Η Οσμανική πραγματικότητα αμφισβητεί την ελληνικότητα των νησιών μας…

Αν κάτι κατάφερε να ξυπνήσει μέσα μου πρόωρα το στοιχείο του προβληματισμού και να με κάνει να το κουβαλώ σαν γλυκό βάρος των γυμνασιακών αναμνήσεών μου ήταν τα λόγια ενός θεολόγου μας για τη Ζωή και τον Θάνατο, τη διάσταση ανάμεσα στον Θεό και τον Διάβολο και την ”κατάρα” της απληστίας μεταξύ των ανθρώπων.

Της απληστίας που ”είναι ένα βαρύ φορτίο γι’ αυτούς” – όπως έλεγε, ”γιατί γίνεται ένα με την πλεονεξία, την φιλαργυρία, την αρχομανία και την αλαζονεία…”

Πολύ αργότερα θα διαπίστωνα πως αυτά τα χαρακτηριστικά δεν αφορούν μόνο τις διαπροσωπικές σχέσεις (τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων), αλλά και τις σχέσεις μεταξύ των κρατών, όταν η απληστία του ισχυρού συναρτάται με τη δύναμη της πυγμής του, την επεκτατική βουλιμία του και την αρπακτική διάθεσή του σε βάρος του ανίσχυρου άλλου.

Χαμογελάω πικρά, γιατί μου έρχεται στο μυαλό ασυναίσθητα η εικόνα του Ταγίπ Ερντογάν ως αντιπροσωπευτικού εκφραστή της οσμανικής πραγματικότητας της εποχής μας. Μιας πραγματικότητας για την οποία μας είχε μιλήσει κατά το παρελθόν, μέσα από ένα βιβλίο του (”ΟΣΜΑΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ”), ο αείμνηστος Κωνσταντινουπολίτης τουρκολόγος και κοινωνιολόγος Νεοκλής Σαρρής.

Απ’ τα πολλά σπουδαία και ιστορικά τεκμηριωμένα που λέει στο βιβλίο αυτό ο σπουδαίος ακαδημαϊκός εντύπωση προκαλεί το γεγονός της ταύτισης των βασικών χαρακτηριστικών της οσμανικής πραγματικότητας (διάθεση βίαιης επιβολής του ισχυρού στον αδύναμο, έτσι που να σημαδέψει αποφασιστικά την κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική και ιστορική εξέλιξή του) με την εικόνα της σύγχρονης (Νεο-Οθωμανικής) Τουρκίας την οποία βάφτισε ”Γαλάζια Πατρίδα” ο… Ευρωπαϊστής Ερντογάν, με σχέδιο να την αναβιώσει.

Να αναβιώσει την αυτοκρατορία της τουρκικής φυλής που επιδείκνυε πάντα βάρβαρη συμπεριφορά απέναντι στους κατακτημένους, οι οποίοι πλήρωσαν βαρύ φόρο αίματος για να ικανοποιήσουν την βουλιμική της διάθεση, την μισαλλοδοξία, τον αυταρχισμό και τον επεκτατισμό της.

Για τον λόγο αυτό ο μεγάλος Πέρσης ιεροδιδάσκαλος και ποιητής Μεβλανά-Τζελαλεντίν Ρουμί (13ος αι.) είπε για τους Τούρκους της εποχής του, κατά μαρτυρία του Τούρκου σοφιστή της σχολής των Καλανταρί της Ανατολίας (εποχή των Σελτζούκων) AHMED EFLÂKÎ (17ος αι):

”… Για την οικοδόμηση πρέπει να προσλαμβάνονται Ρωμιοί εργάτες και για την κατεδάφιση το αντίθετο, δηλαδή Τούρκοι. Γιατί η δόμηση του κόσμου είναι ιδιότητα των Ρωμιών, ενώ η καταστροφή και το γκρέμισμα έχει ανατεθεί στους Τούρκους. Όταν ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο έδωσε ψυχή σε ανυποψίαστους άπιστους… Εκείνοι ύψωσαν πάνω στους λόφους μαρμάρινες κορφές, πολλές πόλεις και φρούρια… Αλλά ο Θεός έτσι τα οργάνωσε ώστε με το χρόνο αυτές οι οικοδομές να γκρεμιστούν. Τότε ο Θεός δημιούργησε τους Τούρκους, προκειμένου, δίχως να αισθάνονται σεβασμό και λύπη, να γκρεμίσουν τις οικοδομές που βλέπουν. Οι Τούρκοι γκρέμισαν και ακόμα γκρεμίζουν. Αυτό θα κάνουν μέχρι τη συντέλεια του κόσμου…”

