενης υπερίσχυσης των ελληνικών όπλων στο Αιγαίο, όταν δεν έχουν καν συμφωνήσει με την στρατιωτική ηγεσία μας για το είδος, την χρηματοδότηση και τις πηγές των εξοπλιστικών αναγκών μας…

Κατά τα άλλα πετάμε την μπάλα των ευθυνών στην εξέδρα ανοίγοντας για πολλοστή φορά το κεφάλαιο αποπροσανατολισμού του λαού μιλώντας για ανάγκη επίδειξης ψυχραιμίας εκ μέρους μας ως όπλο αντιμετώπισης της… νευρικότητας της Τουρκίας, τη στιγμή που αυτή προωθεί με έργα κι όχι με λόγια το σχέδιο της ”Γαλάζιας Πατρίδας” σε βάρος μας.

Ένα σχέδιο που έχει σαν μακροπρόθεσμο στόχο την ”φιλανδοποίηση” της Ελλάδας, ώστε να γίνει πιο εύκολος για τους Τούρκους ο ακρωτηριασμός της. Σ’ αυτό στόχευαν, άλλωστε, ανέκαθεν οι εξ Ανατολών γείτονές μας: στο να κάνουν την Ελλάδα κράτος με περιορισμένη εθνική κυριαρχία.

Σ’ αυτό στόχευαν και στοχεύουν άμεσα ή έμμεσα με την ανθελληνικών τόνων ρητορική και συμβουλευτική τους και Έλληνες διπλωμάτες, πανεπιστημιακοί ή πολιτικοί, κάποιοι από τους οποίους βρέθηκαν κατά το παρελθόν σε θέσεις εξουσίας που δεν τίμησαν, αφού είτε άφησαν να πάρει ο αέρας από ελληνικό έδαφος τις σημαίες της κυριαρχίας μας είτε αμφισβήτησαν γενοκτονίες των Τούρκων σε βάρος μας, ενώ άλλοι διαιωνίζουν την επιζήμια εθνικά παρουσία τους κατέχοντας σήμερα θέσεις (επίσημων ή ανεπίσημων) πρωθυπουργικών συμβούλων.

Και περιμένουμε, εν τη αφελεία μας, να δούμε καλύτερες μέρες στην Εξωτερική πολιτική μας, όταν δεν ρίχνουμε στον Καιάδα της εθνικής απαξίωσης τους ελληνόφωνους (κι όχι Έλληνες) συμπατριώτες μας που, – από θέσεις εξουσίας ή συμβουλευτικές υπουργών και πρωθυπουργών – άλειψαν και αλείφουν βούτυρο στο ψωμί των εχθρών του Ελληνισμού.

Και το κάνουν αυτό διαστρεβλώνοντας σκόπιμα την ελληνική ιστορία, σε σημείο να φτάσουν να πουν ότι οι Σουλιώτες κι οι Αρβανίτες ήταν… Αλβανοί – ίδιας… καταγωγής με τον Αχιλλέα (της Ιλιάδας)! και το καμάρι της Μακεδονίας μας τον Αλέξανδρο!!! – κι ότι η Τροία ήταν αρχαία αλβανική αποικία, ενώ ”γενοκτονία των Ποντίων” δεν υπήρξε ποτέ. Αντίθετα, υπήρξε…, εθνοκάθαρση, συν πολλών άλλων εξοργιστικών και ανθελληνικών, που έχουν κατά καιρούς εκστομίσει παραποιώντας την ιστορική αλήθεια με σκοπιμότητα…

Αν συνεχίσουμε όμως να ακολουθούμε τις ίδιες πολιτικές αυτομαστιγώματος και απαξίωσης των ηρώων, των συμβόλων και των αξιών μας, όπως μας… συστήνουν να κάνουμε κάποιοι ”πεμπτοφαλαγγίτες” πολιτικοί και συμβουλάτορες της εκτελεστικής εξουσίας (προς τέρψη των αλλοδαπών άσπονδων φίλων και των εχθρών μας), τότε δεν αποκλείεται να δούμε να επαληθεύεται η ευχή του ”νέου Κεμάλ”, όπως αποκαλούν ήδη πολλοί τον Ταγίπ Ερντογάν.

Να επαληθευθεί, δηλαδή, το ”Yunanistan yok edilmeli” (”Η Ελλάδα πρέπει να καταστραφεί”) του ”Πατέρα των Τούρκων” (Μουσταφά Κεμάλ) το ’22, όταν αποφάσισε να αφανίσει (κατά μαρτυρία του Τζωρτζ Χόρτον) ολοκληρωτικά και αμετάκλητα την ”Μικρή Ελλάδα” της Μικράς Ασίας, στα πρότυπα της κατάκτησης της Καρχηδόνας από τον Αννίβα και της κατακτητικής ρήσης του: Carthago delenda est (Η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί).

*Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)