Αιώνες αργότερα, ένας άλλος πεφωτισμένος άνθρωπος – ο Αμερικανός διπλωμάτης, Πρόξενος των ΗΠΑ στην Σμύρνη το 1922 Τζόρτζ Χόρτον – κατέληξε σε πανομοιότυπα συμπεράσματα για την ιδέα που αποκόμισε απ’ τους Τούρκους στο βιβλίο του ”Report on Turkey”, όπου καταγράφει τεκμηριωμένα την διαχρονικά άθλια συμπεριφορά των Τούρκων απέναντι στον Ελληνισμό και το φιλοπόλεμο της φυλής τους:

”… η Τουρκική φυλή δεν έχει κανένα ενδιαφέρον προς τις τέχνες της ειρήνης. Ξέρει μόνο πόλεμο και κατακτήσεις…”, λέει μεταξύ άλλων.

Κι αυτό δεν επιβεβαιώθηκε μόνο στον τελευταίο Ιερό Πόλεμο των Τούρκων εναντίον μας (1919-’22), που κατέληξε στην Μικρασιατική Καταστροφή, αλλά και στην διπλή εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο το ’74, την εισβολή στη Συρία και σε άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής το 2019 και στο Ναγκόρνο Καραμπάχ του Καυκάσου τελευταία ( όπου οι Τούρκοι πολέμησαν τους Αρμένιους στο πλευρό των Αζέρων με εμπροσθοφυλακή φανατικούς ισλαμιστές από τη Συρία, τους οποίους εργαλειοποίησε ο ισλαμο-εθνικιστής Τούρκος Πρόεδρος).

Και το έκανε αυτό ο Ταγίπ Ερντογάν έχοντας πρότυπο τον ”Πατέρα των Τούρκων” Μουσταφά Κεμάλ, που είχε κηρύξει “τζιχάντ κατά των απίστων” (Ελλήνων και Αρμενίων) στον τελευταίο ελληνοτουρκικό πόλεμο (1919-1923) κι αφού ανακήρυξε εαυτόν ”γαζή” (”Ιερό Πολεμιστή” για τη διάδοση ”δια πυρός και σιδήρου” του Κορανίου), επέδραμε κατά των ελληνικών στρατευμάτων συντρίβοντάς τους στην πρώτη αποφασιστική μάχη που έδωσε στον Σαγγάριο τον Αύγουστο του 1921.

Τώρα θα μου πείτε πως ο… ”ανήσυχος Έρντο” δεν είναι μεσαιωνικής κοπής Πρόεδρος. Έχει σύγχρονα μέσα πολύ ισχυρότερα, για να πετύχει τους στόχους του στρατιωτικά (S400) και διπλωματικά (Βερολίνο: Ξεχάστε το εμπάργκο όπλων στην Τουρκία), ειδικά μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα εναντίον του το 2016, που τον ανάγκασε να έχει συγκυβερνήτη τον Ντεβλέτ Μπαχτσελί, ακραίο εθνικιστή που εκπροσωπεί την ακραία εκδοχή των Νεότουρκων.

Θα συμφωνήσω μαζί σας, εν μέρει, γιατί μπορεί να μην είναι… ”μεσαιωνικής κοπής” Πρόεδρος ο Ταγίπ Ερντογάν, αλλά έχει την ιδεολογική και πολιτική στόφα και έμπνευση των Νεότουρκων του Κεμάλ (Ατατούρκ), στον οποίο ήθελε να μοιάσει.

Είναι εκφραστής μιας νέας Μεγάλης Ιδέας που οραματίζεται την ανασύσταση της παλαιάς Οθωμανικής συτοκρατορίας σε Νεο-Οθωμανική, η οποία θα γίνει γέφυρα διασύνδεσης της Κεμαλικής Τουρκίας του 20ου αι. (που κατασκεύασε το ”τουρκικό έθνος”) με αυτήν του 21ου αι. – που θα έχει χαρακτήρα επεκτατικό.

Αυτόν τον επεκτατικό χαρακτήρα της… Ερντογανικής Τουρκίας ήθελε να σηματοδοτήσει ο Τούρκος Πρόεδρος όταν – κατά την επινίκιο εκδήλωση στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν (μετά την νίκη των Αζέρων επί των Αρμενίων) – δήλωσε ότι “πλέον αναπαύονται οι ψυχές του Νουρί πασά και του Εμβέρ πασά”, για να δείξει ότι – στο πρόσωπο των εμπνευστών της Γενοκτονίας των Αρμενίων και των άλλων μη μουσουλμανικών κοινοτήτων – τιμά τους άντρες του Ισλαμικού Στρατού του Καυκάσου που πολέμησαν υπό τις διαταγές τους στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Όλα αυτά, δυστυχώς, μικρή σημασία έχουν για τους ψευτοκήρυκες της ελληνοτουρκικής φιλίας που προτείνουν να μοιραστούμε μαζί της το Αιγαίο και τα νησιά μας. Μικρή σημασία έχουν και για τους ”Μεγάλους” συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ και, προπάντων, για κάποιους Ευρωπαίους εταίρους μας (Βουλγαρία, Ουγγαρία, Πολωνία, Ισπανία, Ιταλία) οι οποίοι έχουν συμπαραταχθεί (αν εξαιρέσει κανείς την Αυστρία και τη Γαλλία σε πρότερο χρόνο) με την πολιτική της φιλότουρκης προεδρεύουσας Γερμανίας.

Μια πολιτική εθνικά ασύμφορη για μας, γιατί – κάτω απ’ την πίεση των εκβιασμών της Τουρκίας ότι θα εγκαταλείψει τη Δύση και θα την πλημμυρίσει με πρόσφυγες και μετανάστες – η Ευρώπη υποχώρησε αφήνοντάς μας έρμαιο των λαθρομεταναστών κυμάτων που μας έρχονται εξ Ανατολών.

Ταυτόχρονα η ΕΕ – δια του Γερμανού ΥΠΕΞ Χάικο Μάιας – αρνήθηκε κατηγορηματικά οποιαδήποτε συζήτηση της εισήγησής μας για επιβολή κυρώσεων (τύπου εμπάργκο ευρωπαϊκών όπλων) σε βάρος της Τουρκίας. Με τον τρόπο αυτό, ουσιαστικά, μηδένισε την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη προς εμάς και την Κύπρο και ενθάρρυνε τις επιθετικές ενέργειες της γείτονος προς χάριν των ευρωπαϊκών (γερμανικών, κυρίως) συμφερόντων.

Έτσι η μόνη κερδισμένη της τελευταίας Συνόδου Κορυφής του Δεκεμβρίου ήταν η Τουρκία, αφού όχι μόνο γλίτωσε τις κυρώσεις για τις προκλήσεις και αυθαιρεσίες της στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, αλλά πήρε και την διαβεβαίωση των Γερμανών ότι θα της παραδοθούν τα 6 επιθετικά υποβρύχια (συμπαραγωγής της γερμανικής επιχείρησης TKMS και μιας τουρκικής), μολονότι είναι σίγουρο ότι θα τα χρησιμοποιήσει σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου (που είναι κράτη-μέλη της ΕΕ, σε αντίθεση με την Τουρκία).

Απ’ την μεριά μας εμείς – έχοντας για ”οδηγό” το φερέφωνο των ”προθύμων” ΕΛΙΑΜΕΠ και τους νεωτεριστές συμβούλους των υπουργικών και πρωθυπουργικών γραφείων που είναι έτοιμοι να ανακρούσουν πρύμναν οπισθοχώρησης – παρακολουθούμε, ως απλοί θεατές, την εδραίωση της νέας οσμανικής πραγματικότητας.

Μιας πραγματικότητας που αμφισβητεί την ελληνικότητα των νησιών μας και θα συνεχίσει να μας προκαλεί σε κάθε επίπεδο, μέχρι να μας σύρει στην Προκρούστεια κλίνη της Χάγης, όπου θα αναγκαστούμε να αποδεχτούμε τα τουρκικά ”τετελεσμένα” σε βάρος μας για λόγους ευρωπαϊκών (βλ. γερμανικών) συμφερόντων…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)